เกรียวฝาจุกหลุดบรึ๋ยลงกราวพื้น เปรมยื่นฝ่ามือทั้งสองข้างออกไปข้างหน้าเล็งให้ตรงกับลุงขอทาน แล้วทันใดนั้นเอง! กลุ่มก๊าซปริมาณมหาศาลสีแดงเหมือนเลือดก็พ่นออกมาจากฝ่ามือ!!

.

“ฟู่!!!!”

.

โอ้แม่เจ้า! มันย้อมทุกสิ่งทุกอย่างรอบบริเวณให้คละคลุ้งฟุ้งกระจาย คุณหมอผมสีดอกเลาถึงกับต้องรีบวิ่งหนี ระหว่างหนีก็ยังใช้มือถือตวัดหันหลังกลับมาถ่ายเก็บข้อมูลหลักฐานเอาไว้ มันไม่ชัดมากมายหรอก แต่ก็เห็นพอลางๆ ว่าเปรมยังคงยืนเด่นเป็นสง่า เขาไม่มีทีท่าจะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลย มิหนำซ้ำยังใช้อุปกรณ์ที่ได้มาใหม่อย่างแคล่วคล่อง

.

“ได้ผลจริงด้วย! พวกเราทำสำเร็จแล้ว! การผ่าตัดฝังจักรกลลงอวัยวะลุล่วงบรรลุผล! บางทีการที่ร่างทดลองสามารถใช้อุปกรณ์ได้อย่างเพอร์เฟ็ก อาจจะเป็นเพราะจิตใต้สำนึกของเขาเอง ชิ้นส่วนเหล็กกล้ากับสายไฟต่างๆ นาๆ คงเข้าไปแทนที่กระดูกกับเส้นเลือดได้อย่างหมดจรด.. หมดความกังวล.. โลกเรารอดตายแล้วววว!”

“จบการบันทึก…”

.

วางโทรศัพท์ยัดใส่ในกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะโผทะยานตัวเข้าไปหลังพุ่มไม้ ที่ตอนนี้มีแต่ใบกับกิ่งก้านที่แห้งผาก แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรป้องกันตัวเองเลย นายแพทย์สูงวัยถอนหายใจโล่งอก เขาแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว นี่สินะที่เขาเรียกว่าความภาคภูมิใจในงาน หลังจากที่ได้เห็นเปรมกำลังทำในสิ่งที่หมอทุกคนต้องการอยู่

.

“อย่าวิ่งลุง! , หยุด! , แล้วนั่งลงที่เดิมตรงนี้แหละ”

เสียงเปรมตะโกนบอก

.

พลันหันฝ่ามือปาดออกไปรอบๆ ทั้งซ้ายและขวา เขามองเห็นกลุ่มก๊าซพุ่งเป็นหมอกฉาบเคลือบเข้ากับพื้นอิฐปูถนน! จากก่อนหน้านี่ที่พวกมันแตกระแหงเขียวอื๋อตะไคร่ขึ้น ทันทีที่โดนหมอกก๊าซกระแสโลหิตเข้า ไม่ถึงชั่วพริบตาอิฐเหล่านั้นก็สั่นเป็นเจ้า! พวกมันเป็นอะไรใครจะไปรู้? แต่เปรมก็ยังมั่นใจว่าเขามาถูกทาง เขารู้จากภายในโดยกมลสันดานว่าเลือดที่ผ่านกระบวนการจักรกลอะไรสักอย่างมา จะต้องช่วยเหลือผู้คนและสิ่งแวดล้อมได้

.

แล้วมันก็จริง! พวกอิฐหยุดสั่น! พลันกระเทาะรอยร้าวออกได้ด้วยตนเองราวกับลูกเจี๊ยบที่ฟักออกจากไข่! แม่งโคตรแฟนตาซี! ถ้าไม่ใช่คุณหมอกับเทคโนโลยีของบริษัท AP เรื่องราวสุดน่าอัศจรรย์เหล่านี้คงไม่มีทางเกิดขึ้น! อิฐนับร้อยที่ปูเป็นพื้นถนนเหมือนได้เกิดใหม่ พวกมันกลายเป็นก้อนอิฐที่ใหม่เอี่ยมปราศจากเชื้อโรค และยังคงทำหน้าที่ของตนเองได้ต่อไปตราบนานเท่านาน

.

