ครูหลี่ตะลึงงัน เธอไม่เข้าใจความหมายที่เจียนอ้ายสื่อ “เธอไม่ได้แตะหลี่หยุนเหม่ยเลยเหรอ? แล้วทำไมขาของหลี่หยุนเหม่ยถึงเจ็บ?”
เจียนอ้ายอยากหัวเราะเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานนี้ แต่ว่าครูหลี่กังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ของเธอในตอนนี้ เจียนอ้ายจึงควบคุมการแสดงออกและอารมณ์ของตัวเอง แล้วเล่าทุกอย่างให้ครูหลี่ฟังถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน
ประโยคสุดท้ายเจียนอ้ายพูดว่า “ครูคะ การหลบเป็นสัญชาตญาณของมนุษย์ หนูไม่สามารถยืนนิ่งๆ และรอให้เธอเตะหนูได้ไม่ใช่เหรอคะ?”
เมื่อครูหลี่ได้ยินเช่นนั้น เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก หากสิ่งที่เจียนอ้ายพูดเป็นความจริง อาการบาดเจ็บของหลี่หยุนเหม่ยนั้นเกิดจากการกระทำของตัวเองซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับเจียนอ้ายเลย
แม้ว่าเจียนอ้ายจะตีเด็กนักเรียนอีกสองคน แต่โชคดีที่วันนี้มีแค่ผู้ปกครองของหลี่หยุนเหม่ยเท่านั้นที่มาร้องเรียน ตราบใดที่ทางโรงเรียนจัดการเรื่องหลี่หยุนเหม่ยได้ เจียนอ้ายก็จะไม่ถูกลงโทษ
“ถ้างั้น ไปที่ห้องครูใหญ่กับครู และอธิบายทุกอย่าง” ครูหลี่พูดกับเจียนอ้าย
เจียนอ้ายพยักหน้าและเดินตามครูหลี่ไปที่ห้องทำงานของครูใหญ่
“นี่มันโรงเรียนแบบไหนกันเนี่ย? ลูกสาวฉันมาเรียนนะ! เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อให้เพื่อนร่วมชั้นรังแก! เอ้อจงเป็นหนึ่งในโรงเรียนมัธยมที่ดีที่สุดในเมืองไป่หยุนไม่ใช่หรือ? นี่เป็นวิธีการให้การศึกษากับนักเรียนงั้นเรอะ?”
ห้องครูใหญ่ตั้งอยู่ในอาคารบริหารด้านหลังอาคารเรียน ทันทีที่พวกเธอมาถึงชั้นสองก็ได้ยินเสียงผู้หญิงตะโกนเสียงดังจากห้องตรงสุดทางเดิน เสียงดังมากจนหลังคาตึกแทบพัง
“ไม่ต้องกลัว ครูอยู่ด้วย” ครูหลี่เคยสนทนากับแม่ของหลี่หยุนเหม่ยสองสามครั้งและรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนจิตใจดี เธอจึงกลัวว่าเจียนอ้ายจะตกใจ จึงปลอบโยนลูกศิษย์
เจียนอ้ายพยักหน้าและยิ้มให้ครูหลี่ ไม่มีร่องรอยของความกลัวบนใบหน้า เธอดูนิ่งมาก
เมื่อไปถึงหน้าห้องทำงานครูใหญ่ ครูหลี่ยกมือขึ้นเคาะประตู ทันทีที่เคาะ ประตูห้องก็ถูกดึงเปิดออก คนที่เปิดคือครูเฟิงจากฝ่ายปกครอง
เจียนอ้ายเดินตามหลังครูหลี่เข้าไปในห้อง เธอมองไปรอบๆ ตามสัญชาตญาณ มีคนอยู่ข้างในจนเต็มพื้นที่
ห้องแต่เดิมดูกว้างเต็มไปด้วยคน มีครูใหญ่ รองครูใหญ่ ครูฝ่ายปกครอง ประธานนักเรียนของปีหนึ่ง หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัย กวนเตาและครูประจำชั้นของเธอ
หากเป็นเด็กนักเรียนคนอื่นหรือเป็นเจียนอ้ายจากชาติที่แล้ว คงจะกลัวจนแข้งขาอ่อน
แต่เมื่อมองมาที่เจียนอ้ายในตอนนี้ เธอดูนิ่งสงบและดูเฉยเมย
เจียนอ้ายจ้องนิ่งๆ ไปที่หลี่หยุนเหม่ย เธอเกือบจะหัวเราะออกมาดังๆ หลี่หยุนเหม่ยผู้ทำตัวเล่นใหญ่ เธอกำลังนั่งรถเข็น ถ้าคนไม่รู้คงคิดว่าเธอขาหัก!
“เธอใช่ไหม? เธอเป็นคนทำใช่ไหม!?”
เมื่อผู้หญิงที่ยืนอยู่กลางห้องเห็นเจียนอ้าย เธอก็ชี้หน้าเจียนอ้ายด้วยความโกรธทันที ขณะที่พูดเธอก็ปรี่มาข้างหน้าเพื่อเรียกร้องความยุติธรรมให้ลูกสาว
ครูหลี่รีบเอาตัวบังเจียนอ้าย “คุณหลิว ใจเย็นๆ ค่ะ เรายังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น.....”
“ยังจะมีอะไรอีก!” คุณหลิวแผดเสียงขัดจังหวะครูหลี่ แล้วชี้ไปที่หลี่หยุนเหม่ย “ไม่เห็นเหรอไง? ไม่เห็นเหรอว่าลูกสาวฉันตอนนี้เป็นยังไง? เธอเดินไม่ได้! ฉันขอบอกไว้เลย หากวันนี้ฉันกับลูกไม่ได้คำอธิบายที่ดี ฉันจะฟ้องโรงเรียนให้รับผิดชอบ!”
