ตอนที่ 35 : ลงหลักปักฐาน

เมื่อมองไปที่กู่หยุนตงที่เพิ่งเกิด กู่ต้าเจียงและนางหยางคิดอยู่นานและในที่สุดก็ยอมประนีประนอม

ตอนนั้นนางหยางปกติดี นางจ้าวยังรู้สึกผิดเล็กน้อยเพราะการใช้งานหนักของนาง นอกจากนี้หมอยังบอกว่านางอาจไม่สามารถคลอดบุตรได้ในอนาคต ดังนั้นกู่ต้าเจียงจึงโกรธและต้องการแยกบ้าน

นี่เป็นครั้งแรกที่เฒ่ากู่และนางจ้าวเห็นกู่ต้าเจียงโกรธมากขนาดนี้ พวกเขากลัวว่าเขาจะถูกบังคับจนมุมและตายไปพร้อมกับทุกคน ดังนั้นเมื่อครอบครัวสามคนกลับไปที่บ้านเก่าของตระกูลกู่ ชีวิตของพวกเขาก็ไม่ยากเกินไปเหมือนเมื่อก่อน

นางจ้าวกล้าด่าแต่ไม่กล้าตีนางหยาง  ดังนั้นกู่หยุนตงจึงใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเป็นเวลาสองสามปี เมื่อกู่หยุนซูเกิดความรู้สึกผิดของนางจ้าวก็บินหนีไปอย่างสมบูรณ์และนางก็เริ่มสร้างปัญหาอีกครั้ง

หลังจากที่กู่หยุนเกอเกิด นางจ้าวได้เปลี่ยนกลับไปใช้นิสัยเดิมของนาง อย่างไรก็ตามครึ่งปีหลังจากที่นางหยางให้กําเนิดลูกสาวคนเล็กของนาง นางบังเอิญลื่นล้มลงไปในแม่น้ำ หัวของนางกระแทกก้อนหิน และเมื่อตื่นขึ้นมาสมองของนางก็ไม่ชัดเจน

ด้านหนึ่ง กู่ต้าเจียงกําลังมองหาโอกาสที่จะพานางหยางไปที่ตัวเมืองเพื่อรักษา ในทางกลับกันเขาต้องดูแลเด็กๆ เขายุ่งมากจนไม่สามารถดูแลหลายสิ่งหลายอย่างที่บ้านได้ นอกจากนี้เขายังประสบกับภัยพิบัติ ความคิดที่จะแยกบ้านของเขาจึงมากขึ้นไปอีก

ตอนนี้สิ่งต่างๆ แตกต่างออกไป พวกเขาหนีมาที่เมืองซวนเหอ ไม่ต้องพูดถึงว่าเฒ่ากู่และหัวหน้าหมู่บ้านไม่สามารถควบคุมพวกเขาได้อีกต่อไป พวกเขายังสามารถปักหลักอยู่ที่นี่ได้อย่างเปิดเผย

กู่หยุนตงไม่มีแนวคิดเกี่ยวกับครอบครัวเลย ชีวิตของคนเราไม่ยืนยาว สิ่งที่สําคัญที่สุดคือการใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบาย

นี่เป็นเพียงความคิดเห็นของนางเท่านั้น นางหยางและกู่หยุนเกอไม่เข้าใจ พวกเขาต้องขอความเห็นจากกู่หยุนซู

แม้ว่ามันจะเป็น... การทําให้หลงทาง

ตามที่คาดไว้กู่หยุนซูนึกถึงวันเก่าๆ ของเขาในบ้านเกิด เขานึกถึงว่าบิดาของเขาไม่สามารถตอบโต้ได้อย่างไรหลังจากถูกหัวหน้าหมู่บ้านรังแก เขานึกถึงชีวิตของเขาที่ไม่สามารถกินอิ่มและสวมเสื้อผ้าที่อบอุ่นได้ ทั้งถูกทุบตีและดุด่า เขาคิดว่าพี่สาวของเขาถูกลูกพี่ลูกน้องรังแกอย่างไร แต่ก็ยังต้องถูกท่านย่าลงโทษ

