ขนาดห้องโดยสารเล็กๆที่ทำจากไม้นี้ยังรับไม่ไหว

 แค่แรงหมัดเชี่ยวๆก็ทำให้พนังห้องแตกกระจายทันที

แต่ .... มันไม่มีผลอะไรเลยกับเวโรนิก้า

 ท่าร่างที่ว่องไวปานสายฟ้าของเธอหลบหลีกหมัดพวกนี้ได้หมด

 แถมยังต่อยสวนกลับไม่ยั้ง

 แต่ละหมัดของเธอก็รุนแรงหนักหน่วงไม่แพ้กันอีกต่างหาก

 ไม่นานนัก แวมไพร์ที่ร่างสูงใหญ่กว่าอย่างเบลลิค

ก็กลายเป็นฝ่ายโดนถลุงอยู่ข้างเดียว จนตอนสุดท้าย

 เวโรนิก้าตัดสินใจปิดเกมส์ด้วยการปล่อยอับเปอร์คัทขวา

เข้าปลายคางเบลลิคจนมันล้มทั้งยืน

 ก่อนที่เธอจะเอาฝ่าเท้าเหยียบไปที่หน้าของมันอย่างสุดหยาม

ด้วยชั้นเชิงและฝีมือที่มีมากกว่า

 เธอสามารถกำหลาบมันได้สบายๆโดยที่ตัวเองไม่ได้บาดเจ็บแม้แต่น้อย

"กูจะฆ่ามึงงงงงง เวโรนิก้า กูจะฆ่ามึง !"

 เบลลิคตะโกนก้องอย่างอาฆาตแค้น

"เห่าไปเถอะเบลลิค มึงควรจะดีใจน่ะที่มึงอยู่ชั้นเดียวกับกู

 ไม่งั้นมึงโดนกูฆ่าทิ้งไปแล้ว"

 กฎของแวมไพร์ข้อหนึ่งก็คือ

 ห้ามแวมไพร์ฆ่าแวมไพร์ที่อยู่ชั้นเดียวกันหรือสูงกว่า

 เวโรนิก้าจึงไม่สามารถฆ่าเบลลิคได้

 แต่เธอก็ขอสั่งสอนมันหน่อยด้วยการร่ายเวทย์ไฟเลเวล 6 ใส่มันทันที

"แสงอัคนี"

ลำแสงสีแดงพุ่งจากมือของเธอเข้ากระทบร่างเจ้าเบลลิค แล้วทันใดนั้น

 ร่างของมันก็ลุกไหม้จนท่วมร่างขึ้นมาทันที

 เจ้าแวมไพร์ร่างอ้วนร้องโหยหวนด้วยความทรมาน

 มันดิ้นไปมาตามพื้นเพื่อหวังให้เปลวไฟที่ลุกไหม้ดับลง 

แต่ก็ไม่มีประโยชน์ ซ้ำร้ายเปลวไฟยังลามไปทั่วห้องอีกต่างหาก

 ในความเป็นจริงเจ้าเบลลิคโดนเข้าไปขนาดนี้มันควรจะตายไปแล้ว

 แต่เพราะเวโรนิก้ายั้งมือไว้มันเลยยังรอดอยู่

 เธอยิ้มสะใจในผลงานของตัวเองก่อนจะหันหลังเดินกลับไปช้าๆ

 พร้อมกับไฟที่ลุกลามไปทั่วลำเรือ

 ราวกับว่าไฟนั้นช่วยส่งวิญญาณเด็กน้อยผู้น่าสงสารไปสู่สุขคติ

"เวโรนิก้า... !!!"

"หึ ......... ไอ้พวกแวมไพร์ตีตราก็เป็นแบบนี้

 ไอ้พวกนี้เดิมทีมันก็เป็นมนุษย์มาก่อน

 แต่เพราะมันอยากมีพลังเหมือนแวมไพร์ มันก็เลยมาสวามิภักดิ์เรา

 แต่สุดท้ายมันก็ยังมีอารมณ์แบบมนุษย์อยู่ดี 

หึ .... ไอ้พวกของเลียนแบบ" 

มาโฮนกล่าวช้าๆหลังจากฟังเรื่องราวจบ

"ใช่ ....... ข้าก็สะอิดสะเอียนไอ้พวกนี้เต็มทน 

โดยเฉพาะอีนั่น อีเวโรนิก้า

 มันเป็นแค่แวมไพร์ชั้นต่ำแท้ๆแต่มันเสือกจองหองนัก

 ท่าทีหยิ่งยะโสของมันนี่แหละที่ทุเรศสายตาข้าที่สุด

 แล้วที่มันทำกับข้า ข้าสาบานไว้แล้วว่าต้องเอาคืนเป็น 100 เท่า"

