บทที่ 19 ซากปีศาจเสือปีศาจ!

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในตอนนี้อีกเพียงสามวันเจียงฮ่าวก็จะต้องไปที่สำนักหวงเทียนแล้ว

แต่เจียงฮ่าวได้กลับมาที่เขาเฟยอิงอีกครั้ง

ครั้งนี้เจียงฮ่าวมาคนเดียว

ก่อนหน้านี้เจียงฮ่าวอยู่ที่จวนเจียงเพื่ออยู่กับพ่อแม่

เนื่องจากเขาอายุยังไม่ถึงสิบขวบก็ต้องไปสำนักหวงเทียนแล้ว ดังนั้นพ่อแม่จึงย่อมเป็นห่วง

การที่ลูกจะต้องจากบ้านไปไกล คนเป็นพ่อแม่ย่อมเป็นห่วงเสมอ

แต่ถึงพ่อแม่จะไม่เต็มใจ แต่ก็ไม่ได้ขัดขวาง

เพราะใครๆก็รู้ว่าการได้เข้าสำนักหวงเทียนนั้นเป็นโอกาสที่ยิ่งใหญ่

พ่อแม่ของเจียงฮ่าวจึงจึงไม่ขัดขวางอนาคตของลูกชาย

เพียงแต่ก่อนที่จะไป เจียงฮ่าวอยากมาที่เขาเฟยอิงอีกครั้งเพื่อพบกับต้าหูเป็นครั้งสุดท้าย

ต้าหูในตอนนี้ถูกปล่อยกลับสู่ป่าแล้ว

ก่อนหน้านี้ ตอนที่เจียงฮ่าวยังอยู่ในเมืองชางต้าหูก็มักจะกลับมาที่จวนเจียงเพื่อพบกับเขาเป็นครั้งคราว

แต่ถ้าเจียงฮ่าวไปสำนักหวงเทียนแล้ว ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้พบกับต้าหูอีก

เจียงฮ่าวได้มาที่เขาเฟยอิงหลายครั้งแล้ว ดังนั้นจึงคุ้นเคยกับเส้นทางเป็นอย่างดี

บนเขาเฟยอิงส่วนใหญ่มีแต่สัตว์ป่า แม้บางตัวอาจมีสายเลือดปีศาจแต่ก็ไม่เป็นภัยต่อเจียงฮ่าว

"ต้าหู"

เจียงฮ่าวเรียกต้าหูโดยการตะโกนเข้าไปในป่าลึก

ที่นี่เป็นเขตแดนของต้าหู

เพียงแค่เขาเรียก ต้าหูก็จะได้ยิน

"โฮหห..."

ตามคาด เสียงคำรามของต้าหูเข้ามาในโสตประสาทของเจียงฮ่าว

หลังจากนั้นก็มีเสียง "ซู่ๆ" ดังขึ้นในป่า

ไม่นานนัก ต้าหูก็พุ่งออกมาจากป่าและใช้หัวถูไถเจียงฮ่าวอย่างออดอ้อน

"ต้าหู เจ้าตัวใหญ่ขึ้นอีกแล้วนะ..."

เจียงฮ่าวลูบหัวต้าหูด้วยความรู้สึกประหลาดใจ

ต้าหูในตอนนี้น่าจะโตเต็มวัยแล้ว

แต่ทำไมขนาดตัวของมันถึงยังคงใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ?

ตอนนี้ต้าหูใหญ่กว่าเสือเต็มวัยทั่วไปเกือบครึ่ง

ซึ่งถือว่าตัวใหญ่มาก

หรือบางทีอาจเป็นเพราะต้าหูมีสายเลือดปีศาจ?

ว่ากันว่าสัตว์ป่าที่มีสายเลือดปีศาจ จะมีความแตกต่างกันมากขึ้นอยู่กับความเข้มข้นของสายเลือด

หากสายเลือดปีศาจเข้มข้นมาก ก็มีโอกาสที่จะกลับคืนสู่บรรพบุรุษและมีความหวัง "ได้กลายเป็นปีศาจ" ได้

แต่แน่นอนว่าความหวังนั้นริบหรี่มาก

"โฮกก..."

