EPISODE : 21 คืนนี้พระจันทร์สวย

หลังตัดสินใจว่าใครจะไปกับใคร ก็ลงเอยด้วยการที่ผมจับมือน้องให้มาซ้อนท้ายรถของตนเองก่อนที่ลูกพี่ลูกน้องอย่างไอ้เหล้ามันชวนน้อง ใครจะไปยอมให้น้องไปกับมัน

"แน่ใจนะครับว่าเราจะไม่หลงทาง" น้องถามเมื่อเห็นคนอื่นขับไปไกลแล้วแต่เรายังตามหลังแถมยังเป็นคนสุดท้ายของทริปนี้ด้วย น้องถึงได้หวั่นกลัว

"ไม่หลงแน่ครับเพราะพี่รู้ทางจริง ๆ" ผมชำนาญทางอยู่แล้วไม่พาน้องหลงทางเหมือนอย่างที่เจ้าตัวกังวล

"แต่รักกลัวหลงนะครับ พี่เบียร์ขับเร็วกว่านี้ไม่ได้เหรอครับ" น้องเร่งให้ผมรีบขับไปใกล้กับเพื่อน ๆ แต่เปล่าประโยชน์เส้นทางนั้นที่เฮียพาไปคือเส้นทางที่อยู่ไกลจากที่หมายที่เรากำลังจะไปกัน

"ขับเร็ว มันไม่ปลอดภัยนะครับ หรือน้องหนูอยากลองขับเองครับเดี๋ยวพี่สอน" ผมเต็มใจสอนหากน้องอยากเรียน มีสถานที่ให้เริ่มฝึกด้วย น้องส่ายหน้า 

"พี่เบียร์โกหกแน่เลยครับที่บอกว่าขับเก่ง ถ้าพาหลงรักโกรธจริงด้วย รักอยากถ่ายรูปกับเพื่อน ๆ นะครับ" เจ้าตัวพูดติดจะงอน คงกลัวหลงป่าและไม่ได้ถ่ายรูปกับเพื่อน ผ่านลำธารเล็กไปผมจึงหักเลี้ยวไปอีกเส้นทางที่ตรงข้ามกับรอยรถของคนอื่นที่ขับผ่านไปก่อนหน้า

"ครับ เดี๋ยวพาไปทางลัด รับรองถึงเร็วกว่าอีกครับ"

"ไม่หลงแน่นะครับ" น้องถามย้ำ 

"แน่ครับ" ผมขับรถอย่างมีสมาธิโดยมีน้องซ้อนข้างหลังแล้วชวนคุยไม่หยุด แรก ๆ น้องก็หวั่นกลัวเพราะแยกจากกลุ่มแต่พอได้เห็นธรรมชาติรอบข้างน้องก็เริ่มผ่อนคลายลง มือที่กอดเอวผมก็เริ่มผ่อนแรง ผมขับรถอย่างช้า ๆ เพื่อความปลอดภัย พอน้องได้ชมวิวรอบตัวก็เอ่ยชมธรรมชาติไม่หยุด จนเมื่อขับตามเส้นทางเดินที่คุ้นเคยผมก็จอดรถเมื่อพาน้องมายังที่หมายอย่างที่รับปากไว้

"ถึงแล้วครับ" พอลงจาดรถแล้วหันไปบอกก็แววตาน้องดูเปล่งประกายเมื่อเห็นน้ำตกแสนสวย เราต้องเดินเข้าไปอีกหน่อยหากอยากไปดูใกล้ ๆ แต่ผมมีสถานที่ที่ดีกว่านั้นรับรองว่าน้องต้องชอบมากกว่านี้ น้องลงจากรถแต่สายตายังคงมองน้ำตกไม่วางตา

"โห้สวยจัง พี่เบียร์รู้ว่ามีที่สวย ๆ แบบนี้ด้วยเหรอครับ" น้องถามน้ำเสียงตื่นเต้น ผมยื่นขวดน้ำให้เจ้าตัวก็ยอมดื่มแต่โดยดี เราเดินทางกันมานานก็ต้องมีกระหายน้ำบ้าง

"ก็ต้องรู้สิครับ ไม่งั้นพี่จะพามาถูกได้ไงจริงไหมครับ" ผมรับขวดน้ำจากน้องคืนแล้วดื่มน้ำต่อจากน้อง