“เห็นไหมลุง! บอกแล้วว่าได้ผล ลุงเชื่อใจผมสิ?! ลองดูแล้วลุงจะหาย!”

.

โดยไม่ต้องรอให้คนแก่ตอบ เปรมจัดแจงย้ายฝ่ามือทั้งสองข้างมาชิดกันในทันที ด้วยท่วงท่าเช่นนี้ลางสังหรณ์บอกกับเขาว่า น่าจะเป็นการรวมพลังหลุมเกลียวบนฝ่ามือเข้าด้วยกัน และก๊าซก็น่าจะพุ่งออกมาแรงโคตรๆ กะว่าพรืดเดียวเสื้อผ้าลุงคงเปื่อยยุ่ยเป็นขุยไปเลย

.

“ไม่เป็นไรมั้งพ่อหนุ่ม…แค๊ก..แค๊ก..แค๊ก..ก…ก..ก ลุงไม่ต้องการ..ร..ร..ร”

.

“หึ่ย! อย่าเกรงใจไปสิ! นี่น่ะของฟรีนะไม่ต้องเสียตังค์สักบาท”

.

“อย่าเลย…!”

.

“ฟู่…!!! , ฟู่!!! , ฟู่!!!!”

.

ไม่ใช่แค่เสื้อที่ขาดแต่ลามปรามไปถึงกางเกง ไวรัสโควิดนั้นแฝงลึกลงไปถึงเส้นใย ทันทีที่โดนก๊าชที่อานุภาคเล็กขนาดไมค่อนแทรกซึมเข้าไปมีหรือพวกมันจะรอด! ยิ่งดิ้นหนียิ่งกระชากเส้นใยตามไปเป็นพรวน ภาพก็เลยออกมาอย่างที่เห็น เมื่อเสื้อผ้าของลุงค่อยๆ ขาดวิ่นริดรอนเนื้อที่เข้าไป มันค่อยๆ เผยให้เห็นหนังเนื้ออันแห้งเหี่ยวมากขึ้นทุกที จนสุดท้ายลุงก็กลายเป็นชายขอทานร่างเปลือยไปในที่สุด

.

หนังกำพร้าเริ่มสั่น รูขุมขนตามเนื้อตัวคล้ายจะมีการส่องแสง ลุงไม่ได้มีเซลล์ไฟฟ้าในตัวหรอกแต่สิ่งที่ทำให้เป็นแบบนี้ก็คือไวรัสโคโรน่าที่กำลังหนีตาย พวกมันอาจจะอาศัยอยู่ในร่างต้นร่างนี้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว! และการคุกคามจากเปรมก็ทำให้พวกมันเดือดร้อนหนัก ต้องโดนริดรอนพื้นที่ทั้งที่ก็เป็นพวกพ้องเชื้อโรคของตัวเองแท้ๆ ที่ทำให้มนุษย์ทั่วโลกตายไปเป็นล้านๆ

.

“เป็นไงบ้างลุงพอไหวไหม?”

เปรมป้องปากถามทะลุกลุ่มหมอกก๊าซเข้าไป

.

“ไหวอยู่…แต่คันมากเลยพ่อหนุ่ม นี่เธอเอายาฉีดยุงมาพ่นใส่ฉันรึกะไร???”

.

ลิ้นแทบจะพันกัน เพราะหลังจากนั้นก็จับใจความแทบไม่ได้ กลุ่มควันบังไปหมด! ได้ยินก็แต่เสียงของเล็บมือที่เกาข่วนผิวหนัง ดูทรงแล้วลุงน่าจะคันมากจริงๆ

.

ผ่านไปสักพักก๊าซก็เริ่มจางออก เผยให้เห็นคุณลุงคนเดิมเพิ่มเติมคือผิวพรรณหน้าตาที่แลดูเปร่งปรั่งเนี่ยนกระชับ!! วิ้ง~~~! จากเนื้อเหี่ยวๆ แห้งๆ มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?

.

“……?”

เปรมถึงกับพูดไม่ออก เขาก้มลงไปหยิบฝาปิด พลางขันมันเข้ากับฝ่ามือตามเดิมเป็นอันปิดจ๊อบ

.

