แค่ปากอย่างเดียวเธอก็อมจนเจ้าแวมไพร์เมื่อครู่โดนดูดมาน่าจนหมด

 ดังนั้นการผลีผลามเข้าไปเย็ดเธอดื้อๆไม่ดีแน่

 ถึงพวกมันจะทั้งเงี่ยนทั้งแค้นแค่ไหน

แต่ก็ไม่มีตัวไหนอยากกลายเป็นขี้เถ้าเหมือนกัน

แต่แล้วจู่ๆเจ้าแวมไพร์ตัวหนึ่งก็แสยะยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย

 มันแยกออกจากลุ่มไปสักพักก่อนจะเดินกลับมา

พร้อมกับขวดแก้วใสเล็กๆ ในนั้นมีบรรจุน้ำยาสีแดงสด

 มันแสยะยิ้มอีกครั้งก่อนจะเดินเข้ามา

"หึ ...... ยาปลุกเซ็กส์เหรอ ของแบบนี้ใช้กับข้าไม่ได้ผลหรอก"

 ใช่แล้ว

 เพราะพลังมาน่าที่เธอดูดมาเมื่อครู่ทำให้เธอฟื้นพลังขึ้นมาอีกหน่อย

 แม้จะไม่มากอะไรแต่ก็พอจะใช้เวทย์รักษาได้อยู่

 ดังนั้นถ้าพวกมันคิดวางยาเธอ เธอก็ใช้พลังเวทย์สลายไปก็ได้

"เดี๋ยวมึงก็รู้"

แวมไพร์ลินคอร์น จัดเป็นแวมไพร์ชั้นขุนพลระดับสูง 

เป็นมือขวาคู่ใจของ ราชาแวมไพร์เลอเซอโร่

 ฐานะของเขาในตอนนี้เทียบได้กับผู้บัญชาการทหารสูงสุด

ของเหล่าแวมไพร์ ที่เป็นรองแค่ราชาเท่านั้น 

ขนาดบุตรชายของเลอเซอโร่ อย่าง ทีโอดอร์

 ยังต้องเกรงใจเขาเลยทีเดียว นอกจากตำแหน่งที่สูงส่งแล้ว

 ฝีมือการทำศึกของเขาก็สูงไม่แพ้กัน

 ศึกใหญ่น้อยที่เขาเผชิญมาทั้งชีวิต มีน้อยครั้งมากที่เขาจะทำไม่สำเร็จ

 ทำให้ชื่อเสียงของเขาแพร่สะพัดไปทั่ว 

ข้าศึกคนไหนที่ได้ยินชื่อ ลินคอร์น

 ก็พากันขวัญเสียกระเจิดกระเจิงหมดแล้ว

แต่ตอนนี้ขุนศึกผู้ยิ่งใหญ่กำลังพักผ่อนอยู่ในคฤหาสน์หรูหรา

 เขาสวมใส่ด้วยเสื้อผ้าบางเบาสบายๆเท่านั้น

 โดยมีแวมไพร์สาวหน้าตาสวยสด 2

 คนยืนเปลือยเปล่าเปล่าคอยบีบนวดและรินไวน์

ที่หมักจากเลือดสดคอยเสิร์ฟ

 ลินคอร์นรับไวน์นั้นมาก่อนจะสูดดมไวน์

ที่บรรจุในแก้วคริสตัลหรูหราอย่างสบายใจ

 ก่อนจะหันไปมองจอมอนิเตอร์เพื่อรับรายงาน

จากลูกน้องสาวที่เขาไว้ใจที่สุดคนหนึ่ง

"ท่านลินคอร์นค่ะ ข้าพบร่างที่รายงานระบุไว้ว่าเป็นร่างกำเนิดใหม่

ของท่านอาลูคาร์ดแล้วค่ะ" 

