บทที่ 5 ; นุ่มยังต้านไหว 

"มาทำไมอีกพี่อิฐ เมื่อกี้ก็เจอกันแล้ว" อชิเตรียมรับมือกับเด็กปากแข็งไว้แล้ว คิดไว้ไม่ผิด หมูนุ่มคงชักสีหน้ามาต้อนรับเขา แล้วมันก็เป็นอย่างนั้น

"พี่แค่แวะเข้ามาทักทายคุณอาเฉย ๆ " ตอบน้องไปอย่างนั้นคนฟังขมวดคิ้วเข้าหา

"แค่นี้" มาหาพ่อแค่นี้เนี่ยนะแล้วพ่อจะไปเรียกเขาให้ลงมาเสียเวลาทำมาหากินทำไม 

"ครับ" ได้รับคำตอบอีกก็รู้สึกเจ็บจี๊ด ไม่ได้คิดจะมาหากันเลยใช่ไหมพี่อิฐ อชิรู้สึกขำกับสีหน้าที่แสดงออกมาของน้อง

"ก็เจอพ่อแล้ว งั้นพี่อิฐก็กลับไปได้แล้วนุ่มไม่ว่างคุยด้วยหรอก" เจ้าของบ้านไล่แขกอย่างไม่คิดจะยื้อเหมือนตอนยังเด็ก

เมื่อเวลานี้ความรักช่วยพ่อไม่ได้ เงินสำคัญกว่าและเขาจะไปทำงานแล้ว

มือของหมูนุ่มดึงแขนพี่อิฐให้ลุกจากโซฟา แต่ด้วยขนาดตัวที่ต่างกัน คนตัวใหญ่กว่าและแรงเยอะนั้นทำให้เขาดึงแค่ไหนก็เหมือนมันไม่ขยับเอาเลย อชิหัวเราะที่น้องพยายามจะลากเขาแต่กลับลากไม่ไป

"ออกไปเลยนะครับพี่อิฐ นุ่มบอกให้ลุกไง" ถึงจะได้ยินเสียงหวานไล่แต่อชิกลับไม่ยอมขยับตาม

"อะไร วิธีต้อนรับแขกแบบใหม่หรือไงนะ พี่คอแห้งแล้ว ไม่เอาน้ำมาให้ดื่มหน่อยเหรอ" อชิยังคงกวนใจน้อง หมูนุ่มรู้สึกจะหมดแรง ทำไมพี่อิฐแรงเยอะกว่าเขานักล่ะ

"น้ำบ้านนุ่มมันไม่เย็นเท่าบ้านพี่หรอก กลับไปกินที่บ้านตัวเองสิครับ" ถึงจะอ้อนแค่ไหนในตอนนี้ก็ไม่ได้ผลกับจิตใจหมู่นุ่มคนนี้แล้ว

พี่อิฐน่ะตกกระป่องไปก่อนละกัน นุ่มขอหาเงินก่อน

"เห้ย!!"

หมับ...

แรงดึงพรวดเดียวส่งผลให้ร่างของหมูนุ่มนั่งบนตักแกร่งของพี่อิฐอย่างคาดไม่ถึง คนไม่ทันตั้งตัวว่าจะชิดใกล้ขนาดนี้เริ่มใจเต้นรัว

"บ้านพี่ก็เหมือนบ้านนุ่ม บ้านนุ่มก็เหมือนบ้านพี่ เราเคยพูดแบบนั้นตอนเด็ก พี่ยังจำได้นะ"

อาย ๆ ๆ อายมาก ๆ แล้ว อย่าขุดอดีตกันได้ไหม นุ่มอาย

เด็กใจเต้นเร็วเริ่มจะหน้าแดง ไม่รู้เพราะโกรธหรืออายที่เขาล้อ อชิขยับใบหน้าคมเข้าใกล้แก้มน้อง

"หรือเราไม่เหมือนเดิมแล้ว" หมูนุ่มไม่รู้คำตอบที่พี่อิฐต้องการคืออะไร แต่สำหรับเขาแล้วมันยังเหมือนเดิม

"ว่าไงครับ"

"นุ่มจะไปเอาน้ำมาให้" เด็กปากแข็งรีบเลี่ยงคำตอบที่แสนน่าอึดอัด อชิปล่อยน้องแต่โดยดี กลิ่นหอมของน้องยังคงติดปลายจมูก

เมื่อกี้หัวใจเขาแทบระเบิดออกมาแหนะ

"พี่อิฐรีบดื่มสิ เสร็จแล้วจะได้กลับ"

ความกระอัดกระอ่วนเกิดขึ้นเมื่อร่างเล็กเดินมาหาแล้วพยายามเก็บความรู้สึกของตัวเอง

เย็นไว้ไอ้นุ่ม แค่ได้อยู่ในอ้อมกอดพี่อิฐเอง นุ่มยังต้านไหว

"ไล่จังนะเรา" อชิหยิบน้ำมาดื่มอย่างใจเย็น สายตาก็จ้องมองน้องไม่วาง

"มองอะไรพี่อิฐ" หมูนุ่มถามเสียงห้วน ในใจสั่นไหวแปลก ๆ

"ก็มองเราไง ยิ่งมองทำไมรู้สึกว่าน่ารัก"

เอาแล้ว เอาแล้วไง แต่แค่นี้ใจนุ่มยังรับไหว หมูนุ่มแกล้งกลบเกลื่อนทำหน้ามุ่ยใส่ ไม่ใช่ว่าไม่พอใจแต่กำลังเก็บความดีใจเอาไว้

"นุ่มรู้ว่าน่ารัก พี่อิฐก็ชมเหมือนคนอื่นนั่นแหละ" คนเขินพยายามกลบเกลื่อน ชักแม่น้ำทั้งห้าเพื่อเชื่อมโยงกับคนอื่น

"เปล่านะ พี่ไม่ได้ชมเหมือนคนอื่น นี่พี่พูดจากใจ" อชิบอกน้อง ทำไมในสายตาเขาหมูนุ่มถึงได้น่ารักมากกว่าเดิม

เด็กชายตัวน้อยเอาแต่วิ่งตามเขาในวันนั้นเหมือนจะโตขึ้นมากแต่ความน่ารักไม่เคยจางหาย 

คนถูกชมหันหน้าหนีใบหน้าของพี่อิฐที่ส่งสายตาแปลก ๆ มาให้ 

อ้ากกกพ่อลงมาไล่ผีบ้าออกจากตัวพี่อิฐหน่อย!!

.