chapter 01 (1/3);

พ่อจะขายนุ่มให้ลุง
 

"หมายความว่าพ่อจะขายนุ่มให้ลุงเขาหรือไง" ใบหน้าติดหวานเหมือนมาร์ชแมลโลว์ขาวม่นคิ้วขึ้นบ่งบอกถึงความไม่พอใจพ่อตัวเองที่ตั้งใจจะขายเขาให้คนแก่อีกแล้ว "นุ่มไม่ไป!"

ยืนยันชัดคำให้พ่อได้รู้ ก็คนที่พ่อเลือกให้ไปอยู่ด้วยหน้าตาไม่ตรงไทป์เขาเอาเลย

"นุ่มเคยบอกพ่อไปแล้วไงว่าถึงต่อให้พ่อจะตายตอนนี้เลย นุ่มก็จะอยู่กับพ่อ ไม่มีพ่อนุ่มก็อยู่ได้น่า พ่อวางใจเถอะนะนุ่มโตแล้วดูแลตัวเองได้" เด็กชายที่เพิ่งเข้าเลขสองบอกย้ำผู้เป็นพ่ออีกครั้งเป็นรอบที่ร้อยก็ว่าได้ นายดลป่วยเป็นโรคร้ายรู้สึกขัดใจที่ลูกชายเอาแต่ปฏิเสธ

ไปเป็นลูกคนอื่นจะได้สุขสบาย เขาเองก็จะได้ตายตาหลับ "ไอ้นุ่ม!!"

"ไม่รู้แหละ เชิญพ่อคุยกับเพื่อนตามสบายเลยนะแล้วก็ไม่ต้องคิดเรื่องจะขายนุ่มให้คนอื่นอีก นุ่มไม่ชอบ" พูดขู่และเผลอแสดงกิริยาเอาแต่ใจวิ่งออกจากบ้านไม่สนใจแขกของพ่อ นายดลปวดใจกับลูกชาย เขาจะขายลูกให้คนอื่นทำไม ถ้ามีเวลาได้นานกว่านี้ก็อยากอยู่เลี้ยงดูลูกไปนาน ๆ

"ทำไมไม่บอกไปละว่าฉันเป็นคนอยากได้ลูกบุญธรรมมาเลี้ยง พูดอย่างนั้นลูกก็เข้าใจผิดกันพอดีสิ" คุณหมอวัยกลางคนกำลังต้องการมีลูก ประจวบเหมาะกับที่ได้ยินว่าคนไข้ของเพื่อนอยากหาใครสักคนดูแลลูกชายเขาจึงได้แวะมาหาในวันนี้ ไม่คิดว่าจะได้เจอว่าที่ลูกบุญธรรมที่แสนน่าทะนุถนอมราวกับเด็กผู้หญิง

"ปล่อยให้เข้าใจแบบนั้นดีกว่าครับ ผมกับลูกก็ไม่ค่อยจะพูดดีกันอยู่แล้ว" เพราะต่างเป็นคนปากอย่างใจอย่าง แสดงออกไม่เก่ง พ่อลูกบ้านนี้จึงไม่ได้สนิทกันเหมือนบ้านอื่น จนเมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อนที่นายดลล้มในระหว่างทำงานก่อสร้าง เพื่อนและเจ้านายจึงพาไปหาหมอและพบได้รู้ข่าวร้ายเข้า

เขากำลังจะตาย แต่เขาเป็นห่วงลูกชาย

เพราะมีกันแค่สองคน ภรรยาก็จากไปเมื่อสี่ปีก่อนจึงทำให้นายดลนิ่งนอนใจไม่ได้ เขาต้องหาครอบครัวใหม่ให้ลูกชายก่อนเขาจะจากลาโลกนี้ไป

"อย่างนั้นก็ยิ่งต้องคุยกัน คุณมีเวลาไม่มากแล้วนะครับ" คุณหมอเอ่ยเตือนสติ ดูผิวเผินเหมือนพ่อลูกคู่นี้เหมือนจะชอบทะเลาะกันแต่ใจลึก ๆ แล้วพ่อลูกคู่นี้ต่างรักกันมาก 