เวโรนิก้ากล่าวด้วยเสียงนอบน้อมที่สุด

 ไม่เหลือเคล้าแวมไพร์สาวหยิ่งผยองอย่างที่เป็น นั่นก็คงเป็นเพราะว่า

 ชายตรงหน้าเป็นคนที่นางเคารพรักที่สุดคนหนึ่งนั่นเอง

"เยี่ยมมากเวโรนิก้า ข้าไว้ใจคนไม่ผิดจริงๆ แล้วตอนนี้ร่างอยู่ไหน"

"ข้านำไปพักไว้ในที่กบดานแล้วค่ะ"

"ดี .......... งั้นเจ้ากลับพาร่างกำเนิดใหม่มาที่บริษัท

 แล้วทำการข้ามมิติกลับมาที่ wonderland ได้แล้ว"

"เอ่อ ..... ท่านลินคอร์นค่ะ มีปัญหาเรื่องหนึ่งค่ะ"

"หือ .........." ลินคอร์นลากเสียงยาวอย่างไม่พอใจ

"คือ ... ร่างนั้นที่จริงแล้วเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาค่ะ

 แล้วโลกนี้ข้าตรวจสอบหมดแล้ว

 ก็มีแต่ร่างนี้เท่านั้นค่ะที่มีพลังมาน่าเท่ากับที่รายงานระบุไว้

 พิกัดมิติที่เราได้มา น่าจะผิดพลาดค่ะท่านลินคอร์น"

"เรื่องนั้นเจ้าไม่ต้องใส่ใจเวโรนิก้า ดำเนินงานต่อตามที่ข้าสั่ง"

"แต่ท่านลินคอร์นค่ะ ....... ข้าไม่เข้าใจ

 เราถูกส่งมายังโลกนี้เพื่อตามหาร่างของท่านอาลูคาร์ดไม่ใช่เหรอค่ะ

 แล้วเจ้านี่ก็เป็นแค่มนุษย์แล้วทำไมเรายังต้อ........"

"เวโรนิก้า ! ......................" เสียงลินคอร์นตวาดลั่นดังกึกก้อง 

"เวโรนิก้า เจ้ามีสิทธิ์ถามตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำตามที่ข้าสั่งเดี๋ยวนี้ !"

"ค่ะ" เวโรนิก้ายืนก้นหน้านิ่งพร้อมกับกล่าวรับคำสั่งอย่างแผ่วเบา

 เมื่อเห็นท่าทีเช่นนี้ของลูกน้องสาว 

ลินคอร์นก็เอ่ยต่อเสียงอ่อนลง

"เวโรนิก้า ข้าเชื่อใจในสติปัญญาและพลังฝีมือของเจ้า

 ข้าจึงมอบหมายให้เจ้าทำงานนี้ อย่าทำให้ข้าผิดหวังซะละ

 เพื่อข้าและท่านเลอเซอโร่ เข้าใจไหม"

"ค่ะ .... เพื่อท่านลินคอร์นและท่านเลอเซอโร่" 

แวมไพร์ตอบรับ พร้อมกับหน้าจอมอนิเตอร์ที่ดับลง

 ทำให้ห้องกลับมามืดมิดอีกครั้ง

"แหมๆๆ เป็นไงมั่งจ๊ะ น้องเวโรนิก้าโดนตวาดแบบนี้คงตกใจแย่

 มาม่ะให้พี่เบลลิคปลอบใจให้น่ะ"

