หญิงสาวหันมามองนายอาร์ตเล็กน้อย

 โชคดีจริงๆที่เจ้าแวมไพร์เมื่อครู่มันทนความหื่นไม่ไหว

ตรงเข้ามาแยกเธอกับ เขาออก

 ไม่งั้นเธอคงดูดมาน่าเขาจนหมดตัวไปแล้ว

 หญิงสาวหลับตาพร้อมกับสูดหายใจเข้า

 ไอมาน่าที่พวยพุ่งอยู่โดยรอบโดนดูดกลับเข้าร่างเธอทันที

พร้อมกับเสียงร้อง ของเธอดังลั่น

"อัพสกิล !"

"เฮ้ยยยยย พวกมึงสามตัวทำเหี้ยอะไรอยู่ว่ะ 

พวกมึงใช้เวทย์ธาตุดินได้นี่ มึงรีบกางโล่ดินสิว่ะ

 กางซ้อนกัน 3 ชั้นแบบนี้เวทย์ลมเลเวล 4

 ของอีนั่นทะลวงไม่ได้ได้หรอกโว้ย"

 เจ้าแวมไพร์จอมวางแผนร้องสั่งทันที

 เจ้าแวมไพร์ที่เหลืออีกสามตัวไม่รอช้า คาถา 'โล่พิทักษ์ธาตุดิน'

 ถูกกางซ้อนกัน 3 ชั้นทันที เท่านี้พวกมันก็ยิ้มร่า

 นังพรีสนั่นทำอะไรพวกมันไม่ได้แล้ว

วิเวียนไม่โต้ตอบอะไร

 เธอค่อยๆยกมือทั้งสองข้างมาประสานกันช้าๆ

 แหวนหินธาตุของเธอเปล่งประกายออกมาทันที

 "มันก็จริงน่ะ" เธอเริ่มเอ่ย "โล่พิทักษ์ 3 ชั้น

นั่นคงกันเวทย์ลมเลเวล 4 ได้อยู่ แต่ว่า ... ถ้าเป็นเลเวล 6 ล่ะ"

"ว่าไงน่ะ ......" เสียงร้องสุดท้ายของเจ้าแวมไพร์ทั้ง 4 ดังขึ้นพร้อมกัน

การ 'อัพสกิล'

 เมื่อครู่นี้ก็คือการเปลี่ยนพลังมาน่าเป็นพลังเวทย์ที่เลเวลสูงขึ้นนั่นเอง

 พลังมาน่าของนายอาร์ตที่ควบแน่นในร่างวิเวียน

ทำให้ตอนนี้เธอสามารถใช้เวทย์ ลมเลเวล6ได้แล้ว

"ปืนใหญ่ วายุโหม"

ร่างเงาสายหนึ่งพุ่งจากท้องฟ้าด้วยความเร็วสูง

 ทันทีที่ถึงที่หมายร่างนั้นก็ต้องตื่นตะลึงอย่างไม่เชื่อสายตา โกดังร้าง

 ที่เวโรนิก้าใช้ที่กบดานโดนพังพลายไม่เหลือซาก

 สภาพของมันยับเยินราวกับโดนพายุถล่ม

 แวมไพร์สาวไม่รอช้าพุ่งพรวดเข้าไปด้านในทันที

 เธอฝ่าคราบกองขี้เถ้าที่พุ้งกระจายไปทั่วเพื่อมองหาสิ่งสำคัญ

 แต่สิ่งนั้นมันก็หายไปแล้ว

"นังพรีสสสสส" เวโรนิก้าหวีดร้องอย่างเจ็บแค้น

 นางนี่มันร้ายนัก

 ทั้งที่เธอจัดการทะลวงหีทำให้มาน่าของมันหมดลงแล้วแท้ๆ

 แต่มันยังมีฤทธิ์อีก มันฆ่าลูกน้องทั้งหมดของเธอ

 ไม่แค่นั้น มันยังแย่งชิงสิ่งสำคัญของเธอไปอีก

 สิ่งสำคัญที่ว่าก็คือนายอาร์ตนั่นเอง

"โอ๊ะๆๆๆ แบบนี้ก็แย่สิเนี่ย ลูกน้องทั้งหน่วยโดนฆ่าตายหมด ไม่แค่นั้น

 ร่างกำเนิดใหม่ของท่านอาลูคาร์ดก็มาโดนแย่งไปแบบนี้

 จะกลับไปรายงานท่านลินคอร์นยังไงดีน๊า"

