น้ำตาคุณหญิง

ปีพุทธศักราช 2000

กรุงศรีอยุธยา

"เจ้าไปไหนมา"

คุณหญิงเอิบยืนเท้าสะเอวจ้องอนุภรรยาคนใหม่ของสามีตาเขม็ง

"ไปที่ใดมาก็เรื่องของข้า" นางจันทร์เป็นแม่ค้าขายปลาที่ตลาด ตอนรู้ว่าเจ้าพระยาสุรเดชจะรับนางเข้ามาเป็นอนุ คุณหญิงเอิบแทบจะอยากกัดลิ้นตาย!!!

"เอ็งนี่เล่นหูเล่นตาใส่ข้าดีนัก เดี๋ยวแม่จะตบให้คว่ำ"

"โอ๊ย ท่านเจ้าคุณเจ้าขา กรี๊ดดดดดด คุณหญิงจะฆ่าน้อง" นางจันทร์แสร้งโวยวายให้ใหญ่โต เจ้าพระยาสุรเดชหรือเจ้าคุณเดชที่ทุกคนเรียกติดปากรีบวิ่งออกมาดู แถมยังถือดาบออกมาด้วย

"ไหน อีเอิบอีจัญไร มึงจะทำอะไรเมียกู" เจ้าคุณเดชไม่เหลือเยื่อใยให้เมียพระราชทานคนนี้แล้ว เขาถือดาบไล่ฟันคุณหญิงเอิบ "ว้าย! ท่านเจ้าคุณ ฮืออออ น้องไม่ได้ทำอะไรเลยนะเจ้าคะ"

"ท่านเจ้าคุณอย่าไปเชื่อ เมื่อครู่คุณหญิงยังบอกว่าจะฆ่าน้องอยู่เลย" เมื่อนางจันทร์ว่าอย่างนั้น เจ้าคุณเดชที่กำลังหลงใหลนางก็ตั้งใจจะฟันคุณหญิงเอิบให้โดนสักที

"ช่วยด้วย แม่แย้ม แม่แย้มเอ็งมาช่วยข้าที" คุณหญิงเอิบวิ่งหนีกลับเรือนตน นางเพียงเห็นแม่จันทร์ไปทำอะไรลับๆล่อๆที่ท่าน้ำ เลยเข้าไปถามแค่นั้น แถมยังไม่ทันได้ทำอะไรนางเลยด้วยซ้ำ

"ว้าย!คุณหญิงเจ้าขา" นางแย้มทาสสาววัยสามสิบกว่ารีบวิ่งมาปิดประตูเรือน

"อีเอิบ อีจัญไร กูบอกมึงแล้วใช่มั้ยว่าอย่ามายุ่งยากเรื่องเมียกู กูจะมีเมียอีกเป็นร้อยคนก็เรื่องของกู ใครๆเขาก็มีกันทั้งนั้น มึงอย่ามาทำเป็นหมาหวงก้าง เดี๋ยวกูจะฆ่ามึงให้ตาย ตัดหัวส่งไปบ้านเก่ามึง ให้ตายตามพ่อแม่มึงไปเลยดีมั้ย"

เจ้าคุณเดชโกรธจัดที่เมียไม่อยู่ในโอวาท เขาฟันประตูเรือนคุณหญิงเอิบระบายอารมณ์ ทั้งถีบทั้งเตะประตูจนสาแก่ใจก่อนจะรีบกลับไปปลอบขวัญนางจันทร์ผู้น่าสงสาร...

"โธ่ คุณหญิงเจ้าขา"

นางแย้มเห็นคุณหญิงนั่งกอดเข่าร้องไห้ก็สงสารจับใจ คุณหญิงเอิบพึ่งอายุยี่สิบห้าปี ยังงามยังสาว แต่คงเพราะแต่งงานอยู่กินกับท่านเจ้าคุณมาเป็นสิบปีแล้วกระมัง ความงามของคุณหญิงเลยหมดความหมาย สู้ของสดใหม่ที่ท่านเจ้าคุณพึ่งได้มาไม่ได้

"ข้าไม่ได้ทำอะไรนาง แต่คุณพี่ก็เชื่อคำนางไปเสียหมด" คุณหญิงเอิบสะอึกสะอื้น "คงเพราะข้ามีลูกให้ท่านไม่ได้กระมัง"

"โธ่ คุณหญิง..."

"เอาเช่นนี้มั้ยเจ้าคะ"

"เช่นไรรึ?"

"มีหมอผีอยู่คนหนึ่ง เขาลือกันว่าเก่งกาจมาก ถ้าได้ท่านมาทำยาเสน่ห์ให้... รับรองว่าท่านเจ้าคุณจะต้องกลับมารักคุณหญิงดังเดิมเจ้าค่ะ" นางแย้มลูบหลังปลอบใจเจ้านาย

"จริงหรือ?" คุณหญิงเอิบเริ่มมีความหวัง

"ต้องเป็นเช่นนั้นแน่เจ้าค่ะ"

ค่ำคืนนั้นคุณหญิงเอิบนอนหลับไปทั้งน้ำตา ช่างเป็นคืนที่เงียบเหงาและโดดเดี่ยวเหลือเกินสำหรับนาง....

"คุณหญิงเอิบเจ้าขา ท่านเจ้าคุณเรียกให้ไปพบที่เรือนใหญ่เจ้าค่ะ" นางทา ทาสสาววัยสิบกว่าๆของแม่จันทร์วิ่งแจ้นมาเรียกคุณหญิงเอิบตั้งแต่เช้า และใช่แล้ว คุณหญิงเอิบผู้เป็นภรรยาเอกถูกไล่มาอยู่เรือนหลังเล็กๆ ส่วนอนุภรรยาสุดที่รักอย่างนางจันทร์ได้ขึ้นไปอยู่เรือนใหญ่กับเจ้าพระยาสุรเดช....

