EPISODE : 23 พี่เบียร์บอกว่าคิดถึง 

'คืนนี้ผมทำงานที่ตึกคณะนะครับพี่เบียร์'

พิมพ์ข้อความเพื่อบอกให้พี่เบียร์รู้ว่าคืนนี้ผมอาจจะกลับห้องดึก เพราะตั้งใจไว้ว่าจะทำรายงานกลุ่มและงานเดี่ยวบางตัวให้เสร็จก่อนที่งานมันจะดองจนขี้เกียจทำ พี่เบียร์อ่านข้อความจากผมทันทีแล้วตอบกลับมา

'รับทราบครับ'

ตอบเพียงแค่นั้นแล้วพี่เบียร์ก็หายเงียบไป ผมก็ไม่ได้เซ้าซี้เนื่องจากรู้ว่าพี่เบียร์ก็กำลังยุ่งกับงานของตัวเอง ตั้งแต่วันที่ไปทริปมันก็ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้วแต่ผมยังไม่ลืมความสนุกในทริปนั้นอีก แค่คิดถึงก็อยากเที่ยวอีกแล้ว แต่ไม่ละตอนนี้ผมต้องทำรายงานและโฟกัสเรื่องเรียนก่อน

ผมและเพื่อนในกลุ่มเริ่มนำข้อมูลที่ก่อนหน้านี้ได้ปรึกษา แบ่งหน้าที่ให้ไปหา เพ้นส์ถือเป็นหัวหน้าของกลุ่มผู้ที่ทำแทบจะทุกอย่างของรายงานชิ้นนี้ ผมไม่อยากเอาเปรียบเพื่อนเพราะฉะนั้นจึงได้ทำตามทุกอย่างที่เพ้นส์บอก ให้หาเรื่องไหนก็หาให้ได้มากที่สุดแล้วสรุปความเข้าใจให้เพ้นส์

เพื่อนในกลุ่มอีกสามคนก็คุยโม้กินขนมกันเสียงดัง หลายครั้งเพ้นส์ดุเพื่อนก็เงียบสักพักก็คุยกันใหม่ ผมช่วยป้อนขนมให้เพ้นส์ได้กินและช่วยนวดไหล่ไม่ให้เพ้นส์โมโหมากเกินไป

'ลงมาหน้าคณะหน่อยครับน้องหนู'

ผมอ่านข้อความที่ส่งมาด้วยความสงสัย คิ้วขมวดเข้าหากัน ทำไมพี่เบียร์ถึงได้บอกให้ผมลงไปหน้าคณะ มันดึกแล้วยุงเยอะผมไม่อยากลงไปเท่าไหร่

'ทำไมเหรอครับพี่เบียร์'

'พี่ทำโปรเจคเสร็จแล้ว คิดถึงเลยแวะมาหาครับ'

เห็นเพียงแค่ข้อความก็ทำให้ผมยิ้ม พี่เบียร์มาหาผมที่คณะเพียงเพราะว่าคิดถึง เห็นท่าทีของผมแล้วเพ้นส์เลยหันมามอง

"เป็นอะไรเหรอรัก"

"เปล่า ๆ รักขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" ผมไม่อยากบอกต่อหน้าเพื่อนคนอื่นว่ากำลังจะไปเจอพี่เบียร์ เพ้นส์พยักหน้าแล้วก้มหน้าสนใจงานกลุ่มต่อ ผมรีบวิ่งลงมาจากชั้นสองของคณะด้วยความดีใจ ไม่ได้เจอหน้าพี่เบียร์ตั้งสามวันผมเองก็คิดถึงเหมือนกัน

"พี่เบียร์ครับ"

"ครับ พี่เอาขนมมาฝาก" พี่เบียร์ยื่นถุงขนมในมือผมตั้งใจจะรับแต่ร่างสูงก็ขยับมือหนี จะแกล้งกันอีกแล้วใช่ไหมพี่เบียร์ แขนล่ำทั้งสองอ้ากว้างเพื่อขอสิ่งตอบแทน