 เสียงแวมไพร์แปลกหน้าอีกตัวดังสอดขึ้นมาทันที

 ทำให้เวโรนิก้าหันไปมองอย่างเจ็บแค้น

"มาโฮนนนนนนน"

"เจ้าว่ามันจะเป็นไงน๊า เวโรนิก้า

 ถ้าเกิดมีคนไปรายงานท่านลินคอร์นว่าเจ้าทำพลาด

 ทำให้ร่างท่านอาลูคาร์ดโดนพรีสสาวที่เจ้าพึ่งร้องเมื่อกี้แย่งชิงไปได้"

 มาโฮนกล่าวอย่างยียวนพร้อมกับค่อยๆเดินจากไป 

"เจ้าเสร็จแน่เวโรนิก้า !"

"ลูกไฟมังกรดำ !" เวโรนิก้าโดนยั่วจนขาดสติ

 เธอปล่อยเวทย์ไฟเลเวล 6 ใส่มาโฮนทันที แต่ ...

 อีกฝ่ายกลับนิ่งเฉยทำแค่เพียงร่ายเวทย์บทหนึ่งเบาๆเท่านั้น

"ร่างเงาพันปักษา"

สิ้นเสียง ร่างของมาโฮนก็แตกเป็นเสี่ยงๆ

กลายเป็นฝูงนกกานับพันตัวบินกระจัดกระจายหลบ ลูกไฟนั้น

 ก่อนที่ฝูงนกจะบินหายไปในท้องฟ้า

 ทิ้งไว้แค่เพียงเสียงหัวเราะอย่างสะใจเท่านั้นเอง

 "จริงหรือเปล่า ...... เวโรนิก้า"

 เสียงที่ทรงพลังแต่แผงไว้ด้วยความเหี้ยมเกรียม

ของลินคอร์นดังก้องไปทั่ว 

หญิงสาวที่โดนเรียกชื่อถึงกับหน้าซีดปากสั่น

 เธอพยามจะหาเหตุผลดีๆมาโต้แย้ง แต่คนฉลาดเช่นเธอก็รู้ดีว่า

 ในตอนนี้เหตุผลดีแค่ไหนก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย

"ข้าถามว่ามันจริงหรือเปล่า เวโรนิก้า .......!"

 เสียงของขุนศึกใหญ่ตวาดลั่นอีกครั้งเมื่อเห็นลูกน้องสาวไม่ยอมตอบ

 คราวนี้ทำให้เวโรนิก้าไม่อาจจะนิ่งเงียบได้อีกแล้ว

 "ค่ะ ท่านลินคอร์น"

"ปั้งงงงง" เสียงทุบโต๊ะดังสนั่น

 โต๊ะที่ทำจากหินอ่อนเนื้อดีแตกละเอียดเป็นผุยผง

 สีหน้าของลินคอร์นโกรธจัดจนดูน่าสะพรึงกลัว

 เสียงที่ทรงพลังอยู่แล้วตวาดลั่นหนักกว่าเดิมเป็น 100 เท่า 

"เจ้ารู้หรือเปล่า เวโรนิก้า 

ความผิดของเจ้าคราวนี้มันหนักหนาขนาดไหน

 เจ้าทำให้ร่างกำเนิดใหม่ของท่านอาลูคาร์ดตกไปอยู่ในมือพวกพรีส

 เจ้าไม่รู้เหรอไงว่ามันสั่นคลอนความมั่นคงของอาณาจักรเราแค่ไหน"