"เหมือนจะฟลุ๊คยังไงก็ไม่รู้" น้องหรี่ตามองผมเหมือนจะสงสัย ผมแอบขำหลังดื่มน้ำเสร็จผมก็แขวนขวดน้ำไว้ที่รถไว้อย่างเดิม น้องเตรียมมือถือเพื่อเตรียมถ่ายรูป เจ้าตัวชอบถ่ายวิวธรรมชาติมากผมเลยอยากพาไปใกล้ ๆ

"ถ่ายรูปไหม พี่ถ่ายให้ครับ"

"ถ่ายครับ แล้วคนอื่น ๆ ล่ะครับ เมื่อไหร่จะถึง" ผมยื่นมือให้น้องได้จับ เราเดินจับมือกันไปใกล้น้ำตกแสนสวย ยิ่งใกล้เสียงน้ำก็ยิ่งชัดดังจนต้องเพิ่มเสียงในการคุย

"อีกสักพักครับ เฮียแกล้งพาวนไปอีกเส้นทาง" ผมเฉลยให้น้องได้รู้ ก็พวกเพื่อนผมมันไม่เคยมา ไม่แปลกที่จะโดนเฮียแกล้ง เชื่อว่าถ้าพวกนั้นรู้คงได้บ่น เพราะขนาดผมที่มารู้หลังจากที่โดนหลอกไปเส้นทางนั้นผมก็บ่นเฮียเหมือนกัน

"แกล้งงั้นเหรอครับ"

"ครับ เฮียแค่อยากให้ออกกำลังกายกันน่ะครับ" ผมแก้ตัวให้เฮียและช่วยเป็นช่างภาพถ่ายรูปให้น้องหลายสิบรูป น้องดูมีความสุขกับการเป็นนายแบบแสนน่ารัก ผมเงยหน้ามองข้างบนน้ำตกนั่น อยากพาน้องไปถ่ายข้างบนเวลาถ่ายรูปออกมามันจะสวยยิ่งกว่า

"ขึ้นไปข้างบนดีกว่าครับจะได้วิวสวยกว่านี้" ผมเสนอและก็ได้รับคำตอบโดยทันที

"ครับ" น้องไม่ได้ปฏิเสธแถมยังกล้าที่จะเดินตามผมมา ไม่รู้ว่าไว้ใจผมหรือเป็นคนชอบความท้าทายถึงได้ยอมไปง่าย ๆ สองเท้าผมเดินนำขึ้นมายังทางเดิน

"พี่ช่วยครับ" ผมยื่นมือเพื่อช่วยน้อง ร่างเล็กก็เอ่ยขอบคุณแล้วยื่นมือให้ผมจับ 

"ทางชันจังเลยครับ" ความชันและลื่นนั่นทำให้ผมกลัวว่าน้องจะตกจึงได้จับมือน้องแน่น "แบบนี้ถ้าตกละก็น่ากลัวนะครับ"

"ระวังด้วยครับ" หากอุ้มน้องได้ผมก็อยากจะทำ น้องจับมือผมทั้งสองมือเมื่อสะดุดรากไม้ผมก็พยุงน้องไว้มั่นคงแล้วยิ้มให้เจ้าตัว มือผมคู่นี้จะไม่ยอมปล่อยให้น้องตกลงไปเด็ดขาด

"ขอบคุณครับ" เราเริ่มเดินกันต่อ "ว่าแต่พี่เบียร์เคยมาที่นี่แล้วเหรอครับ"

"ก็เคยครับ พี่ เฮียและก็สองเดือนฝึกขับเอทีวีก็ที่นี่แหละครับ" ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือสถานที่นี้เป็นพื้นที่ส่วนตัวของคุณลุง ซึ่งเป็นพ่อของเฮียโซดานั่นแหละ ช่วงวันหยุดในวัยเด็กตอนปิดเทอมใหญ่เรามักจะมาเที่ยวเล่นที่นี่อยู่บ่อย เพียงแต่พอโตขึ้นมาก็นานครั้งกว่าจะได้มา ไม่แปลกที่ผมจะรู้ทาง

