บทที่ 4 ; นุ่มจะไลฟ์แล้วน่า

'น้องนุ่มครับ ไลฟ์หน่อยได้ไหม อยากได้ยินเสียงมาก'

'Liveเมื่อไหร่ครับหนู'

'รอไลฟ์ด้วยคน'

'รอ'

'ผมนี่รีบปักหมุดเลย'

'คิดถึงเสียงหวาน ๆ วันก่อนที่น้องเผลอกดไลฟ์พี่ฟังแล้วของขึ้นเลย'

'ขาวหมวยอย่างนี้สเปกพี่เลยครับบบ'

ฯลฯ

"เอาไงดี ไลฟ์ตอนนี้จะดีแน่เหรอ" คนไม่แน่ใจขมวดคิ้วคิดหนักเป็นปมเข้าหากัน หมูนุ่มเลือกนอนอ่านคอมเมนต์ใต้รูปภาพที่เขาขยันอัปโหลดเป็นร้อยรูป เรียกว่าอัปถี่จนเขาเองยังคิดรำคาญ หากจะทำไงได้เมื่อเขาต้องการให้ตัวเองได้รับความสนใจในวงกว้าง

หมูนุ่มรู้ว่าเขากำลังทำในสิ่งที่ไม่น่ารักหากว่าพ่อรู้คงได้ด่ากัน แต่เขาไม่ได้อยากหลอกลวงใครและเขาไม่อยากเป็นขโมยเพื่อเอาเงินมารักษาพ่อ เพราะมันไม่คุ้มเอาเลยถ้าต้องแลกด้วยการที่เขาต้องจบด้วยการเข้าไปนอนในตาราง

ขณะที่กำลังนอนไถตามข่าวในทวิตเตอร์ไปเรื่อย เพื่อนก็ส่งลิงก์เว็บแปลก ๆ ให้เขาได้สมัครดู มันก็เล่นไม่ยาก สมัครสามชิกก็ง่ายแต่การจะเป็นท็อปสตาร์ในเว็บนั้นยากมาก

หมูนุ่มไม่ยากเสียเงินเพื่อการยกระดับเกรด เขาเลือกอาศัยความขยันของตัวเอง อัปเดทถี่จนเริ่มมีคนเข้ามาทักและสนใจ แต่ที่เขากลายเป็นที่น่าสนใจ คงเพราะเมื่อวันก่อนดันเผลอกดไลฟ์โดนไม่รู้ตัว โชคดีที่ถ่ายได้เพียงแค่ขากับเสียงเท่านั้น และเพราะไลฟ์วันนั้นที่ได้รับความนิยมจนหลายคนหันมาสนใจเขาและติดตามเขามากขึ้น

ติ้ง

"หือ จากคลับเหรอ" ระหว่างกำลังตัดสินใจอยู่นั้น ข้อความจากเว็บก็ดังขึ้น แม้จะตื่นเต้นเพราะกลัวตัวเองเผลอทำผิดกฏข้อไหนหรือเปล่าแต่พอได้อ่านแล้วเป็นข้อความให้เขาได้ทราบผลว่าเขาเป็นคนที่ได้รับความนิยมอันดับสิบสองของสัปดาห์

ถือว่าเขากำลังได้รับความสนใจมาก ๆ

"อะไรเนี่ย ขึ้นอันดับด้วย" หมูนุ่มไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะเป็นที่พูดถึงมากขึ้น แต่ว่าถ้าไม่ได้เป็นท็อปไฟฟ์ก็ไม่ได้ค่าตอบแทนที่เขาจะเอาไปรักษาพ่อได้

"เอาว่ะ อาทิตย์หน้าเอาให้ติดท็อปเทนก่อนก็แล้วกัน" ตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว นิ้วมือเรียวเลื่อนไปยังเครื่องหมายกล้องริมขวามือ "นุ่มจะไลฟ์แล้วน่า"

