ตอนที่ 34 : ได้รับเงิน / กลับบ้านหรือไม่

ตั๋วเงินห้าสิบตำลึง มีสัญลักษณ์ของร้านฝากเงินหุยซิง ซึ่งมีสาขาอยู่ทั่วแคว้น

ดวงตาของกู่หยุนตงสว่างขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ นางได้ยินหนี่คงพูดว่า "เป็นรางวัลจากท่านเจ้าเมือง ภาพวาดของเจ้ามีประโยชน์มาก พวกเราแยกกันเพื่อค้นหาเขา ไม่คาดว่าจะมีคนมากกว่าหนึ่งคนเคยเห็นเขามาก่อน เมื่อคืนนี้เขาถูกจับ รวมถึงพรรคพวกของเขาก็ถูกกวาดล้างทั้งหมด"

หนี่คงพูดอย่างตื่นเต้นเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ เขายุ่งมาสองสามวันแล้ว "เจ้ามีส่วนสนับสนุนอย่างมาก เจ้าไม่รู้อะไรอาชญากรคนนั้นเข้ามาในเมืองโดยที่ไม่มีใครรู้ ถ้าเรายังจับไม่ได้ภายในสองสามวัน ต้องมีเรื่องเกิดขึ้นในเมืองซวนเหอแน่ เอาล่ะ มาซื้อของดีๆ ให้ตัวเองเถอะ ดูเจ้า เจ้าก็ค่อนข้างจะดูดี เหตุใดเสื้อผ้าของเจ้า…"

บางทีอาจเป็นเพราะตอนนี้เขาคุ้นเคยกับนางเล็กน้อย ดังนั้นหนี่คงจึงพูดอย่างไม่สุภาพมากขึ้น

กู่หยุนตงแสร้งทําเป็นไม่ได้ยินและมองไปที่ตั๋วเงินอย่างมีความสุข นางต้องหาโอกาสแลกเปลี่ยนเป็นก้อนเงิน ถึงอย่างไร นางก็มีช่องว่างมิติ นางไม่กลัวว่ามันจะหนัก

โดยไม่คาดคิดหนี่คงหยิบก้อนเงินออกมาอีกสองก้อน "นี่สําหรับเจ้าเช่นกัน นี่คือที่เจ้าจ่ายตอนเข้าเมือง ท่านเจ้าเมืองบอกให้คืนเจ้า"

กู่หยุนตงรู้สึกประหลาดใจและรีบรับมันไป "ท่านเจ้าเมืองของพวกท่านเป็นคนดีจริงๆ ขอให้เขามีชีวิตที่ปลอดภัย"

"..." หนี่คงมองไปที่ฝ่ามือที่ว่างเปล่าของเขา การฉกเงินนี้รวดเร็วและชัดเจนเกินไปหรือไม่

เขาส่ายหัวและหัวเราะ "ข้าไม่ได้คาดหวังว่าเจ้าจะเป็นคนหน้าเงิน เอาล่ะ เจ้าก็ได้รับเงินแล้ว ถึงเวลาที่ข้าต้องไปแล้ว"

กู่หยุนตงโบกมือและบอกให้เขาทําตามที่พอใจ

อย่างไรก็ตาม หนี่คงเพิ่งก้าวไปสองสามก้าวเขาก็หันหลังกลับอย่างกะทันหันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาลดเสียงลงและกระซิบว่า "มีเรื่องที่ข้าต้องบอกเจ้าก่อน"

เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของเขา ในที่สุดกู่หยุนตงก็ละสายตาจากตั๋วเงิน "มันคืออะไร"

“หลังจากกลับมาจากที่ว่าการเมืองข้าเห็นใครบางคนที่มาจากเมืองหลวง ข้าได้ยินอย่างคลุมเครือว่าในเมืองหลวง..." เขาลดเสียงลงมากยิ่งขึ้น นางแทบไม่ได้ยิน "ฮ่องเต้ได้เสด็จสวรรคตแล้ว"

กู่หยุนตงตกตะลึง ฮ่องเต้เป็นคําที่อยู่ห่างจากนางมาก

อย่างไรก็ตาม นางไม่ได้มีความประทับใจต่อฮ่องเต้มาก มีภัยพิบัติในเมืองหยงหนิง และผู้คนนับไม่ถ้วนได้อดอยาก หลายคนหิวจนตาย เป็นเวลานานที่ราชสํานักยังไม่ได้ส่งคนมาจัดการกับภัยพิบัติ นางได้ยินมาว่าถึงกระนั้นฮ่องเต้ก็ยังดื่มกินอย่างสนุกสนานในวัง เขารับนางสนมทีละคนๆ และถึงกับต้องการเพิ่มภาษี เขาเป็นผู้ปกครองที่หลงระเริง