กู่หยุนซูส่ายหัวเหมือนกลองสั่นทันที “ข้าจะไม่อยากกลับไป“

"เจ้าแน่ใจเหรอ"

กู่หยุนซูตั้งใจแน่วแน่มาก "ข้าแน่ใจ"

กู่หยุนตงยิ้มและตบหัวเขาเบาๆ "ถ้าอย่างนั้นพี่สาวก็จะไม่กลับไป"

ท่านป้าเค่อวางตะกร้าเย็บผ้าแล้วลุกขึ้นยืน นางตบเสื้อผ้าแล้วพูดว่า “เมื่อเจ้าตัดสินใจแล้ว ไปที่ที่ว่าการเมืองเพื่อลงทะเบียน ดูว่าหนี่คงอยู่ใกล้ๆ หรือไม่ ให้เด็กคนนั้นช่วยเจ้าหาสถานที่ที่ดี”

ด้วยเหตุนี้ นางจึงกลับไปที่ห้องของนาง ดูเหงาเล็กน้อย

กู่หยุนตงรู้ว่าในช่วงเวลานี้ นางชอบเด็กทั้งสองคนมากและทนไม่ได้ที่จะแยกจากกับพวกเขา

นางรีบไปที่ที่ว่าการเมือง มีคนมารวมตัวกันที่ทางเข้า

กู่หยุนตงพบหนี่คงและบอกเขาว่านางต้องการอะไร หนี่คงเห็นด้วยโดยไม่ลังเล “ไม่ต้องกังวล เจ้าลงทะเบียนกับเจ้าหน้าที่แล้ว พวกเขาจะเลือกหมู่บ้านที่ดีให้เจ้าอย่างแน่นอน อย่างไรเจ้าต้องเตรียมใจให้พร้อม หมู่บ้านที่ผู้ลี้ภัยตั้งรกรากจะไม่เจริญมากนัก”

“ข้าเข้าใจ ช่วยข้าดูว่ามีหมู่บ้านใดที่อยู่ไม่ไกลจากเมืองหรือไม่ ที่สําคัญที่สุดคนในหมู่บ้านควรกระจัดกระจากมาจากหลายตระกูล และหัวหน้าหมู่บ้านคุยง่าย” ถ้านางเจอคนอย่างหัวหน้าหมู่บ้านตระกูลกู่อีก นางคงปวดหัวและอาเจียนเป็นเลือดแน่

นางไม่ได้คาดหวังว่าหนี่คงจะเลือกหมู่บ้านที่ดีให้นางจริงๆ ถือเป็นหมู่บ้านที่ดีที่สุดในบรรดาหมู่บ้านทั้งหมด

กู่หยุนตงเดินตามเขาไปเพื่อทําขั้นตอนทั้งหมดให้เสร็จและเตรียมออกเดินทาง

อย่างไรก็ตามก่อนที่นางจะจากไป นางมีบางอย่างที่ต้องทํา

กู่หยุนตงต้องการพานางหยางไปหาหมอ

ในอดีตเมื่อนางอยู่ในตระกูลกู่ กู่ต้าเจียงได้พานางไปหาหมอที่ตัวเมือง น่าเสียดายที่ในขณะนั้นเงินอยู่ในมือของนางจ้าว กู่ต้าเจียงมีเงินติดตัวเพียงเล็กน้อย ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้รักษามากนัก

เช่นนั้นทุกครั้งที่นางจ้าวเห็นพวกเขาออกไปข้างนอก นางมักจะเอะอะเสมอ

กู่หยุนตงถามไปรอบๆ เมื่อไม่กี่วันก่อน มีโรงหมอหลายแห่งในเมืองซวนเหอ ที่ใหญ่ที่สุดคือโรงหมอฮุ่ยหมินทางตอนใต้ของเมือง มีหมอคนหนึ่งแซ่เหอ ซึ่งครั้งหนึ่งเคยรักษาผู้ป่วยเหมือนมารดาของนางให้หายได้