ทันใดนั้น ต้าหูก็คำรามเสียงต่ำใส่เจียงฮ่าว

"หืม?"

"ต้าหู เจ้าจะพาข้าไปที่ไหน มีของดีอะไรให้ข้างั้นหรือ?"

เจียงฮ่าวสงสัยเล็กน้อย

เขาอยู่กับต้าหูมานานจึงเข้าใจความหมายของมัน

แต่ในเขาเฟยอิงจะมีของดีอะไรซ่อนอยู่?

เมื่อเห็นต้าหู "กระตือรือร้น" ขนาดนี้ เจียงฮ่าวจึงลุกขึ้นและกระโดดขึ้นหลังต้าหู

ต้าหูพาเจียงฮ่าวเดินทางผ่านป่าเขาไปอย่างราบรื่น

ไม่นานนักก็ผ่านมาถึงหุบเขาแห่งหนึ่ง

เจียงฮ่าวรู้สึกเหมือนได้เห็นภาพที่เปิดโล่งขึ้น

"ที่นี่คือ..."

เจียงฮ่าวรู้สึกตกตะลึงในใจ

ถึงแม้ข้างหน้าจะเป็นหุบเขา

แต่มันกลับไม่มีทางไปต่อ

หลังจากนั้น ต้าหูได้พาเจียงฮ่าผ่านหุบเขาไปและได้เห็นวิหารหินขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า

วิหารหินนี้ดูเก่าแก่มาก

นอกจากนี้ยังมีหญ้าขึ้นรกครึ้ม

เจียงฮ่าวเดินตามวิหารไปจนถึงประตู

เขาออกแรงผลักเล็กน้อย

"หืม?"

"ผลักไม่ออกรึ?"

ถึงเจียงฮ่าวจะอายุไม่ถึงสิบขวบและยังเป็นเด็ก แต่เขามีพลังเลือดปราณที่แข็งแกร่งและเป็นถึงนักศิลปะการต่อสู้ขอบเขตพลังภายใน

ซึ่งพลังภายในของเขาก็เพิ่มขึ้นกว่าเดิมถึงสามเท่า

เรียกได้ว่ามีพละกำลังมหาศาล

แต่ถึงอย่างนั้นเขากลับผลักประตูหินนี้ไม่ออก?

เจียงฮ่าวขมวดคิ้ว

เขาก้าวถอยหลังไปเล็กน้อย จากนั้นสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วปล่อยหมัดออกไป

"บู้มมม!"

ประตูหินส่งเสียงดังสนั่น

ครั้งนี้เจียงฮ่าวไม่ได้ออมมือ

เขาปลดปล่อยพลังหมัดอันน่าสะพรึงกลัวออกมาทันที

แต่ถึงอย่างนั้นประตูหินก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะขยับ

เจียงฮ่าวเดินวนรอบวิหารอยู่หลายรอบ แต่ก็ยังไม่สามารถทำลายวิหารได้ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเข้าไปข้างในได้

นี่เป็นครั้งแรกที่เจียงฮ่าวเจอได้เรื่องประหลาดแบบนี้

เขาคาดเดาว่าวิหารหินแห่งนี้ต้องมีที่มาที่ไปไม่ธรรมดาเป็นแน่

ในขณะเดียวกัน ต้าหูก็ส่งเสียงคำรามต่ำออกมาอีกครั้ง

"เจ้าบอกว่ามีของดีอยู่ตรงนั้นงั้นหรือ?"