เวโรนิก้าก้มหน้านิ่ง จริงๆเธอเองก็ไม่เข้าใจเลย

 ทำไมทั้งท่านลินคอร์นและท่านเลอเซอโร่

อยากได้ร่างของเจ้าหนุ่มนั่นนักน่ะ

 ทั้งๆที่มันก็แค่มนุษย์ที่มีพลังมาน่าสูงเท่านั้น

 มันไม่ใช่ร่างกำเนิดใหม่ของท่านอาลูคาร์ดแน่นอน ....

 แต่ก็ป่วยการที่เธอจะโต้แย้ง

"ท่านลินคอร์น ให้โอกาสข้าอีกครั้งเถอะค่ะ ข้ามีวิธีที่จะหาตัวเจ้าหนุ่มนั่น"

"ไม่จำเป็นหรอกเวโรนิก้า แค่หาตัวเจ้านั่นให้ข้าทำเองก็ได้

 ข้าว่าเจ้ารอรับโทษทัณฑ์ที่นี่เถอะน่ะ"

 มาโฮนที่อยู่ในห้องนั้นด้วยพูดแทรกขึ้นมาทันที

 พร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างสะใจของเบลลิค

เวโรนิก้าหันมามองเจ้าแวมไพร์มาโฮนอย่างสุดแค้น

 เจ้านี่คาบข่าวมาบอกท่านลินคอร์น 

แถมยังตัดช่องทางเธอทั้งหมดอีก แต่นึกแค้นไปก็เท่านั้น

 สิ่งที่เธอกังวลที่สุดตอนนี้ก็คือบทลงโทษ

จากแวมไพร์ชั้นขุนพลตรงหน้านี่ต่างหาก

"ทัณฑ์ไร้น้ำ เป็นเวลา 100 วัน"

เวโรนิก้าร้องเสียงหลงอย่างตกใจ

 ในขณะที่มาโฮนและเบลลิคเผลอสบถมาคำหนึ่ง

 พวกมันคิดว่าเวโรนิก้าต้องโดนโทษตายแน่แล้ว

 แต่สุดท้ายแม่นี่ก็ยังรอด แต่จะว่าไป

 ทัณฑ์ไร้น้ำนี่สำหรับเธอก็โหดไม่แพ้กัน

 ทัณฑ์ไรน้ำมันก็คือการล่ามหญิงสาวจากนั้น

เหล่าแวมไพร์ก็จะมารุมโทรมเธอทั้งวันทั้งคืนไม่ให้หยุดพัก

 โดยมีกฎข้อเดียวว่าชั่วขณะที่นักโทษน้ำใกล้แตก

 นักโทษก็จะโดนทรมานอย่างหนักเพื่อทำลายอารมณ์เสียวไม่ให้น้ำแตก

 เรียกได้ว่าการโดนเย็ดตลอดช่วงที่กำหนดนี้ 

นักโทษจะไม่วันเสร็จได้เลย

 แถมสามารถเย็ดได้ทุกรูปแบบจะดิบเถื่อนแค่ไหนก็ไม่ว่า

 ขอแค่อย่าให้นักโทษตายไปก่อน

 แต่ที่น่ากลัวก็คือหลังจากครบกำหนดแล้ว

 นักโทษจะโดนลดชั้นเป็นแวมไพร์ธรรมดา 

ทำให้ไม่มีสิทธิ์เข้ารับการรักษา ทำให้สภาพที่เหลือหลังจากนั้น

 นักโทษจะเหมือนตกนรกทั้งเป็นทีเดียว

และยิ่งเป็นแวมไพร์ที่มีโจทย์เยอะอย่างเวโรนิก้าด้วย 

รับรองเมื่อครบ 100 วันแล้ว 

สภาพของเธอจะต้องเละเทะดูไม่ได้แน่นอน

"ไม่น่ะค่ะท่านลินคอร์น ได้โปรดเถอะ ให้ข้าได้แก้ตัวเถอะท่านลินคอร์น"

