สีหน้าของฮันจื่อห่าวแข็งทื่อเมื่อได้ยินคำถาม เขาถูกจับโดยคำถามกล้าหาญของเธออย่างกะทันหัน

เขาจ้องเธอและขมวดคิ้ว "แล้วทำไมคุณถึงคิดว่าผมชอบคุณ?" เขาพูดอย่างเย็นชา

แม้ว่าการแสดงออกของเขาจะดูเฉยเมยและไม่ใส่ใจ แต่เขาพยายามซ่อนความกังวลใจ เขาจะได้รับผลกระทบจากคำถามโง่ ๆ ของเด็กสาวได้อย่างไร?

ชวี่หน่วน หรี่ตาและจ้องที่เขาอย่างระมัดระวัง

ริมฝีปากของเธอขดขึ้นด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ขณะที่เธอพูดว่า "คุณฮัน คุณอาจคิดว่าฉันไร้เดียงสาเพราะยังเด็ก แต่ข้อมูลที่คุณได้ ฉันอายุยี่...21 ปี ฉันเป็นผู้ใหญ่แล้ว ฉันอายุน้อยกว่าคุณ แต่ฉันมีความรู้เรื่องอื่นด้วย” เธอพูดติดอ่างขณะบอกอายุของเธอ มันยากที่จะจำได้ว่าตอนนี้เธออายุ 21 ปีไม่ใช่ 25

"ฉันรู้ว่าไม่มีผู้ชายคนไหนจะอยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อผู้หญิงเพียงเพราะเขาจ่ายค่าห้องพยาบาล และนั่นก็ไม่ใช่ห้องผู้ป่วยทั่วไปแต่เป็นห้องวีไอพี ทำไมค่ะ?"

“ฉันรู้ด้วยว่าไม่มีผู้ชายคนไหนที่จะบ้าพอจะจ่ายค่าอาหารแพงๆ ให้กับผู้หญิงเพียงเพราะเขาสงสารเธอ ข้อตกลงของเราคือจนถึงวันที่ฉันออกจากโรงพยาบาล แต่คุณยังคงตกลงที่จะซื้ออาหารให้ฉัน ทำไม?” เธอพูดพร้อมกับเอามือแตะคางและมองเขาอย่างยั่วยุ

" ในทำนองเดียวกัน ไม่มีใครถ่อมาบ้านผู้หญิง เพียงเพื่อทำอาหารให้เธอ ฉันขอให้สั่งอาหารมาส่ง แต่คุณไม่จำเป็นต้องมาที่นี่เอง"

เธอหยิบเบาะจากโซฟามาวางบนตัก  ขณะพับขาเป็นไม้กางเขน ซึ่งเผยให้เห็นขาเรียบเนียนต่อสายตาของเขา  เพราะเธอสวมเดรสเชิ้ต

เธอวางศอกบนเบาะค้ำคางแล้วเอนไปข้างหน้า จ้องเขาด้วยดวงตาที่มีเสน่ห์ของเธอ "มีเพียงสองเหตุผลที่ผู้ชายจะทำสิ่งเหล่านี้ให้กับผู้หญิงคนหนึ่ง อย่างแรก ถ้าไม่ใช่เขารักเธอ อย่างที่สอง เขาต้องการบางอย่างจากเธอ”

“และบังเอิญ คุณฮัน คุณทำทั้งหมดนี้ บอกฉันที เหตุผลที่คุณทำทั้งหมดนี้คืออะไร? คุณตกหลุมรักฉันตั้งแต่แรกเห็นหรือต้องการให้ฉันช่วยอะไรบางอย่าง?” เธอยกนิ้วม้วนผมเป็นปมเล่นขณะที่เธอจ้องเขาโดยไม่กระพริบตา

ฮันจื่อห่าวพูดไม่ออกเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ เขาไม่ได้คาดหวังให้เธอพูดคำเหล่านี้อย่างกล้าหาญ

*อะแฮ่ม* เขากระแอมแล้ววางแล็ปท็อปไว้

เขาจ้องเธอและพูดว่า "คุณพูดถูก คุณกู้  ผมมีเหตุผลที่จะทำทุกอย่าง อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่เพราะผมชอบคุณ แต่เป็นเพราะผมอยากให้คุณทำอะไรซักอย่างให้ผม"

เธอมองเขานิ่งและโบกมือเป็นสัญญาณให้เขาพูดต่อ

'ฉันรู้แล้ว เขาเป็นคนเจ้าเล่ห์เหมือนสุนัขจิ้งจอก เธอพยักหน้าเมื่อเข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำทั้งหมดนี้เพื่อเธอ

ฮันจื่อห่าวมองเธอและพูดด้วยน้ำเสียงที่ลึกล้ำและตีหน้าตาย "ผมขอให้คุณอย่าใช้สมองที่บ้าคลั่งของคุณ ไม่ใช่ทุกคนที่ทำอะไรเพื่อหวังผลบางอย่าง"

"-_-"

เธอรู้สึกไม่สบายใจเมื่อได้ยินเหตุผลของเขา

อะไร? เธอไม่ได้คาดหวังสิ่งนี้ เธอกำลังคิดเกี่ยวกับข้อตกลงหรือสัญญาบางอย่าง

ไม่ใช่ว่าเศรษฐีทุกคนแสวงหาหญิงสาวสวยแต่อ่อนแอโดยใช้สัญญาเหมือนในนิยายแฟนตาซีพวกนั้นเหรอ? เธอมาเกิดในร่างใหม่เป็นเด็กสาวที่อ่อนแอ เขาแสดงออกถึงความสงสาร แต่เขาไม่ใช้เหตุผลใดๆ เพื่อซ่อนเร้นความใจดีของเขา?

มันน่าเบื่อเกินไป

ริมฝีปากของเธอขดลงแต่ในใจก็รู้สึกพอใจเล็กน้อยว่าเขาไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นๆ ที่ใช้เธอเพื่อประโยชน์ของตัวเอง

เธอกระแอมในลำคอและเลิกคิ้ว “คุณฮัน ฉันให้โอกาสคุณครั้งสุดท้าย คุณทำเพื่อฉันมามากแล้ว คุณสามารถขออะไรก็ได้จากฉัน ฉันจะพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อเติมเต็มความปรารถนาของคุณ ยกเว้น.. .ร่างกายของฉัน."

“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่จะขอบคุณโดยใช้ร่างกายอันสวยงามล้ำค่าของฉัน” เธอพูดขณะเอามือปิดร่างกายและกระพริบตา

"-_-"

เขาพ่นลมหายใจเมื่อเห็นเธอเล่นละครอีกครั้ง เธอเริ่มอีกแล้ว

" อืม" เขาเม้มริมฝีปากและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“คุณอยากขอบคุณผม? อืม.. มีอะไรอย่างหนึ่งที่คุณช่วยผมได้”

เธอขมวดคิ้วเมื่อเห็นวิธีพูดที่ชี้นำของเขา

" มันคืออะไร?"

ริมฝีปากของเขาขดขึ้นด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ในขณะที่เขาพูด "แต่... คุณช่วยผมได้ด้วยร่างกายของคุณเท่านั้น นอกจากนั้น ไม่มีอะไรที่คุณช่วยผมได้" เขายกมือกอดอกและเอนหลังพิงโซฟาอย่างเกียจคร้าน

" อะไรนะ?"