"กอดก่อนถึงจะได้ขนมครับ" ผมไม่คิดว่าพี่เบียร์จะมีมุมนี้ถ้าบอกว่าเขินพี่เบียร์ก็ไม่ใช่ ผมอยากกอดพี่เบียร์เหมือนกันแต่นี่มันที่สาธารณะผมเลยลังเล พี่เบียร์ยังยืนรอผมเข้ามาสู่อ้อมอกเพื่อแลกกับขนม

"ไม่กอดวันหลังจะไม่มีบริการนี้แล้วนะครับ" ผมหันซ้ายหันขวามองดูว่ามีคนมองไหมเมื่อมั่นใจว่าไม่มีใครร่างกายถึงได้ขยับเข้าไปกอดพี่เบียร์ด้วยความคิดถึง สองแขนของพี่เบียร์ก็โอบกอดผม ไม่รู้คิดไปเองไหมแต่ผมได้ยินเสียงหัวใจของพี่เบียร์ว่ามันเต้นแรง

"คิดถึงนะครับ"

"คิดถึงเหมือนกันครับ" พี่เบียร์แค่แวะมาชาร์ตพลังกับผมไม่นานก็ขอตัวกลับไปนอน ผมเข้าใจเพราะตลอดสามวันนี้พี่เบียร์ทำโปรเจคของตัวเองจนแทบไม่มีเวลานอน ผมยืนรอจนรภพี่เบียร์ขับห่างออกไปจึงได้เดินเข้ามายังคณะด้วยสีหน้าแต้มยิ้มมีความสุข เพื่อนในกลุ่มต่างดีใจที่ผมมีขนมมาตุนเพิ่มระหว่างทำรายงาน ความสัมพันธ์ระหว่างเรามันขยับขึ้นมาอีกขั้นแล้ว 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ช่วงสายของเช้าวันใหม่ผมได้ยินเสียงเคาะประตู เช้านี้อาจารย์ยกเลิกคลาสผมถึงได้ว่างในช่วงคาบเช้า มีเรียนอีกตัวก็ตอนบ่ายสาม เพราะฉะนั้นผมจึงมานั่งดูซี่รีส์เรื่องโปรดเรื่องเดิม ดูเป็นสิบรอบแล้วดูจนจำบทพูดแต่ละฉากได้แต่ผมก็ยังไม่เบื่อ ผมลุกขึ้นและรีบวิ่งไปเปิดประตูคิดว่าคงจะเป็นเพื่อนทั้งสองคน แต่ก็ต้องแปลกใจมากที่ได้เจอพี่เบียร์

"โหขนมเยอะมาก" ผมคิดว่าพี่เบียร์น่าจะอยากขุนผมให้อ้วนเพราะช่วงนี้ชอบเอาขนมมาให้ผมกินตลอด ถ้าผมอ้วนขึ้น มีแก้มมากกว่านี้พี่เบียร์จะรู้สึกชอบผมบ้างไหม

"พี่ไม่รู้ว่าน้องหนูชอบขนมแบบไหนที่สุดเลยซื้อมาฝากให้หมด" ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่คาดคิดว่าพี่เบียร์จะซื้อมาให้เยอะขนาดนี้ที่ห้องผมก็ไม่ได้ขาดแคลน มีของตุนทุกอย่างพร้อมอยู่แล้ว

"แล้วจะไม่เชิญพี่เข้าห้องหน่อยหรือครับ" จริงด้วยผมลืมไปเลย

"เชิญครับ" ผมหลีกทางเพื่อให้พี่เบียร์ได้เดินเข้ามา ระหว่างเราเริ่มขยับความสัมพันธ์มาทีละนิดจนบางทีผมก็คิดว่าความสัมพันธ์ของเรามันขยับเร็วไปด้วยซ้ำ

"พี่คิดถึงครับ ไม่โกรธใช่ไหมที่พี่แวะมาหาโดยไม่บอกก่อน" ผมวางขนมไว้แล้วหยิบรีโมทกดลดเสียงทีวี การที่พี่เบียร์คิดถึงและแวะมาหาโดยไม่ได้นัดกันก่อนมันทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นมากกว่าเดิม