“ลุงทนไม่ไหวจริงๆ พ่อหนุ่ม นึกว่าจะต้องเกาจนตายซะแล้ว ก็เลยข่วนซะหนังหลุดออกมาเป็นแผ่นๆ เลย”

.

น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสัตย์ซื่อ ส่วนเปรมก็ไม่ได้รังเกียจรังงอนอะไรแกหรอก เขารู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าลุงหายจากการติดเชื้อแล้ว เพราะหลักฐานก็เห็นอยู่ตรงหน้า! โคตรแม่มมึง! หนังล้วนๆ หนังเป็นแผ่นๆ เป็นแผงๆ ลอกออกมาเป็นยวงๆ วางคลี่กองกับพื้น ไก่กระเทาะออกจากเปลือกฉันใด ลุงก็คงถลกตัวเองจากแผ่นหนังที่ติดเชื้อโควิดได้ฉันนั้น

.

เนื้อตัวแกสว่างไสวดั่งพระอริยสงฆ์อาบน้ำฝนเดือนห้า ความขมุกขมัวมัวหมองหายไปหมดสิ้น เหมือนได้ชีวิตใหม่กลับมา แล้วก็ทิ้งความอับเฉาโศกาไว้กับเศษหนังที่กองอยู่บนพื้น

.

อุปกรณ์ของเปรมช่างสมบูรณ์แบบนัก! มันใช้ได้จริงๆ! ฝ่ามือของเขากำลังจะกลายเป็นความหวังของมวลมนุษย์โลก แต่นี้ต่อไป covid-19 จอมวายร้ายคงถึงกาลปาวสาน ด้วยเลือดกระเทยในตัว และเทคโนโลยีหลอมรวมคนเข้ากับจักรกลของพวก AP นี่แหละ ศึกครั้งนี้เห็นทีจะรู้ผลกันแล้ว!

.

ควันสยายหายออกไปหมดสิ้น เปรมพยักหน้าให้สัญญาณแล้วลุงขอทานก็ลุกขึ้น

.

“ไปลุง! รีบไปซะ! ประเดี๋ยวจะมีคนมาจับไปเข้าห้องแลป แถวนี้มีหมอคนหนึ่งจับตาดูพวกเราอยู่”

ชายหนุ่มป้องปากกระซิบ ก่อนจะถอดเสื้อคลุมตัวนอกบริจาคให้แกใช้ปิดกันโป้

.

ฝั่งลุงเองก็ได้แต่ขอบใจ แกเดินจากไปด้วยจิตสำนึกแห่งความซาบซึ้ง เหลือไว้ก็แต่ร่องรอยหลักฐานที่ช่วยยืนยันหนักแน่นว่าหมอกควันดังกล่าว แม่งได้สร้างอิมแพ็คอะไรไว้บ้าง..

.

ต้นไม้กลับมามีชีวิต ไม้กระถางตรงริมฟุตบาทดีดตัวเขียวสดชื่น ไม้ใหญ่ตรงเกาะกลางแทงยอดขึ้นอีกครั้ง พวกมันผลัดเอาเปลือกภายนอกออกราวกับถอดเสื้อผ้า เผยให้เห็นแก่นกลางพฤกษากับท่อน้ำเลี้ยงที่ฟื้นคืนกลับ… ที่เสียก็เห็นจะมีแค่เกล็ดเคมีสีแดงที่ปนเปื้อนอยู่ทุกหนทุกแห่ง! กล่าวคือที่ไหนก็ตามที่หมอกก๊าซพุ่งไปโดนเข้า บริเวณนั้นก็จะกลายเป็นสีแดงขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง หากเอามือไปลูบใกล้ๆ สีคล้ายฝุ่นนี่ก็จะติดมือมาด้วย

.

“ไม่ต้องกังวลไปหรอกคุณเปรม!”

เสียงแหบของคุณหมอดังแว่วมาจากด้านหลัง เปรมจึงรีบหันกลับไปมอง

.

“มันคืออะไรเหรอครับ…ฝุ่นแดงพวกนี้?”

.

