ชวี่หน่วนเม้มปากขณะที่เธอจ้องแฟ้มในมือซึ่งมีคำว่า 'มูลนิธิให้ชีวิต' เขียนอยู่

'ทำไมชื่อนี้ถึงฟังดูคุ้นๆ นะ? ฉันเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน? เธออดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าชื่อนี้ฟังดูคุ้นเคยแค่ไหน

" คุณกำลังทำอะไร?" ความคิดของเธอถูกขัดจังหวะด้วยเสียงอันทุ้มต่ำของฮันจื่อห่าว

เขาวางบะหมี่สองชามไว้บนเคาน์เตอร์ที่ติดกับห้องครัวและส่งสัญญาณเรียกเธอ

เธอวางแฟ้มกลับลงบนโต๊ะ  เดินไปที่เคาน์เตอร์อย่างมีความสุข เธอนั่งบนเก้าอี้บาร์สีดำออสโล แม้แต่เก้าอี้ของเขาก็ยังสวยและสง่างาม

ดวงตาของเธอเบิกกว้างเมื่อเห็นก๋วยเตี๋ยวที่ตกแต่งด้วยไข่ลวกและต้นหอม เธอกลืนน้ำลายขณะน้ำลายไหลเพราะกลิ่นหอมของเส้นก๋วยเตี๋ยว

เธอประสานมือและมองเขาด้วยรอยยิ้มสดใส "คุณฮัน คุณทำอาหารเป็นด้วย  มันดูน่าทึ่งมาก  มันต้องอร่อยแน่"

"-_-"

เขาทำหน้าคว่ำเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ นี่เธอยังสงสัยในทักษะการทำอาหารของเขาอีกเหรอ?

เขาพ่นลมหายใจเมื่อเห็นเธอทำท่าทางตื่นเต้นเกินไปเมื่อเห็นก๋วยเตี๋ยว เธอกำลังมองก๋วยเตี๋ยวราวกับว่าเธอกำลังจะได้กินมันเป็นครั้งแรก

"กินเลย" ตามที่เขาพูด เธอหยิบตะเกียบและหยิบคีบเส้นมาชิม

“อืมมม” เธออดไม่ได้ที่จะส่งเสียงเมื่อรสชาติของก๋วยเตี๋ยวแล่นเข้าต่อมรับรสของเธอ

“มันนานมากกที่ฉันได้กินอะไรบางอย่างจากสวรรค์” เธอหลับตาขณะลิ้มรสบะหมี่

แค่ก่อนพ่อของเธอเป็นคนทำอาหาร เธอเคยกินอาหารที่สมาชิกทำกัน แต่เมื่อไม่ว่าง เธอมักจะทานอาหารที่โรงแรมเกาะหยก

และหลายปีมาแล้วที่พวกเขาเคยมีโอกาสทำอาหารและกินด้วยกันเพราะตารางงานที่ยุ่ง พวกเขาแทบจะไม่ได้กินอาหารตามเวลาเลย นับประสาเวลาทำอาหาร

อย่างไรก็ตาม เส้นก๋วยเตี๋ยวของเขาอร่อยจนลืมโรงแรมเกาะหยกไปชั่วขณะ

ระหว่างกิน เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วถามว่า "คุณฮัน ฉันเห็นแฟ้มบนโต๊ะในห้องนั่งเล่น  มันเขียนว่ามูลนิธิให้ชีวิต มันเกี่ยวกับอะไร?"

เขาเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองโต๊ะในห้องนั่งเล่น

เขาเช็ดมุมปากด้วยผ้าเช็ดปากแล้วพูดว่า "มันเป็นมูลนิธิที่พ่อของผมก่อตั้ง ตอนนี้ตั้งแต่เขาตัดสินใจเกษียณ ผมไม่ได้ดูแลแค่บริษัทเท่านั้นแต่รวมมูลนิธินี้ด้วย"

"โอ้! มูลนิธีให้ชีวิตนี้ทำอะไรบ้างค่ะ?" เธอถามขณะเคี้ยว

เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าเธอกินเร็วแค่ไหน เขาถอนหายใจและอธิบายว่า “มูลนิธินี้ไม่ได้สนับสนุนสาเหตุเดียวแต่หลายสาเหตุ เช่น เราติดต่อกับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า บ้านพักคนชรา และโรงพยาบาลที่เราให้การสนับสนุนทางการเงิน วิธีนี้ทำให้มูลนิธิสามารถทำงานรองรับได้หลายสาเหตุและคอยดูแลการบริหารเงินที่จัดหาให้พวกเขาด้วย  มันจะได้ไม่ตกไปอยู่ในมือโจร"

เธอประทับใจกับวิธีที่เขาอธิบายเกี่ยวกับมูลนิธิ ในฐานะประธานของฮันคอร์เปอเรชั่น เธอไม่ได้คาดหวังสิ่งนี้เพราะหลายครั้งที่มูลนิธิแบบนี้มีไว้เพื่อแสดงเพื่อแปลงเงินของพวกเขาจากดำเป็นขาวหรือดึงเงินจากผู้คนให้มากขึ้น

​เช่นฉิ่นจูที่กำลังทำอยู่ เมื่อคิดถึงชื่อของเขา สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป

'ไอ้เลว' เธอพึมพำในลมหายใจ แต่เขาได้ยินคำพูดของเธอ

คิ้วของเขาขมวดทันทีพร้อมหรี่ตาจ้องเธอ “คุณพูดว่าอะไรนะ?”

เธอเม้มปากและมองเขาอย่างขอโทษ เขาได้ยินที่ฉันพูด?

ฉันไม่ได้พูดออกมาดัง ๆ ใช่ไหม?

“ฮิฮิ ฉันแค่บอกว่าฉันไม่รู้ว่านอกจากทำเงินแล้ว คุณรู้วิธีทำอาหารด้วย น่ายกย่อง”

“ว่าแล้วก็ฉันขอบะหมี่อีกชามได้ไหม?” เธอผลักชามเข้าหาเขาอย่างไร้ยางอายเพื่อขอเพิ่มอีก

เขาพูดไม่ออกเมื่อเห็นความอยากอาหารและความไร้ยางอายของเธอ ชามไม่เล็ก  มันใหญ่พอสมควร เขาให้อาหารเธอเพิ่มอีกเมื่อคิดว่าเธอไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า แต่เธอยังไม่อิ่ม เธอยังขอเพิ่มเติมอีก

ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่รีรอที่จะขอเขาอีกถ้วยแม้จะเรียกเขาว่า 'แก่' ก็ตาม เขายังคงรู้สึกโกรธที่เธอเรียกเขาว่าแก่

…..

หลังอาหารเย็น เธอนั่งบนโซฟาในห้องนั่งเล่นขณะลูบท้องที่อิ่มแน่น เธอหิวมากจนกินก๋วยเตี๋ยวไปสองชาม ถ้าเขามีเบียร์อีกกระป๋องนะ 

เธอตบริมฝีปากเข้าหากันและจ้องไปที่ฮันจื่อห่าว ซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาตัวติดกันและกำลังตรวจรายงานบนแล็ปท็อปของเขา

เธอเหวี่ยงขาของเธอขึ้นไปในอากาศและจ้องที่เขาขณะคิดอะไรบางอย่างอยู่ครู่หนึ่งและพูดขึ้นว่า “คุณฮัน?”

" ทำไม?" เขาถามโดยไม่เงยหน้าจากแล็ปท็อป

เธอไม่พูดอะไรซักพัก มองเขาด้วยความงุนงง

ฮันจื่อห่าวขมวดคิ้วเมื่อเธอไม่พูดอะไรซักพัก เขาเงยหน้าขึ้นและถามว่า "อะไร?"

เธอเม้มริมฝีปากเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ไม่เฉยเมยของเขา เธอยังคงยิ้มและถามว่า “คุณชอบฉันไหม?”

"-_-"