มันเป็นทั้งความซวยและความโชคดีในเวลาเดียวกัน นักศึกษาคณะเภสัชถูกนำตัวเข้าห้องผ่าตัดอีกครั้ง แต่หนนี้หาใช่การดัดแปลงพันธุกรรมเพื่อรักษาโรค หากแต่เป็นการเปลี่ยนแปลงอวัยวะบางส่วนเพื่อช่วยมวลมนุษยชาติ! มือทั้งสองข้างของเขากำลังจะกลายเป็นโรบอท!!!

.

“ผมจะช่วยคนอื่นได้ใช่ไหม?”

เปรมพูดระหว่างที่ครอบแก้วยาสลบยื่นลงมาประกบเข้าที่ปาก ดวงตาค่อยๆ สะลึมสะลือลง ระหว่างนั้นเตียงก็ถูกเข็นเข้าสู่ห้องเชือด เปรมมองเห็นหน้าหมอไม่เป็นหน้าหมอ มันเป็นกลายเป็นหน้าของพ่อแม่แล้วก็คนรักอย่างมิวท์แล้วก็แพรวแทน..

.

“ผมคิดถูกใช่ไหมหมอ..ที่เซ็นต์เอกสารลงไป…”

“แค๊กๆ , แค๊กๆ , ค๊อกๆ ”

.

นายแพทย์ใหญ่พยักหน้า ภายใต้หน้ากากกับชุด PPE สุดแน่นหนา.. แกตอบกลับ

.

“ถูกสิครับ..! ขนาดแม่คุณยังเซ็นต์อนุญาตเลย! เจ้าของบริษัทยายักษ์ใหญ่ยอมมอบชีวิตลูกชายไว้กับเรา แปลว่าโปรเจคนี้ไร้ซึ่งความเสี่ยง”

“อุปกรณ์ที่เราติดตั้งให้ ถูกผลิตขึ้นจากนวัตกรรมอันล้ำสมัยของบริษัท AP มันจะทำให้การเก็บกวาดเชื้อโควิด-19 มีประสิทธิภาพสูงสุด หมอเอาเกียรติเป็นประกัน!!”

.

เดชะบุญที่เปรมหลับไปซะก่อน ร่างบนเตียงของเขาถูกดันเข้าสู่ขั้นตอนอันเป็นความลับ ม่านถูกรูดกั้นปิดทับด้วยประตูห้องสีดำสนิทที่กั้นความจริงเบื้องหลังทั้งหมดเอาไว้

.

.

หลายวันผ่านไป

.

.

เวลาแห่งการรอคอยของเหล่าคณะแพทย์ก็มาถึง การผ่าตัดปลูกถ่ายอวัยวะดำเนินไปได้ด้วยดี ร่างของเปลมถูกเข็นออกมาพร้อมกับแคปซูลทรงวงรีขนาดเท่ามนุษย์ ตัวของเขาถูกจับยัดอยู่ในนั้น มีสายยางระโยงระยางเสียบติดตรงนั้นตรงนี้เต็มไปหมด! เปรมหลับตาพริ้มราวกับเด็กๆ ด้วยความสัตย์จริงว่าเขาดูแข็งแรงขึ้นมาก.. ถึงจะเห็นแค่ใบหน้ากับลูกกะตาผ่านช่องกระจก แต่นั่นก็มากพอแล้วที่จะทำให้พวกคุณหมอตื่นเต้นกระวนกระวาย!

.

“จะได้ผลไหมครับหมอ.. การผ่าตัดฝังเครื่องจักรกลงอวัยวะของพวกเรา?”

หมอหนุ่มคนหนึ่งหันไปถามอาจารย์แพทย์เจ้าของโปรเจค

.

“ต้องได้สิ! เราไม่ได้ทำทั้งตัวเราดัดแปลงใช้แค่บริเวณฝ่ามือนิดเดียวเอง.. คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอก”

อาจารย์ตอบ แกเป็นหมอคนเดียวกันกับที่รับผิดชอบโครงการไถ่เลือดกระเทยเมื่อก่อนหน้านี้

.

“ผมก็ว่าอย่างงั้น.. งั้นผมกดปุ่มเปิดแคปซูลเลยนะครับ!”

.

“อืม..เอาเลย!”

.

แววตาเต็มไปด้วยความหวัง เช่นเดียวกันกับกลุ่มหมอในทีมคนอื่นๆ พวกเขายืนล้อมกันเป็นวงตรงหน้าประตูห้องผ่าตัด โดยมีแคปซูลของเปรมนอนแน่นิ่งอยู่ตรงกลาง

.

หากการทดลองนี้สำเร็จล่ะก็…ไวรัสหน้าไหนประเทศไทยเราก็ไม่ต้องกลัวอีกแล้ว! เปรมจะกลายเป็นคนกึ่งเครื่องจักร! เขาจะเป็นกองกำลังหลักที่จะออกไปปกป้องทุกคนบนโลกใบนี้ จึงไม่แปลกใจที่ทำไมพวกหมอๆ ถึงได้ลุ้นกับช็อตเปิดตัวหนนี้มากเป็นพิเศษ

.

