บทที่ 72 : จำเป็นต้องรู้จักกันไว้บ้าง

หลู่เซิงเดิมทีไม่ได้ตั้งใจจะไปพบสหายของฉู่ซือหานด้วยกัน นางเห็นว่าตนกับพวกเขาไม่ได้สนิทชิดเชื้อจึงคิดจะกลับไปก่อน

แต่เมื่อรถม้าแล่นเข้าสู่ศาลาว่าการ ฉู่ซือหานกลับสั่งฉู่หยุนให้นำของที่นางซื้อไว้ไปส่งยังเรือนพักของนางเสียก่อน ท่าทางนั้น เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการให้นางไปกับเขา

“เอ่อ... ท่านเจ้าเมือง หากท่านมีธุระ ข้าจะกลับไปเตรียมของก่อนเจ้าค่ะ ไม่ต้องห่วงข้า” นางรีบเอ่ยปฏิเสธอย่างเก้อเขิน

เพราะนางไม่ได้รู้จักสหายของเขา การนั่งร่วมโต๊ะย่อมรู้สึกเก้อกระดากไม่น้อย อีกทั้งน้ำเสียงของฉู่หยุนตอนกล่าวถึงบุรุษทั้งสองยังแฝงไว้ด้วยความเคารพ เห็นชัดว่าพวกเขาไม่ใช่คนธรรมดาแน่

ฉู่ซือหานหันมามองนาง สีหน้าสงบนิ่งเช่นเดิม “ใกล้ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว เจ้าตามข้ามาเถอะ คืนนี้เราจะกินข้าวด้วยกัน”

เขาคิดอยู่ในใจว่านางกำลังจะกลับหมู่บ้านหวงหยางในวันพรุ่งนี้เช้า ไม่รู้ว่าจะได้พบกันอีกเมื่อใด หากจะอยู่ด้วยกันอีกสักหน่อย ก็ไม่ควรปล่อยโอกาสนี้ไป

อีกทั้งสืออี้กับอวิ๋นถิงก็เป็นสหายสนิทของเขา นางในฐานะภรรยา แม้จะไม่ได้เป็นทางการก็สมควรได้รู้จักไว้บ้าง

แม้ในใจเขาจะคิดเช่นนั้น แต่สีหน้ากลับนิ่งเรียบไร้อารมณ์ตามเคย

ฉู่หยุนยิ้มพลางเอ่ยขึ้น “คุณหนูลู่ เชิญเถิดขอรับ ไม่ต้องเป็นกังวล ของทุกสิ่งอยู่ในความดูแลของข้า ย่อมไม่หายแน่นอน”

“ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้นเจ้าค่ะ...”

นางรู้สึกจนปัญญา ใครกันจะกล้ามาขโมยของในศาลาว่าการ?

“เช่นนั้น ไปกันเถอะ” ฉู่ซือหานพูดเพียงเท่านั้น แล้วก้าวเดินออกไปโดยไม่รอฟังคำตอบ

หลู่เซิงยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนกัดริมฝีปากแน่น แล้วจึงตัดสินใจเดินตามเขาไปอย่างจนใจ

ขณะเดียวกัน ภายในเรือนของฉู่ซือหาน

“พี่ฉู่นี่เกินไปแล้วนะ แต่งงานทั้งทีเหตุใดถึงไม่บอกพวกเราสักคำ มิตรภาพสิบปีของเราช่างเสียเปล่าเสียจริง!” เสียงตำหนิข้างในศาลาพักดังขึ้น สืออี้นั่งเอนหลังถือถ้วยชาช้า ๆ สีหน้าแสร้งบ่นด้วยความไม่พอใจ

อวิ๋นถิงยกถ้วยชาขึ้นจิบ ก่อนเอ่ยเสียงราบเรียบ “หากแม้ทางตระกูลฟู่ยังไม่ประกาศข่าว คงต้องมีเหตุผลของเขาแน่”

แม้แต่ญาติผู้ใหญ่ในเมืองหลวงยังไม่ได้ข่าวเรื่องแต่งของท่านเจ้าเมืองผู้เกรียงไกรผู้นี้... เว้นแต่จะไม่ใช่การแต่งภรรยาเอก ไม่ฉะนั้นเรื่องคงไม่เงียบเช่นนี้