เจียงฮ่าวไม่ค่อยเชื่อมากนัก

ดังนั้น ต้าหูจึงพาเจียงฮ่าวไปยังพื้นที่โล่งด้านหลังของวิหารซึ่งอยู่ห่างออกไปพอสมควร

เจียงฮ่าวได้เห็นสัตว์ป่าสองตัว

มันเป็นสัตว์ป่าที่ตัวใหญ่มาก

ตัวหนึ่งเป็นหมี อีกตัวนั้นเป็นเสือ

พวกมันแต่ละตัว มีขนาดตัวที่ใหญ่กว่าต้าหูหลายเท่า

ซึ่งนี่เกินกว่าขอบเขตการเติมโตของสัตว์ป่าทั่วไปมาก

แต่สัตว์ป่าทั้งสองตัวนี้กลับไม่มีลมหายใจแล้ว

แม้แต่ร่างกายของพวกมันก็เริ่มเน่าเปื่อย

เมื่อดูจากโคร่งร่างจึงบอกได้แค่ว่าเป็นเสือกับหมีเท่านั้น

เจียงฮ่าวค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆ

ถึงแม้สัตว์ป่าทั้งสองจะตายแล้ว แต่ก็ยังมีกลิ่นอายแห่งความน่ากลัวแผ่ออกมา

เจียงฮ่าวเห็นภาพลางๆของเสือและหมีที่กำลังแผ่พลังอำนาจน่าสะพรึงกลัว

เจียงฮ่าวจึงไม่กล้าเข้าไปใกล้กว่านี้

ตอนนี้เขาพอจะเดาได้แล้วว่าเสือและหมีตัวนี้คืออะไร

มันคือปีศาจ!

ทั้งเสือและหมีคู่นี้น่าจะเป็นปีศาจทั้งคู่

หรือถ้าไม่ใช่ปีศาจ ก็ต้องเป็นสัตว์ที่มีสายเลือดปีศาจที่เข้มข้นมาก

"ทำไมถึงได้มีปีศาจสองตัวอยู่ที่นี่? แถมยังตายพร้อมกันอีก หรือว่ามันจะเกี่ยวข้องกับวิหารหินนั่นหรือเปล่า?"

เจียงฮ่าวยิ่งรู้สึกว่าวิหารหินแห่งนี้ลึกลับมากขึ้น

ต้าหูเดินวนรอบซากเสือปีศาจ ซึ่งทำให้เจียงฮ่าวเข้าใจความหมายของมันทันที

"เจ้าเคยมานอนแถวนี้บ่อยๆงั้นหรือ?"

เจียงฮ่าวมองไปที่ขนาดตัวที่ใหญ่โตของต้าหูในตอนนี้แล้วครุ่นคิด

เดิมทีต้าหูเองก็มีสายเลือดเสือปีศาจอยู่บ้าง

การที่มันอยู่ใกล้ซากเสือปีศาจเป็นเวลานาน อาจได้รับอิทธิพลจากซากเสือและทำให้สายเลือดเสือปีศาจในตัวต้าหูเกิดการเปลี่ยนแปลง

ซึ่งดูเหมือนว่าจะเป็นผลดีต่อต้าหู

"ถึงเสือตัวนี้จะตายไปแล้วแต่อำนาจของมันยังคงอยู่ ยิ่งเป็นปีศาจสองตัวนี้ก็ยิ่งแล้วใหญ่"

"รอบๆตัวพวกมันมีกลิ่นอายของปีศาจแผ่ออกมา โชคดีที่จิตใจของข้าแข็งแกร่งกว่านักศิลปะการต่อสู้ทั่วไปดังนั้นจึงสามารถทนต่อแรงกดดันจากกลิ่นอายของปีศาจได้"

"ถึงแม้ซากปีศาจทั้งสองจะเน่าเปื่อยไปแล้วจนไม่สามารถกินได้ แต่ข้ายังสามารถสังเกตซากของพวกมันโดยเฉพาะซากเสือปีศาจ ที่อาจเป็นประโยชน์ต่อวิชาหมัดพยัคฆ์ของข้า!"

