EPISODE : 22 คุณป๊าแวะมาหา

"จริง ๆ พี่เบียร์กลับห้องไปพักผ่อนก็ได้นะครับ ไม่น่าลำบากแวะมาส่งรักเลย" หลังกลับมาจากทริป รถบัสก็ขับมาจอดหน้าคณะของผมตามเดิม เพราะเพื่อนทั้งสองคนอาสาไปส่งเพ้นส์ พี่เบียร์จึงอาสาจะมาส่งผมแทน ที่จริงผมกลับกับเพื่อนก็ได้เพราะยังไงก็อยู่คอนโดเดียวกันอยู่แล้ว เพียงแต่กลับกับพี่เบียร์ก็ดี จะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันต่ออีกนิด 

"หือ แปลว่าน้องหนูไม่อยากอยู่กับพี่นาน ๆ แล้วเหรอครับ" พอถูกถามเข้าผมก็หันมองคนขับด้วยความตกใจ มารู้ใจผมว่าอยากอยู่ใกล้แต่ใจผมไม่รู้ว่าพี่เบียร์จะอยากอยู่ใกล้กับผมไหม

"นั่นก็อยากอยู่หรอกครับ แต่รักอยากให้พี่เบียร์พักผ่อนมากกว่า" บอกออกไปเพื่อให้พี่เบียร์รับรู้ถึงความห่วงใยของผม พี่เบียร์ละสายตาจากหน้ารถเพื่อหันมามองผมครู่เดียว

"ไว้พี่กลับไปพักผ่อนให้เต็มอิ่มครับ"

"ดีครับ" ขอแค่พี่เบียร์ไม่เจ็บไม่ป่วยผมก็มีความสุข พี่เบียร์ขับรถมาส่งที่คอนโดของผมโดยที่ผมไม่ได้บอกทางอีก มาแค่ครั้งเดียวพี่เบียร์ก็จำได้ทันที

"ขอบคุณครับ" ผมจับคาดเบลด้วยความลังเลว่าจะให้พี่เบียร์กลับเลยหรือจะรั้งให้อยู่ด้วยกันต่อ "เออ พี่เบียร์จะขึ้นดื่มน้ำก่อนไหมครับ" ถามไปแล้วก็กัดปากตัวเองเพื่อรอคำตอบอย่างคาดหวัง หากพี่เบียร์จะขึ้นไปด้วยผมก็ยินดี 

"พี่ขอล้างหน้าล้างตาให้มันสดชื่นหน่อยดีกว่าครับ" 

"ครับ เชิญครับ" ได้ยินแบบนั้นผมก็ดีใจ อย่างน้อยก็ได้ใกล้ชิดกับพี่เบียร์อีกหน่อย เราสองคนเดินขึ้นไปยังห้อง ผมให้พี่เบียร์ได้เข้าไปล้างหน้าก่อน ส่วนผมก็เดินไปยังห้องครัว ระหว่างเทน้ำจะดื่มเสียงมือถือดังขึ้น 

"ฮัลโหลครับคุณป๊า" ผมกรอกเสียงอ้อนเมื่อคุณป๊าสุดรักโทรเข้ามา 

(น้องหนูของป๊า ถึงคอนโดหรือยังคะลูก) ผมระบายยิ้มเมื่อเสียงของคุณป๊ายังคงอบอุ่นเหมือนเดิม วันหยุดรอบหน้าผมจะกลับบ้านไปกอดคุณป๊ากับคุณแม่ให้หายคิดถึง 

"เพิ่งถึงเองครับคุณป๊าหายห่วงได้เลยนะครับ หนูปลอดภัยดี" 

(ก็ป๊าเป็นห่วง ได้ยินแค่เสียงคงไม่ทำให้หายเป็นห่วง) 

"ครับ?" ผมสงสัยในน้ำเสียงของคุณป๊า คุณป๊าพูดแบบนี้มันหมายความว่าอะไร 

(ป๊ามาถึงคอนโดหนูแล้วนะคะ)

"อะไรนะครับ" ผมเบิกตากว้างตกใจ คุณป๊าจะมาหาผม แล้วพี่เบียร์อยู่ในห้องด้วย ถ้าคุณป๊ารู้เรื่องพี่เบียร์ผมตายแน่ 

(นี่ป๊าเข้ามาคอนโดหนูแล้ว กำลังรอลิฟต์เดี๋ยวเจอกันนะลูก)

"ป๊าครับ คุณป๊า!" คุณป๊าบอกด้วยน้ำเสียงชอบใจก่อนจะวางสายไป คาดว่าคงกำลังเข้ามาในลิฟต์แล้ว 

