ตอนที่ 26 : ชายหนุ่ม

คนๆ นี้ทําให้นางรู้สึกคุ้นเคย

กู่หยุนตงขมวดคิ้วเล็กน้อยและตอบสนองทันที ใช่ คนนี้เป็นเหมือนตัวนางอย่างมากในช่วงวันสิ้นโลก นางไม่สนใจอะไรเลย ดวงตาของนางเฉยเมย ราวกับว่าไม่มีใครหรือสิ่งใดในโลกที่สามารถขยับหัวใจของนางได้ นางรู้สึกเหมือนนางใช้ชีวิตให้ผ่านไปในแต่ละวัน

อย่างไรก็ตาม "นางยังมีชีวิตอยู่" "นางยังมีความหวัง" แล้วผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านางเล่า

ก่อนที่นางจะคิดมากเกินไป เจ้าหน้าที่ที่ถูกเตะล้มลงก็ลุกขึ้นแล้ว ตามด้วยเสียงโวยวาย เขาดึงดาบที่เอวออกมาและกําลังจะฟันคน

ดาบยาวดูน่ากลัว เด็กหญิงตัวเล็กในอ้อมแขนของกู่หยุนตงกอดคอของนางอย่างรวดเร็ว และฝังหัวของนางไว้ในอ้อมแขนของกู่หยุนตง

เมื่อเห็นสิ่งนี้ หนี่คงก็คิดว่านางกลัวและหยุดเจ้าหน้าที่ทันที "หยุด"

เจ้าหน้าที่แทบจะหยุดไม่ทัน เขาหันกลับมา เมื่อเขาเห็นว่าเป็นใคร เขารีบเดินไปข้างหน้าและยิ้มอย่างเชื่อฟัง  "นายน้อยหนี่ เป็นท่าน"

"เจ้ากําลังทําอะไรอยู่ ต่อสู้และพยายามสังหารคนที่ทางเข้าสํานักงานรัฐบาล? มันไม่เหมาะสมขนาดไหน"

เจ้าหน้าที่อธิบายอย่างขุ่นเคืองทันทีว่า "นายน้อยหนี่ ไม่ใช่ว่าข้าต้องการโจมตีเขา เห็นอยู่ว่าบุคคลนี้ก่ออาชญากรรมที่ชั่วร้ายและยังคงต่อต้านการจับกุม ฟังนะ เขากล้าเตะข้าเมื่อกี้จริงๆ"

"เขาทําอะไร"

"มีคนมารายงานว่าบุคคลนี้เป็นผู้นําของผู้ลี้ภัยในชิงอัน เราพาเขากลับมาเพื่อสอบปากคํา"

หนี่คงตกตะลึง มีการจลาจลในเมืองชิงอัน และผู้บัญชาการจ้าว ได้นํากองทหารของเขาไปสนับสนุนการปราบปราม ว่ากันว่าผู้นําที่บุกเข้าไปในสํานักงานและสังหารท่านเจ้าเมืองยังไม่ถูกจับ เป็นไปได้มากว่า เขาหลบหนีไปยังเมืองใกล้เคียง เมื่อเร็วๆ นี้เมืองซวนเหอของพวกเขาก็ได้รับการปกป้องอย่างหนักเช่นกัน พวกเขาลาดตระเวนทั้งกลางวันและกลางคืน กลัวว่าคนๆ นั้นจะมาสร้างปัญหาที่นี่

อย่างไรก็ตาม ตามความเข้าใจของเขา ผู้นําเป็นชายวัยกลางคนในวัยสามสิบหรือสี่สิบ คนตรงหน้าเขาดูเหมือนเป็นชายหนุ่มที่อายุไม่ถึงยี่สิบปีด้วยซ้ำ

ตามที่คาดไว้ ชายหนุ่มปฏิเสธอย่างไร้ความรู้สึก "ข้าไม่ใช่เขา!"

เจ้าหน้าที่หัวเราะคิกคัก "เจ้าไม่ใช่เขาเหรอ? ดูภาพเหมือนในใบนี้ นี่คือเจ้า"

เขาถือกระดาษแผ่นหนึ่งที่มีภาพเหมือนของคนหนึ่งบนนั้น เขายืดมันออกไปและเกือบจะชนหน้าชายหนุ่ม

หนี่คงก็หยิบมันขึ้นมาดู เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างลับๆ

กู่หยุนตงเหลือบมองมันและมุมปากนางกระตุกทันที

ภาพเหมือนในยุคนี้นามธรรมเกินไปหรือไม่? คงจะแปลก ถ้าพวกเขาสามารถจับอาชญากรด้วยหมายจับดังกล่าวได้

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าบุคคลในภาพจะ “สมจริง” ขนาดนั้น เขาก็ยังอยู่ห่างจากชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาหลายพันลี้

เห็นได้ชัดว่าเจ้าหน้าที่สองคนนี้กำลังโกหก พวกเขาทําให้สิ่งต่างๆ ยากสําหรับชายหนุ่มคนนี้

กู่หยุนตงรู้ดีว่าเจ้าหน้าที่จํานวนมากในปัจจุบันต้องพึ่งพาการข่มขู่เพื่อเอาชีวิตรอด มันเสี่ยงมากเช่นกันที่จะโจ่งแจ้งเกี่ยวกับเรื่องนี้

หนี่คงขมวดคิ้วเช่นกัน เขาเหลือบมองชายหนุ่มและโยนภาพเหมือนใส่หน้าเจ้าหน้าที่ "มันคล้ายกันอย่างไร? เร็วเข้ารีบปล่อยเขาไป ถ้าเราสุ่มจับคนอย่างพวกเจ้า เราจะไม่ปล่อยคนร้ายตัวจริงหลุดไปหรือ"

เจ้าหน้าที่ไม่มีความสุขเล็กน้อย "แต่เราได้รับรายงาน..."

"เจ้าเชื่อใครก็ตามมารายงานคดีทั้งหมดหรือไม่? คนที่ควรถูกจับกุมมากที่สุด คือผู้รายงานคดี เขายังกล้าที่จะโกหกเจ้าหน้าที่ด้วยภาพเหมือนนี้ เสียเวลามาแจ้งความที่สํานักงานราชการเพื่อรายงานกรณีเช่นนี้ เขาน่ารังเกียจยิ่ง เร็วเข้ารีบปล่อยเขาไป"

เห็นได้ชัดว่าตัวตนของหนี่คงทําให้เจ้าหน้าที่ทั้งสองกลัวมาก ทั้งสองคนมองหน้ากัน ในที่สุดพวกเขาปลดชายหนุ่ม ออกอย่างไม่เต็มใจ "ไป ไป ไป รีบออกไปจากที่นี่"

ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากเหลือบมองหนี่คงแล้วหันจากไป

ตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่ได้พูดอะไรมาก ในท้ายที่สุดเขาไม่ได้กล่าวขอบคุณด้วยซ้ำ