 เสียงของแวมไพร์ตัวใหญ่ร่างอ้วนดังขึ้นท่านกลางความมืด

 มันเดินเข้ามาประกบเธอจากทางด้านหลัง

ก่อนจะใช้สองมือหยาบกระด้างเข้าเกาะกุมเต้างามทันที ไม่แค่นั้น

 มันยังค่อยๆก้มลงมาไซ้ซอกคอขาวๆของหญิงสาว

 ส่วนสองมือที่เกาะกุมก็เริ่มนวดคลึงอย่างมันส์มือ

หญิงสาวหันไปสบตาแวมไพร์ร่างอ้วนตรงหน้า

 ก่อนที่เธอจะยิ้มหวานตอบพร้อมกับใช้มือข้างหนึ่ง

 ลูบไล้ไปมาบนท่อนควยอย่างรู้ใจ

ก่อนที่เธอจะกำมันแน่นแล้วก็บิดอย่างแรง ! ได้ผลเกินคาด

 เจ้าแวมไพร์เบลลิคร้องออกมาคำหนึ่งก่อนจะทรุดลง

ไปนอนจุกอย่างหมดท่า 

หญิงสาวเห็นดังนั้นก็หัวเราะร่าอย่างสะใจ

 เธอก้มลงไปตบหน้ามันเบาๆพร้อมกับกล่าวเย้ยหยัน

"เจ็บไหมค่ะพี่เบลลิคขา ...... อิๆๆๆ คิดจะเย็ดกูมันเร็วไปร้อยปีว่ะ

 ถ้าคราวหน้ามีอีกไข่มึงได้หลุดมาทั้งพวงแน่ไอ้อ้วน"

"มึง ..... อีเวโรนิก้า อีเวรรรรรร มรึงงงงงง"

 เบลลิคทำได้แต่เพียงกล่าวไล่หลังอย่างเจ็บแค้น

"ฮ่าๆๆๆๆ" เสียงหัวเราะลันของแวมไพร์อีกตนดังลั่น

 เล่นเอาเบลลิคที่กำลังยัวะสุดๆหันไปตวาดอย่างลืมตัว

 "ขำอะไรว่ะ มาโฮน" ก่อนที่มันจะนอนร้องเจ็บแผลเช่นเดิม

"โดนนังแวมไพร์ตีตรานั่นเล่นงานจนดูไม่ได้เลยนี่หว่า"

 แวมไพร์มาโฮนยังหัวเราะขบกันเช่นเดิม

 "ว่าแต่เจ้าเป็นอะไรว่ะเบลลิค ข้าเห็นคอยหาเรื่องนางหลายทีแล้วนี่"

เบลลิคที่กำลังลุกนั่งช้าๆ ตาลุกวาวขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงความหลัง

หลายปีก่อน ...... ชายหาดแห่งหนึ่งใน wonderland

ร่างเงาสายหนึ่งพุ่งไปตามพื้นทรายด้วยความเร็วสูง

 ความเร็วที่มาหาศาลราวกับลมพัดนี้ทำเอาให้ไม่มีใครมองตามได้เลย

 แต่ถึงจะเร็วแค่ไหนแต่สำหรับ 'เธอ' ก็ยังช้าไปอยู่ดี

 ร่างเงาที่รวดเร็วพุ่งไปตามพื้นทรายเป็นทางยาวก่อนจะถึงเป้าหมาย

 เป้าหมายของเธอมันก็เป็นเรือโดยสารลำหนึ่งที่จอดเกยตื้นอยู่นั่นเอง

หญิงสาวผมดำขลับ

 สวมใส่ชุดนักรบที่ดูยังไงมันก็คือบิกินีทูพีชตัวจิ๋ว

ที่ทำจากหนังสีดำสนิท

 ขนาดของมันเล็กไปนิดหน่อยเมื่อเทียบกับสัดส่วนของเธอ

 ทำให้หน้าอกและสะโพกโดนรัดแน่นเข้าไปอีก

จนยิ่งเด่นสง่าเย้ายวนสายตา

 ในขณะที่ขาเรียวสวยก็มีเพียงรองเท้าบูทหนังยาวแค่เข่าสวมอยู่เท่านั้น

 แต่หญิงสาวที่มีเรือนร่างสุดเซ็กส์นี้กับกำลังยืนหน้าเคร่งเครียด

 เธอไม่รอช้าพุ่งขึ้นไปบนเรืออย่างรวดเร็ว

สภาพบนเรือนี้ทำเอาเธอสะอึกเล็กน้อย

 แม้กลิ่นคาวเลือดที่ฟุ้งกระจายทั่วลำเรือนี้

จะเป็นสิ่งที่เธอคุ้นเคยดีอยู่แล้ว แต่คราวนี่ไม่เหมือนกัน

 เพราะกลิ่นคาวพวกนี้มันมาจากศพเด็กน้อยอายุ 8-10 ปีแค่นั้น !