เอาแล้วไงซวยแล้ว  

"มีอะไรครับน้องหนู" พี่เบียร์ออกมาจากห้องน้ำและถามผมด้วยความอยากรู้ ผมจะบ้าตายแล้ว จะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี 

"พี่เบียร์หนูว่า เอ้ย รักว่าต้องรีบแล้วครับ คุณป๊ากำลังขึ้นมาที่ห้องแล้วครับ" สองมือเขย่าแขนพี่เบียร์ด้วยความกังวล ผมไม่อยากให้คุณป๊าเจอกับพี่เบียร์ในตอนนี้ มันอาจกลายเป็นเรื่องใหญ่ได้ 

"เดี๋ยวครับ ใจเย็น ๆ" พี่เบียร์เตือนสติผม 

"ก็คุณป๊ากำลังขึ้นมา พี่เบียร์กลับก่อนเถอะนะครับ คุณป๊าของรักดุมาก รักไม่อยากให้คุณป๊าดุพี่เบียร์" ผมจะร้องไห้แล้ว คุณป๊าก็มาหาได้เวลาพอดิบพอดี 

"อะ ๆ ได้ครับพี่กลับก่อนก็ได้" พี่เบียร์คงเห็นว่าผมกลัวคุณป๊าจะดุเลยยอมกลับแต่โดยดี "แต่หอมแก้มพี่ก่อนสิครับ"

"พี่เบียร์ อย่าแกล้งกันสิครับ" พี่เริ่มงอแงเมื่อคิดว่าพี่เบียร์กำลังล้อเล่น 

"ไม่แกล้งครับพี่เอาจริง" ร่างสูงบอกด้วยท่าทีเอาจริงพร้อมยื่นแก้มให้ผมได้หอมแก้ม 

"ก็ได้ครับ" จุ้ฟ ผมไม่มีทางเลือกอื่นอยู่แล้ว พี่เบียร์อวดยิ้มแสนเจ้าเล่ห์นั่นระหว่างที่เราเดินไปยังประตู 

"พอใจไหมครับ" ผมถามคนตัวโตเมื่อเปิดประตูให้พี่เบียร์ได้ออกจากห้อง 

"พอใจที่สุดครับ" ฟอดดด 

"พี่เบียร์" ผมไม่ทันได้ตั้งตัวเลย พี่เบียร์ลูบหัวผมก่อนจะบอก 

"พี่ไปนะครับ" 

ติ้ง!!

"คุณป๊า ไม่ทันแล้ว ๆ พี่เบียร์ไปซ่อนครับ ซ่อนในห้องนอนรักก็ได้ครับคุณป๊าไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายก่อนได้รับอนุญาตอยู่แล้ว" ผมดึงพี่เบียร์เข้ามาในห้องแล้วดันหลังพี่เบียร์ให้เข้าไปข้างในเสียงเคาะดังขึ้นพร้อมเสียงคุ้นของคุณป๊า

"อยู่ในห้องรักไปก่อนนะครับ รักจะรีบบอกให้คุณป๊ากลับครับ"

"ครับ" เมื่อปิดประตูห้องแล้วผมพ่นลมหายใจ ยอมรับว่าตื่นเต้นมากเพราะกลัวคุณป๊าจะรู้ว่าผมกำลังมีเรื่องปิดบัง เมื่อเดินไปเปิดประตูคุณป๊าก็อ้าแขนรอกอดผมเช่นเคย 

"น้องหนูของป๊า" ผมกอดคุณป๊าและแอบปาดเหงื่อตัวเอง คนติดตามของคุณป๊าขออนุญาตเอาของไปวางข้างใน ผมผละจากคุณป๊าแล้วพาคุณป๊าเข้ามาในห้อง 

"คุณป๊า ทำไมมาเร็วจังเลยครับ"

"ก็ป๊าคิดถึงน้องหนูไงคะ แล้วเป็นไงบ้าง ไปเที่ยวนุกไหม"

"สนุกครับ สนุกมาก หนูชอบด้วย"

"ดีจัง แต่ผิวหนูดูคล้ำขึ้นนะลูก ป๊าว่าวันหยุดนี้หนูไปเช็คผิวดีกว่านะคะ เดี๋ยวป๊ามารับ" ผมมองดูผิวตัวเอง มันดูคล้ำขึ้นก็จริงแต่ผมยังไม่อยากคุยเรื่องนี้ ต้องทำทุกวิธีทางให้คุณป๊ากลับโดยไว 

"ไม่ ๆ คุณป๊าก็รู้ว่าหนูชอบผิวตัวเองมาก ๆ ถ้ายังไงคุณป๊าไปกับน้องเจ้าขาดีกว่านะครับ"