หมอเหอออกเดินทางไปรักษาผู้ป่วยในสถานที่ห่างไกลและเพิ่งกลับมาเมื่อวานนี้

กู่หยุนตงพานางหยางมาเท่านั้น หมอเหอมีทักษะทางการแพทย์สูง ดังนั้นสถานะของเขาในโรงหมอจึงไม่ต่ำ ค่ารักษาก็มีราคาแพงเช่นกัน

เมื่อกู่หยุนตงเดินเข้าไป ยังมีผู้ป่วยสามคนอยู่ก่อนหน้านาง รอเกือบครึ่งชั่วยามก่อนถึงคิวของพวกนาง

นางหยางรู้สึกประหม่าเล็กน้อย นางจับมือของกู่หยุนตงแน่น "ตงตง"

“ท่านแม่ ให้หมอตรวจชีพจรก่อน ไม่ต้องกังวลข้าอยู่ที่นี่”

ในทางกลับกันหมอเหอมีใบหน้าที่มีเมตตา เขาถามคําถามสองสามข้อก่อนที่จะยื่นมือออกไป เขาหลับตาลงเล็กน้อยและตรวจสอบชีพจรของนางหยางอย่างระมัดระวัง

อย่างไรก็ตามยิ่งเวลาผ่านไป เขาก็ยิ่งขมวดคิ้วมากขึ้นเท่านั้น กู่หยุนตงค่อยๆ กังวลมากขึ้น

เมื่อหมอเหอลดมือลง กู่หยุนตงก็รีบถามว่า "ท่านแม่ของข้าเป็นอย่างไรบ้าง"

หมอเหอไม่ตอบ เขาแค่ยืนขึ้นและเดินมาด้านหลังนางหยางเพื่อตรวจหลังศีรษะของนาง

นางหยางเริ่มประหม่าทันที กู่หยุนตงรีบตบมือเพื่อปลอบโยนมารดา

หมอเหอตรวจอย่างระมัดระวังเป็นเวลานานก่อนจะนั่งลง อย่างไรก็ตามการแสดงออกของเขาไม่ดี เขาถามกู่หยุนตงว่า "หมอคนอื่นเคยฝังเข็มให้นางมาก่อนหรือไม่"

อันที่จริงทุกครั้งที่ไปโรงหมอ กู่ต้าเจียงไม่ได้พานางซึ่งเป็นลูกสาวไปด้วย แต่นางรู้ว่ามีการฝังเข็มให้มารดา

“ใช่ ตอนที่อยู่ที่เมืองหยงหนิง หมอคนหนึ่งรักษาท่านแม่ของข้า ในเวลานั้นเขาฝังเข็มสองสามเล่มและบอกว่าสามารถกระจายเลือดที่อุดตันได้ หลังจากการฝังเข็มท่านแม่ของข้าหมดสติไปหนึ่งวัน หมอบอกว่านี่เป็นอาการปกติ ถ้าเรารักษาอีกสองสามครั้ง เลือดที่อุดตันจะค่อยๆ สลายไป อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เมืองหยงหนิงเผชิญกับภัยแล้ง ท่านแม่ของข้าก็ไม่ได้ไปที่นั่นอีก”

“ไร้สาระ!” หมอเหอสาปแช่งด้วยความโกรธ นางหยางตกใจมากจนหันหน้าไปกอดกู่หยุนตงและหลับตาแน่น

หมอเหอหายใจเข้าลึกๆ สองครั้ง น้ำเสียงของเขาแข็งกระด้าง “สมองของมนุษย์นั้นซับซ้อนที่สุด เจ้าจะสุ่มฝังเข็มได้อย่างไร เมื่อเจ้าไม่มั่นใจว่าจะสามารถรักษาได้ กระจายเลือดที่อุดตัน เหอะ เป็นเพียงเรื่องไร้สาระ”

การแสดงออกของกู่หยุนตงเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม "หมอเหอหมายความว่าท่านแม่ของข้า..."

