บทที่ 01(1/3) : ลองใส่ชุดผู้หญิง 

ตั้งแต่จำความได้ช่วงปิดเทอมในวัยเด็ก ขนมผิง โดนน้องต่างแม่แกล้งตลอด ทั้งทำร้ายร่างกาย แย่งขนม แย่งของเล่นสารพัดและบังคับให้ใส่เสื้อผ้าผู้หญิงที่น้องจัดเตรียมไว้ในแต่ละวัน เพียงแค่เพราะว่าอยากเล่นกับน้องด้วยขนมผิงจึงยอมใส่ แต่แปลกที่นานวันเข้าขนมผิงกลับรู้สึกว่าเสื้อผ้าผู้หญิงดูน่าใส่มากกว่าเสื้อผ้าผู้ชาย

หรือเพราะเขามีน้องแฝดผู้หญิงถึงสามคน เวลาเห็นพวกเธอใส่แล้วมันน่ารัก น่ามอง เขาจึงอยากใส่ตาม คุณน้าก็ดูเหมือนไม่ชอบใจเขาเท่าไหร่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร

ตั้งแต่คุณพ่อกับคุณแม่หย่ากันไป เขาได้สิทธิ์ไปอยู่กับคุณแม่แต่ต่อมาคุณแม่แต่งงานใหม่ และหน้าที่การงานของอาวินไม่ได้อยู่ประจำที่ เมื่อคุณแม่เลือกจะตามไปดูแลอาวินเขาที่โตบรรลุนิติภาวะแล้วจึงขออนุญาตมาอยู่กับคุณพ่อ

ถึงจะโดนน้องแกล้งบ่อยเขาก็ไม่ว่า เพราะคิดว่าพวกเธอเป็นน้องสาวจริง ๆ แต่คงมีแค่เขาที่คิดอย่างนั้นฝ่ายเดียว เพราะดูเหมือนน้องทั้งสามไม่ได้รู้สึกรักเขาเอาเลย

คุณพ่อก็เอาแต่ทำงาน ออกจากงานก็เช้ามืด กลับมาก็มืดค่ำหรือบางวันก็กลับดึกจนไม่ได้พบหน้ากัน เขาคิดถึงความอบอุ่นของคำว่าครอบครัว

เย็นมากแล้ววันนี้ขนมผิงมานั่งอ่านหนังสือเล่นในห้องสมุดของจังหวัด ผู้คนส่วนมากไม่ค่อยได้เข้ามา สถานที่แห่งนี้จึงเป็นที่ที่เขาชอบเป็นพิเศษ

"ขอโทษค่ะ อีกครึ่งชั่วโมงห้องสมุดจะปิดแล้วนะคะ" เสียงบรรณารักษ์บอกให้ผู้คนที่อยู่ในห้องสมุดรับทราบ ขนมผิงไม่ได้รีบร้อนเก็บ ใกล้เวลาปิดห้องสมุดเขาก็รู้สึกเบื่อหน่าย

กลับไปบ้านพ่อก็ไม่มีใครรอต้อนรับ พ่อกลับบ้านดึกทุกวัน

"ไปเดินซื้อของในซุปเปอร์ดีกว่า จะได้เปลี่ยนเสื้อด้วย" เพราะชุดที่แอบเปลี่ยนใส่ออกมานั้นเป็นชุดเดรสสีชมพูอ่อนหวานประดับด้วยลายลูกไม้ของผู้หญิง

วันนี้เป็นครั้งแรกที่ขนมผิงกล้าแปรงโฉมตัวเองใส่เสื้อผ้าผู้หญิงออกมาเที่ยวข้างนอกคนเดียว

ด้วยใบหน้าที่หวานเป็นต้นทุนเดิมลงทุนใส่วิกผมยาวสีนิลและแต่งหน้าโทนอ่อนนิด ๆ ถึงได้รู้ว่าตัวเองก็ดูดีไม่ใช่น้อย ระหว่างเดินแล้วมีคุณป้าเอ่ยทักว่าเขาน่ารัก มันยิ่งช่วยเพิ่มความมั่นใจให้กับเขามาก และเขารู้สึกดีทั้งวัน

"พรุ่งนี้จะมาอีกไหมคะ" บรรณารักษ์ชวนคุยอย่างเป็นมิตร ขนมผิงพยักหน้าให้คำตอบพร้อมรอยยิ้มหวานขณะหยิบกระเป๋าออกจากล็อกเกอร์ ก็อยากจะพูดด้วยแต่ติดตรงที่ยังเขินอาย

"อย่างนั้นเดินทางกลับปลอดภัยนะคะ พรุ่งนี้เจอกันใหม่ค่ะ" เธออวยพร

"คะ ครับ" บรรณารักษ์ไม่ได้ยินเสียงขานตอบเมื่อมีผู้หญิงที่นั่งมุมหน้าต่างเดินมาทำเรื่องยืมหนังสือ ขนมผิงจะเดินออกมาเห็นบรรณารักษ์หันมายิ้มบอกลาจึงโบกมือลาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

พรุ่งนี้ขนมผิงจะรวบรวมความกล้าเข้าไปผูกมิตรกับเธอบ้าง

"ฮัลโหลครับแม่" ระหว่างใส่รองเท้า คุณแม่ที่อยู่ต่างประเทศก็โทรศัพท์มา "ผิงกำลังคิดถึงแม่พอดีเลย"

(เป็นไงบ้างลูก มีความสุขไหม) เพราะตัดสินใจบอกเรื่องรสนิยมของตัวเอง วันนี้เขาลองใส่ชุดเดรสแล้วส่งรูปให้คุณแม่ดู เหมือนคุณแม่ไม่ได้ตกใจอะไรกลับสนับสนุนเขาแถมยังชมเขาว่าสวยได้แม่อีก น่ารัก

"อือ ก็..." จะบอกยังไงดีล่ะ ความรู้สึกดีมันตื้นตัน ขนมผิงกำลังรวบรวมคำพูดที่จะบอกคุณแม่

(ว่าไงคะลูก แม่ลุ้นนะ)