"เดี๋ยวข้าไป"

คุณหญิงเอิบหน้าตาไม่สู้ดีนัก นางหันมองแม่แย้ม "ไม่เป็นไรดอกเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าไปด้วย" แม่แย้มลูบหลังปลอบใจผู้เป็นนาย

"ทำอะไรอยู่ นานเสียจริง" นางจันทร์นั่งอยู่บนตักท่านเจ้าคุณ "นั่นสิ อีนางคนนี้ ทำอะไรก็ไม่ทันใจข้าสักอย่าง" เจ้าพระยาสุรเดชเออออกับนางจันทร์ไปด้วย ตบท้ายด้วยบีบหน้าอกเมียรักไปหนึ่งที ไอ้พรตทาสหนุ่มถึงกับเบือนหน้าหนี "ช่างน่าไม่อายเสียจริง" เขาคิดในใจ

"มาแล้วขอรับ" ไอ้พรตเห็นคุณหญิงเดินมาก็รีบบอก

"เชิดหน้าไว้นะเจ้าคะ" แม่แย้มกระซิบบอกผู้เป็นนาย

"คุณพี่"

'เพียะ'

"อีอัปรีย์ อีจัญไร กูบอกมึงกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามารังแกเมียกู"

คุณหญิงเอิบยังไม่ทันได้พูดอะไรสักคำก็โดนสามีตบจนหน้าหัน ถึงความจริงแล้วจะห้ามทำร้ายภรรยาพระราชทาน แต่เรื่องภายในบ้านเช่นนี้ ใครเล่าจะรู้ได้ หากคนในบ้านไม่เอาไปพูดเสียอย่าง!!!

"มึงมันชั่วเหมือนพี่เหมือนพ่อแม่มึง ไร้ประโยชน์ พึ่งพาอะไรไม่ได้สักอย่าง เอาแต่ลอยหน้าลอยตาอยู่ให้กูชังน้ำหน้า"

"พ่อแม่น้องตายไปแล้ว ท่านจะขุดขึ้นมาดูหมิ่นแบบนี้ไม่ได้"

คุณหญิงเอิบเริ่มไม่ยอมแล้ว นางชี้หน้าสามี "อีจัญไร" เลยโดนกระหน่ำตบเป็นสิบครั้ง ก่อนที่เจ้าพระยาสุรเดชจะกดนางนั่งคุกเข่า

"มึงทำร้ายแม่จันทร์ ขอโทษนางเดี๋ยวนี้"

นางจันทร์ยิ้มสะใจ เป็นอีกวันที่นางเอาชนะคุณหญิงเอิบได้

"มันจะมากไปนะเจ้าคะ อย่างไรเสียก็น่าจะให้เกียรติคุณหญิงบ้าง" นางแย้มเถียงสู้

"ไอ้พรต เอาอีแย้มไปโบยร้อยที"

"ไม่ได้นะเจ้าคะ" คุณหญิงเอิบโกรธจนมือไม้สั่น "แม่จันทร์ เรื่องเมื่อคืนข้าต้องขอโทษเจ้าด้วย"

"ตกลงให้เอาไปโบยหรือไม่ขอรับ"

เสียงคนนั้นพูดทีคนนี้พูดที เจ้าพระยาสุรเดชที่กำลังมีโทสะเลยกระโดดถีบไอ้พรตไปหนึ่งที "โอ๊ยๆๆๆๆ" ทาสหนุ่มกลิ้งหลุนๆตกบันไดไป ส่วนท่านเจ้าคุณก็อุ้มนางจันทร์เข้าห้องนอนไปเสียดื้อๆ

"อย่าเจ้าค่ะ อิ อิ คุณพี่ละก็ เดี๋ยวจะไปทำงานสาย อ๊าาาา นะเจ้าคะ" นางจันทร์แกล้งพูดดังๆเพื่อเย้ยหยันคุณหญิงเอิบ

"ไม่ได้การ คืนนี้เราต้องไปหาพ่อหมอแล้วนะเจ้าคะ" แม่แย้มรีบเสนอ โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ายิ่งจะทำให้เรื่องวุ่นวายกว่าเดิม.....

"โอยยยย.... ถีบกูลงมาได้ ถึงเป็นทาสแต่ก็เป็นคนเหมือนกันนะโว้ย!!!"

ไอ้พรตนอนกลิ้งเกลือกอยู่ด้านล่าง ก่อนที่จะเห็นคุณหญิงเอิบนั่งลงตรงหน้ามัน

"เจ็บมากหรือไม่ เดี๋ยวไปทำแผลที่เรือนข้านะ" คุณหญิงเอิบมองเขาด้วยสายตาห่วงใย แต่ไอ้พรตดันรู้สึกผิดอยู่ลึกๆที่เขาไม่ได้ช่วยเหลืออะไรนางเลย

"ไม่เป็นไรขอรับ"

เขาวิ่งล้มลุกคลุกคลานหนีหายไป....

ป.ล.

สวัสดีค่ะ นิยายเรื่องนี้เราเคยลงไปแล้ว5ตอน แต่กลับไปย้อนอ่านแล้วรู้สึกว่ายังเขียนได้ไม่ดีเท่าไหร่(ไม่ถูกใจตัวเองค่ะ🙏🙏) ดังนั้นเลยเริ่มเขียนใหม่ค่ะ😂😂😂

ฝากเป็นกำลังใจให้คุณหญิงเอิบกับพ่อหมอด้วยนะคะ❤️❤️❤️