 เบลลิคกล่าวอย่างสุดแค้น

"เรื่องนี้ข้าเห็นด้วยว่ะ

 ไอ้ท่าทีตีตัวเสมอแวมไพร์แท้อย่างพวกเรานี่ล่ะที่ข้าชิงชังนางนัก

 แต่ไอ้ที่จะเล่นงานนางคงไม่ใช่เรื่องง่าย

 เพราะถึงนางจะเป็นแวมไพร์ตีตรา

 แต่ก็ได้รับการตีตราโดยตรงจากท่านเลอเซอโร่น่ะ"

"แล้วเจ้าจะให้ปล่อยนางไว้เฉยๆเหรอ มาโฮน"

 เจ้ามาโฮนได้ยินคำถามแบบนี้ของคู่สนทนา

 มันก็หันมาแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย

พร้อมทั้งทิ้งคำพูดสุดท้ายไว้ก่อนจะเดินจากไป

"ไม่ใช่อย่างนั้นเบลลิค 

ข้าหมายถึงว่าเราต้องรอจังหวะเหมาะๆซะก่อน ......

 แล้วข้าก็มีลางสังหรณ์ว่าไอ้จังหวะที่ว่ามันกำลังจะเกิดขึ้นแล้วว่ะ ฮ่าๆๆ"

"หยุดน่ะ ! ......... พวกแกจะทำอะไร หยุดเดี๋ยวนี้ ......."

วิเวียนร้องเสียงหลง ท่ามกลางเสียงหัวเราะอย่างสะใจของเหล่าแวมไพร์

 เธอพยามดิ้นรนขัดขืนอย่างหนักแต่ก็ทำไม่ได้

 เพราะตัวเธอเองกำลังโดนเจ้าแวมไพร์แข็งแรงสองตัวกดไว้

 เธอทำได้แต่เพียงร้องห้ามเท่านั้น แต่เจ้าแวมไพร์ก็ไม่ได้สนใจเธอเลย

 มันค่อยๆกรอกน้ำยาสีแดงสดใส่ปากจนหมดหลอด

แต่ ...... ไม่ใช่ปากเธอ

เป็นนายอาร์ตที่นอนหมดสติอยู่นั่นเอง

 หลังจากที่เจ้าแวมไพร์กรอกยาจนหมด

 ร่างของชายหนุ่มก็กระตุกเล็กๆ

ก่อนจะร้องออกมาอย่างเจ็บปวดทั้งที่ยังหลับจาก

 มนต์สะกดของเวโรนิก้า

 ท่าทางทรมานของเขาทำให้วิเวียนถึงกับหวีดร้องด้วยความตกใจ

 เธอหันไปจ้องมองเจ้าแวมไพร์นั่นอย่างสุดแค้น

"แก ...... แกไปทำเขาทำไม ทำไมไม่มาทำข้า"

"หึๆๆๆ แบบนี้มันสะใจข้ามากกว่าว่ะ เป็นไง

 เจ้าเห็นภาพเจ้าหนุ่มนั่นทุรนทุรายแล้วรู้สึกยังไงบ้าง

 เดี๋ยวเจ้ารออีกสักพักน่ะ ให้ยาพิษมันซึมทั่วร่างก่อน

 แล้วเจ้าจะเห็นภาพเจ้าหนุ่มนั่นทุรนทุรายยิ่งกว่านี้อีก ฮ่าๆๆๆ"

"แก ...... ไอ้เลว หัวหน้าแกสั่งไม่ให้ทำเขาไม่ใช่เหรอไง"

"ไม่ต้องมาเสือกขู่กูนังพรีส ไอ้นั่นน่ะ 

มันก็แค่มนุษย์ที่มีพลังมาน่าสูงแค่นั้น 

ไอ้คนแบบนี้มันก็มีอยู่เต็มใน wonderland ไม่ใช่เหรอไง

 มันตายไปซะข้าก็ไม่เห็นจะเดือดร้อน

 อย่างมากข้าก็แค่โดนท่านเวโรนิก้าตำหนิเท่านั้น"

วิเวียนเองก็เถียงไม่ออก เธอได้แต่ก้มหน้าอย่างเจ็บใจ

 สุดท้ายเธอก็ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง

 แล้วนี่ยังต้องมาดูนายอาร์ตทรมานก่อนตายอีก

 คิดถึงจุดนี้น้ำตาเธอก็เริ่มไหลลงมาอาบแก้ม ......

 ส่วนเจ้าแวมไพร์เห็นดังนั้นมันก็ยิ้มสะใจก่อนจะดำเนินแผนการต่อ

"แต่ถ้าเจ้าอย่างช่วยมันก็มีวิธีน่ะ"

 คำพูดของมันทำให้วิเวียนเงยหน้าขึ้นมาทันที

 สีหน้าของเธอกลับมามีความหวังอีกครั้ง

 "ถ้าเจ้าอยากช่วยมันนักก็ได้ ....

