Your Wishlist

เมียวายร้ายยอดอัจฉริยะของฉัน (Chapter 30 - ทำไมคุณถึงน่ารักขนาดนี้?)

Author: mulan

“คุณคิดว่าจะหนีจากฉันไปง่ายๆอย่างนั้นเหรอ?  ชิ ชิ คุณฮัน  คุณประเมินฉันต่ำไปจริงๆ” “ฉันจะตามล่าคุณจนเจอ แม้ว่าคุณจะพยายามซ่อนตัวจากฉันสุดล่าฟ้าเขียวแค่ไหนก็ตาม” เธอพูดพร้อมกับหัวเราะเยาะอย่างชั่วร้าย

จำนวนตอน : ongoing

Chapter 30 - ทำไมคุณถึงน่ารักขนาดนี้?

  • 27/12/2564

 

ฮันจื่อห่าวจ้องเธอด้วยใบหน้าน่ากลัว เขารวย หน้าตาดี และฉลาด คนอยากอยู่กับเขาแทบตาย แต่สาวน้อยคนนี้เรียกเขาว่าแก่? เขาดูแก่มุมไหน?

 

เขาเย้ยหยันเมื่อได้ยินคำพูดของเธอและยืนกอดอกจ้องเธอด้วยสีหน้ามืดมน

 

" คุณพูดอะไร?" เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

 

"-_-"

 

ชวี่หน่วนกระพริบตาเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเขา ฉันพูดอะไรผิด?

 

เธอสับสนและพยายามลำดับคำพูดในใจ เขาโกรธที่ฉันเอ่ยชื่อแฟนเขาไหม?

 

“คุณฮัน ฉันขอโทษที่ล่วงเกิน ฉันแค่พูดในสิ่งที่มีอ่านบนอินเทอร์เน็ต ฉันไม่สนใจที่จะสอดรู้สอดเห็นเรื่องคนอื่น ฉันไม่สนหรอกว่าคุณจะเดทกับใครหรือไม่ ฉันมีความสนใจเป็นศูนย์ในเรื่องนั้น ฉันแค่คิดว่าบ้านหลังนี้เป็นของ….” เธอยังคงพูดอย่างสนุกปากซึ่งทำให้เขาหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น

 

เขากัดฟันและพูดว่า "ผมไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้น คุณเรียกผมว่าแก่ไหม? ผมดูแก่เหรอ?" เขาตะโกนด้วยสีหน้ามืดมน

 

"-_-"

 

มีความเงียบยาวนานระหว่างพวกเขา เธอเม้มริมฝีปากและจ้องเขาด้วยท่าทางที่ไม่สามารถอธิบายได้

 

เธอไม่เคยคิดว่านักธุรกิจผู้ยิ่งใหญ่อย่างคุณฮันจะของขึ้นเมื่อถูกเรียกว่าแก่

 

เธอรู้สึกขบขันเมื่อเห็นปฏิกิริยาอันน่าทึ่งของเขา

 

ริมฝีปากของเธอขดขึ้นด้วยรอยยิ้มขณะที่เธอพยายามควบคุมตัวเองและไม่หัวเราะออกมาดังๆ  สักพักเธอก็สูดหายใจเข้าลึกๆ และกระแอมในลำคอ “อะแฮ่ม คุณฮัน คุณอายุ 29 ปี ส่วนฉันอายุยี่...21” เธอพูดติดอ่าง เธอเกือบจะบอกว่า 25

 

เธอพูดต่อ “ฉันหมายความว่า คุณอายุมากกว่าฉันแปดปี ในกรณีนี้ มันถูกต้องที่ฉันเรียกคุณว่าแก่กว่า ฉันผิดหรือ?  แต่ถ้าคุณรู้สึกอาย ฉันจะไม่เรียกคุณ 'แก่'"

 

“ฉันรู้มันต้องน่าอายที่ยังโสดอยู่เมื่ออายุเท่านี้ เพราะหลายคนในวัยนี้แต่งงานแล้ว อย่างไรก็ตาม คุณฮัน ฉันแนะนำให้คุณตกลงกับแฟนเร็ว ๆ  มิฉะนั้น คุณจะหาคู่ครองดีๆได้ยาก” เธอให้ความเห็นขณะโรยเกลือลงบนบาดแผลของเขา

 

ฮันจื่อห่าวกำหมัดของเขาและจ้องหญิงสาวที่อยู่ข้างหน้าเขา

 

“เธอ...ดูเหมือนเธอจะไม่หิวนะ ไปทำอาหารกินเองเถอะ ผมไม่ทำอาหารให้เด็กเหลือขอแบบเธอ” เขาโพล่งออกมาด้วยความโกรธและบอกให้เธอกลับบ้านไป

 

แม้จะกลัวเสียงเขาที่ระเบิดออกมา เธอหัวเราะคิกคักและเริ่มหัวเราะดัง

 

ฮันจื่อห่าวถูกสะกดด้วยพฤติกรรมของเธอเพราะโดยทั่วไปแล้วผู้คนจะกลัวเมื่อเขาตะโกนใส่ แต่เธอหัวเราะ? เธอไม่รู้สึกกลัวเขาบ้างเลยเหรอ?

