บทที่ 01 (2/3) : เดี๋ยวจ้างสองพัน 

"สนุกมาก ๆ เลยครับผิงมีความสุขมาก" สุดท้ายก็มีแต่คำพูดสั้น ๆ ที่เขารู้สึก

วันนี้ชอบมาก มีความสุขมาก ๆ

(แบบนี้ก็ดี ลูกได้ค้นพบตัวเองแม่ก็ดีใจ แล้วกินข้าวยังคะ) คุณแม่ยังสาวถามลูกชายด้วยความเป็นห่วง

"ยังไม่เลยครับผิงมานั่งห้องสมุดทั้งวันเลย..." คนบอกแอบรู้สึกผิดกับตัวเอง

(เลยอดข้าวอีก น่าตีจริงลูกคนนี้) ขนมผิงยิ้มกว้าง นึกสีหน้าคุณแม่ได้ว่ากำลังทำหน้าแบบไหน

"ผิงอ่านหนังสือสนุกจนลืมกินไปเลยนะครับ"

(นั่นแหละยิ่งน่าตี ไปหาอะไรกินแล้วก็กลับบ้านพ่อเขาดี ๆ นะ)

"ครับ" ขนมผิงขานรับ เขาคงต้องดูแลตัวเองให้มาก คุณแม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง "รักแม่นะครับ"

(แม่ก็รักลูกค่ะ)

คุณแม่วางสายแล้วขนมผิงเก็บมือถือตัวใส่กระเป๋าสะพายใบเล็กข้างกาย เขาเองก็ควรไปหาอะไรกินได้แล้ว คุณแม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง

"ขอโทษครับ" ทันทีที่ก้าวออกมาจากประตูห้องสมุด ขนมผิงก็โดนชนเข้า คนชนรีบขอโทษเขา แม้จะโดนชนเกือบเซขนมผิงก็ไม่ได้โกรธ

"ไม่เป็นไรค..." ซวยแล้วพี่อาร์ค พอหันหน้ามาเจอขนมผิงก็ต้องรีบก้มหน้า หลบสายตา นั่นมันพี่อาร์ค รุ่นพี่ปากหวาน รวยสปอร์ต ผู้ชอบหว่านเสน่ห์กับทุกคน เป็นบุคคลอันตรายต่อจิตใจ เปลี่ยนผู้หญิงนับไม่ถ้วน และขนมผิงได้ยินมาว่าพี่คนนี้เป็นไบเซกชวล คบได้ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย

"หือ หน้าคุ้น ๆ นะ" คนเดินชนทำท่าครุ่นคิดเพราะคิดว่าเคยเจอกันมาก่อนแต่ขนมผิงรีบปฏิเสธอย่างไว

"มะ ไม่คะ..ค่ะ" ตอบแล้วเตรียมจะหนีแต่มือของพี่อาร์คยื้อเขาไว้ ขนมผิงหันมามองด้วยความกลัว

"เดี๋ยวสิ ไม่รู้จักกันได้ไงน้องขนมผิง" อาร์ค องศา แจกรอยยิ้มทรงเสน่ห์ เขาจำน้องขนมผิงคนสวยได้ ศิษย์โรงเรียนเดียวกันถึงจะอยู่กันคนละรุ่นแต่องศามักจะถูกเชิญไปเข้าร่วมกิจกรรมของโรงเรียนบ่อยเพราะเพื่อนของเขาส่วนใหญ่ทำงานอยู่ในโรงเรียนเขาเลยได้รู้จักกับน้องขนมผิง คนที่สวยสะดุดตาแม้ว่าจะเป็นเด็กผู้ชาย 

ขนมผิงเม้มปาก เขาจำแววตาดวงนี้ได้ดี และจำได้ด้วยว่าเคยเจอกันที่โรงเรียน ตอนนั้นขนมผิงอยู่มัธยมปลายเดินไปส่งการบ้านให้คุณครูคณิตศาสตร์แต่ครูไม่อยู่มีเพื่อนของครูคนนี้นั่งโต๊ะแทนและมองเขาไม่วางตา สายตาแบบนั้นขนมผิงก็ว่าทำไมมันคุ้นเคย 

"ไม่ใช่" คนเริ่มวิตกกลัวปฏิเสธและพยายามแกะมือหนาให้ปล่อยมือเขา

"ไม่ใช่ก็ตาบอดแล้ว ไฝใต้ตาข้างขวาจุดเล็กบางแบบนี้มีคนเดียว" ไฝเจ้าเสน่ห์ที่เขาไม่มีทางลืมเด็ดขาด เพราะเขาชอบมองมันมาตลอด องศาสำรวจดูการแต่งตัวที่แปลกตาตั้งแต่หัวจรดเท้า

"จะ จำผิด-"

