มันช่างแสนวิเศษที่สุดในดินแดนมนุษย์ อดไม่ได้ที่จะนึกถึงคำน้องหยก 

"อาว่าอะไรแซบที่สุดในโลก" แต่พอนึกถึง

 อยู่ๆใจเราก็เจ็บแปล๊บเหมือนโดนเข็มแทง เรามารู้คำตอบในภายหลังว่า

 น้องหยกกำลังทุกข์ทรมานใจแสนสาหัส

 นอนน้ำตาซึมเปียกหมอนจากผลงานของเธอเองในครั้งนี้

 พายุเข็มกำลังพัดกระหน่ำใส่หัวใจเธอ ความรู้สึกแบบนั้น

 ทำให้เราอยากเดินออกไปจากห้อง จากความสุขที่กำลังดื่มด่ำอยู่

 อยากเจอน้องหยกเหลือเกิน ทันทีที่การอาบน้ำสิ้นสุด เราบอกน้องกิ่งว่า

"เดี๋ยวพี่ขอตัวลงไปดูบ้านหน่อยน่ะจ๊ะ

 รู้สึกว่าพี่ยังไม่ได้ปิดประหน้าต่างให้เรียบร้อยเลย

 แล้วจะแวะดูหลานด้วยจ๊ะ เดี๋ยวพี่กลับมานะจ๊ะ

 น้องกิ่งเป่าผมให้แห้งรอพี่นะ"

"ค่ะพี่.....กิ่งจะรอ"

     เรารีบเดินออกไปจากห้องน้องกิ่ง แล้วรีบไปเปิดประตูห้องดูน้องหยก

 น้องหยกหายไปไหนแล้ว ในห้องน้ำก็ไม่มี

 เรารีบลงไปชั้นล่างที่บัดนี้เหลือไฟสลัวหรี่อยู่ดวงเดียว

 น้องหยกคงจะลงมาปิดไฟปิดประตูหน้าต่างบ้านเป็นแน่ เราจึงเรียกหาเธอ

"น้องหยก น้องหยกอยู่ไหน น้องหยก โอ้พระเจ้า....."

     น้องหยกมาแอบนั่งอยู่มุมบ้านตรงโน็ตบุ๊กของน้องกิ่ง

 ตรงที่ที่เราวางแผนคุยกัน น้องหยกเหมือนคนหมดแรงกายแรงใจ

 ไม่มีเสียงแม้จะตอบคำเรา พยายามลุกขึ้นยืนนิ่งอยู่เฉย

 พอเราเข้าไปถึงตัวเธอ เธอผวาเข้ากอดเราพร้อมกับร้องไห้ปล่อยโฮ

 มีเสียงออกจากปากเธอว่า

"เจ็บจังเลยค่ะ เจ็บจังเลย....."

     เราอึ้ง....ในคำและอาการของน้องหยก ได้แต่กอดเธอแน่นส่ายตัวไปมา 

เหมือนแม่กล่มลูกน้อยในอ้อมกอด

 พอเราเห็นน้องหยกผ่อนคลายลงบ้าวจากฤทธ์ของอ้อมกอดเรา

 จึงได้พูดกับเธอว่า

"อาขอโทษน่ะหยก อาเห็นแก่ตัวเกินไป

 อาควรจะเลิกล้มแผนการของเราตั้งแต่เมื่อเย็น แต่อากลับไม่ทำ

 ทั้งๆที่รู้ว่าความสุขนี้ ต้องอยู่บนความทุกข์ของหยก อาขอโทษ

 อารักหยกมากๆเลยนะจ๊ะ"

     น้องหยกได้อ้อมกอดเรา ได้ฟังเราพูด

 อาการเธอดีขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอยกมือป้ายน้ำตาตัวเอง