ก็อก ๆ ๆ

"ไอ้นุ่ม" เสียงของพ่อขัดจังหวะเข้าเล่นเอาใจที่กำลังตื่นเต้นอ่อนลงยวบ ร่างเล็กถอนหายใจ ลุกขึ้นไปเปิดประตูด้วยอาการไม่พอใจ

"พ่อ นุ่มบอกแล้วไงว่าอย่ามากวน" พอเปิดประตูปากก็เปิดว่าพ่อ นายดลก็ไม่อยากผิดคำพูด เขารู้และให้พื้นที่ส่วนตัวกับลูกแต่มีคนมาหา อยากเจอลูกไง

"เออรู้ แต่ผัวมึงมา"

"ใคร?" คนกำลังยุ่งเรื่องหาเงิน พ่อยังจะมาเล่นมุขอยู่อีก แล้วที่บอกว่าว่าที่สามีของเขานั่นมันยังไง ถึงเขาจะชอบผู้ชายแล้วพ่อก็รับในสิ่งที่เขาชอบได้ แต่ใครที่พ่อกล้ายอมรับให้เป็นลูกเขย

"ก็พี่ชายคนรวยที่ตอนเด็ก ๆ มึงชอบเขาไง"

"พ่อ!!" หมูนุ่มรีบปิดปากพ่ออย่างไว กลัวเหลือเกินว่าพี่อิฐจะขึ้นมาได้ยิน "พี่อิฐมาทำไม"

เห็นท่าทีลูกชายแล้วนายดลก็เหนื่อยใจ แอบชอบคนที่ไม่ควรจะชอบก็ไม่แปลกที่โตมาก็ยังคงแห้ว เป็นได้แค่พี่น้อง

"จะรู้ไหมล่ะ ลงไปคุณเขามารอนานแล้ว"

"ลงทำไม ก่อนนุ่มจะกลับมาก็เจอกันแล้ว พ่อไล่พี่อิฐกลับไปเลยบอกว่านุ่มนอนอยู่" คนเป็นพ่อแขกหน้าผากลูกจอมดื้อ

"กูบอกคุณเขาแล้วว่ามึงจะลงไปรับแขก อย่าเล่นตัวให้มากเถอะไอ้นุ่ม ตอนเด็กกูก็เห็นว่ามึงนั่นแหละตามตัวติดคุณเขาตลอด ร้องไห้ขอไปนอนห้องเขาด้วย อายไหมนั่น ไหนจะตอนคุณเขาไปเรียนกรุงเทพใครที่มันร้องไห้อกหักเป็นเดือน..."

"พอแล้วพ่อ อย่าขุดอดีตมาพูดเลยนุ่มรับไม่ไหว" เมื่อต้องยอมศิโรราบให้ฝีปากของพ่อหมูนุ่มจึงตัดสินใจยอมแพ้แต่โดยดี

"แค่เรื่องประถมไหม ขุดมาซะหึ้ย!" แรงเท้ากระทึบดังเมื่อไม่เป็นดั่งใจ นายดลมองแผ่นหลังลูกชายลงไปต้อนรับแขกของลูก คุณหมอก็เพิ่งกลับไปก่อนหน้าและเขาก็ถึงเวลาทานยาแล้ว เมื่อไม่ต้องเป็นก้านขวางคอความรักของลูกชาย เขาจึงได้เปิดไฟเขียวให้แล้ว หากเขาจากไปโดยไว แล้วลูกชายมีคุณอชิดูแลเขาเองก็หายห่วง

หมูนุ่มหันมามองพ่อที่เดินกลับเข้าห้องตัวเองก่อนจะหันไปมองแขกไม่ได้รับเชิญขณะกำลังลงจากบันไดด้วยท่าทีติดเง้างอน

ตอนอยากให้มาก็ไม่เคยจะมา ตอนไม่อยากเจอละเสนอหน้ามาเชียวนะพี่อิฐ 

.