เจียงฮ่าวนึกถึงวิชาหมัดพยัคฆ์ขึ้นมา

วิชาหมัดพยัคฆ์ของเขาตอนนี้ยังอยู่ในระดับเชี่ยวชาญขั้นสูง

ซึ่งมันห่างจากขั้นสมบูรณ์แบบเพียงก้าวเดียว

แต่ก้าวเดียวนั้น แม้แต่เจียงฮ่าวก็ยังไม่สามารถทะลวงผ่านไปได้

เพราะเขาขาดโอกาสที่เหมาะสม

เมื่อได้เห็นซากเสือปีศาจ เจียงฮ่าวจึงเกิดความคิดบางอย่างขึ้นมาราวกับมีแสงสว่างวาบเข้ามาในใจ

โอกาสของเขาอาจอยู่ตรงหน้าแล้วก็เป็นได้!

"ต้าหู เฝ้าข้าอยู่แถวนี้และอย่าให้สัตว์อื่นเขามารบกวนข้าได้เป็นอันขาด!"

"โฮกก..."

ต้าหูตอบรับด้วยเสียงคำรามต่ำ

เมื่อมีต้าหูอยู่คอยคุ้มกัน เจียงฮ่าวจึงวางใจ

เขารีบเริ่มสังเกตซากเสือปีศาจและฝึกวิชาหมัดพยัคฆ์ทันที

เจียงฮ่าวฝึกวิชาหมัดพยัคฆ์จนถึงระดับเชี่ยวชาญขั้นสูงแล้ว ดังนั้นเขาจึงเข้าใจถึง "รูปลักษณ์ของเสือ"

แต่ตอนนี้เมื่อเขาสังเกตซากเสือปีศาจ เขากลับพบว่า "รูปลักษณ์ของเสือ" ที่เขาเข้าใจนั้นดูเหมือนจะขาดอะไรไปบางอย่าง

มันรู้สึกไม่ถูกต้องและไม่ค่อยราบรื่นมากนัก

"รูปลักษณ์ของเสือ... เสือธรรมดาก็ย่อมมีรูปลักษณ์ของเสือ ส่วนเสือปีศาจก็ย่อมมีรูปลักษณ์ของเสือปีศาจ"

"นักศิลปะการต่อสู้ทั่วไปอาจไม่เคยเห็นเสือปีศาจ ดังนั้นจึงไม่ต้องพูดถึงการเฝ้าสังเกตอย่างใกล้ชิด พวกเขาจึงทำได้แค่สังเกตเสือธรรมดาและเข้าใจรูปลักษณ์ของเสือธรรมดาเท่านั้น"

"แต่ตอนนี้ข้าสามารถสังเกตซากเสือปีศาจอย่างใกล้ชิด แล้วทำไมถึงไม่ลองเข้าใจรูปลักษณ์ของเสือปีศาจดูบ้างล่ะ?"

ดวงตาของเจียงฮ่าวเริ่มเป็นประกาย

การเข้าใจ "รูปลักษณ์ของเสือ" นั้นมีผลอย่างมากต่อพลังของวิชาหมัดพยัคฆ์

หากเขาเข้าใจรูปลักษณ์ของเสือปีศาจได้ บางทีผลลัพธ์คงจะเปลี่ยนแปลงไป

ดังนั้น เจียงฮ่าวจึงเฝ้าสังเกตซากเสือปีศาจอย่างละเอียด

หลังจากนั้น เวลาก็ค่อยๆผ่านไปทีละน้อย

หนึ่งชั่วยาม สองชั่วยาม สามชั่วยาม สี่ชั่วยาม...

เจียงฮ่าวเฝ้าสังเกตซากเสือปีศาจอยู่สี่ชั่วยาม

ท้องฟ้าในตอนนี้ก็เริ่มมืดลง

มันใกล้จะเป็นเวลาค่ำแล้ว

"บู้มมม!"

ในที่สุด "รูปลักษณ์ของเสือ" ของเจียงฮ่าวก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

จากรูปลักษณ์ของเสือธรรมดา มันได้กลายเป็นรูปลักษณ์ของเสือปีศาจ

การเปลี่ยนแปลงนี้เจียงฮ่าวรู้สึกได้ถึงความแตกต่างทันที

เมื่อเขาปล่อยหมัดออกไป เขารู้สึกถึงพลังที่เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล

"พลังเพิ่มขึ้นสองส่วนงั้นรึ!"