เป็นเรื่องที่ดี ที่เขาจากไป

หนี่คงเตือนนางว่า "เจ้าหน้าที่ควรติดประกาศเร็วๆ นี้และจะกระจายไปทั่วเมือง มันอาจจะวุ่นวายเล็กน้อยในช่วงเวลานี้ พยายามอย่าออกไปข้างนอกหรือเดินไปรอบๆ อย่าใส่สีแดงและสีเขียว หรือจัดงานรื่นเริง ฮ่องเต้องค์ก่อนเสด็จสวรรคตและฮ่องเต้องค์ใหม่เพิ่งขึ้นครองราชย์ เขาจะลงมือทําบางอย่างแน่นอน รอฟังข่าวก่อน"

"ขอบคุณที่บอกข่าวนี้แก่ข้า" กู่หยุนตงรู้ว่าเขากําลังพูดถึงภัยพิบัติจากภัยแล้ง ฮ่องเต้ผู้ล่วงลับไม่ได้ทำอะไรเลย และไม่รู้ว่าฮ่องเต้องค์ใหม่เป็นคนแบบไหน นางหวังว่าเขาจะไม่ใช่คนที่ปฏิบัติต่อชีวิตมนุษย์เหมือนผักปลา

ทันทีที่หนี่คงจากไป ก็มีประกาศติดอยู่ที่ประตูเมืองในบ่ายวันนั้น

เมื่อฮ่องเต้เสด็จสวรรคต ทั้งแคว้นต่างก็โศกเศร้า ประชาชนต้องไว้ทุกข์เป็นเวลาสามเดือน ในช่วงเวลานี้พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้สวมชุดสีแดงและสีเขียว แต่งงาน หรือมีงานรื่นเริง

สองวันต่อมา มีการติดประกาศอีกครั้งที่ประตูเมือง ฮ่องเต้องค์ใหม่จะขึ้นครองราชย์เป็นฮ่องเต้จินอู ปีต่อจากนี้เขาเปลี่ยนชื่อเป็นปีซิงไต

ไม่ว่าจะเป็นการสิ้นพระชนม์ของฮ่องเต้ผู้ล่วงลับหรือการขึ้นครองราชย์ของฮ่องเต้องค์ใหม่ สิ่งเหล่านี้ล้วนอยู่ไกลจากกู่หยุนตงมากเกินไป นางไม่ได้สนใจมากนัก

โดยไม่คาดคิด การกระทําครั้งแรกของฮ่องเต้องค์ใหม่เป้าหมายคือเมืองหยงหนิง

ในที่สุดราชสํานักก็ส่งทูตไปยังเมืองหยงหนิงเพื่อบรรเทาทุกข์จากภัยพิบัติ

ว่ากันว่าในวันที่ทูตจากเมืองหลวงมาถึงเมืองหยงหนิง จู่ๆ ฝนก็ตกเป็นเวลาสามวันสามคืน

ดินแดนที่แห้งแล้งฉ่ำชื้น และประชาชนที่ไร้ชีวิตก็ส่งเสียงร้องตะโกนอย่างดีใจ ราวกับว่าพวกเขาได้เห็นแสงสว่างของรุ่งอรุณในที่สุด ทุกคนบอกว่านี่เป็นสัญญาณมงคลจากสวรรค์ บ่งบอกว่าฮ่องเต้องค์ใหม่เป็นผู้ปกครองที่ฉลาดที่สุดในปัจจุบันและได้รับความโปรดปรานจากสวรรค์

กู่หยุนตงยังอยู่ในเมืองซวนเหอ และไม่ทราบข่าวที่แพร่กระจายเหมือนไฟป่า แม้ว่านางจะรู้แต่นางก็ไม่สนใจ

ในขณะนี้นางกําลังยืนอยู่หน้ากระดานประกาศที่ประตูเมือง นางมองไปที่ประกาศที่เพิ่งติดและขมวดคิ้วเล็กน้อย

ประกาศนี้เกี่ยวกับผู้ลี้ภัยที่หนีความอดอยาก เมืองหยงหนิงมีอาหารและเงินสําหรับบรรเทาสาธารณภัยแล้ว ความโกลาหลสงบลงและความสงบเรียบร้อยก็ค่อยๆ ฟื้นตัว โดยทั่วไปแล้วผู้ลี้ภัยกําลังจะกลับไปบ้านของพวกเขา

