หยุนซูโบกมืออย่างจนปัญญา "ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน"

ทุกสิ่งจะคลี่คลายเมื่อถึงเวลา นางไม่คิดจะหมกมุ่นกับอดีตของตนเองมากเกินไป

หลังจากพูดคุยกับสองสัตว์อสูรจนเข้าใจกันโดยคร่าว ๆ แล้ว หยุนซูก็ตัดสินใจเดินทางออกจากใจกลางของป่าปีศาจ

ส่วนเรื่องเสียงเรียกปริศนา นางตั้งใจจะกลับไปตรวจสอบอีกครั้งเมื่อแข็งแกร่งกว่านี้

แม้ว่านางจะมีวิชาฝึกสัตว์อสูร แต่หากต้องเผชิญหน้ากับสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ในตำนาน ด้วยพลังในตอนนี้ นางก็ยังถือว่าอ่อนแอเกินไป

บริเวณชายป่าปีศาจ บรรยากาศอันน่ากดดันแผ่กระจายไปทั่วป่า

แต่ในหมู่แมกไม้ที่แฝงไปด้วยอันตราย กลับมีเด็กหนุ่มในชุดขาวผู้หนึ่งกำลังฮัมเพลง เดินทอดน่องไปอย่างสบายอารมณ์

"อาซู ไปทางขวาเถอะ"

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากเมนคูนตัวโตในอ้อมแขนของเด็กหนุ่ม

"น้องชายของข้าบอกว่าคนจากแคว้นชางหลงเดินไปทางนั้น"

หยุนซูชะงักไปครู่หนึ่ง พลางลูบหัวแมวแล้วกล่าวเสียงเรียบ "ครั้งหน้าใช้จิตสื่อสารเถอะ"

สัตว์อสูรที่นางทำพันธสัญญาด้วยตัวนี้เป็นพวกหยาบกระด้าง นางไม่อยากให้นางเอกตัวเองมีภาพลักษณ์เช่นนั้น"

"ทำไมเล่า" เมนคูนหรือฟู่หม่านขมวดคิ้ว

"เพราะเสียงของเจ้ามันน่ารำคาญอย่างไรเล่า"

เสียงจากลูกหมาสีขาวที่เกาะอยู่บนไหล่ของหยุนซูดังขึ้น

"เจ้าหมาป่า เจ้าน่ะเอาแต่หอนใต้แสงจันทร์ทั้งวันทั้งคืน!"

"เจ้าสิงโตบ้า!"

"ถ้าพวกเจ้าทะเลาะกันอีก ข้าจะขังพวกเจ้าแยกเดี่ยวเดี๋ยวนี้"

หยุนซูกล่าวเสียงเย็น ทำให้ทั้งสองตัวหยุดทะเลาะกันทันที

ขณะที่หยุนซูเตรียมเดินไปตามเส้นทางที่ฟู่หม่านบอก ดวงตาของนางพลันเปลี่ยนไป นางรีบกระโดดขึ้นไปหลบซ่อนบนต้นไม้

เพียงชั่วพริบตา ชายหนุ่มในชุดเขียวที่ดูมอมแมม ก็ปรากฏตัวขึ้นด้านล่าง เขาอุ้มสตรีนางหนึ่งที่หมดสติไว้ในอ้อมแขน พลางเร่งฝีเท้าหลบหนีอย่างตื่นตระหนก

"เฟิงซิง… บุตรชายคนโตของตระกูลเฟิง ระดับจอมวิญญาณขั้นห้า"

หยุนซูพึมพำเบา ๆ พลางไล่สายตามองหญิงสาวในอ้อมแขนของเขา

"มู่หยิง… ศิษย์ตระกูลย่อยของตระกูลมู่ หนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของแคว้นชางหลง"

หากจำไม่ผิด เฟิงซิงควรจะหมั้นหมายกับมู่เกอ บุตรสาวคนโตของตระกูลมู่

แล้วนี่มันเรื่องอะไรกัน

"เจ้ากล้าหนีหรือ"

เสียงอันคมชัดของเด็กสาวดังขึ้นจากด้านหลัง

"ตายซะเถอะ!"

"ตูมมม!"

ลูกไฟมากมายพุ่งตรงไปยังเฟิงซิง

เขากัดฟัน รวบรวมพลังเรียกม่านน้ำขึ้นมาปกป้องตนเอง

แต่สุดท้าย แรงระเบิดทำให้ร่างของเขาลอยกระเด็น ก่อนจะตกลงกระแทกพื้นพร้อมกับมู่หยิง

ต้นเหตุของเรื่องปรากฏตัวออกมา เด็กสาวที่มีความสูงประมาณหนึ่งเมตรห้าสิบ สวมกระโปรงสั้นสีชมพู รองเท้าบูท และผูกผมทรงซาลาเปาสองข้างด้วยริบบิ้นสีชมพู นางดูน่ารักราวกับขนมบัวลอย

"มู่เกอ"

บุตรสาวคนโตของตระกูลมู่ ผู้บำเพ็ญวิญญาณระดับจอมวิญญาณขั้นเจ็ด อายุเพียงสิบห้าปี

หยุนซูเอนตัวพิงต้นไม้ มองดูเหตุการณ์เบื้องล่างด้วยความสนใจ

เฟิงซิงปาดเลือดที่มุมปาก สีหน้าเขาหม่นหมอง

"เสี่ยวเกอ ข้าผิดเองที่ทำลายการหมั้นหมาย แต่ข้าจะไปขอโทษที่ตระกูลมู่ เจ้าถึงกับต้องฆ่าข้าด้วยหรือ"

"เพี๊ยะ!!"

