บทที่ 1 (3/3) ;  เป้าหมายของพี่อิฐ 

"สวัสดีครับคุณอา" อชิยกมือไหว้ทักทายพ่อของน้องและไม่วายทักทายผู้ใหญ่อีกคน นายดลรับไหว้คุณชายบ้านใหญ่ข้างบ้าน เมื่อวานก็มาหาแล้วโดนไอ้นุ่มไล่กลับวันนี้ยังจะมาหาอีก ขยันมาจังเลยพ่อคุณ

"มาหาไอ้นุ่มมันเหรอคุณอิฐ" อชิเดินเข้ามานั่งกับผู้ใหญ่ราวกับไม่รังเกียจบ้านคนจนเหมือนตอนเด็ก

"ครับ" ตอบรับด้วยรอยยิ้ม วันนี้เขาไม่ได้มามือเปล่าอีกตามเคย เอาของกินและของใช้จำเป็นมาให้เหมือนทุกครั้ง นายดลก็ได้แต่รับมาเพราะถึงอย่างไรคนให้ก็ไม่ยอมรับกลับคืน

คุณหมอที่นั่งเงียบมองดูนาฬิกาแล้วต้องขอตัวลากลับ นายดลเดินไปส่งหน้าประตูบ้านเอ่ยขอบคุณคุณหมอที่แวะมาหาและต้องการรับเลี้ยงลูกชายคนเดียวของเขา

"วันหลังไม่ต้องพามาก็ได้นะคุณอิฐ"

"ผมอยากให้น้องได้กินอิ่มครับ ให้ด้วยตัวเองเขาคงไม่ยอมรับ ถ้าคุณอาขาดเหลืออะไรบอกผมได้นะครับ" เอามาให้ เขาก็ไม่อยากจะรับเหมือนกัน นายดลคิดในใจเมื่อเขากับลูกก็นิสัยเหมือนกัน

"ไอ้นุ่มมันคงด่าผมที่รับมาอีก" อชิรู้แต่เขาก็ยังอยากให้น้องมีของกินเต็มอิ่มจะได้ไม่ต้องดิ้นรนทำงานหลายอย่าง

"มันอยู่บนห้องคุณขึ้นไปเลย" นายดลอนุญาต เขารู้ว่าเด็กคนนี้ไว้ใจได้และรักลูกชายของเขาคนหนึ่ง

ไอ้นุ่มมันโชคดีที่มีวาสนาดี ใครก็รักก็หลงและอยากเลี้ยงดู 

"ไม่ละครับ เมื่อวานผมโดนไล่ออกมาแล้ว วันนี้ขอนั่งรอข้างล่างดีกว่าครับ" อชิยินดีรอข้างล่าง เมื่อวานเขาไปปลุกหน้าห้องแต่กลับถูกน้องตะโกนไล่ นึกแล้วก็สงสารตัวเอง

"ถ้างั้นคุณรอละกัน เดี๋ยวอาไปตามให้ นี่มันก็ถึงเวลากินยาแล้วด้วยนะ" ร่างสูงขอบคุณอีกครั้ง เขายังไม่รู้เรื่องที่คุณอาตรงหน้ามีโรคร้าย คิดแค่ว่าน่าจะเป็นโรคคนแก่ที่ถึงเวลาทานยาแค่นั้น

"ขอบคุณครับคุณอา"

วันนี้จะได้เจอน้องหมูนุ่มอีกแล้ว คอยดูจะจีบจนกว่าจะได้เลื่อนขั้นจากพี่ชายมาเป็นแฟนให้ได้

อชิมองคุณอาที่ขึ้นบันไดเพื่อไปตามน้องลงมา ก่อนสายตาจะพลันไปเห็นรูปถ่ายในตู้กระจกโชว์ไว้มากมาย ในนั้นล้วนแต่มีแต่รูปเขากับน้องที่ค่อย ๆ เติบโตมาด้วยกัน

ใครก็คิดว่าตอนเด็กน้องตัวติดเขาแจ แต่ในความเป็นจริงแล้ว เขาต่างหากที่ตัวติดน้องจนไม่อยากห่างกันไปไกล

จนมาวันหนึ่งช่วงสอบมอสามที่คุณพ่อจับได้ว่าเขาได้จูบน้องตอนนอนเผลอหลับ คุณพ่อจึงได้ขอให้เขาไปเรียนมัธยมปลายต่อที่อื่นเพื่อเขาจะได้ห่างจากน้องแล้วจะเลิกคิดเกินเลยกับน้องชายคนนี้ แต่มันทำไม่ได้ ยิ่งห่างไกลเขายิ่งรู้ตัวว่ารักน้องคนนี้มาก

ความสนิทในตอนนั้นไม่ใช่เพียงความรู้สึกของพี่ชายกับน้องชาย แต่มันคือความรักต่างหาก

6 ปีที่ห่างหายและได้เจอกันเฉพาะตอนที่เขากลับมาบ้านเท่านั้น มันยิ่งทำให้เขารู้สึกดีมากที่ได้เจอกัน

แต่เมื่อยิ่งเห็นว่าน้องไม่ได้เรียนต่อเพื่อหาเงินมาเลี้ยงปากท้อง เขาก็ยิ่งเสียใจที่ช่วยให้น้องมีชีวิตที่ดีขึ้นไม่ได้

เมื่อยื่นเงินให้ใช้น้องก็ไม่ต้องการ โตขึ้นมาก ๆ เลยนะหมูนุ่ม

เคยลองถามน้องแล้วว่าจะอยากมีเงินเยอะแค่ไหนถึงจะหยุดทำงาน น้องบอกไม่รู้แต่ 10 ล้านบาทก็น่าจะเยอะพอที่จะให้คุณอาได้สุขสบาย

เป็นเด็กที่ตกัญญูขนาดนี้ก็ยิ่งทำให้เขาหลงรักขึ้น ดังนั้นเขาถึงได้ขอกับคุณพ่อ คุณแม่ไว้ว่าอยากแต่งงานกับน้องและจะหาสินสอดมาขอน้องเอง

เมื่อคุณพ่อ คุณแม่อนุญาตเขาจึงทำงานไปด้วยและเรียนไปด้วยเพื่อที่จะได้เก็บเงินมาสู่ขอน้องให้ได้

รอพี่เรียนจบอีกปีเดียวเดี๋ยวพี่เอาสินสอด 10 ล้านบาทมาขอน้องเป็นเมียนะครับ

"น้องจะลงมาไหมนะ อยากเห็นหน้าจะแย่แล้ว น้องนุ่มของพี่"