สืออี้เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ก่อนหน้านี้เขาเคยพูดไว้ หากวันหนึ่งได้พบหญิงที่ตนรักแท้จริง เขาจะต้องแต่งนางให้ได้... หรือว่าหญิงผู้นั้นไม่ได้รักเขา”

อวิ๋นถิงวางถ้วยชาอย่างสงบ เอ่ยเสียงเย็น “ข้าได้ยินจากคุณชายฟู่ว่า เสนาบดีผู้เป็นบิดาของเขาอยากให้แต่งกับหญิงสาวชาวบ้านจากชนบทที่ไม่มีแม้แต่พื้นฐานในสี่ศิลป์ ดีดพิณ เล่นหมากรุก เขียนอักษร วาดภาพ แถมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่านางงามหรืออัปลักษณ์ หากเป็นเจ้า เจ้าจะพอใจหรือไม่”

สำหรับบุรุษเช่นฉู่ซือหาน ต่อให้จะรับอนุภรรยา นางนั้นก็ต้องมีโฉมงามล่มเมือง หาไม่ย่อมไม่คู่ควรกับใบหน้าเยือกเย็นของเขา

สืออี้หัวเราะในลำคอ “ข้าได้ยินมาว่าเขาเดินทางไปหมู่บ้านหวงหยางเพื่อถอนหมั้น แต่ครานี้กลับพาสตรีหนึ่งมาด้วย... หรือว่าจะเป็นคุณหนูซ่างกวน สหายวัยเยาว์ของเขา”

เขาเพิ่งออกเดินชมรอบศาลาเมื่อครู่ ได้ยินเพียงว่าท่านเจ้าเมืองพาสตรีงามผู้หนึ่งกลับมาด้วย แต่ยังไม่รู้ว่านางคือผู้ใด

“พวกเจ้าสองคนอุตส่าห์เดินทางไกลมาเพียงเพื่อสอดรู้เรื่องส่วนตัวของข้าเช่นนั้นรึ?” เสียงทุ้มเย็นดังขึ้นจากด้านหลัง ทำเอาชายทั้งสองรีบลุกนั่งหลังตรงทันที

“พี่ฉู่! ไม่เจอกันเสียนาน” สืออี้วางถ้วยชาลง รีบลุกขึ้นอ้าแขนหมายจะโอบสหาย แต่กลับถูกอีกฝ่ายดันออกอย่างไม่ลังเล

อวิ๋นถิงหัวเราะเบา ๆ พลางนั่งจิบชาอย่างสบายอารมณ์

สืออี้จัดเสื้อคลุมให้เรียบร้อย แล้วพูดกลั้วหัวเราะ “พี่ฉู่ช่างใจร้ายกับสหายที่ร่วมเป็นร่วมตายกันมานักนะ”

ฉู่ซือหานเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง ไม่พูดสักคำ

“ฮึ่—”

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง

หลู่เซิงที่ยืนอยู่ตรงนั้นมองภาพชายทั้งสามพลางกลั้นยิ้มไม่อยู่ นางเห็นฉู่ซือหานถูกสหายล้อจนทำหน้าเรียบนิ่งก็อดขำไม่ได้

ฉู่ซือหานก้าวเข้าข้างในอีกสองก้าว ทันใดนั้นหลู่เซิงก็เห็นแววตาตกตะลึงของบุรุษทั้งสองที่หันมามองตน

อวิ๋นถิงยังคงสงบนิ่ง เขาเพียงพยักหน้าให้เล็กน้อย แล้วลดสายตาลงอย่างสุภาพ

ส่วนสืออี้กลับลุกขึ้น เดินอ้อมรอบตัวนางหนึ่งรอบ แล้วลูบคางพึมพำเสียงเบา “สตรีงามผู้นี้ พี่ฉู่ไปเก็บตัวมาจากที่ใดกันเล่า รูปโฉมราวนางเซียนจากภาพวาดเชียว”