“ครืดดดดดด”

.

“ฟู่!!!!!!!”

.

ประตูแคบซูลสไลด์เปิดลงด้านล่าง ระหว่างนั้นลำตัวของมันก็ชันตั้งขึั้นด้วยชุดขับดันไฮโดรลิก ทำให้ร่างของเปรมตั้งฉากตามบอดี้ของแคปซูล บรรดาสายน้ำเกลือสายไฟระโยงระยางทยอยหลุดออกทีละเส้นสองเส้น ควันโขมงโฉงเฉง! สอดคล้องกันกับร่างเปลือยไซต์หนา ที่ก้าวเท้าออกมาราวกับกัปตันอเมริกาจากหนัง The avenger!

.

“สวัสดีครับทุกคน… ผมดูเป็นไงบ้างครับ?”

.

เสียงหล่อเป็นห่อหมก ยังไม่สู้เสียงปรบมือของพวกคุณหมอที่กระโดดโลดเต้นดีใจ การทดลองนี้สำเร็จอย่างสง่างาม พวกเขาสามารถทำให้ร่างทดลองทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ แค่พริบตาแรกที่ตื่นขึ้นมาเปรมก็มีปฏิกิริยา , มีความทรงจำ , และมีการตั้งคำถามเพื่อแสวงหาคำตอบ นี่มันคนประเภทไหนกัน? เอ็งเพิ่งถูกผ่าตัดร่างกายมานะเปรม?!

.

“เพอร์เฟคมาก! ล้ำค่าที่สุด”

หมอผมหงอกเจ้าของโปรเจคพูด ในใจแกคิดไปไกลแสนไกลว่าตั้งแต่ทำงานมา เคสนี้น่าจะเป็นเคสที่ภูมิใจที่สุดแล้วในชีวิต

.

เนื่องด้วยเปรมนั้นมีขนาดตัวใหญ่ขึ้นเป็นเท่าทวี! ซึ่งเป็นผลมาจากการฉีดฮอร์โมนเร่งโตร่วมกับสารสเตอลอยด์เร่งกล้าม ทำให้จากร่างกายเล็กๆ เแกนๆ ไสตล์เกาหลี บัดนี้ได้ปรับเปลี่ยนเป็นพระเอกนักกล้ามระเบิดภูเขา.. แผงอกแน่นเป็นลอน แผงท้องอุดมไปด้วยซิกแพก กล้ามแขนแกร่งแน่นทุกสัดส่วน

.

จังหวะที่ก้าวเดินออกมา กล้ามขานี่ราวกับท่อนซุง มวลกล้ามเนื้อหนืดแน่นมองเห็นเส้นเอ็นขึ้นเป็นรากไม้ แค่ก้าวเดียวทุกคนก็รับรู้ได้ถึงแรงสั่น รังสีอำมหิตแผ่ซ่านปกคลุมไปทั่วย่าน ก่อนที่ต่อมาจะมีหมอคนหนึ่งรีบวิ่งตื๋อเข้าไปเอาชุดคลุมคนไข้มาสวมทับให้ปิดบังความโป้!

.

เปรมชำเลืองสายตาไปทางหมอ แล้วก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย

.

“เยื่่ยมจริงๆ เหรอครับหมอ?”

“ใช่เหรอครับ? ทำไมผมถึงรู้สึกขัดๆ ตรงฝ่ามือจัง?”

.

พลางพลิกฝ่ามือตัวเองขึ้นมาดู รอจนกลุ่มควันเริ่มจาง ครานั้นความสงสัยกลับไม่ได้หายตามไปเลยสักนิด!

.

“เอ๋?”

“ไอ้จุกกลมๆ เท่าฝาโค้กนี่มันคืออะไรกัน?”

.

ความบ่องแบ้วขัดลุคนั้นทำเอากลุ่มแพทย์พากันอมยิ้ม พวกเขาไม่ตอบ และสุดท้ายก็เป็นอาจารย์หมอเจ้าของโปรเจคที่ปรี่เข้ามาพาตัวเปรมออกไปนอกโรงบาล เปรมควรจะได้ออกมาข้างนอกบ้าง จะได้รู้ว่าตลอดหลายวันที่ผ่านมาพอไม่มีแอนติบอดี้จากตัวเขาแล้ว โลกแม่งบรรลัยขนาดไหน!?

.

.