 พร้อมกับพูดบอกเราว่า

"อาไม่ผิดค่ะ อาไม่ผิด แต่หยกอ่อนแอเอง

 ไม่คิดว่าอาจะมาเห็นหยกในสภาพนี้

 อาเดินออกจากความสุขมาหาหยกได้ มากอดหยกได้

 หยกก็พอรู้ได้แล้วว่าอารักหยกแค่ไหน อาวางใจนะค่ะ

 หยกรู้ต้นตอปํญหาตัวเอง แต่ยังแก้ไม่ได้ เหมือนพี่กิ่งเคยพูดกับอาไงค่ะ"

"โธ่......น้องหยก ยังคิดแต่ห่วงอา ตอนนี้หยกต้องห่วงตัวเองก่อน รู้ไม๊"

     น้องหยกยิ้มได้แล้ว

 เราไม่รู้ว่าพลังคำพูดของเรามันทำไมมีผลกับเธอได้มากมายนัก

 แต่เราก็รู้สึกสบายใจขึ้นที่เห็นเธอยิ้ม

"อาปักธงพี่กิ่งหรือป่าวค่ะ"

"อาทำตามสัญญาที่ให้หยกไว้ไงจ๊ะ อาแค่ร่วมใคร่กับน้องกิ่ง

 แต่ยังไม่ได้ปักธงเธอ"

"ขอบคุณค่ะอา ที่จำสัญญาได้ พรุ่งนี้พี่กิ่งคงไม่อยากไปเรียน

 ก็เหมือนๆกับคนแต่งงานใหม่เพิ่งเข้าหอ

 แต่เธอก็ยังคงปิดบังตัวเองในเรื่องอาอยู่ เพราะอายังไม่ได้ปักธงเธอ

 พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ หยกอยากให้อาพาไปช็อป ซื้อของเข้าบ้าน

 และไปสโมสรว่ายน้ำค่ะ อาพาหยกไปได้ไหมค่ะ"

"ทำได้ซิจ๊ะ อาจะทำตามที่หยกต้องการ"

"หยกได้ยินมาว่า ตีเมืองว่ายากแล้ว การรักษาเมืองไว้ยิ่งยากกว่า

 เรื่องเหตุผลที่หยกให้ทำไว้คุยกันวันหลัง

 แต่ตอนนี้อากลับไปหาพี่กิ่งได้แล้ว เดี๋ยวลมหึงจะมาก่อนกำหนด นะค่ะ"

     น้องหยกพูดกับเราเหมือนคนกำลังใช้สมองเพื่อจะทำการบางอย่าง

 สวนทางกับความรู้สึกที่เธอควรจะเป็น

 เธอไม่น่าจะมีใจชวนเราไปทำกิจกรรมใดๆในตอนนี้

"อาขอไปส่งหยกที่ห้องนอนก่อนนะจ๊ะ"

     น้องหยกยิ้มแล้วกอดเรา

 บอกให้เราถือน้ำผลไม้ในตู้เย็นไปให้น้องกิ่งด้วย

 เราทำตามที่น้องหยกบอกทุกประการ

 เพราะรู้ว่าเธอหวังดีกับเราในทุกเรื่อง เมื่อเราส่งเธอถึงห้อง

 ได้กอดและจูบราตรีสวัสดิ์ เธอบอกให้เรารีบกลับไปหาน้องกิ่ง

 เราเห็นว่าเธอไม่ป็นไรแล้วจึงไปที่ห้องน้องกิ่งตามที่เธอต้องการ

"เป่าผมแห้งแล้วหรือจ๊ะ พี่เอาน้ำผลไม้มาให้กิ่งด้วย"

"ขอบคุณนะค่ะ พึ่งเสร็จนี่แหละค่ะ ผมยาวก็ต้องดูแลยากหน่อย

 ข้างล่างเรียบร้อยดีใช่ไม๊ แวะดูหลานหรือป่าวค่ะพี่"

"เรียบร้อยทุกอย่างเลยจ๊ะ น้องหยกหลับแล้วจ๊ะ"