สําหรับใครก็ตามที่กลับไป ที่ว่าการเมืองจะให้เงินค่าเดินทางจํานวนหนึ่งและยกเว้นพวกเขาจากการเกณฑ์ทหารเป็นเวลาสามปี

แน่นอนว่ามันก็ดีถ้าพวกเขาไม่กลับไป ผู้ลี้ภัยจะถูกตั้งถิ่นฐานในสถานที่ใหม่และจดทะเบียนโดยที่ว่าการเมือง เงื่อนไขแบบนี้ไม่อนุญาตให้พวกเขาได้รับการยกเว้นเกณฑ์ทหาร และพวกเขาไม่สามารถรับเงินค่าเดินทางได้

ยิ่งกว่านั้นสถานที่ที่จะปักหลักขึ้นอยู่กับโชคของพวกเขา โดยพื้นฐานแล้วจะไม่ได้อยู่ในเมืองที่เจริญรุ่งเรืองหรือแม้แต่หมู่บ้านที่ดีกว่า อย่างมากที่สุดพวกเขาจะได้รับพื้นที่รกร้างสองหมู่เพื่อเพาะปลูกด้วยตัวเอง

คนส่วนใหญ่จะเลือกกลับไป ความคิดที่จะหวนคืนสู่รากเหง้าของพวกเขานั้นฝังแน่นอยู่ในใจของทุกคน พวกเขาจะได้รับเงินและได้รับการยกเว้นจากการเกณฑ์ทหารเป็นเวลาสามปี เมื่อพวกเขากลับบ้านเกิด พวกเขายังมีญาติและเพื่อนบ้านที่คุ้นเคย

นอกจากนี้ ผู้คนจํานวนมากมีทรัพย์สินและบ้านในเมืองหยงหนิง มันจะเป็นการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่เกินไปที่จะละทิ้งแบบนั้น

อย่างไรก็ตาม สิ่งเหล่านี้ไม่ได้ดึงดูดกู่หยุนตงมากนัก

หลังจากอ่านประกาศแล้ว นางถือตะกร้ากลับไปที่บ้านของท่านป้าเค่อ

ท่านป้าเค่อนั่งอยู่ที่ลานบ้านและกําลังทํารองเท้าให้เด็กทั้งสอง เมื่อไม่นานมานี้นางได้ตระหนักว่ากู่หยุนตงมีทักษะการทําอาหารที่ดีจริงๆ เพียงแต่ไม่รู้วิธีทําเสื้อผ้าและรองเท้า นางหยางรู้วิธีทําแต่มันดูไม่ดี

ท่านป้าเค่อทําให้เด็กทั้งสองคน ของกู่หยุนตงให้นางซื้อเศษผ้ามาเย็บเอง

ขณะที่นางทํางาน นางพูดอย่างต่อเนื่อง มีเก้าอี้เล็กๆ สามตัวอยู่ตรงหน้าของนาง เด็กสองคนและนางหยางที่ตัวสูงนั่งฟังอย่างเชื่อฟัง

เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดออก ท่านป้าเค่อก็เงยหน้าขึ้นมอง "ทําไมวันนี้เจ้ากลับมาช้านัก"

"มีประกาศใหม่ติดที่ประตูเมือง ข้าเลยไปดู"

"เรื่องอะไร"

กู่หยุนตงปิดประตูลานบ้านและวางตะกร้าผักบนโต๊ะหินที่ด้านข้าง จากนั้นนางก็อธิบายเนื้อหาของแผ่นประกาศ

มือของท่านป้าเค่อหยุดชั่วขณะก่อนที่นางจะเย็บต่อไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

นางหยางและกู่หยุนเกอยังคงงุนงงและไม่เข้าใจ แต่กู่หยุนซูเข้าใจ เขากอดเอวพี่สาวอย่างมีความสุขทันที "เราจะกลับบ้านได้หรือไม่ เราจะมีอาหารให้กินที่บ้านไหม" 

กู่หยุนตงก้มศีรษะลงเพื่อมองดวงตาที่เป็นประกายของเจ้าตัวเล็กและถามว่า "เจ้าอยากกลับไปหรือไม่"

กู่หยุนซูตกตะลึง เขากระพริบตาด้วยความสับสน "พี่สาวไม่อยากกลับบ้านเหรอ"