นี่มันส่งผลกระทบต่อวิชาหมัดพยัคฆ์ได้มากจริงๆ

ซึ่งนี่ก็เป็นเพียงแค่ระดับเชี่ยวชาญขั้นสูงเท่านั้น

ถ้าหากไปถึงขั้นสมบูรณ์แบบล่ะ?

"ฟ้ามืดแล้วรึ? ได้เวลาที่ข้าต้องกลับแล้ว"

เจียงฮ่าวมองดูท้องฟ้า

เขาอยากจะอยู่ที่นี่อีกสักพักเพื่อเฝ้าสังเกตซากเสือปีศาจแม้จะเป็นในตอนกลางคืน

แต่ถ้าหากเขาไม่กลับบ้านตอนกลางคืน พ่อแม่คงจะเป็นห่วงมากเพราะกลัวว่าอาจจะเกิดเรื่องขึ้นกับเขา

ดังนั้น เจียงฮ่าวจึงต้องกลับไปที่บ้านก่อน

ยังไงซะเขาก็ยังมีเวลาอีกหลายวันก่อนที่จะไปสำนักหวงเทียน

เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ก็ได้

ดังนั้น เจียงฮ่าวจึงให้ต้าหูแบกเขากลับไปส่งที่จวนเจียง

หลังจากนั้น เจียงฮ่าวก็ไปที่เขาเฟยอิงทุกวัน

หลังจากที่เข้าใจรูปลักษณ์ของเสือปีศาจแล้ว เจียงฮ่าวจึงสามารถเข้าใกล้ซากเสือปีศาจได้มากขึ้นจนถึงขั้นเอามือไปสัมผัสได้

เมื่อรวมกับความเข้าใจที่สูงถึง 5.7 แล้ว ในที่สุด หนึ่งวันก่อนที่เจียงฮ่าวจะไปสำนักหวงเทียนวิชาหมัดพยัคฆ์ของเขาก็บรรลุไปถึงขั้นสมบูรณ์แบบ!

เจียงฮ่าวจึงตรวจสอบพลังของตัวเองทันที

พลังยุทธ์ : ขอบเขตพลังภายใน(ขั้นต้น)

พรสวรรค์ : 7

ความเข้าใจ : 5.7

จิตวิญญาณ : 2

วิชาหมัดพยัคฆ์: สมบูรณ์แบบ (รูปลักษณ์เสือปีศาจ เพิ่มพลัง 40%)

พลังภายใน : เพิ่มพลังได้ 310%

ตามที่คาดไว้ วิชาหมัดพยัคฆ์ของเจียงฮ่าวบรรลุจนถึงขั้นสมบูรณ์แบบแล้ว

และมันยังเพิ่มพลังขึ้นอีกถึง 40%!

นี่เป็นการเพิ่มพลังที่น่ากลัวมาก

จ้าวเฮยถ่าเคยบอกว่า หากเข้าใจวิชาหมัดพยัคฆ์ไปถึงขั้นสมบูรณ์แบบได้ก็จะเพิ่มพลังได้ประมาณ 50%

แล้วตอนนี้ล่ะ?

เจียงฮ่าวที่เข้าใจรูปลักษณ์ของเสือปีศาจจนทำให้วิชาหมัดพยัคฆ์สมบูรณ์แบบและเพิ่มพลังได้ถึง 40%

นั่นแสดงให้เห็นแล้วว่า "รูปลักษณ์ของเสือปีศาจ" นั้นน่ากลัวแค่ไหน

นี่เป็นแค่ "รูปลักษณ์เสือปีศาจ" เท่านั้น ถ้าหากเข้าใจถึงจิตวิญญาณของเสือปีศาจและเข้าใจถึงแก่นแท้ของมันและก้าวไปสู่ขั้นสมบูรณ์แบบสูงสุดของวิชาหมัดพยัคฆ์ พลังของเขาจะเพิ่มขึ้นอีกเท่าไหร่?