 

“คุณฮัน ทำไมคุณถึงน่ารักขนาดนี้? ฉันแค่ล้อเล่น แน่นอนว่าคุณยังไม่แก่ อายุ 29 ปีไม่แก่เลย แถมคุณยังมีเสน่ห์  เป็นคนมีความสามารถมาก ฉันจะกล้าเรียกคุณว่าแก่ได้ยังไง?” เธอพูดหลังจากหยุดหัวเราะ

 

การแสดงออกของเธออ่อนลงเมื่อเธอจ้องมองเขาและพูดจริงจัง  ไม่ได้ดูเหมือนล้อเล่น

 

ฮันจื่อห่าวตกตะลึงเมื่อเห็นทัศนคติของเธอเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

 

เขากระแอมเบา ๆ และหันหน้าหนี อย่างไรก็ตาม เขาหันไปหาเธออีกครั้งเมื่อนึกอะไรขึ้นได้

 

“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมมีแมนชั่นอยู่ทางเหนือของเมือง?” เขาถามด้วยความสงสัย

 

เพราะข่าวนี้ไม่ใช่สิ่งที่ตีพิมพ์ในสื่อหรือนิตยสารธุรกิจใดๆ ไม่มีใครรู้ว่าเขามีแมนชั่นอยู่ทางเหนือของเมือง แล้วผู้หญิงคนนี้รู้เรื่องได้ยังไง?

 

ชวี่หน่วนกัดริมฝีปากล่างของเธอขณะที่ตระหนักถึงความผิดพลาดของตัวเอง เธอไม่ได้อ่านมันในบทความใด ๆ มันเป็นเพียง...ข้อมูลพื้นฐาน เธอค้นหาข้อมูลโดยละเอียดพร้อมกับที่อยู่ของเขา

 

การหาที่อยู่ของเขาไม่ใช่เรื่องใหญ่ เธอไม่ได้ทำสิ่งนี้ด้วยเจตนาร้าย มันเป็นเพียงเพราะความอยากรู้

 

เธอตาโตขึ้นเมื่อไม่มีอะไรจะพูด

 

“เอ่อ...อ่า ฉันรู้สึกเวียนหัว” เธอยกมือขึ้นและจับศีรษะเบา ๆ ขณะที่ร่างกายของเธอโอนเอนในอากาศ

 

ฮันจื่อห่าวจับไหล่ของเธอเพื่อให้ความมั่นคง

 

“คุณ.. คุณโอเคไหม?” เขาถามด้วยความเป็นห่วงในขณะที่กอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

 

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และทำเหมือนหายใจลำบาก “คุณฮัน ฉันรู้สึกไม่สบาย ฉันไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า คุณช่วยทําอาหารให้ฉันกินแล้วจะได้ยาได้ไหม? ไม่อย่างนั้นคุณต้องพาฉันไปโรงพยาบาลอีกครั้ง” เธอพูดขณะที่เขาช่วยเธอนั่งบนโซฟาในห้องนั่งเล่น

 

เขาเม้มริมฝีปากเมื่อเห็นสภาพของเธอและไม่พูดอะไร เขายื่นแก้วน้ำให้เธอและเดินเข้าไปในครัวเพื่อทำอาหาร

 

ริมฝีปากของเธองอขึ้นเมื่อเขาจากไป

 

'ว้าว เจียงเยว่ การแสดงของเธอพัฒนาขึ้นมากทีเดียว ไม่เลว' เธอชมตัวเองหลังจากหลอกเขาได้สำเร็จ

 

เธอนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นและเห็นว่าเขาทำอาหารให้ทั้งสองคนได้เร็วและชำนาญเพียงใด เขาดูเย้ายวนอย่างยิ่งเมื่อยกแขนขึ้นและพับแขนเสื้อขึ้น และกระดุมเสื้อสองเม็ดถูกปลดออก

 

'เวลาทำอาหารทำไมเขาถึงได้ดูเซ็กซี่ขนาดนี้?' ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมแม่ของเธอถึงคลั่งไคล้พ่อของเธอมาก ผู้ชายที่ทำอาหารเป็น จะให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันและมีเสน่ห์

 

เธอนั่งบนโซฟาแกว่งขาในอากาศอย่างเกียจคร้าน เธอหรี่ตาเมื่อสังเกตเห็นบางอย่างบนโต๊ะกระจก

 

เธอเอนไปข้างหน้าและหยิบเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะ

 

“มูลนิธิให้ชีวิต?” เธออ่านชื่อที่เขียนในไฟล์ออกมาดัง ๆ โดยไม่รู้ตัว

 

ลงเรื่อยๆค่ะ
กลับหน้าหลัก ตอนก่อนหน้า ตอนถัดไป