ชวี่หน่วนยืนอยู่ข้างนอกตึก QYเอ็นเตอร์เทรนเม้นท์ด้วยความมึนงงและจิตใจของเธอก็ว่างเปล่า เธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

เธอมาเพื่อเซอร์ไพรส์เขา แต่กลับถูกโจมตีครั้งใหญ่ คนที่เธอไว้ใจมากที่สุดแทงข้างหลังเธอแบบนี้

เธอหาม้านั่งใกล้บริษัทซึ่งอยู่หน้าร้านอาหารจีนและนั่งบนนั้น พนักงานที่กลับมาหลังจากพักเที่ยงต่างประหลาดใจที่เห็นเด็กผู้หญิงนั่งตากแดดอยู่บนม้านั่งภายใต้แสงแดดที่แผดเผา

เธอไม่สามารถแม้แต่จะรบกวนสายตาที่แปลกประหลาดและน่าสมเพชที่พวกเขามอบให้เธอ  ขณะที่เธอพยายามจะเรียงลำดับความคิด

เธอหลับตาแล้วเอียงศีรษะไปด้านหลังเพื่อพัก แสงแดดส่องกระทบใบหน้าของเธอ มันร้อนจัด แต่เธอก็ไม่สามารถใส่ใจกับมันได้ ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงและเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

….

ฮันจื่อห่าวที่นัดรับประทานอาหารกลางวันกับลูกค้าที่ร้านอาหารเพิ่งออกจากร้าน

เฟิงเถิงซึ่งจอดรถไว้ด้านนอกร้านอาหารเปิดประตูรถให้เขา

อย่างไรก็ตาม ฮันจื่อห่าวก็หยุดชะงักการกระทำในขณะที่จ้องมองไปในทิศทางใดทิศทางหนึ่ง

เฟิงเถิงหันกลับเพื่อดูว่าเขาสนใจอะไร เขาแปลกใจที่เห็นร่างเล็กนั่งบนม้านั่งโดยเอนศีรษะไปด้านหลัง

เขาขมวดคิ้วเมื่อใบหน้าดูคุ้นเคย

“เธอใช่คุณกู้หรือเปล่า? เธอมาทำอะไรที่นี่และนั่นด้วย ทำแบบนั้น?” เขาแปลกใจเพราะชวี่หน่วนดูไม่เหมือนเด็กผู้หญิงที่จะมานั่งริมถนนภายใต้ความร้อนที่แผดเผานี้

ฮันจื่อห่าวไม่ตอบและแค่จ้องไปยังร่างที่เปราะบางซึ่งนั่งหน้าซีดอยู่

“คุณฮันครับ เราไปส่งเธอที่บ้านดีไหม? หรือเราควรพาเธอไปโรงพยาบาลดี?” เมื่อเห็นอาการของเธอ โรงพยาบาลคงจะเป็นที่ที่ดีกว่า

พ่อแม่ของเธอปฏิเสธที่จะยอมรับเธอแล้ว เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแย่กับเธอ เธอดูน่าสงสารมากขึ้นเมื่อนั่งอยู่บนม้านั่งริมถนนแบบนี้

ฮันจื่อห่าวยักไหล่และพูดอย่างเฉยเมย "ทำในสิ่งที่คุณต้องการ" ขณะที่เขาพูดแบบนี้ เขาก็เข้าไปในรถ

"-_-"

เฟิงเถิงรู้สึกสับสนเมื่อได้ยินคำตอบที่ยากต่อตัดสินใจของเขา

' ฉันควรทำยังไงดี? ฉันควรพาเธอไปไหม?

….

"คุณกู้".

ชวี่หน่วนขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อของเธอ เธอค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

“คุณเลขา?” เธอแปลกใจที่เห็นเขาอยู่ตรงหน้าเธอ เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วที่เธอออกจากโรงพยาบาล ครั้งสุดท้ายที่เธอพบเขาคือวันที่เธอออกจากโรงพยาบาล

“คุณกู้ ทำไมมานั่งตรงนี้แบบนี้? ไม่สบายหรือเปล่า?” เขาถามขณะมองเธอด้วยความเป็นห่วง เขาจะไม่กังวลได้อย่างไร? ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงและดูเหมือนว่าเธอจะหน้ามืดตลอดเวลา

ชวี่หน่วนเช็ดหน้าผากของเธอด้วยมือที่เต็มไปด้วยเหงื่อและพูดด้วยเสียงต่ำว่า "ฉันสบายดีค่ะ ฉันแค่...เหนื่อยนิดหน่อย"

'เธอสบายดี? ไม่..ไม่แน่นอน ใครจะยังสบายดีกับการถูกแฟนของเธอนอกใจกับเพื่อนที่เหมือนน้องสาวของเธอ?'