ร้างเป็นป่าช้า! คือนิยามที่เปรมคิด ต้นไม้ใบหญ้าแห้งสนิทแม้แต่ลมที่พัดเข้ามาโดนร่างก็ยังแสบตัว ตึกระฟ้าเต็มไปด้วยรอยร้าวแตกระแหง ซีเมนต์ที่ว่าแกร่งร่วงหลุดเป็นขลุยปลิวเป็นเศษขี้กาก covid-19 กัดกินทุกสรรพสิ่ง มันฆ่าไม่เลือกไม่ว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตหรือไม่มีชีวิต ขอให้เป็นสสารที่มองเห็นตัวมันเอาหมด! ยิ่งเป็นช่วงที่เปรมถูกนำตัวมาผ่าตัดด้วยแล้ว ระยะเวลาแค่ไม่กี่วันที่ปราศจากเลือดของเขา บ้านเมืองเราก็อยู่ในสภาพนี้ซะแล้ว!

.

“ฟับ!!!”

กดสวิทซ์เรียกใช้งานหน้ากากครอบแก้ว เพียงเสี้ยวอึดใจมันก็ตวัดออกมาคลุมทั้งหัวของคุณหมอเอาไว้

.

“เราจะไปกับแค่สองคน เพราะชุด PPE ของหมอท่านอื่นป้องกันเชื้อไวรัสสุดเข้มข้นจากภายนอกไม่ได้ หวังว่าคุณคงเข้าใจนะ”

.

“เข้าใจอะไรครับหมอ? , หมอคิดจะทำอะไรกันแน่ รีบๆ บอกมาเถอะ ผมชักจะรำคาญแล้วนะ”

เปรมขึ้นเสียงใส่ ทั้งยังหายใจแรงกระฟัดกระเฟียด

.

ตอกย้ำว่าการทดสอบขั้นแรกสัมฤทธิ์ผล! หมอใหญ่จดบันทึกว่าร่างทดลองสามารถต้านทานต่อเชื้อไวรัสได้โดยไม่ต้องใส่หน้ากากอนามัย เชื้อทางอากาศไม่มีผลต่อโพรงจมูกเปรม..

.

แล้วแกก็พูดเสริมขึ้นอีก

.

“ดี…ถือว่าคุณพร้อมแล้วนะ.. งั้นก็ตามผมมาเลย”

“ผมจะพาคุณไปพิสูจน์สมมติฐานข้อสุดท้าย ไปเช็คกันหน่อยว่าฝาก๊อกบนฝ่ามือคุณมันใช้ได้ผลรึเปล่า..?”

.

“ครับ..จัดไปอย่าให้เสีย”

.

เดินย่ำเท้าฝ่าดงความเสี่ยงกันต่ออีกร่วม 5 นาที หมอผู้ใส่หน้ากากครอบแก้วจาก AP ก็หยุดกึ๊ก! ลงที่ทางเท้าแห่งหนึ่ง ติดกันเป็นถนนคอนกรีตที่ไม่มีรถวิ่ง! สองข้างทางมีแต่รถผุๆ พังๆ เพราะแม้แต่สนิมก็ยังขึ้นไม่ทันความเร็วของไวรัส! แต่ทว่าก็ยังเสร่อมีลุงแก่ๆ คนหนึ่งนั่งพิงถังขยะอยู่

.

ลุงคือสิ่งหายากในเมืองหลวงแห่งนี้ เพราะผู้คนล้วนแต่ต้องซ่อนตัวหลบอยู่ในบ้าน คุณหมอก็เลยเอ่ยกับเปรมขึ้นมาเบาๆ กึ่งกระซิบ

.

“ขอทานคนนี้ติดเชื้อโควิด-19 100% เขาตายแน่ถ้าคุณไม่ช่วย..”

.

“บ้า???”

“แล้วจะให้ผมช่วยยังไง.. ก็สกัดเลือดผมไปใช้อีกซะสิ”

.

“ไม่! ๆๆ , ไม่ต้องทำแบบนั้นแล้วคุณเปรม! ก็ฝาก็อกบนฝ่ามือคุณนั่นไง! เปิดมันออกซะสิ! ผมจะได้บันทึกข้อมูลเก็บไว้ ถ้าการทดสอบสกิลการรักษาหนนี้ผ่านล่ะก็ คุณออกทำงานภาคสนามกับทีมผมได้เลย”

คุณหมอกำชับ พลางกระเถิบตัวไปยืนด้านหลังแล้วก็ควักโทรศัพท์ออกมาบันทึกภาพเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นเอาไว้

.

เช่นกันกับเปรม เขาสูดลมหายใจที่มีแต่เชื้อไวรัสร้ายเข้าไปเต็มปอด!! ก่อนจะหงายฝ่ามือขึ้นมาหมุนหมุดเกรียวออกจากรูสกรู โดยที่แววตายังคงจับจ้องเป้าหมายที่เป็นขอทานเอาไว้

.

“พลาดก็แค่ตาย! แต่ถ้าเราไม่ทำแกก็ตายอยู่ดี งั้นขอผมลองหน่อยนะลุง อโหสิกรรมให้ผมด้วยล่ะ…”

.

.

“แกร๊กกกก!!”