เสียงแส้ฟาดอากาศดังขึ้น

"รู้ตัวว่าผิดแล้วทำไมยังกล้าหนี"

"อืม…"

เสียงครางแผ่วเบาดังขึ้นจากอ้อมแขนของเฟิงซิง

มู่หยิงลืมตาขึ้นอย่างอ่อนแรง

เฟิงซิงรีบเข้าไปประคอง "หยิงเอ๋อร์ เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่"

มู่หยิงพิงไหล่ของเฟิงซิงอย่างอ่อนแรง นางตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "ข้าไม่เป็นไร ท่านพี่เฟิงซิง"

แต่แม้ว่าปากจะพูดกับเฟิงซิง สายตาของนางกลับจับจ้องไปที่มู่เกอ

"พี่หญิง ข้าขอโทษ…"

"หุบปาก!"

มู่เกอแค่นเสียงหงุดหงิด "อย่าเสแสร้งให้มากนัก ข้าไม่ต้องการญาติพี่น้องเช่นเจ้า!"

เฟิงซิงอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่คิดว่ามู่เกอจะพูดตรงไปตรงมาถึงเพียงนี้

"เสี่ยวเกอ เจ้า—"

"อะไรของเจ้า"

แม้จะเผชิญหน้ากับคนสองคนพร้อมกัน แต่มู่เกอก็ยังไม่หวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย

จากคำพูดของพวกเขา หยุนซูเข้าใจสถานการณ์ได้ทันที

เฟิงซิงนอกใจมู่เกอ ไปมีสัมพันธ์กับมู่หยิง แต่เขาไม่ยอมถอนหมั้นอย่างเป็นทางการ ทำให้มู่เกอพบเห็นเรื่องนี้เข้า

หากพูดให้เบาสุดก็คือเรื่องของความสัมพันธ์ แต่ถ้าพูดให้ชัดกว่านั้นก็คือเขาทำให้ตระกูลมู่เสียหน้า

"เจ้าน่าจะรู้ว่าหญิงสาวจากสายหลักกับศิษย์จากสายรองใครสำคัญกว่ากัน ข้าจะกลับไปบอกบิดา ข้าจะให้เขาตัดสินเรื่องนี้เอง"

"อะไรนะ" สีหน้าของเฟิงซิงและมู่หยิงซีดเผือดทันที

หยุนซูจำได้ว่าหัวหน้าตระกูลมู่เป็นคนที่รักพวกพ้องมากที่สุด หากเรื่องนี้ถูกเปิดเผย เฟิงซิงกับมู่หยิงจะต้องพบกับจุดจบที่เลวร้ายแน่นอน

"แย่ล่ะ"

มู่เกอหมุนตัวเตรียมจากไป เฟิงซิงขมวดคิ้ว พยายามหาทางออก แต่สิ่งที่เขาไม่สังเกตคือ แสงเย็นวาบในดวงตาของมู่หยิง ปลายนิ้วของนางขยับเล็กน้อย

"อาจารย์ นางใช้ผงล่อสัตว์" ฟู่หม่านส่งเสียงเตือนในจิตของหยุนซู

"แย่แล้ว นางกำลังวางแผนให้สัตว์อสูรจู่โจมมู่เกอ"

ผงล่อสัตว์ไม่มีผลต่อมนุษย์ แต่มันเป็นสิ่งที่สัตว์อสูรทนไม่ได้

มันสามารถดึงดูดสัตว์อสูรชั้นต่ำที่อยู่รอบ ๆ ให้เข้ามาโจมตีเหยื่อ

"อาจารย์ เราควรช่วยเด็กสาวตัวเล็ก ๆ นั่นไหม"

ฟู่หม่านยิ้มเล็ก ๆ "นางน่ารักออก น่าเสียดายหากตายไป"

"ตกลง"

หยุนซูพยักหน้า ไม่ใช่เพราะความใจดี แต่เพราะนางมีแผนบางอย่างอยู่แล้ว

หากช่วยมู่เกอ ก็จะได้โอกาสตามหาหยุนเซี่ยไปพร้อมกัน

สายลมพัดผ่าน กลิ่นของผงล่อสัตว์ กระจายไปทั่วทั้งป่า…

อันตราย กำลังใกล้เข้ามา