"ชิ พ่อนะพ่อเอาแต่จะขายเราอยู่นั่นแหละ นี่ยี่สิบแล้วนะ โตแล้วด้วย มีเงินมารักษาพ่อได้ก็แล้วกัน" ปากอิ่มฉ่ำได้รูปได้แต่เดินกัดปากตัวเองด้วยความโมโห

ติ้ง ๆ ๆ ๆ

เสียงข้อความดังจากแอปพลิเคชันที่เขาสมัครได้เมื่อหลายวันก่อน ตอนแรกก็คิดว่าไม่มีใครสนใจเขาหรอกใครจะคิดว่าเขาจะได้รับความนิยมเกินคาด

พอได้เห็นข้อความที่มีแต่คนเรียกร้องอยากให้เขาไลฟ์อีก รอยยิ้มกว้างก็ผุดขึ้นมุมปาก

ก็แหงแหละ พวกคนที่ทักมาก็มีแต่พวกกระเป๋าหนักทั้งนั้น

หมูนุ่ม เด็กชายตัวขาวอร่ามเขาได้สีผิวมาจากแม่ที่มีเชื้อสายจีน จมูกรั้นนิดพ่อชอบบอกว่าเขานะชอบดื้อ ไม่ฟังใคร แต่จริง ๆ พ่อเองก็ดื้อไม่ต่างกัน แล้วพ่อจะมาวิจารณ์ลูกตัวเองทำไมก็ไม่รู้

เขาเรียนจบมัธยมปลายแล้วแต่ไม่ได้ตัดสินใจเรียนต่อในระดับมหาลัยเพราะไม่เห็นความจำเป็นต่อการเรียนในระดับนั้นสักนิด สู้ทำงานเก็บเงินเยอะ ๆ จะได้รวยและหนีจากความจนได้สักที

เมื่อแม่เสียไปแล้ว พ่อเองก็ต้องลำบากส่งเสียเขาเรียนต่ออีก จะเรียนทำไมถ้าต้องเพิ่มภาระให้พ่อเพิ่ม การตัดสินใจของเขาถือว่าดีเพราะในวันที่รู้ว่าพ่อมีโรคร้ายนั้น เขาก็ไม่คิดอย่างอื่นแล้วนอกจากการหาเงินมารักษา

ให้ได้ยินเสียงบ่นและทะเลาะทุกวัน ยังดีกว่าบ้านเงียบสงัดไม่มีใครเฝ้ารอการกลับมา

"อยากไลฟ์อยู่หรอกนะ" แต่เขายังไม่อยากกลับบ้านไปทะเลาะกับพ่อ คนคิดหนักครุ่นคิดสักครู่เดียว "เอาว่ะ เพื่อเงินท่องไว้ เพื่อเงิน"

"นี่"

"เห้ยพี่อิฐ!!" ร่างเล็กตกใจกับการปรากฏตัวของพี่ชายที่รู้จัก ทำไมชอบเดินมาเงียบ ๆ ทุกที

"เพื่อเงินอะไรล่ะเรา" อชิ พี่ชายข้างบ้านที่แสนจะใจดีในวัยเด็ก เคยเรียนด้วยกันตอนวัยประถมแต่พอเข้ามัธยมทางบ้านพี่เขาก็ส่งให้ไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ เลยต้องแยกกัน

เคยอยากไปเรียนด้วยอยู่หรอกแต่รู้สถานะทางบ้านตัวเองดี กว่าพ่อกับแม่จะส่งเสียให้เรียนจนจบมัธยมก็ลำบาก

"ว่าไง เมื่อกี้พี่ได้ยินนะเราพูดถึงเงิน ๆ อยู่น่ะ" คนอารมณ์ดี ยิ้มแย้มยังคงชอบมองหน้ามุ่ยของน้องข้างบ้านเสมอ จากกันกี่ปีเขาก็ไม่มีทางลืมใบหน้าหวานของหมูนุ่ม

"ยุ่ง!"