เจียนอ้ายค่อยๆ เงยหน้าขึ้น และมองอย่างไร้อารมณ์ไปที่หลี่หยุนเหม่ย แล้วพูดกับหลี่หยุนเหม่ยด้วยเสียงที่ดังพอที่ทุกคนในห้องจะได้ยิน “ไม่ว่าหลินอีจะให้จดหมายรักกับฉันหรือทำไมเขาถึงให้ฉัน ทั้งหมดนี้เกี่ยวข้องกับเธอยังไงเหรอ?”
โดยไม่รอให้หลี่หยุนเหม่ยพูด เจียนอ้ายก็หัวเราะเย็นชาและพูดต่อว่า “หรือว่าเธอชอบหลินอี? เธอโกรธสินะ? เธอผลักฉันตกสระน้ำโรงเรียนเพราะเธอหึงใช่ไหม?”
ทุกคนรู้ว่าเจียนอ้ายตกลงไปในสระน้ำ แต่ทุกคนไม่รู้ว่าหลี่หยุนเหม่ยเป็นคนทำ เมื่อเจียนอ้ายพูดออกมาหน้าตาเฉย แม้แต่หลี่หยุนเหมยก็ยังรู้สึกอับอาย หน้าเธอแดงขึ้นทันทีและตะโกนตอบโต้ “เจียนอ้าย หยุดใส่ร้ายฉันนะ มันเกี่ยวอะไรกับฉันเรื่องที่เธอตกน้ำ?”
เมื่อนักเรียนที่อยู่รอบๆ ได้เห็น การแสดงออกของพวกเขาก็เปลี่ยนไป พวกเขาเริ่มกระซิบกระซาบกัน
“หลี่หยุนเหม่ยเป็นคนผลักเจียนอ้ายตกน้ำ?”
“เธอยังไม่รู้เหรอ? ฉันได้ยินเรื่องนี้มาสองวันแล้ว”
“ฉันก็ได้ยิน ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องโกหก แต่เรื่องจริงเหรอเนี่ย!”
“มากเกินไปล่ะ สระนั่นลึกกว่าสามเมตรนะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นล่ะ?”
เพราะฐานะครอบครัวของเจียนอ้ายยากจน เพื่อนร่วมชั้นส่วนใหญ่จึงไม่คบค้าสมาคมกับเธอ ไม่ใช่เพราะนิสัยของเจียนอ้าย เมื่อรู้ความจริงแม้แต่นักเรียนที่ไม่ชอบเธอ พวกเขายังรู้สึกว่าเจียนอ้ายคือผู้บริสุทธิ์และน่าสงสารในเรื่องนี้
หลี่หยุนเหม่ยไม่เคยถูกพูดถึงแบบนี้มาก่อน ปกติคนไม่กล้าพูดถึงเธอ วันนี้เจียนอ้ายกล้าปะทะฝีปากกับเธอ เธอจึงรู้สึกว่าศักดิ์ศรีของตนถูกทำลายจนอยากเอื้อมมือไปดึงผมเจียนอ้ายแรงๆ
“เจียนอ้าย!”
เมื่อทุกคนคิดว่าหลี่หยุนเหม่ยจะสั่งสอนบทเรียนแก่เจียนอ้าย ทันใดนั้นเสียงดังฟังชัดก็ดังมาจากประตูห้องเรียน
เมื่อหลี่หยุนเหม่ยได้ยินเสียงนี้ มือของเธอหยุดกลางอากาศ นักเรียนคนอื่นๆ มองไปที่ประตูอย่างพร้อมเพรียง
นอกประตูห้องสาม เด็กนักเรียนชายผิวขาวเนียน ดูกระฉับกระเฉง ยืนอยู่ตรงนั้น
เด็กผู้ชายอายุสิบห้าแต่สูงเกือบ 180 ซม. ผมสั้นและหน้าม้าปรกคิ้ว เผยให้เห็นเพียงดวงตาคู่ใสเท่านั้น ปลายจมูกมีเม็ดเหงื่อซึมบางๆ มือซ้ายถือลูกบาส เห็นได้ชัดว่าเขาเพิ่งเล่นบาสเก็ตบอลเสร็จ
แสงแดดยามเช้าสาดส่องด้านหลังเขา แสงสีเหลืองแดงเป็นวงกลมยิ่งทำให้เขาดูดีขึ้นไปอีก
ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหลินอี
เจียนอ้ายมองเขาตามสัญชาตญาณและประสานสายตากับเขา
“เธอออกมานี่แป๊บได้ไหม? ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ!”
หน้าตาหลินอีไม่ได้เปลี่ยนไปมากนักในขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นมองตรงไปที่เจียนอ้าย
ทุกคนหันไปมองเจียนอ้ายด้วยใบหน้าตื่นตะลึง ไม่คิดว่าหลินอีจะมาหาเจียนอ้ายถึงหน้าประตูห้องสาม จดหมายรักที่เขาเขียนให้เธอเป็นเพราะการเดิมพันไม่ใช่เหรอ?
เจียนอ้ายไม่ได้พูดอะไร เธอยืนขึ้น เดินอ้อมหลี่หยุนเหม่ย แล้วเดินไปที่ประตูห้องเรียน
เมื่อเจียนอ้ายออกจากห้องไป ทุกคนก็ระเบิดเสียงอีกครั้ง!
“บ้าเอ้ย เกิดอะไรขึ้น?”
“หลินอีชอบเจียนอ้ายจริงๆ งั้นเหรอ?”
“เป็นไปไม่ได้ ใช่ไหม?”
“ทำไมล่ะ? เจียนอ้ายสวยออก!”
“นั่นก็จริง…”
ทางเดินอีกฟากหนึ่ง เจียนอ้ายยืนอยู่หน้าหลินอี เนื่องจากความสูงที่ต่างกัน เจียนอ้ายจึงต้องเงยหน้าเล็กน้อยเพื่อสบตากับเขา