ถ้าพวกเขาไม่กลับไป พวกเขาจะไปที่ไหนได้อีก นี่คือบ้านของท่านป้าเค่อ ไม่ใช่บ้านของพวกเขา ผู้คนไม่สามารถอาศัยอยู่ในบ้านของคนอื่นได้ตลอดชีวิต และค่าเช่าก็แพงมาก

กู่หยุนตงตบหัวเขา “ถ้ากลับไปที่บ้านหลังนั้น เราจะมีปู่ย่า อารอง และอาสาม เราอาจต้องรับใช้พวกเขาตลอดไปและไม่สามารถกินอาหารที่เรากินเมื่อสองวันก่อนได้อีก"

จู่ๆ กู่หยุนซูก็นึกถึงอดีตและการแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนไป

 ท่านป้าเค่อเหลือบมองกู่หยุนตง นางพยายามทําให้เด็กกลัวช่างไร้ยางอายจริงๆ

กู่หยุนตงแสร้งทําเป็นไม่เห็นและยังคงทําให้น้องชายหลงทางต่อไป "นอกจากนี้ เจ้ายังจําได้ไหมว่าทําไมเราถึงแยกจากตระกูลกู่ไม่ได้"

ทําไมพวกเขาถึงแยกตัวออกจากตระกูลกู่ไม่ได้? เพราะ...

"หัวหน้าหมู่บ้านปฏิเสธ" กู่หยุนซูก้มศีรษะลง เมื่อเขาพูดถึงหัวหน้าหมู่บ้าน ดวงตาของเขาแดงด้วยความเกลียดชัง

หัวหน้าหมู่บ้านคนปัจจุบันของตระกูลกู่ มีความบาดหมางส่วนตัวกับบิดาของพวกเขา กู่ต้าเจียง ดังนั้นเขาต้องการขัดแย้งกับพวกเขาในทุกสิ่ง

เมื่อกู่ต้าเจียงอายุหกขวบ เขาได้รับเลือกจากชิ่วไฉเก่าเพียงคนเดียวในหมู่บ้าน เขาบอกว่ากู่ต้าเจียงมีพรสวรรค์ในเรียน ตราบใดที่เขาได้รับการสนับสนุนที่ดี อนาคตของเขาจะไร้ขีดจํากัด

เฒ่ากู่ถูกล่อลวงเล็กน้อย แต่นางจ้าวปฏิเสธทันที ถ้ากู่ต้าเจียงประสบความสําเร็จ ลูกชายของนางจะไม่ถูกกดขี่หรอ ในอนาคตนางอาจจะต้องดําเนินชีวิตตามความปรารถนาของเขา

นางจ้าวเอาแต่เอะอะโดยบอกว่าครอบครัวของนางยากจน ไม่มีเงินจ่ายค่าเล่าเรียนและค่าพู่กันและกระดาษ ยิ่งกว่านั้นกู่ต้าเจียงต้องช่วยงานครอบครัวและไม่มีเวลาที่จะไปเรียน

เฒ่ากู่เอออออย่างรวดเร็ว ต่อมาผู้เฒ่าซึ่งอายุแปดสิบที่เป็นหัวหน้าหมู่บ้านได้ออกหน้าและตําหนิทั้งสองคน

“มันจะนําเกียรติมาสู่บรรพบุรุษของเรา หากมีบัณฑิตในครอบครัว บรรพบุรุษของเรากําลังเฝ้าดูจากสวรรค์ เราจะปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้ทําลายทั้งหมดนั้นได้อย่างไร ในอนาคตเมื่อเขาสอบผ่านและกลายเป็นขุนนาง เขาสามารถช่วยเหลือลูกหลานของตระกูลกู่ได้ คิดดูว่าตระกูลกู่จะรุ่งโรจน์แค่ไหน"

หัวหน้าหมู่บ้านเข้ามาแทรกแซงอย่างแข็งขัน ชิ่วไฉเก่าก็ไม่ต้องการค่าเล่าเรียนของกู่ต้าเจียง ดังนั้นเขาจึงยอมรับกู่ต้าเจียงเป็นนักเรียนของเขาและสอนเขาอย่างเต็มที่

อย่างไรก็ตาม ช่วงเวลาที่ดีอยู่ได้ไม่นาน กู่ต้าเจียงเรียนได้ห้าปี  หัวหน้าหมู่บ้านก็เสียชีวิตจากวัยชรา เขามีสุขภาพไม่ดีหลังจากผ่านไปสองเดือน เขาก็ป่วยและเสียชีวิต