     เราเดินเอาน้ำผลไม้ไปให้น้องกิ่ง

 และเข้าไปกอดน้องกิ่งที่หน้าโต๊ะกระจกแต่งตัว

 น้องกิ่งอยู่ในชุดนอนแขนกุดแบบกระโปงแค่เข่าไม่มีชั้นใน

 ส่วนเรายังนุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่ 

จากนั้นเราก็พาเธอไปนอนกอดก่ายที่เตียง ลูบไล้อยู่ไปมา

"พี่รักหลานมากจังเลยนะค่ะ

 เห็นเธอกอดรัดฟัดเวี่ยงอาเธอตลอดเลย

 ดูน่ารักจัง คงจะผูกพันกันน่าดู ใช่ไม๊ค่ะพี่"

"ใช่จ๊ะ พี่รักน้องหยกมากเลย

 เหมือนเค้าเป็นอวัยวะส่วนหนึ่งของพี่เลยแหละ

 และเพราะแรงเชียร์ของเค้าจึงทำให้พี่ได้มานอนกอดน้องกิ่งอยู่นี่ไงจ๊ะ"

"แล้ววันนี้เธอเปิดหว๋อ พี่ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือค่ะ"

"รู้สึกซิจ๊ะ รู้สึกขอบคุณเค้า ที่ทำให้ใจเราชุ่มฉ่ำ

 แต่รู้สึกน้อยกว่าตอนเห็นน้องกิ่งเปิดหว๋อจ๊ะ

 เวลาอยู่บ้านน้องหยกเค้าทำตัวสบายๆ บางครั้งก็หว๋อออกให้ดูบ่อยๆ"

     เราคุยกับน้องกิ่งไป ลูบคลำเธอไป

 บางครั้งก็หอมตรงนั้นนิดตรงนี้หน่อย

 พร้อมกับทำให้เธอยอมรับในพฤติกรรมแบบปรกติของน้องหยกไปด้วย

"ก็แสดงว่าพี่ต้องมีอารมณ์กับเค้าซิค่ะ"

"นั่นแน่......น้องกิ่งหึงหลานเหรอจ๊ะ"

"พี่ยังไม่ตอบกิ่งเลยนะค่ะ"

"พีไม่คิดจะมีหรอกจ๊ะ แต่ตี๋น้อยมันทำหน้าที่ของมัน อย่างที่เราคุยกันไงจ๊ะ"

"แล้วพี่ทำยังไงค่ะเวลามีอารมณ์"

     น้องกื่งพยายามคาดคั้นค้นหาความจริงในตัวเรา

 เป็นอาการที่น้องหยกคาดเดาไว้แล้ว ลมหึงเธอเริ่มก่อตัวขึ้น

 เราต้องสลายมันลงไปให้ได้

 ต้องหาทางให้ทุกคนที่อยู่ในชายคาบ้านอยู่เย็นเป็นสุข

 แบบไม่เสียความเป็นตัวของตัวเองอีกด้วย

"พี่ก็พาตี๋น้อยไปคุยกันในห้องน้ำซิจ๊ะ น้องกิ่งนี่ถามแปลกๆนะ"

     เราพูดโต้ตอบกับน้องกิ่งอย่างตรงไปตรงมา

 แต่ไม่ได้บอกเธอว่าในห้องน้ำนั้น ตอนที่เราคุยกับตี๋น้อย

 มีน้องหยกกับน้องมายเป็นล่ามสื่อภาษา จึงทำให้คุยกับตี๋น้อยรู้เรื่องดี

"พี่ทนไหวหรือ ทนได้จริงเหรอค่ะพี่"

"โธ่.....น้องกิ่งขา

 มันใช้ความอดทนน้อยกว่าตอนคุยกับหมวยเล็กของน้องกิ่ง

ตั้งหลายเท่านะค้ า.....พี่ทั้งจับ ทั้งจูบ ทั้งลูบ ทั้งคลำหมวยเล็ก

 หมวยเล็กทำพี่แทบขาดใจ น้องกิ่งก็อนุญาตแล้ว

 พี่ยังต้องอดทนเพราะมโนธรรมกำกับไว้นะค้า.... น้องกิ่งขา"