"ไม่ครับ รักดีใจมากกว่าที่พี่เบียร์คิดถึงรักแต่รักไม่เห็นจะคิดถึงพี่เบียร์สักนิด"

"คนน่ารักใจร้ายทุกคนเลยหรือไงนะ คุณแม่พี่ก็ใจร้ายเหมือนเราเลย" มือหนาหยิกแก้มผม มันรู้สึกตื่นเต้นที่พี่เบียร์ชอบทำอย่างนี้กับผม หัวใจผมยิ่งชอบเมื่อพี่เบียร์ใกล้ชิดผมมากขึ้น

"ว่าคุณแม่ รักฟ้องคุณแม่พี่แน่!" ผมแอบขู่พี่เบียร์ ร่างสูงหัวเราะคงรู้ว่าผมไม่ได้พูดจริง

"ฮาๆ เข้าทางแม่พี่สินะเรา" ผมเดินเลี่ยงไปหยิบน้ำดื่มมาต้อนรับพี่เบียร์ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน เมื่อคืนเจอกันไม่กี่นาทีก็ยังไม่หายคิดถึง "พี่ว่าจะกลับบ้านนะเลยแวะมาบอกครับ" ผมวางน้ำบนโต๊ะหน้าโซฟา

"กลับบ้านกี่วันครับ" พอรู้ว่าต้องห่างกันไปอีกแล้วหัวใจผมก็รู้สึกโหวง ๆ แม้เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันก็จริง "แล้วบ้านพี่เบียร์อยู่ไกลไหมครับ" ผมอยากขออนุญาตไปด้วยแต่มันคงจะดูน่าเกลียดเกินไป

"บ้านพี่อยู่ไม่ไกลเลยครับขับรถไม่ถึงชั่วโมงก็ถึง อยากไปด้วยไหมครับ" ผมตาวาวทันทีที่ได้ยินพี่เบียร์เอ่ยชวน รู้สึกตื่นเต้นจนรีบพยักหน้ารัว ๆ จะได้ไปบ้านพี่เบียร์จริงงั้นเหรอ

"รักไปได้เหรอครับ"

"ก็ได้นะพี่แค่จะแวะไปเอาของที่บ้านแค่นั้นเองครับ"

"งั้นพี่เบียร์รอแปปเดียวนะครับ รักจะรีบเปลี่ยนเสื้อครับ" ผมไม่รีรอปล่อยให้พี่เบียร์ได้นั่งดูซีรี่ส์ส่วนตัวเองก็เข้าไปในห้องนอน จัดการเลือกเสื้อผ้าที่ใส่สบาย ๆ เพื่อออกไปข้างนอกกับพี่เบียร์ เรียกว่าเป็นการเดทได้ไหมนะ ไม่สิไม่ได้เป็นการเดทสักหน่อยแต่เป็นการไปบ้านของว่าที่แฟนมากกว่า ผมเดินออกมาพร้อมกับปิดประตูที่ระเบียงหันมาอีกทีพี่เบียร์ก็ปิดทีวีให้แล้ว

"เรียบร้อยครับ" พี่เบียร์เงยหน้าจากการก้มมองมือถือ ร่างสูงลุกขึ้นเต็มความสูง เรื่องเรียนที่มีอีกหนึ่งคาบช่วงบ่ายสามผมกะว่าจะลา เพราะยังไงคาบนี้อาจารย์ไม่เช็คชื่ออยู่แล้ว

"ไปครับ"

"ครับ" ผมสั่นไหวเพราะถูกพี่เบียร์กุมมือโดยไม่ทันตั้งตัว เดี๋ยวนี้รู้สึกว่าพี่เบียร์จะถึงเนื้อถึงตัวผมไวตลอด อยู่ใกล้พี่เบียร์ทุกครั้งหัวใจผมทำหน้าที่หนักทุกวัน

"พ่อกับแม่พี่อยู่บ้านด้วยนะครับ ถ้ายังไงเราทานข้าวที่บ้านพี่ก่อนกลับนะครับ"

จะได้เจอคุณพ่อคุณแม่พี่เบียร์งั้นเหรอ แบบนี้มันน่าตื่นเต้นเกินไปแล้ว 

"ครับ"