หัวหน้าหมู่บ้านคนปัจจุบันได้รับตําแหน่งของเขาด้วยวิธีการที่ไม่ถูกต้อง ย้อนกลับไปในตอนนั้น เขายังต้องการให้ชิ่วไฉเก่ารับลูกชายของเขาเป็นนักเรียน แต่ลูกชายของเขาเป็นคนไม่เอาไหน ดังนั้นชิ่วไฉเก่าจึงปฏิเสธเขาไป

อย่างไรก็ตามด้วยเหตุผลบางอย่าง เรื่องนี้จึงแพร่กระจายเหมือนเป็นเรื่องตลก พวกเขายังเปรียบเทียบลูกชายของเขากับกู่ต้าเจียงและบอกว่าลูกชายเขาเป็นคนโง่ เนื่องจากลูกชายของเขาทนการเยาะเย้ยไม่ได้ เขาจึงอารมณ์เสียที่บ้านและชนกับภรรยาของเขาที่เพิ่งตั้งครรภ์ ทําให้นางแท้งทันที

เขาไม่สามารถตําหนิลูกชายของเขาสําหรับเรื่องนี้ และเขาไม่พบที่มาของข่าวลือ เขาทําได้เพียงผลักความผิดทั้งหมดไปที่กู่ต้าเจียง และชิ่วไฉเก่า

หลังจากที่หัวหน้าหมู่บ้านคนเก่าและชิ่วไฉเก่าเสียชีวิตทีละคน กู่ต้าเจียงก็ไม่สามารถเรียนได้อีกต่อไป หัวหน้าหมู่บ้านคนปัจจุบันไม่ยอมให้เขาเข้าสอบด้วยซ้ำ เขาถูกนางจ้าวขังให้อยู่ที่บ้านเพื่อทํางาน

ต่อมาโดยบังเอิญ เจ้าของร้านของร้านอาหารแห่งหนึ่งในเมืองเห็นความสามารถของเขา กู่ต้าเจียงใช้ความรู้ของเขาทํางานเป็นนักบัญชี

กู่ต้าเจียงไม่ได้เรียนเพื่อจะเป็นขุนนางหรืออะไร เขารู้ว่าครอบครัวของพวกเขามีชีวิตที่ไม่ดีในบ้าน ดังนั้นเขาจึงมองหาโอกาสที่จะแยกจากตระกูลกู่

เมื่อนางหยางให้กําเนิดกู่หยุนตงในตอนนั้น นางถูกนางจ้าวทุบตีจนคลอดก่อนกําหนด นางเสียเลือดไปมากและเกือบจะเสียชีวิต เป็นเพราะเหตุนั้นเองที่สุขภาพของนางหยางแย่ลงและนางมีลูกไม่ได้อีกหลายปี เมื่อกู่หยุนตงอายุได้แปดขวบจึงจะมีกู่หยุนซู

นอกจากนี้ยังเป็นครั้งนั้นที่กู่ต้าเจียง ยืนกรานที่จะแยกจากตระกูลกู่อย่างดื้อรั้น

อย่างไรก็ตามสองเดือนต่อมา เฒ่ากู่ปฏิเสธที่จะให้เขาแยกบ้าน เพราะไม่มีใครทำงานที่บ้าน

หัวหน้าหมู่บ้านคนปัจจุบัน ได้ฉีกหนังสือการแยกครอบครัวทันทีและส่งกู่ต้าเจียงออกไป หากกู่ต้าเจียงไม่เห็นด้วย เขาจะขับไล่ครอบครัวของพวกเขาออกจากทะเบียนตระกูลกู่ในข้อหาไม่กตัญญู

ขับไล่จากตระกูล!!!

หากไม่มีตระกูล เขาจะเป็นเหมือนแหนที่ไม่มีราก เขาไม่สามารถแม้แต่จะกลับไปที่บ้านเกิดของเขาได้

นี่เป็นเรื่องที่ร้ายแรงมาก เขาจะต้องไปที่ที่ว่าการเมืองเพื่อลงทะเบียนครอบครัวใหม่และความผิดนี้จะติดตามเขาไปตลอดชีวิต ไม่ต้องพูดถึงกู่ต้าเจียงเอง แม้แต่ลูกๆ ของเขาก็ยังถูกคนอื่นดูถูกและหัวเราะเยาะ มันจะยากสําหรับพวกเขาที่จะแต่งงานในอนาคต