"ไม่ผิดหรอก แล้วอีกอย่างแต่งแบบนี้ก็ดูน่ามองอยู่นะ" องศามั่นใจว่าใช่น้องขนมผิงล้านเปอร์เซ็นต์ คนอย่างเขาไม่มีทางที่จะแยกคนออกไม่ได้อย่างแน่นอน ถคนนี้ใช่น้องขนมผิงแน่แม้ว่าจะแต่งตัวแปลกตาก็เถอะแต่มันน่ารัก 

"เหรอครับ มันไม่ได้น่าเกลียดใช่ไหม" เพราะความดีใจขนมผิงจึงเผลอลืมตัวถามออกไป องศายิ้มกว้างจนตาหยี เขาบอกแล้วว่านี่คือน้องขนมผิงตัวจริง

"ครับ น่ารักดี" และน่าโดนจับรังแกบนเตียง ขนมผิงรู้สึกดีใจที่พี่อาร์คเอ่ยชมเขา

"แล้วน้องว่างไหมไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย เดี๋ยวจ้างสองพัน"

"..." รอยยิ้มหวานหุบลงเมื่อพี่อาร์คพูดออกมาอย่างนั้น เห็นน้องยังยืนเงียบคนถามเลยคิดเอาเองว่า

เงียบคือการตกลง

ร่างสูงเข้ามาชิดใกล้แล้วโอบไหล่เขาพากันเดินจากหน้าห้องสมุด ขนมผิงอยากจะปฏิเสธแต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา

ไปกินข้าวด้วยก็ได้ เขากำลังหิวพอดี

หลังขึ้นรถของพี่อาร์ค ขนมผิงแอบรู้สึกดีใจที่ถูกปฏิบัติอย่างดี พี่อาร์คเปิดประตูรถให้เขาได้นั่ง มันรู้สึกราวกับเป็นเจ้าหญิงมาก เจ้าของรถเดินเวียนเข้ามานั่งฝั่งคนขับ

"ไปกินร้านโปรดของพี่นะ"

"ครับ" ขนมผิงขานตอบเสียงเบา เขาเป็นประเภทพูดน้อยและก็พูดเบามาตั้งแต่เกิด เพื่อนที่โรงเรียนก็มักจะบอกให้เขาพูดดัง จะให้พูดดังทำไมในเมื่อคุยกันเบา ๆ หูคนปกติก็ได้ยิน

"แล้วนี่น้องมาทำอะไรที่นีล่ะ พี่มาส่งสาวที่ไปกินตับกันมานะเลยเดินมาชนน้องเข้า"

อ่า ขนมผิงไม่คิดว่าพี่อาร์คจะพูดตรง พี่อาร์คคุยเรื่องพวกนั้นกับคนอื่นได้ง่ายดายจัง ขนมผิงก้มหน้ามองกระโปรงตัวเอง

"ไปอ่านหนังสือครับ"

"งั้นเหรอ ขยันจัง พี่ไม่ใช่สายอ่านน่ะหยิบหนังสือมาเปิดคือหลับอะ" ขนมผิงเผลอยิ้ม เขาเข้าใจดีทุกคนต่างมีความชอบต่างกัน และแม่เขาก็เป็นอย่างนั้น

"หือ มีอะไรน่ายิ้มเหรอ" พี่อาร์คถามเพราะสังเกตเห็นว่าขนมผิงยิ้มออกมา

"แม่ผมก็ไม่ชอบอ่านหนังสือครับ แม่บอกหนังสือคือยานอนหลับ" พี่อาร์คพยักหน้าเห็นด้วย

"เห็นด้วยเลยแล้วทำไมน้องชอบอ่านหนังสือล่ะ"

"ว่างนะครับ ผมไม่รู้จะทำอะไรก็เลยหยิบหนังสือมาอ่าน พออ่านจบก็อยากอ่านอีก เหมือนได้มีเพื่อนร่วมเดินทางไปในจินตนาการครับ" หรือถ้าจะให้บอกตรง ๆ ก็คือ ขนมผิงเหงา ก่อนพ่อกับแม่จะเลิกรากันก็ไม่มีเวลาอยู่กับเขา ตอนนั้นเขาเหงาหนังสือจึงเป็นเพื่อนที่ดี เขาจึงชอบอ่านกนังสือตั้งแต่นั้นมา

"สุดยอดอยู่นะที่มีสมาธิจดจ่อกับตัวหนังสือพวกนั้นได้" พี่อาร์คพูดระหว่างขับรถมือเดียว ขนมผิงสะดุ้งที่มือใหญ่มากุมมือเขาไว้

"ขอจับมือนะครับ พี่เห็นน้องหนาว"

ขนมผิงแอบเขิน หัวใจเต้นรัว สัมผัสของพี่อาร์คช่างนุ่มนวลและอบอุ่น มือเล็ก ๆ ยอมปล่อยให้เขาได้กุมมือ