บทที่ 02 (1/3) ; พี่อาร์คมารับช้า 

วันนี้ทั้งวันขนมผิงไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเท่าไหร่ เขาได้แต่คิดถึงพี่อาร์ค น้ำเสียง ความใจดี ความสุภาพของพี่อาร์คยังคงวนเวียนในความทรงจำของขนมผิง

วันนี้ขนมผิงได้ทำความรู้จักและทักทายกับพี่สาวคนเมื่อวานแล้ว แต่เธอมีธุระในช่วงบ่ายจึงมีคนอื่นมาทำงานแทน

ขนมผิงเบื่อตัวเองที่เอาแต่เห็นหน้าพี่อาร์คระหว่างที่อ่านนิยายเรื่องหนึ่ง

เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ

เมื่อไม่มีสมาธิในการอ่านหนังสือ ขนมผิงก็ลุกขึ้นไปนั่งเล่นกับเด็กน้อยตัวเล็กที่คุณแม่พามาอ่านหนังสือ โซนเด็กเป็นอีกที่ที่ขนมผิงชอบมานั่งเล่น บางวันเขาแค่ดูเด็ก ๆ เล่นกันเฉย ๆ บางวันเขาก็มาช่วยอ่านหนังสือให้เด็ก ๆ ฟัง

มีเด็กไม่มากที่ผู้ปกครองจะพามาที่นี่ทั้งที่เป็นแหล่งความรู้ เสริมทักษะและพัฒนาสมองได้ดี

เสียงเอะอะจากน้องมัธยมต้นสามคนเดินเข้ามาใช้บริการในส่วนของโซนไอที เป็นแหล่งหาความรู้ผ่านอินเตอร์เน็ตกำลังแย่งที่นั่งกัน และก็ไม่วายโดนบรรณารักษ์ตักเตือนเช่นเดิม

เด็กกลุ่มนี้มาทีไรก็เสียงดังทุกครั้ง

"ทำไมพี่อาร์คยังไม่มานะ" สิบห้านาทีแล้วที่ขนมผิงออกมารอหน้าปากทางออกของห้องสมุดที่เดิม เขานั่งรอที่ศาลามาสักพักก็ไม่เห็นพี่อาร์คมารับตามที่ได้สัญญากันไว้

ไหนบอกว่าจะมารับไปกินข้าวกันอีกไง

"หรือเราจะเชื่อคนง่ายเกินไป" ขนมผิงเริ่มรู้สึกกังวลและน้อยใจ บางทีพี่อาร์คอาจจะไม่จำก็ได้ว่าได้นัดกับเขาไว้แล้ว

ป่านนี้พี่เขาก็คงไปกับใครสักคน

"รออีกสิบห้านาทีละกัน" สุดท้ายก็เลือกจะรอพี่อาร์คต่ออีกสักพัก เขาจะให้เวลากับความเชื่อใจที่ตัวเองมีถ้าวันนี้พี่อาร์คไม่มา ก็จะได้ไม่ต้องไปไว้ใจคนแบบนั้นอีก

และแล้วการรอคอยของขนมผิงก็เห็นผล ขนมผิงรู้สึกดีมากที่เห็นรถพี่อาร์คมาจอดข้างหน้า คนมาสายรีบลงมาจากรถแล้วมาหาขนมผิง

พี่อาร์คไม่ผิดสัญญาแล้ว

"ขอโทษที่พี่มารับช้านะคะ" ขนมผิงไม่ได้ต่อว่าอะไรเขาเก็บหนังสือที่ยืมมาอ่านพร้อมเดินไปกับพี่อาร์ค แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อพี่อาร์คเปิดประตูเบาะหลังให้เขาเข้าไปนั่ง ขนมผิงรู้สึกจุกในอกเมื่อว่ามีผู้หญิงอีกคนนั่งหน้ารถอยู่แล้ว

เธอหน้าตึงใส่เขา เหมือนเขาไปทำอะไรให้โกรธมาก่อน

"ขอพี่ไปส่งน้องเค้กก่อนนะคะแล้วเราค่อยไปกินข้าวกัน" เมื่อไม่มีทางเลือกขนมผิงจึงต้องขึ้นไปนั่งเบาะหลัง ก็ถ้าพี่อาร์คไม่สะดวก เขากลับบ้านไปเลยก็ได้

ระหว่างไปส่ง พี่อาร์คกับเธอก็สวีทหวานกันไม่อายบุคคลที่สามที่นั่งรถมาด้วย ขนมผิงแกล้งหยิบหนังสือมาอ่าน ไม่อยากสนใจผู้ใหญ่สองคนข้างหน้า ใบหน้าหวานแอบส่งสายตาไม่พอใจให้พี่อาร์คผ่านกระจกมองหลัง

จะแนบเนื้อขนาดนั้น วนรถเข้าไปโฮเท็ลที่ผ่านมาดีกว่า

เธอคนนั้นลงจากรถไปแล้ว กว่าจะลงจากรถได้ก็อิดออดอยู่นาน ขนมผิงยังคงนั่งเบาะหลังไม่ได้คิดจะขยับมานั่งหน้ารถ

"มานั่งหน้ารถไหมคะ" พี่อาร์คถามขึ้นเมื่อเห็นเค้กกลับเข้าไปในบ้านแล้ว ขนมผิงไม่อยากไปนั่งข้างหน้าที่เธอคนนั้นนั่งมาก่อน

"วันหลังถ้าพี่อาร์คไม่ว่างก็ไม่ต้องมารับนะครับ ผมจะได้กลับบ้านไปเลย" คนรู้ตัวว่าไปรับช้ารีบขอโทษอย่างไว

"พี่ขอโทษค่ะ ที่ไปรับช้าเพราะน้องเค้กอ้อนจะให้ไปส่งที่บ้านด้วย" ขนมผิงไม่เห็นจะอยากฟังเรื่องของเธอคนนั้น คนหงุดหงิดปิดหนังสือดังแล้วใส่กระเป๋าไว้

"ผมไม่ไปกินข้าวแล้วนะครับ พี่อาร์คช่วยจอดให้ผมลงที่ป้ายข้างหน้าได้เลย ผมจะกลับบ้านครับ" องศาหน้าเสียทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น ปกติก็ใช้ลูกอ้อนได้ดีกับทุกคนที่ผ่านมาแต่ทำไมครั้งนี้ถึงไม่เป็นไปอย่างที่คิดไว้ น้องขนมผิงคนว่าง่ายทำไมดูดุจังว่ะ

"ถ้าอย่างนั้นให้พี่ไปส่งที่บ้านนะคะ แทนคำขอโทษจากพี่ก็ได้ค่ะ" เขาอยากยื้อให้น้องได้อยู่ด้วยกันนาน ๆ วันนี้ก็คิดไว้แล้วว่าจะพาไปกินร้านไหนนะ

"ไม่เป็นไรครับ ผมขึ้นรถแดงกลับเองได้" ใจแข็งฉิบหาย และองศารู้สึกไม่กล้าขัดใจ

"ก็ได้ค่ะ" สุดท้ายก็ต้องขับรถมาส่งขนมผิงที่ป้ายรถ รอไม่นานก็มีรถแดงมาจอด เขาขับรถตามไปส่งขนมผิงถึงที่บ้านก่อนจะขับกลับไปบ้านของตัวเอง

แล้วทำไมต้องรู้สึกผิดด้วยว่ะ องศาไม่เข้าใจตัวเอง