“เฮ้อ ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ข้ายังมั่นใจว่าข้าสามารถรักษานางได้ ตอนนี้นางได้รับการรักษาโดยนักต้มตุ๋นนั้นแล้ว ข้ามั่นใจเพียงสามส่วนเท่านั้น หากมีอุบัติเหตุมันอาจจะส่งผลย้อนกลับและข้าไม่สามารถช่วยชีวิตนางได้ด้วยซ้ำ” หมอเหอโบกมือ “เป็นการดีกว่าที่จะรักษาสถานการณ์ปัจจุบัน อย่างน้อยนางก็ยังมีชีวิตอยู่”

"ไม่มีทางอื่นเหรอ"

หมอเหอส่ายหัวและหยุดสักครู่ ราวกับว่าเขานึกอะไรออก เขาพูดว่า "มีบางคนที่อาจสามารถรักษานางได้"

ดวงตาของกู่หยุนตงสว่างขึ้น "ใคร"

“หมอซง จากสำนักแพทย์หลวง น่าเสียดายที่ตอนนี้เขาออกเดินทางไปแล้ว ข้าไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาเมื่อไหร่”

ตราบใดที่ยังมีความหวัง

กู่หยุนตงพูดทันทีว่า “ถ้าอย่างนั้นถ้าหมอซงกลับมา ให้ใครสักคนส่งข้อความไปที่ตรอกฟ่านไฉได้หรือไม่” ด้วยเหตุนี้ นางจึงหยิบเงินออกมาห้าตำลึงแล้วยื่นให้หมอเหอ

ตรอกฟ่านไฉเป็นที่ที่ท่านป้าเค่ออาศัยอยู่ ท่านป้าเค่อยังเห็นด้วยว่านางควรรักษาอาการป่วยของนางหยางโดยเร็วที่สุด มีเด็กเล็กสองคนในครอบครัว และไม่มีบิดาคอยปกป้อง ไม่ใช่เรื่องดีสําหรับกู่หยุนตงที่จะดูแลคนเดียว

หมอเหอเหลือบมองนาง แต่ยอมรับเงินเพียงตำลึงเดียว

“ไม่ต้องกังวล ข้าจะช่วยเจ้าส่งข้อความ เอาเงินคืนไปเถอะ” หมอเหอกล่าวว่า “อย่างไรก็ตาม เจ้าต้องจําไว้ว่าอย่าไปเจอนักต้มตุ๋นที่ไม่น่าเชื่อถือคนนั้นอีก การเสียเงินเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่การที่แม่ของเจ้าถูกทำร้ายเป็นเรื่องใหญ่ ตอนนี้ที่เมืองซวนเหอ ข้าเกรงว่ามีเพียงหมอซงเท่านั้นที่สามารถรักษาแม่ของเจ้าได้ การรอนานกว่านี้ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย เจ้าไม่สามารถกินเต้าหู้ร้อนอย่างเร่งรีบได้”

กู่หยุนตงยิ้มอย่างจริงใจ “ขอบคุณหมอเหอ ข้าจะจำไว้”

หมอเหอเตือนเกี่ยวกับสิ่งที่นางต้องใส่ใจและสั่งยาบํารุงร่างกายของนางหยาง ไม่ต้องพูดถึงการกินอิ่มและสวมเสื้อผ้าที่อบอุ่นตลอดหลายปีที่ผ่านมา แม้แต่ความเจ็บป่วยจากการตั้งครรภ์ที่นางยังไม่หายขาดก็จําเป็นต้องได้รับการรักษา

กู่หยุนตงพานางหยางกลับไปที่บ้านของท่านป้าเค่อและบอกนางเกี่ยวกับอาการของมารดา คนหลังพยักหน้าแสดงว่านางเข้าใจ “ไม่ต้องกังวล เมื่อข้าได้ข่าวจากหมอซง ข้าจะหาคนส่งข้อความถึงเจ้า”