“จะพูดไงดีล่ะ… เอาเป็นว่าตอนนี้โฟกัสแค่ว่า ตัวคุณเป็นอุปกรณ์ที่ใช้งานได้ก็น่าจะพอ”

หมอรีบตัดบทประหนึ่งว่าแกมีความลับที่ปกปิดเอาไว้

.

“ได้ไงครับหมอ! ผมเองก็มีสิทธิที่จะรู้นะ! ถ้ามันเป็นฝุ่นที่ทำร้ายผู้คนอีกจะทำยังไง? เผินๆ ผมว่าแม่งน่ากลัวกว่า Pm2.5 ที่มองด้วยตาเปล่าไม่เห็นอีก ไอ้ฝุ่นแดงตกผลึกจากมือผมเนี่ยะ”

.

เปรมขึ้นเสียงใส่ ตรงข้ามกับหมอที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาจดบันทึก ภาพจากคลิปที่ถ่ายได้บวกกับการวิเคราะห์ด้วยสายตาตัวเอง ทำให้หมอได้ข้อสรุปว่าวิธีการที่ทำมาล้วนได้ผล! หากแต่เป็นโยโย่เอฟเฟ็กต์จากการใช้งานต่างหาก! ที่ไม่คิดว่าจะมากมายขนาดนี้!

.

ชายหนุ่มหงายฝ่ามือขึ้นรอฟังคำตอบ เขาหมุนฝาก็อกจนแน่นตั้งใจจะเช็คดูให้ชัวร์ว่าตัวเองปิดสนิทหรือไม่? ไปๆ มาๆ จากที่คิดว่าจะได้เป็นฮีโร่แบบสบายอุรา ฝุ่นแดงแม่งได้สร้างข้อกังขาให้แก่เปรมซะแล้ว!

.

“ว่าไงล่ะหมอ…? อย่าเงียบดิพูดอะไรหน่อย”

.

“ไม่มีอะไร๊!!! ..สบายใจได้!!! เมื่อกี้ผมโทรสั่งให้เลขาจัดทำเอกสารส่งตัวคุณแล้ว.. มติในที่ประชุมแจ้งว่าให้เราส่งตัวคุณไปยังแนวหน้าทันที! คุณจะได้ร่วมเป็นส่วนหนึ่งของทีมตรวจสอบโรค!”

.

“ห๊ะ!?”

ทำเอาคนฟังถึงกับหุบปากเงียบ แม้จะอยู่ในหน้ากากครอบแก้ว แต่เปรมก็ดูออกอยู่ดีว่าสีหน้าสีตาหมอไม่ค่อยจะสู้ดีเท่าไหร่ เจ้าตัวก็เลยรีบยิงคำถามใส่

.

“แล้วฝุ่นพวกนี้ล่ะครับ? จะปล่อยให้แดงเถือกแบบนี้ต่อไปเหรอ?”

.

“เอิ่ม..ม..ม..ม……..”

หมอไม่ตอบ เพราะแกรู้อยู่แก่ใจว่านั่นก็แค่เลือด! ใช้แค่น้ำประปาธรรมดาล้างก็เกลี้ยงแล้ว แกยังดื้อแพร่งเลี่ยงในการตอบคำถามเปรมอยู่

.

“ไปเถอะกลับกันได้แล้ว การทดลองยุติแล้ว! คุณผ่าน! และเจ้าหน้าที่ภาคสนามต้องการตัวคุณเป็นที่สุด! เราต้องทำงานแข่งกับเวลานะคุณเปรม อย่าทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาถามโน่นถามนี่นักเลย”

.

.

เปรมเดินตามหลังหมอกลับมาที่โรงพยาบาล ตลอดระยะทางเขาคิดไม่ตกเลยว่า “ในใจหมอคิดอะไรอยู่?” มันต้องมีอะไรอยู่เบื้องหลังผงฝุ่นสีแดงเหล่านั้นแน่ๆ แต่แค่แกไม่ยอมบอก! มันจะหนักหนาจนถึงขั้นทำให้เขาเจ็บเจียนตายอีกหรือไม่? คำตอบคงต้องรอดูหน้างาน..

.

.

ในคาราวานของหน่วยคัดกรองโรคเคลื่อนที่… ที่มีเขาเป็นผู้นำ!!!