"รายนั้นอ้อนป๊าทุกวันแล้ว แต่ป๊าอยากให้หนูอ้อนป๊าเหมือนเมื่อก่อนมากกว่า" คุณป๊าสำรวจห้องผมเลยเข้าไปอ้อนควงแขนให้คุณป๊ามานั่งเล่นเพื่อดูทีวีด้วยกัน 

"หนูโตแล้วนะครับ เข้ามหาลัยแล้วหนูดูแลตัวเองได้" ผมโตแล้วจริง ๆ "อีกอย่างก็มีโนกับแพร์คอยดูแลด้วยนะครับ"

"เพราะโตนั่นแหละหนูเลยห่างป๊าไปอีกคน เหมือนพี่หมอ รายนั้นก็ไม่กลับมาบ้านเลยตั้งแต่เปิดร้าน" ก็พี่หมอติดคลีนิกมากกว่าบ้าน ไม่แปลกที่จะไม่ค่อยมีเวลากลับบ้าน 

"คุณป๊าเหงาเหรอครับ"

"เหงาสิ ลูก ๆ พากันโตกันหมดแล้ว ปีหน้าน้องเจ้าขาก็จะเข้ามหาลัยด้วย" คุณป๊าที่ติดลูกชายทั้งสามเอ่ยแกมงอน ผมก็อยากจะกลับบ้านบ่อย ๆทเหมือนตอนมัธยมแต่พอได้ใช้ชีวิตที่มหาลัยแล้ว ตารางชีวิตก็เปลี่ยนไปหมด การจะกลับบ้านแต่ละครั้งก็ต้องดูก่อนว่ามันว่างจริง ๆ เพราะถ้ากลับบ้านเมื่อไหร่คุณป๊าจะรั้งให้อยู่นาน 

"โอ๋ ๆ ครับ ไว้หนูจะกลับบ้านบ่อย ๆ นะครับคุณป๊าจะได้หายคิดถึง"

"ป๊าจะรอนะ" คุณป๊าชอบแพ้ลูกอ้อน ตั้งแต่เด็กจนโตแค่พวกเราสามคนอ้อนอยากได้อะไรคุณป๊าก็หามาให้ได้ "ป๊าซื้อของกินที่หนูชอบเยอะแยะด้วย อย่าลืมกินนะ"

"ครับ แล้วคุณแม่ไม่มาด้วยเหรอครับ" ผมมีของกินตุนไว้ให้เพื่อนได้กินอีกหลายวัน นายโนกับแพร์คงได้แวะมาห้องผมอีกหลายรอบ 

"แม่ติดธุระที่บ้านเด็กกำพร้าน่ะป๊ากำลังจะไปรับแล้ว หนูจะไปด้วยไหม" คุณป๊าถามแต่ผมปฏิเสธ ก็พี่เบียร์ยังอยู่ในห้องผมไปไม่ได้หรอก 

"ไม่ดีกว่าครับ หนูเหนื่อยจากการเดินทาง คุณป๊าฝากความคิดถึงถึงคุณแม่ด้วยนะครับ" 

"ครับลูก งั้นป๊าไปนะ ดูแลตัวเองด้วย" คุณป๊าลุกขึ้นเมื่อมีธุระต่อต้องไปรับคุณแม่ ผมแอบโล่งใจที่ไม่ต้องติดหาวิธีให้คุณป๊ากลับ 

ผมเดินมาส่งคุณป๊าที่ลิฟต์เพราะคุณป๊าไม่อยากรบกวนการพักผ่อนของผม 

"รักคุณป๊าครับ" คุณป๊าโบกมือบายบาย จนเมื่อประตูลิฟต์ปิดลง

ฟูววว ผมพ่นลมหายใจโล่งอกอีกรอบเมื่อคุณป๊ากลับไปสักทีสองเท้ารีบวิ่งกลับไปห้องตัวเองพร้อมเปิดห้องนอนปรากฏว่าเห็นพี่เบียร์นอนหลับบนเตียง

อะไรเนี่ย พี่เบียร์หลับบนเตียงนอนผมซะงั้น ผมก็กังวลแทบตาย แต่ใบหน้าตอนนอนก็ยังน่ารักไม่เปลี่ยน 

"พี่เบียร์ครับ คุณป๊ากลับแล้วครับ" ผมกระซิบบอกเบา ๆ พี่เบียร์ไม่รู้สึกตัวใด ๆ คงเพลียจากการเดินทางไม่ต่างกัน 

ถือว่าผมปลุกแล้วนะแต่พี่เบียร์ไม่ตื่นเอง