ดังนั้นกู่หยุนตงจึงเก็บข้าวของของพวกเขา เตรียมที่จะไปหมู่บ้านที่พวกเขาตั้งรกรากต่อจากนี้ 

ก่อนที่นางจะจากไป นางทําอาหารเลี้ยงฉลอง หนี่คงก็มาด้วย นี่เป็นครั้งแรกที่เขากินอาหารของกู่หยุนตง เขาเสียใจทันที “ถ้าข้ารู้ว่าการทําอาหารของเจ้าจะอร่อยเช่นนี้ ข้าคงมาเร็วกว่านี้”

ท่านป้าเค่อมองเขา "เจ้าไม่ควรทําอะไรเพื่อตอบแทนนางสําหรับมื้ออาหารนี้หรือ"

หนี่คงตกตะลึง "ทําอะไร"

เขาได้ทําทุกอย่างที่ทําได้เพื่อช่วยเหลือแล้ว ตอนนี้นางกําลังจะจากไป เขาควรจะส่งนางไปที่นั่นเป็นการส่วนตัวหรือไม่? นั่นไม่ดีใช่ไหม? ไม่ต้องพูดถึงว่าผู้ชายและผู้หญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นเมื่อเร็วๆ นี้ เขาไม่มีเวลามากขนาดนั้น

ท่านป้าเค่อทําอะไรไม่ถูกเล็กน้อยเกี่ยวกับความโง่เขลาของหลานชาย ไม่น่าแปลกใจที่บิดาของเขาต้องการส่งเขาไปที่ที่ว่าการเมืองเพื่อฝึกฝน 

นางตบหลังหนี่คงอย่างแรง “ครอบครัวนี้มีเพียงเด็กและผู้หญิงอ่อนแอ พวกเขาไม่มีใครสนับสนุน พรุ่งนี้พวกเขาจะไปสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย จะทำอย่างไรถ้าพวกเขาถูกรังแก? เราจะปล่อยให้นางเข้าเมืองเพื่อมาขอความช่วยเหลือหรือไม่”

จู่ๆ หนี่คงก็ตระหนักได้ เขากลืนน่องไก่ลงท้องแล้วลุกขึ้นยืน "รอเดี๋ยว ข้าจะกลับมาอีกสักพัก"

กู่หยุนตงหัวเราะและมองไปที่ท่านป้าเค่อ “อันที่จริงนายน้อยหนี่ช่วยข้าไว้มากแล้ว ไม่ว่าข้าจะไปที่ไหน ข้าก็ยังต้องพึ่งพาตัวเองในท้ายที่สุด”

“ไอยา ทําไมเจ้าไม่หยุดก่อนที่เขาจะจากไป? ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนแบบไหน อย่าพูดอะไรที่ไร้สาระต่อหน้าข้า”

กู่หยุนตงหัวเราะ "ขอบคุณเจ้าค่ะท่านป้า"

“อันที่จริง เจ้าก็ได้ช่วยหนี่คงเหมือนกัน เจ้าไม่รู้ว่าเขาได้รับประโยชน์มากแค่ไหนจากครั้งสุดท้ายที่เขาเป็นผู้นําในการจับหัวหน้าโจร”

หนี่คงกลับมาอย่างรวดเร็วและยื่นจดหมายให้นาง “หมู่บ้านของเจ้าอยู่ในเขตเฟิงไค ข้าไม่รู้จักใครที่นั่น แต่เจ้าหน้าที่เจียงจากที่ว่าการเมืองของเรามีความสัมพันธ์ที่ดีกับเจ้าหน้าที่หลี่ที่ดูแลที่นั่น หากเจ้าต้องการความช่วยเหลือในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ให้มองหาเขา นี่คือจดหมายแนะนำจากเจ้าหน้าที่เจียง”

โดยไม่รอปฏิกิริยาของกู่หยุนตงเขาพูดอย่างลึกลับว่า “ข้าให้สิ่งที่ดีแก่เจ้าแล้ว เจ้าต้องรักษามันให้ดี“