เจียนอ้ายไม่เกรงใจอยู่แล้ว ถ้าเธอเกรงใจ เธอคงไม่ขอให้หลินอีเลี้ยงอาหารกลางวันเธอตั้งหนึ่งเดือนหรอก
โดยไม่ต้องคิด เจียนอ้ายพูดกับคุณป้าที่ขายอาหารว่า “ป้าคะ ขอเนื้อย่างกับมันฝรั่งย่าง ลูกชิ้นเนื้อตุ๋น มันฝรั่งผัด แล้วก็มะเขือเทศผัดไข่ให้หนูด้วยค่ะ”
เนื้อย่างกับมันฝรั่งย่างและลูกชิ้นตุ๋นเป็นอาหารประเภทเนื้อสัตว์ที่แพงที่สุดในโรงอาหาร ลูกชิ้นขนาดเท่ากำปั้น ขายลูกละสามถึงห้าหยวน เจียนอ้ายไม่เคยกินมันมาก่อน แม้จะผ่านไปหลายปีแล้ว เธอก็ยังอยากรู้รสชาติของลูกชิ้นตุ๋นในโรงเรียน
เมื่อมีคนจ่ายเงินให้ เจียนอ้ายก็ต้องการชดเชยความเสียใจจากชีวิตก่อนหน้านี้และในที่สุดก็ได้ลิ้มรสลูกชิ้นตุ๋นสักที
หลินอีจ่ายเงินโดยไม่พูดอะไร
เจียนอ้ายหยิบจานของเธอและจากไป เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้คิดจะนั่งกินข้าวกับหลินอี
“เสี่ยวอ้าย ทางนี้!”
กวนเตาได้ที่นั่งแล้วและกำลังโบกมือเรียกเจียนอ้าย
เมื่อกวนเตาเห็นลูกชิ้นในจานของเจียนอ้าย เธออดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “ว้าว เสี่ยวอ้าย ในที่สุดเธอก็เต็มใจซื้อลูกชิ้นมากินแล้ว!”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเจียนอ้าย เธอใช้ตะเกียบแยกลูกชิ้นออกเป็นสองส่วนแล้ววางครึ่งหนึ่งบนจานของกวนเตา “ฉันกินคนเดียวไม่ได้ มา แบ่งให้เท่าๆ กัน”
กวนเตามองไปที่ลูกชิ้นครึ่งหนึ่งบนจานของเธอแล้วมองไปที่เจียนอ้าย เธออดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความประหลาดใจว่า “เสี่ยวอ้าย เธอเป็นอะไรไป? ปกติเธอสามารถประหยัดเงินได้สองถึงสามร้อยหยวนต่อเดือน แต่ไม่เคยซื้อลูกชิ้นเลย”
เจียนอ้ายยิ้ม กวนเตาสมกับเป็นเพื่อนสนิทเธอจริงๆ
เธอพยักหน้า “ฉันไม่ได้ซื้อเองหรอก หลินอีซื้อให้น่ะ”
"หา?" ปากของกวนเตาอ้ากว้างเกินจริง จากนั้นด้วยเกรงว่าคนอื่นจะสังเกตเห็น เธอจึงลดเสียงลงอย่างรวดเร็วและโน้มตัวไปข้างหน้า "จริงดิ? เธอสองคน จริงๆแล้ว…”
"ไม่ใช่!" เจียนอ้ายปฏิเสธคำพูดของกวนเตา และกินเนื้อชิ้นหนึ่ง จากนั้นเธอก็อธิบายว่า “มันเกี่ยวกับจดหมายรัก หลินอีไปขอโทษฉันในตอนเช้า ดังนั้นฉันจึงขอให้เขาเลี้ยงอาหารกลางวันฉันเป็นเวลาหนึ่งเดือน เขาบอกว่าอยากกินอะไรก็ได้ เขาจะเลี้ยงฉันเอง พรุ่งนี้เธออยากกินอะไร ฉันจะช่วยเธอสั่งเอง”
"บ้าจริง ไม่มีทาง เสี่ยวอ้าย เธอกล้าเกินไปแล้ว เธอขอให้หลินอี้เลี้ยงอาหารกลางวันตั้งหนึ่งเดือน ถ้าบรรดาแฟนคลับเขารู้เรื่องนี้ พวกหล่อนจะต้องถลกหนังเธอทั้งเป็นแน่” แม้ว่ากวนเตาจะพูดเกินจริงไปหน่อย แต่คำพูดของเธอก็เต็มไปด้วยความห่วงต่อเพื่อน
เจียนอ้ายยังคงเฉย ไม่ตอบสนองต่อความกังวลของเพื่อน เธอยิ้มและพูดอย่างเฉยเมยว่า “ฉันเคยตกสระน้ำลึกสามเมตรมาแล้ว ทำไมฉันต้องกลัวพวกหล่อนด้วย? ถ้าผู้หญิงพวกนั้นอยากจะมีเรื่อง ก็มาเลย ฉันยากจนอยู่แล้ว คนที่อยู่ต่ำไม่กลัวที่จะตก”
สามปีในรั้วโรงเรียน เธอไม่เคยแข่งขันกับใคร และระมัดระวังในทุกสิ่ง กระนั้นเธอก็ยังไม่ได้รับความเคารพใดๆ แต่กลับถูกคนอื่นดูถูก และพวกเขาปฏิบัติต่อเธอราวกับว่าเธอไม่มีศักดิ์ศรี
ตอนนี้เธอได้กลับมาเกิดใหม่แล้ว เธอจะใช้ชีวิตซ้ำรอยเดิมกับเมื่อก่อนหรือ?
ไม่มีทาง! ในชีวิตนี้เจียนอ้ายจะไม่มีวันเป็นคนขี้ขลาดในสายตาของคนอื่น ถ้าใครกล้ารังแกเธอและคนที่เธอรัก เธอจะตอบแทนพวกเขาคืนเป็นสิบเท่า
“งั้นฉันอยากกินซี่โครงหมู” กวนเตาพูดด้วยรอยยิ้ม
เจียนอ้ายเลิกคิ้วและพยักหน้า "ไม่มีปัญหา ตั๋วอาหารฟรี ไม่ใช้ก็เสียเปล่าสิ” จากนั้นเธอก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