"พรุ่งนี้ข้าจะต้องออกเดินทางไปที่สำนักหวงเทียนแล้ว ต่อให้มีซากเสือปีศาจอยู่ตรงนี้แต่ในระยะเวลาสั้นๆก็คงเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าใจถึงแก่นแท้"

เจียงฮ่าวส่ายหัว

การเข้าใจถึงแก่นแท้และทำให้วิชาหมัดพยัคฆ์สมบูรณ์แบบสูงสุดนั้นเป็นเรื่องยากมาก

นอกจากนี้เขาก็มีความรู้สึกบางอย่าง

ด้วยความเข้าใจในตอนนี้ของเขา การจะเข้าใจถึงแก่นแท้ของเสือปีศาจยังถือว่าห่างไกล

ค่าความเข้าใจของเจียงฮ่าวในตอนนี้ยังไม่มากพอ

บางทีอาจจะต้องมีความเข้าใจที่มากกว่า 10 ถึงจะเข้าใจแก่นแท้ของเสือปีศาจและทำให้วิชาหมัดพยัคฆ์สมบูรณ์แบบสูงสุดได้

"ต้าหู ข้าต้องออกจากเมืองชางไปสำนักหวงเทียนแล้ว ต่อไปนี้เจ้าก็อยู่ที่เขาเฟยอิงเพื่อเป็นจ้าวแห่งสรรพสัตว์ต่อไปนะ"

เจียงฮ่าวลูบหัวต้าหูอย่างเบามือ

เขากำลังบอกลาต้าหู

ตั้งแต่วันนี้ เจียงฮ่าวเองก็ไม่รู้จะได้กลับมาที่นี่เมื่อไหร่

อาจจะหนึ่งหรือสองปี หรือสามถึงห้าปี เขาเองไม่รู้แน่ชัด

หลังจากที่กลับมาครั้งหน้าเขาจะได้เจอต้าหูอีกหรือไม่เขาเองก็ยังไม่แน่ใจเช่นกัน

ส่วนวิหารหินลึกลับนั้น เจียงฮ่าวยังเข้าไปไม่ได้ในตอนนี้ ดังนั้นเขาคงต้องรอให้แข็งแกร่งขึ้นก่อนแล้วค่อยมาลองใหม่

"โฮกก..."

ต้าหูคำรามต่ำกัดชายกางเกงของเจียงฮ่าวแน่นพร้อมกับสายตาเต็มไปด้วยความปรารถนา

เจียงฮ่าวชะงักเล็กน้อย

"ต้าหู เจ้าอยากไปสำนักหวงเทียนกับข้าหรือ?"

ต้าหูพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

เจียงฮ่าวคิดอยู่ครู่หนึ่ง ต้าหูนั้นมีสายเลือดเสือปีศาจและด้วยอิทธิพลของซากเสือปีศาจ สายเลือดเสือปีศาจในตัวต้าหูอาจถูกกระตุ้นศักยภาพออกมาแล้วดังนั้นมันจึงไม่ใช่สัตว์ป่าธรรมดาอีกต่อไป

การอยู่ในป่าแบบนี้ต่อไปจึงอาจไม่เหมาะสมมากนัก

หากไปที่สำนักหวงเทียน บางทีเขาอาจจะหาวิชาฝึกฝนที่เกี่ยวกับปีศาจเสือมาให้ต้าหูได้ฝึกด้วยก็ได้

"เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ไปสำนักหวงเทียนกับข้าเถอะ"

ต้าหูในตอนนี้ก็เหมือนเพื่อนเล่นของเจียงฮ่าว เนื่องจากเคยอยู่ด้วยกันมาตลอดแต่ตอนนี้ต้องแยกจากกัน มันจึงทำให้เจียงฮ่าวเองก็รู้สึกใจหาย

หลังจากนั้นเจียงฮ่าวได้กระโดดขึ้นหลังต้าหูและมุ่งหน้ากลับสู่เมืองชางเฉิงไปพร้อมกัน…