 เวโรนิก้าร้องอ้อนวอนเสียงหลง โทษนี้มันหนักเกินเธอจะรับไว้

 เธอหันมองไปรอบๆ เจ้าแวมไพร์ชั้นนักรบ 4

 ตัวขยับเข้าเตรียมจับกุมตัวเธอทันที

"หยุดน่ะ ! .... เวโรนิก้า ศักดิ์ศรีแวมไพร์ของเจ้าไปไหนหมด

 เจ้าลืมไปแล้วเหรอว่าเจ้าเข้ามาเป็นแวมไพร์เพราะอะไร !"

 เสียงลินคอร์นตวาดลั่น

 ทำให้เวโรนิก้าที่ร้อนรนเมื่อครู่ชะงักลงทันที

 เธอค่อยๆก้มหน้านิ่งราวกับจะยอมรับโทษทัณฑ์

 เจ้าแวมไพร์ชั้นนักรบ 4 ตัวเห็นดังนั้นก็ต้องเข้าจับกุมเธอไว้ทันที

"ไปให้พ้น !!" เวโรนิก้าตวาดดังลั่น

 พร้อมกับเหวี่ยงแวมไพร์เหล่าล้มกลิ้งระเนระนาดไปทั่ว

 ก่อนที่เธอจะเชิดหน้าราวกับนางพญาเหมือนที่ทำมาทุกครั้ง 

"ข้าจะเดินไปเอง"

"ท่านวิเวียนไปพักก่อนดีไหมครับ" ไอ้ตุ๋นพูดขึ้นมาเบาๆ

 ระหว่างที่วิเวียนกำลังเช็ดตัวให้นายอาร์ต

 แต่หญิงสาวก็ยังให้คำตอบเหมือนทุกครั้งที่เขาถามอยู่ดี

"ไม่เป็นไรหรอกนายตุ๋น ข้ายังไหว" วิเวียนหันมาตอบพร้อมกับยิ้มบางๆแบบที่ทำอยู่เสมอ แต่คราวนี้ไอ้ตุ๋นไม่ยอมเหมือนทุกครั้งแล้ว

"อย่าเลยครับ ท่านวิเวียนดูแลไอ้อาร์ตมา 3 วันแล้วน่ะครับ

 ท่านวิเวียนไปพักก่อนน่ะดีแล้วครับ

 เดี๋ยวท่านวิเวียนเป็นอะไรไปอีกคนจะแย่น่ะครับ

 เดี๋ยวถ้าไอ้อาร์ตมันรู้สึกตัวเมื่อไหร่ผมจะรีบไปบอกท่านวิเวียนเองครับ"

"อืม .... ก็ได้" หญิงสาวตอบแผ่วเบา

 จริงๆเธอก็รู้ดีว่าตอนนี้ตัวเองก็จะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน

 ไหนจะตอนที่เย็ดมาราธอนกับนายอาร์ตจนร่างกายอ่อนล้า

 พอช่วยเขาออกมาได้เธอก็จัดแจงดูแลเขาที่นอนสลบมา 3 วัน 3 คืน

 ตลอดไม่ได้พัก ข้าวปลาก็ไม่ยอมกินอีกต่างหาก

 ตอนนี้เธอเลยตัดสินใจไปนอนพักสักแป๊บก่อน

 จะได้มีแรงมาดูแลชายหนุ่มอีกรอบ

ไอ้ตุ๋นมองหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังเดินจากไป

 ก่อนจะหันมามองเพื่อนรักของตัวเองอย่างอิจฉาหน่อย 

"ไอ้อาร์ตเอ๋ยยยยย มึงทำบุญด้วยอะไรว่ะเนี่ย

 มึงถึงมีผู้หญิงเอ็กซ์ๆแบบนี้มาคอยดูแลน่ะ"