 สภาพศพทุกศพมีร่องรอยโดนกัดจนเป็นรูลึกสองรู

 เจ้าแวมไพร์ตอนนี้มันช่างตละตะกรามจริงๆ

 ดูดเลือดเด็กคนหนึ่งไม่ทันหมด

 มันก็ตรงเข้าไปดูดเลือดเด็กคนต่อไปทันที

 ทุกศพจึงมีคราบเลือดแห้งกรังส่งกลิ่นคาวคุ้งไปทั่วลำเรือ

"อย่าทำหนู ....... ช่วยด้วยยยยยยยยยยยย"

 เสียงร้องขอความช่วยเหลือของเด็กตัวน้อยดังขึ้น

 ทำให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์ทันที 

เธอมุ่งไปตามเสียงนั้นอย่างรวดเร็ว แต่ .... ก็สายไปเสียแล้ว

เจ้าแวมไพร์เบลลิคกำลังฝังเขี้ยวลงบนคอเด็กน้อยที่อายุแค่เพียง 9 ปี

 หลังจากฝังเสร็จมันก็ดูดเลือดต่ออย่างรวดเร็ว

 ร่างของเด็กน้อยที่ดิ้นรนไปมาเมื่อครู่ค่อยๆอ่อนแรงลง

 จนในที่สุดเด็กน้อยก็ขาดใจตาย

"ข้าบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ให้ยุ่งกับเรือลำนี้"

 เสียงของหญิงสาวเอ่ยดังขึ้น

 แม้เธอจะยืนย้อนแสงทำให้เบลลิคเห็นหน้าไม่ชัด

 แต่เสียงของนางมันก็จำได้ดี

"เวโรนิก้ารึ ..... ช่ายยยยยย แล้วเจ้าก็ให้เหตุผลว่าเรือลำนี้

มันเป็นเรือโดยสารของพวกเด็กมนุษย์"

"ข้าบอกแล้วใช่ไหม ว่าไม่ให้ยุ่งกับเรือลำนี้ เบลลิค ........"

 เวโรนิก้าพูดเสียงเหี้ยมเกรียม

 เธอเดินเข้ามาหาแวมไพร์ร่างอ้วนตรงหน้าช้าๆ

พร้อมกับเสียงกระดูกลั่นดังก้องจนน่าขนลุก

"เออ ...... แต่ข้าลืมบอกเจ้าไปว่ะ

 เลือดเด็กมนุษย์นี่แหละที่มันของโปรดข้าเลย มันทั้งหวานทั้งนุ่ม

 ยิ่งเจ้าบอกข้าเช่นนั้นข้าก็ยิ่งมาโจมตีเรือนี้ไวๆไงล่ะ เวโรนิก้า"

 เบลลิคคายร่างเด็กน้อยคนนั้นทิ้งพร้อมกับหันหน้า

มาเผชิญกับเวโรนิก้าอย่างไม่เกรงกลัว

"กูบอกมึงแล้วใช่ไหม ว่าไม่ให้แตะต้องเรือลำนี้ เบลิคคคคคค !"

"แล้วมึงจะทำไม เวโรนิก้า !

 แวมไพร์ชั้นต่ำอย่างมึงมีสิทธิ์อะไรมาสั่งกู กูจะทำอะไรมึงอย่ามาเสือก

 ถ้ามึงไม่พอใจนักก็เข้ามา !"

ขาดคำ ..... ร่างของทั้งคู่ก็พุ่งเข้าใส่กันอย่างรวดเร็ว

 เจ้าเบลลิคนี้จัดว่าเป็นแวมไพร์จอมพลังคนหนึ่งเช่นกัน

 หมัดแต่ละหมัดของมันจึงหนักหน่วงรุนแรง