 แค่เจ้าช่วยเย็ดมันหน่อยก็แค่นั้น ถ้ามันน้ำแตกเมื่อไหร่

 ยาพิษก็จะไหลออกมาพร้อมกับน้ำเงี่ยนเอง

 เจ้าก็แค่ใช้หีดูดน้ำเงี่ยนออกมาให้มากที่สุดก็แค่นั้น

 เป็นไง ง่ายๆใช่ไหม"

วิเวียนหน้าตึงขึ้นมาเล็กน้อย ทำไมข้อเสนอของมันง่ายนัก

 หรือพวกมันจะเล่นลูกไม้อะไรอีก

 แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่มีทางเลือกแล้ว

 เธอตัดสินใจคลานไปหาชายหนุ่มทันที

"อะไรของเจ้าว๊า ...........

 ข้านึกว่าเจ้าจะให้อีนี่ยอมเย็ดกับพวกเราดีๆซะอีก

 โหย เสียดายหีอีนี่ว่ะ ข้าได้เย็ดเป็นคนที่สองด้วย"

 เจ้าแวมไพร์ตัวหนึ่งบ่นกระปอดกระแปดทันที

"แล้วเจ้าอยากเป็นขี้เถ้าเหรอไงว่ะ ....... เจ้าจะไว้ใจอีนี่ได้ไง

 มันอาจจะเล่นละครทำเป็นห่วงไอ้หนุ่มนั่นก็ได้

 เชื่อข้าเหอะ วิธีนี้ดีสุดแล้ว"

 ไอ้แวมไพร์จอมวางแผนพูดเสร็จก็นั่งลงมองผลงานทันที

 โดยไม่ลืมอธิบายแผนมันต่อ

"ยาพิษที่ข้ากรอกไปน่ะ มันมีสรรพคุณทำให้หลั่งช้าด้วยเว้ย

 อีพรีสนั่นมันต้องขย่มเป็นชั่วโมงๆกว่าที่น้ำมันจะแตก

 เมื่อถึงเวลานั้น ร่างกายมันต้องอ่อนล้าถึงขีดสุด

 ถ้าเรารุมเย็ดมันตอนนั้นมันต้องไม่มีแรงเหลือพอที่จะคุมสติแน่

 เผลอๆเราจะได้กินพลังมาน่าของมันด้วยน่ะเว้ย"

ทางด้านวิเวียนที่ค่อยๆคลานไปถึงชายหนุ่ม

 ภาพของเขาที่ส่งเสียงครางในลำคอ

 ท่าทีของเขาที่กระสับกระส่ายไปมา

 ทั้งหมดนี้ทำเอาเธอแทบใจสลาย

 แต่เธอก็ค่อยๆกลั้นน้ำตาไว้เพื่อช่วยเขาให้เร็วที่สุด

 ไม่รู้ว่าวิธีที่ไอ้เจ้าแวมไพร์มันบอกจะช่วยได้จริงไหม

 แต่เธอก็มีเวลามาคิดแล้ว เธอตัดสินใจรีบถอดกางเกงชายหนุ่มทันที

สองมือที่โดนมัดไว้ของเธอทำให้การถอดกางเกงนี้ทุลักทุเลไม่น้อย

 แต่ไม่นานกางเกงยีนตัวเก่งก็โดนถอดทิ้งไปพร้อมกับกางเกงใน

 ทันทีที่เห็นแท่งควยของเขาเธอก็หน้าแดงระรือทันที

 ควยของเขาเป็นแบบนี้นี่เอง ต่างกับที่เธอจิตนการไว้นิดหน่อย

 มันอวบอ้วนกว่า แล้วก็ดูน่ากลัวกว่า

 นี่ถ้ามันขยายเต็มที่จะใหญ่แค่ไหนน่ะ หีของเธอจะแหกหรือเปล่า

"โอยยยยยย" เสียงร้องเบาๆของชายหนุ่มทำให้วิเวียนตื่นจากภวังค์

 เธอค่อยๆก้มหน้าลงไปจูบแท่งควยนั่นช้าๆ

 ก่อนจะเลียวนรอบหัวหยักจนเปียกชุ่ม

 หลังจากนั้นเธอจึงค่อยๆเลียไล่จากปลายหัวจนสุดโคน

 เธอทำแบบนี้ไปมาอยู่ 3-4 รอบก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายไปที่พวงสวรรค์

"อืออออออออ" เสียงครางอย่างสุดเสียวของชายหนุ่มดังลอดขึ้น

 ท่าทางทรมานเมื่อครู่ของเขาหายไปแล้ว

 ทำให้วิเวียนยิ้มออกมาอย่างดีใจที่มันได้ผล