​บทที่ 1 (2/3) ; ผัวไอ้นุ่มมันครับ
 

"ยุ่ง!"

คนปากแข็งว่าพี่เขาไปอย่างนั้น แต่ใจแอบตื่นเต้นที่ได้เจอ พี่อิฐกลับมาทีไรก็หล่อขึ้นทุกครั้ง

"อ้าว หาว่าพี่ยุ่งก็ได้อะ อยากเสือกเรื่องของน้องแล้วเนี่ย" ยิ่งคนตัวโตยั่วอารมณ์หมูนุ่มยิ่งแบะปากใส่ ใครจะอยากเป็นแค่น้องชาย

"อือ ปล่อยเลย นุ่มโตแล้วนะไม่ต้องมาบีบแก้ม" เพราะทนหมั่นไส้แก้มกลม ๆ ไม่ไหว อชิก็หยิกแก้มน้องเข้าให้ แมวแสนดื้อรีบปัดมือไม่ให้ต้องตัว เห็นเขาเป็นเด็กตัวน้อยเหมือนเมื่อก่อนหรือไง

"สกปรก" ว่าพลางเอามือปัด ๆ เศษฝุ่นที่ตัวเองคิดว่ามี แสดงท่าทีเหมือนรังเกียจแต่นั่นไม่ได้บั่นทอนจิตใจของอชิ เขารู้ดีหมูนุ่มตัวน้อยเป็นแมวพยศแสนดื้อ

"สกปรกจริงแหละ เมื่อกี้พี่เอามือไปเล่นกับเจ้าบิ้กมาด้วย ไปเกาตูดให้มัน..." 

"อี๋พี่อิฐ!" ได้ยินพี่เขาบอก หมูนุ่มก็ยิ่งรู้สึกสกปรก เอามือที่ไปเล่นกับเจ้าหมาตัวดุ ที่วัน ๆ ไม่ทำอะไรนอกจากนอนโง่ ๆ แล้วตื่นมากินข้าวเนี่ยนะ เขาไม่ชอบมันที่สุด เป็นแค่หมาบ้านพี่อิฐแต่กลับมีชีวิตสุขสบายยิ่งกว่าเขา

อิจฉาโว้ย!!

"ฮ่า ๆ พี่ล้อเล่นหรอกน่า เห็นเราเล่นไงพี่เลยเล่นตาม" อชิไม่อยากโดนน้องงอนใส่เลยรีบสารภาพโดยเร็ว หมูนุ่มมองแรงใส่เขา สายตาพยศเหมือนแมวน้อยแสนดื้อนั้นสะกดสายตาของเขาให้มองราวกับถูกต้องมนตร์

"ชิ!" หมูนุ่มรู้ ถึงต่อให้เขาพูดอะไรไม่ดีออกมา พี่อิฐก็ไม่เคยโกรธ เหมือนรู้จักนิสัยเขาดีกว่าใคร

"แล้วว่าไงครับ ตกลงเรื่องเงิน ๆ อะไร" อชิถามย้ำ เขารู้สถานะทางบ้านของน้อง หากเป็นเรื่องเงินในตอนนี้เขาพอมีเงินเก็บของตัวเองอยู่ จำนวนหนึ่งเพราะอาศัยการรับงานพาร์ทไทม์ทำระหว่างที่ว่างจากเรียนมหาลัย

"ไม่อยากบอกและนุ่มก็ไม่อยากคุยกับพี่แล้ว หลีกทางด้วยพี่อิฐขวางทางเดินของนุ่มอยู่" อชิยอมถอยด้วยใบหน้าแต้มรอยยิ้ม เขากลับมาอยู่บ้านได้สองวันก็ได้เจอกับน้องทุกวัน

เมื่อวานก็ไปหาที่บ้านแล้วแต่โดนน้องไล่กลับ บอกรบกวนการนอน มาวันนี้บังเอิญเห็นน้องออกมาจากบ้านพอดีจึงได้เข้ามาทักทาย เห็นแผ่นหลังของน้องที่กำลังมุ่งหน้าเดินจะกลับบ้านก็ได้แต่นึกเป็นห่วง

"ผอมขนาดนั้นลมพัดจะปลิวไหมนะ"
 

"อ้าว ไม่มีที่ให้ไปหรือไงถึงได้กลับมา" เสียงพ่อบ่นทักขึ้นเมื่อเห็นหน้าเขา

"ก็นี่มันบ้านไหมพ่อ ดีแค่ไหนที่นุ่มไม่ใช่เด็กมีปัญหาแล้วหนีออกจากบ้าน" หมูนุ่มรีบเดินขึ้นไปยังชั้นสอง ตรงไปยังห้องของตัวเองโดยไว ขืนอยู่นานได้เถียงพ่ออีกยาว

ก็ถ้าไม่ติดว่าอยากไลฟ์ก็ไม่กลับมาให้พ่อสมน้ำหน้าหรอก

"เออพ่อ นุ่มจะทำงานนะไม่ต้องมากวน!!" ตะโกนบอกพร้อมชะโงกหน้าที่ราวบันไดสองขั้นสุดท้าย นายดลที่ได้ยินก็ตะโกนกลับ

"เออ" คุณหมอที่อยู่ด้วย ได้แต่ยกยิ้ม "ไอ้นุ่มมันรับจ็อบแปลงานน่ะครับ มันเก่งภาษาเลยลองรับงานพวกนี้ทำ มันชอบเรียกอะไรก็ไม่รู้ ฟรีเล้น ๆ สักอย่าง แต่มันทำแล้วได้เงินผมก็เบาใจ"

".."

"เพราะมันเก่ง มันฉลาด ถ้ามันมีโอกาสเป็นลูกคุณหมอ ผมอยากให้มันได้เรียนหนังสือสูง ๆ มากกว่า"

จะว่าหน้าด้านหรือเห็นแก่ตัวมากไปก็ได้ แต่เขาอยากเห็นอนาคตของลูกได้ดีกว่านี้ก็เท่านั้น

"แล้วนั่นใครมาล่ะครับ" พอหมู่นุ่มขึ้นห้องไปคุณหมอก็เห็นว่ามีคนกำลังเดินตรงมายังบ้านหลังนี้ นายดลมองหน้าประตูก็รู้ในทันทีว่าเป็นใคร

"อ๋อผัวไอ้นุ่มมันนะครับ" ช็อกมาก!! คุณหมอว่าที่พ่อบุญธรรมอึ้ง เมื่อได้ยินว่าว่าที่ลูกบุญธรรมมีสามีแล้ว เด็กสมัยนี้มีแต่งงานกันไวแท้ ในขณะเขาที่เอาแต่ยุ่งงาน ไม่มีเวลาหาคนรัก และโสดจนปัจจุบัน

นี่เขาจะมีจะลูกชายที่มีสามีแล้วนะเหรอ