     น้องกิ่งตอนนี้หัวสมองหมุนติ้ว คงใช้ศิลปะศาสตร์ต่างๆที่เธอมี

 โดยเฉพาะภาคคำนวณ บวก ลบ คูณ หาร

 เปรียบเทียบคำพูดของเราอยู่ในใจ

 การที่เราไม่ปักธงเธอตอนตี๋น้อยประท้วงเรา

 ถูกนำมาช่วยในภาคคำนวณของเธอในครั้งนี้ ก่อนตอบเราว่า

"กิ่งขอโทษค่ะพี่ เพิ่งคุยกันไม่นานนี้เอง กิ่งลืมได้ไงก็ไม่รู้"

"งั้นพี่ต้องลงโทษน้องกิ่งแล้ว

 เอาหมวยเล็กมาอบรมใหม่อีกรอบดีกว่า 5 5 5 5"

     พอพูดจบ เราฉวยโอกาสเอามือลูบไล้ต้นขาของน้องกิ่ง

 เพื่อดึงผ้าให้เปิดขึ้น เพื่อเราจะได้อบรมหมวยเล็กอย่างที่บอกเธอ

 เธอเป็นผู้ที่ยังใหม่ต่อรสสัมผัสจากผู้ชาย

 เนื้อตัวเธอแสดงอาการตอบรับสัมผัสจากเราแบบมวยวัด

 ทุกกริยาอาการต่างแย่งชิงกันออกมาต้อนรับการลูบไล้ของเรา

 เหมือนลูกนกหลายตัวกำลังแย่งชิงอาหาร

จากปากของแม่ที่กำลังจะป้อนเหยื่อให้ ทั้งขนลุก

 ตัวแดง เนื้อเต้น เขินอาย มันวุ่นวายอยู่ในใจเธอ เธอหลับตาปี๋

 ทำใบหน้าแปลกๆ แต่เร้าใจเกินบรรยาย

 จากผลพวงของอารมณ์ที่กำลังรุมเร้าจิตใจเธออยู่

เราเริ่มลูบไล้ที่ต้นขาน้องกิ่งจากปลายเส้นเขตแดน

ของชายเสื้อคลุมนอนของเธอ

 พร้อมกับดึงชายเสื้อให้เปิดขึ้นตามมือที่ค่อยๆเลื่อนขึ้น

 น้องกิ่งขยับขาขึ้นๆลงๆแบบช้าๆ

 ตอบสนองการลูบไล้นั้นเพื่อให้การเปิดประตูรั้วใหญ่

ที่อยู่หน้าบ้านของ หมวยเล็กให้ เป็นไปด้วยความราบรื่น

 ในขณะที่เส้นเอ็นบริเวณลำคอเธอขึ้น

เป็นแนวเหมือนสันกำแพงด้วยอิทธิพลของการ

 เกร็งกล้ามเนื้อบริเวรนั้น ศีรษะเธอเชิดขึ้นมองดูฟ้า

 เพื่อเปิดโอกาสให้ริมฝีปากเราได้ประกบกับลำคอเธออย่างสะดวก

 ที่กำลังจะถูกเลื่อนเคฃื่อนไปยังปลายติ่งหู

     และแล้วประตูรั้วใหญ่ของหมวยเล็กก็ถูกเปิดออกอย่างเต็มที่

 น้องกิ่งเม้มริมฝีปากตัวเองเหมือนคนคอแห้ง

 ในขณะที่ตัวเธอกำลังเต็มไปด้วยความชุ่มฉ้ำด้วยหยาดน้ำทิพย์ชโลมใจ

 มือเราที่วนเวียนอยู่ที่ปลายขนเพชรแบบ

ไม่ได้ถูกต้องตัวหมวยเล็กแต่อย่างไร

 ก่อให้เกิดการลุกฮือของเส้นขนทั้งหลายทั่วร่างกาย