"มิน่าแหละครับถึงได้ขับรถกันเก่ง" น้องเอ่ยชมทันที เจ้าตัวเก่งในการชื่นชมคนอื่น ผมนึกถึงวัยเด็กที่วิ่งเล่นกับญาติแล้วก็พลอยยิ้มออกมา

"แต่ไอ้เหล้าแพ้ทุกรอบเพราะมันหลงทางเก่ง"

"จริงเหรอครับ พี่เหล้าก็โม้ว่าตัวเองชนะหลายรอบแหนะ" ผมหันมามองก็เห็นใบหน้าหวานบึ้งตึงใส่ ผมลูบหัวน้องโดยไม่รู้ตัว เพราะชอบทำหน้าน่ารักแบบนี้ไม่แปลกใจทำไมเฮียชอบลูบหัวน้องบ่อย

"มันโกหกทั้งนั้นแหละครับ" ก็ไอ้เหล้ามันชอบหลงทางตั้งแต่เด็ก ผมก็ลืมดูไปเลยว่าตอนมามีใครนั่งกับมันด้วยหรือเปล่า ไม่ได้เป็นห่วงมันแต่ผมเป็นห่วงคนที่มากับมันต่างหาก

"ดีนะครับที่รักไม่ไปกับพี่เหล้าด้วย"

"น้องหนูอยู่กับพี่ดีแล้ว เห็นไหมพี่พามาถึงก่อนคนอื่นเลย" ได้ทีผมก็อวดตัวเองให้น้องชื่นชม เรียกว่าผมหวงก้างก็ได้แต่ผมไม่อยากให้ญาติตัวเองจีบน้อง ผมคงเห็นแก่ตัวจริง ๆ

"ครับ พี่เบียร์เก่งที่สุด ไม่สิครับ พี่เบียร์เก่งกว่าพี่เหล้าที่สุดครับ" ผมหยุดเดินแล้วหยิกแก้มน้องด้วยความลืมตัวอีกหน เรายิ้มเขินแล้วเริ่มเดินกันต่อ เดินขึ้นมาอยู่ข้างบนเหนือน้ำตกอย่างที่ตั้งใจไว้ แม้จะหอบและได้เหงื่อจากการเดินทางแต่มันก็ถือว่าคุ้มเมื่อเห็นน้องประทับใจ

"ว้าว พี่เบียร์ พี่เบียร์" น้องถึงกับพูดไม่ออก ตอนเด็กที่ผมขึ้นมาที่นี่ครั้งแรกผมก็ตื่นเต้นไม่ต่างจากน้อง เรานั่งพักกันเพื่อให้หายเหนื่อย ผมเห็นน้องจะถ่ายรูปอีกเลยอาสาช่วยอีกรอบ

"พี่ถ่ายรูปให้ครับ"

"ขอบคุณครับ" เจ้าตัวโพสต์ท่ารอ ผมหยิบมือถือตัวเองมาถ่ายรูปให้น้อง ไม่แปลกที่เวลาอยู่กับเพื่อน ๆ น้องจะชอบถ่ายรูปเพราะขนาดอยู่กับผมก็ยังถ่ายรูปแทบทุบอย่าง เป็นคนประเภทชอบทิ้งร่องรอยไว้ในความจำแน่เลย แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่เป็นตัวของตัวเองก็พอ เพราะก่อนหน้านี้ดูน้องจะเขินและไม่ค่อยกล้าแสดงออกเท่าไหร่

"เซลฟี่ด้วยกันซิครับ" น้องเอ่ยชวนหลังเขินที่ผมเอ่ยชมว่าเจ้าตัวถ่ายรูปขึ้นกล้อง ผมขยับมาใกล้น้องพร้อมยื่นมือหามุมให้เราสองคนได้เข้ากล้อง ผมตั้งเวลาในการถ่ายไว้สามวินาที ตัวเลขในกล้องขึ้นนับถอยหลัง ร่างเล็กข้างกายฉีกยิ้มสู้กล้องอวดใบหน้าหวาน

แชะ ฟอด

"พี่เบียร์" ผมอยากหอมแก้มน้องหนึ่งฟอดแต่ก็ไม่กลัวน้องจะไม่อนุญาตจึงได้แต่หันหน้าไปมองน้องอย่างรีบร้อนไม่คิดว่าน้องจะเผลอขยับแก้มเข้ามาใกล้และชนกับจมูกของผม รูปในกล้องถ่ายติดเป็นรูปเหมือนน้องโดนผมหอมแก้มพอดี ผมแอบหน้าร้อนผ่าวแทน ทำอะไรลงไปวะเรา ก่อนจะรีบหาข้อแก้ตัวให้ตัวเองอย่างเขิน ๆ

"หอมแก้มคืนครับ เมื่อคืนเราหอมแก้มพี่ด้วย"

"ครับ" น้องก็เขินไม่ต่างกัน เราต่างหันหน้าหนีก่อนจะสบตากันเมื่อได้ยินเสียงรถของทุกคนขับมาจอดข้างล่าง "เสียงนั่น"

"ทุกคนมากันแล้ว เราลงไปกันเถอะครับ" ผมชวนน้องพร้อมยื่นมือกันลงไปข้างล่าง น้องก็ยื่นมือให้ผมกุมือโดยดี ไม่รู้ซิ อยู่กับน้องแล้วอยู่ด้วยกันมันรู้สึกสบายใจจริง ๆ 

"พี่เบียร์ครับคืนนี้ไม่มีใครขึ้นมาบนดาดฟ้าแน่นะครับ" ได้ยินเสียงน้องกระซิบแล้วก็แอบเอ็นดู วันนี้ทั้งวันพวกเราเล่นน้ำตกกันหลายชั่วโมง กว่าจะได้กลับก็ช่วงบ่ายคล้อย เวลาว่างระหว่างนั้นก็เป็นเวลาส่วนตัว น้องก็แยกไปอยู่กับกลุ่มเพื่อน คอยส่งรูปมาอวดผมตลอด ทริปนี้ดูเจ้าตัวจะยิ้มสดใสมาก แอบนึกขอบคุณเฮียที่ใจดีพาพวกเรามา จนตกดึกหลังทานมื้อเย็นเสร็จ ผมชวนน้องที่นั่งรอบกองไฟด้วยกันขึ้นไปดูดาวบนดาดฟ้าน้องก็ตอบตกลง 

"ครับ พี่ล็อกประตูลงกลอนเรียบร้อย รับรองไม่มีใครขึ้นมาครับ" น้องใจชื้นระหว่างล้มตัวลงนั่งมองท้องฟ้ายามดึก ผมเดินมานั่งข้าง ๆ น้องอย่างใจเย็น สายลมยามดึกพัดผ่านแล้วรู้สึกหนาวหรือเพราะพวกเราเล่นน้ำกันหลายชั่วโมงผมถึงได้หนาวอย่างนี้  

"แต่รักคิดว่าคนอื่นน่าจะไม่มีใครมาแล้วครับเพราะเหนื่อยจากการกิจกรรมของวันนี้" 

"แล้วน้องหนูไม่เมื่อยเหรอครับ" ผมถามน้องกลับบ้าง ร่างเล็กหันมาสบตากัน 

"มีเมื่อยตัวนิดหน่อยครับ" เราต่างก็รู้สึกสนุกทั้งวันจนลืมไปเลยว่าเราอาจจะเมื่อยตัว การมาเที่ยวครั้งนี้ถือว่าเป็นการเริ่มต้นสร้างความสัมพันธ์ที่ดี ผมก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองสบายใจเมื่ออยู่ใกล้น้อง หากเป็นเมื่อก่อนเวลามีใครเข้ามาในชีวิตผมมักจะปิดกั้นแต่วันนี้มันไม่ใช่แล้ว 

น้องเอามือกอดเข่าตัวเองระหว่างที่ผมกำลังยกมือถือถ่ายรูปวิวกลางคืน เป็นอีกคืนที่เราได้อยู่ด้วยกัน 

"คืนนี้พระจันทร์สวยดีนะครับพี่เบียร์" ผมหยุดชะงักลงหลังได้ยินน้องพูดท่ามกลางความเงียบสงบ 

"ครับ" 

"..." 

"พระจันทร์สวย แต่น้องหนูสวยกว่าครับ" เพราะสำหรับผมตอนนี้น้องหนูสวยสดใสกว่าอะไรทั้งสิ้นแล้ว