แต่เธอไม่สามารถบอกความคิดที่ตรงไปตรงมาของเธอได้ เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากบอกว่าเธอสบายดี

เฟิงเถิงเม้มริมฝีปากเมื่อเห็นอาการของเธอและพูดว่า "คุณกู้ มากับผมเถอะ ให้ผมพาคุณไปโรงพยาบาล"

ชวี่หน่วนส่ายหัวแล้วพูดว่า "คุณเลขา ฉันสบายดี ไม่ต้องไปโรงพยาบาล ฉันแค่ต้องการพัก"

“อย่างน้อยก็ให้ผมไปส่งคุณที่ของคุณ”

ชวี่หน่วนถอนหายใจและในที่สุดเธอก็ยอมรับข้อเสนอของเขาและลุกขึ้นจากม้านั่ง

“เอ่อ” เธอรู้สึกเวียนหัวเมื่อลุกขึ้นยืน เธออยู่ใต้แสงอาทิตย์มาเกือบชั่วโมงแล้ว

“คุณกู้ สบายดีไหม? ไม่ต้องไปโรงพยาบาลจริงๆนะครับ?” เฟิงเถิงถามขณะที่เขาจับไหล่ของเธอเพื่อช่วยพยุง

เธอโบกมือและพูดว่า "ฉันสบายดีค่ะ"

ภายในรถ กรามของ ฮันจื่อห่าวเกร็งขึ้นเมื่อเห็นสภาพของเธอและวิธีที่เฟิงเถิงกำลังช่วยพยุงเธอ ในช่วงเดือนที่ผ่านมา เขาหยุดคิดถึงเธอไม่ได้ทุกครั้งที่ไปประชุมที่โรงแรมเกาะหยกหรืออยู่ในรถที่พวกเขาพาเธอไป

เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเธอด้วยเหตุผลที่แปลกประหลาดบางอย่าง เขาไม่เคยสนใจอย่างอื่นนอกจากงานของเขา เขาไม่เคยมีแฟน เขามีเพื่อนบ้างแต่ก็เท่านั้น

เขาไม่สูบบุหรี่ เขาดื่มเป็นบางครั้ง แต่ก็นั่นแหละแค่บางครั้ง เขาไม่มีงานอดิเรกเช่นนั้น

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจำชื่อใครบางคนได้โดยไม่มีเหตุผล แม้จะผ่านไปแล้วหนึ่งเดือนก็ตาม

เขาละสายตาจากเธอเมื่อ เฟิงเถิงเปิดประตูด้านหลังและช่วยให้เธอนั่งสบายๆในรถ จากนั้นเขาก็ไปที่ที่นั่งคนขับ วันนี้ไม่ได้พาคนขับมาด้วย เขาเลยขับรถเอง

ฮันจื่อห่าวขมวดคิ้วเมื่อเห็นผิวซีดของเธอ หน้าของเธอกลายเป็นมะเขือเทศสีแดง

“คุณกู้ ผมเปิดแอร์แล้ว คุณ…”

" ปิดมัน"

เฟิงเซิงรู้สึกประหลาดใจกับเสียงเย็นชาของฮันจื่อห่าว เขางุนงงและรีบปิดแอร์ เขาสับสนว่าทำไมเจ้านายถึงสั่งให้ปิดแอร์ เธอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ และเธอก็จะเป็นลมแดดเพราะถ้าเธอตากแดดนานไปกว่านี้

ชวี่หน่วนที่มีดวงตาถูกเปลือกหนาหนักปิดทับลงอย่างเกียจคร้านและเหลือบมองเขาด้วยความสับสน

“ส่งผ้าเช็ดหน้าและขวดน้ำมาให้ฉัน” ฮันจื่อห่าวสั่งขณะที่เฟิงเถิงมองกลับไปที่เขา

เฟิงเถิงรีบส่งขวดน้ำและผ้าเช็ดหน้าซึ่งวางไว้ในช่องด้านล่างให้เขา

“นี่ เช็ดเหงื่อและดื่มน้ำสักหน่อย วิธีนี้จะทำให้เธอเย็นลง”

ชวี่หน่วนประหลาดใจเมื่อเห็นการกระทำของเขา

' เขาจะเป็นคนช่างสังเกตได้อย่างไร? ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงขอให้เฟิงเถิงปิดแอร์ก่อน เนื่องจากเธอนั่งตากแดดเป็นเวลานาน มันคงไม่ดีถ้าอุณหภูมิเปลี่ยนแปลงไปอย่างกะทันหัน'

" ขอขอบคุณค่ะ" เธอหยิบขวดน้ำจากเขาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน