บทที่ 18 เจียงฮ่าวเผยแววเฉิดฉาย!

 

"เจียงฮ่าว ไปตามศิษย์พี่ทั้งแปดคนเข้ามาที"

 

หลังจากเงียบไปนาน จ้าวเฮยถ่าก็เอ่ยปาก

 

"ตามศิษย์พี่เข้ามาหรือขอรับ?"

 

เจียงฮ่าวสงสัย ไม่รู้ว่าอาจารย์คิดจะทำอะไร

 

แต่เขาก็ออกไปตามศิษย์พี่ทั้งแปดคนเข้ามา

 

"ท่านอาจารย์ ท่านเรียกพวกเรามาหรือขอรับ?"

 

ศิษย์สำนักเฮยถ่าทั้งแปดคนเงยหน้ามองเจียงฮ่าวและอาจารย์

 

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา พวกเขารู้ดีว่าอาจารย์ "ลำเอียง" ต่อศิษย์น้องเล็ก

 

เพื่อเจียงฮ่าวแล้ว อาจารย์แทบจะลืมพวกเขาไปเลย

 

ถึงเจียงฮ่าวจะมีพรสวรรค์สูง แต่พวกเขาก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจ

 

ซึ่งนี่ก็เป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์

 

จ้าวเฮยถ่ากวาดสายตามองศิษย์ทุกคน

 

เขาเข้าใจดีว่าในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ศิษย์เหล่านี้คิดอย่างไร

 

พวกเขาคงไม่พอใจเขา

 

คิดว่าเขาไม่ยุติธรรม

 

จ้าวเฮยถ่าก็ไม่เคยอธิบายใดๆกับเรื่องนี้

 

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

 

เจียงฮ่าวใกล้จะไปสำนักหวงเทียนแล้ว ดังนั้นไม่จำเป็นต้องปิดบังอีกต่อไป

 

ในที่สุด สายตาของจ้าวเฮยถ่าก็หยุดที่เหวินเซียง

 

"เจียงฮ่าว เจ้าจงประลองกับเหวินเซียงซะ หากเจ้าเอาชนะเหวินเซียงได้ ข้าจะให้เจ้าไปสำนักหวงเทียน!"

 

ศิษย์ทุกคนตกใจ

 

ไปสำนักหวงเทียน?

 

พวกเขาเข้าใจความหมายของอาจารย์

 

ในที่สุด อาจารย์ก็ยกโอกาสเข้าสำนักหวงเทียนให้เจียงฮ่าว

 

ถึงแม้พวกเขาจะคาดการณ์ไว้แล้ว แต่พวกเขาก็ยังรู้สึกผิดหวัง

 

เหวินเซียงที่ได้ยินคำพูดของอาจารย์ จึงมีสีหน้าของแข็งค้างเล็กน้อย

 

"ท่านอาจารย์ ท่านหมายความว่าให้ข้าประลองกับศิษย์น้องจริงๆหรือ?"

 

เหวินเซียงถาม

 

ที่จริงนางไม่ได้สนใจว่าอาจารย์จะมอบโอกาสให้กับใคร เพราะยังไงก็ไม่ใช่เธอ

 

แต่เธอเป็นถึงนักศิลปะการต่อสู้ขั้นขอบเขตพลังหยิน

 

ต่อให้เจียงฮ่าวเป็นอัจฉริยะแต่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเธอได้อย่างไร?

 

"แน่นอน นอกจากนี้เจ้าต้องใช้พลังในขอบเขตพลังหยินของเจ้าและต้องทุ่มสุดกำลังเท่านั้น!"

 

"อย่าได้ดูถูกเจียงฮ่าวเป็นอันขาด พลังของเขาในตอนนี้อยู่เกินกว่าที่เจ้าจะจินตนาการไปแล้ว!"

 

เหวินเซียงตกใจยิ่งกว่าเดิม

 

เธอเป็นถึงนักศิลปะการต่อสู้ขอบเขตพลังหยิน แต่ต้องทุ่มสุดกำลังสู้กับนักศิลปะการต่อสู้ขอบเขตพลังภายในหรือ?

 

นี่มันน่าเหลือเชื่อเกินไป

 

แต่เหวินเซียงก็รู้ดีว่าอาจารย์นั้นจะไม่พูดอะไรพร่ำเพรื่อ

 

อย่างไรก็ตาม เจียงฮ่าวเข้าใจความหมายของอาจารย์ทันที

 

ตอนนี้เขาฝึกวิชาชั้นเลิศได้เจ็ดวิชาแล้ว จึงไม่ใช่นักศิลปะการต่อสู้ขอบเขตพลังภายในธรรมดาอีกต่อไป

 

ส่วนเหวินเซียงนั้น…

 

ถึงจะเป็นนักศิลปะการต่อสู้ขอบเขตพลังหยิน แต่เลือดปราณของเธอก็ยังไม่บริสุทธิ์

 

แม้จะเป็นยอดฝีมือในขอบเขตพลังหยินแต่ก็มีพลังจำกัด

 

ครั้งนี้เจียงฮ่าวจะไปท้าทายหอหวงเทียนที่สำนักหวงเทียน

 

ถ้าหากไม่สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ที่ขอบเขตกว่าได้ เขาจะไปท้าทายหอหวงเทียนได้อย่างไร?

 

แน่นอนว่าจ้าวเฮยถ่ายังมีเหตุผลอีกข้อ

 

นั่นคือ ให้เขาเอาชนะเหวินเซียงด้วยพลังที่เหนือกว่า เพื่อให้ศิษย์พี่คนอื่นๆเข้าใจว่าโอกาสเข้าสำนักหวงเทียนนี้มีไว้สำหรับเจียงฮ่าวเท่านั้น!

 

ศิษย์คนอื่นๆต่างเงียบลง

 

ไม่มีใครพูดอะไร

 

พวกเขารู้แค่ว่าเจียงฮ่าวมีพรสวรรค์สูง

 

แต่ไม่รู้ว่าสูงถึงระดับไหน

 

แต่ตอนนี้จ้าวเฮยถ่ากำลังจะ "แสดง" ให้เห็นแล้วว่าเจียงฮ่าวมีพรสวรรค์สูงมากเพียงใด

 

พวกเขาเองก็อยากรู้ว่าศิษย์น้องเล็กที่อาจารย์ให้ความสำคัญมากขนาดนี้จะแข็งแกร่งถึงระดับไหนเช่นกัน

 

"ศิษย์พี่รอง ท่านไม่ต้องกังวลและโปรดทุ่มสุดกำลังด้วยเถิด!"

 

เจียงฮ่าวมองไปที่เหวินเซียงพร้อมกับพลังต่อสู้ที่แผ่พุ่งออกมาจากร่างกาย

 

"ย่อมได้"

 

เหวินเซียงไม่ลังเลอีกต่อไป

 

แม้ร่างกายของเธอจะสูงใหญ่และร่างกายกำยำดูไม่เหมือนผู้หญิง

 

แต่พลังของเหวินเซียงก็เป็นที่ยอมรับของศิษย์ในสำนักเฮยถ่า

 

"ฟิ้ววว"

 

เหวินเซียงเริ่มเคลื่อนไหวทันที!

 

ร่างกายที่สูงใหญ่ของเธอนั้นดูเหมือนจะไม่ส่งผลต่อความคล่องแคล่วเลยแม้แต่น้อย

 

เพียงแค่ก้าวเดียวที่เธอพุ่งไปข้างหน้า ร่างของเธอก็ปรากฎขึ้นต่อหน้าเจียงฮ่าวในพริบตา

 

เจียงฮ่าวในตอนนี้ยังไม่ได้ฝึกวิชาตัวเบา

 

ตามที่อาจารย์บอกไป ตอนนี้เขาให้ฝึกแค่วิชาหมัดพยัคฆ์

 

ยิ่งฝึกมากเท่าไหร่ก็ยิ่งฟุ้งซ่านมากเท่านั้น จนสุดท้ายก็ฝึกไม่สำเร็จสักอย่าง

 

ถ้าหากอยากฝึกจริงๆ รอไปเลือกวิชาที่เหมาะสมที่สำนักหวงเทียนก่อนก็ยังไม่สาย

 

เจียงฮ่าวก็ทำเช่นนั้นจริงๆ

 

ดังนั้น วิชาต่อสู้ของเขาจึงฝึกแค่วิชาหมัดพยัคฆ์

 

ซึ่งตอนนี้เขาได้ฝึกจนไปถึงขั้นเชี่ยวชาญขั้นสูงแล้ว!

 

"กระโจน!"

 

เจียงฮ่าวพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

 

ทุกคนต่างรู้สึกเหมือนกัได้บเห็นภาพลวงตา

 

ราวกับพวกเขากำลังเห็นเสือร้ายตัวหนึ่งปรากฎอยู่ตรงหน้าจริงๆ

 

ทันใดนั้น พลังอันน่าสะพรึงกลัวได้พุ่งเข้าใส่อย่างรวดเร็ว

 

ศิษย์ในสำนักเฮยถ่าทุกคนล้วนเคยฝึกวิชาหมัดพยัคฆ์

 

ซึ่งมีหลายคนที่ฝึกไปถึงขั้นเชี่ยวชาญแล้ว

 

แต่ดูเหมือนว่า เชี่ยวชาญกับเชี่ยวชาญขั้นสูงมีความแตกต่างเป็นอย่างมาก

 

พลังจากการพุ่งเข้าใส่ของเจียงฮ่าวในตอนนี้เหนือกว่าความสามารถของศิษย์ในสำนักเฮยถ่าทุกคน

 

ตอนนี้เขาเป็นรองก็เพียงวิชาหมัดพยัคฆ์ขั้นสมบูรณ์ของอาจารย์เท่านั้น!

 

ทั้งสองคนนั้นไม่หลบ แต่เลือกที่จะเข้าปะทะกันตรงๆ

 

"บู้มมมม"

 

เสียงดังสนั่นหวั่นไหวเกิดขึ้น

 

ทั้งสองคนออกหมัดพร้อมกับเสียงระเบิดที่ดังขึ้นในอากาศ

 

เหวินเซียงทุ่มสุดกำลังโดยการใช้พลังของขอบเขตพลังหยินในจังหวะที่หมัดเข้าปะทะกัน

 

เจียงฮ่าวรู้สึกเหมือนหมัดของเขากำลังถูกเข็มทิ่มแทง

 

มันเป็นจำนวนเข็มนับไม่ถ้วนที่ทิ่มแทงเข้ามาจนรู้สึกเหมือนว่าหมัดของเขากำลังจะถูกทะลวง

 

แต่ถึงอย่างนั้นเจียงฮ่าวก็ยังไม่ยอมแพ้

 

เขาปลดปล่อยพลังภายในออกไปทั้งหมด

 

เจียงฮ่าวได้ใช้พลังหมัดที่เพิ่มขึ้นถึง 310% เข้าปะทะเข้ากับหมัดของเหวินเซียงอย่างจัง

 

เหวินเซียงรู้สึกได้ถึงพลังมหาศาลที่ถาโถมเข้ามา จนทำให้หมัดของเธอคลายออกและมีเสียง "กร๊อบ" ดังขึ้น

 

แขนของเธอถูกหมัดของเจียงฮ่าวเข้าปะทะจนผิดรูป

 

เพียงการโจมตีแค่ครั้งเดียว แขนของเหวินเซียงก็ไม่สามารถใช้การได้อีกต่อไป!

 

"อะไรน่ะ?"

 

"ศิษย์พี่รอง..."

 

"เป็นไปได้ยังไงกัน?"

 

ทั้งสองคนแยกออกจากกันทันทีหลังจากเข้าปะทะกัน

 

หากเป็นการต่อสู้จริง เจียงฮ่าวคงจะตามไปซ้ำอีกหมัด

 

แต่เนื่องจากนี่เป็นเพียงการประลอง

 

เมื่อตัดสินแพ้ชนะได้แล้ว เจียงฮ่าวจึงไม่จำเป็นต้องเข้าไปซ้ำ

 

"นี่น่ะรึ พลังของขอบเขตพลังหยิน?"

 

เจียงฮ่าวยกมือขึ้นและมองรอยแดงบนกำปั้นก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย

 

พลังของขอบเขตพลังหยินดูเหมือนจะอ่อนแอกว่าที่เขาคิด

 

"เจียงฮ่าว พลังในขอบเขตพลังหยินกับขอบเขตพลังภายในนั้นมีความสัมพันธ์กัน หากพื้นฐานพลังหยินไม่แข็งแกร่ง พลังในขอบเขตพลังหยินก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรมากนัก"

 

เสียงของอาจารย์ดังขึ้นอยู่ข้างหูเจียงฮ่าว

 

เจียงฮ่าวครุ่นคิด

 

ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าพลังในขอบเขตพลังหยินต้องแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก

 

แต่ทำไมผลลัพธ์ถึงได้กลับเป็นแบบนี้ได้?

 

ในตอนนี้ มีเพียงเหล่าศิษย์พี่ที่มองเจียงฮ่าวด้วยสายตาตกตะลึง

 

เหวินเซียงเป็นถึงยอดฝีมือในขอบเขตพลังหยิน

 

ในบรรดาศิษย์สำนักต่างๆในเมืองชางเฉิง นางก็ถือว่าเป็นหนึ่งในผู้ที่โดดเด่น

 

ศิษย์สำนักเฮยถ่าหลายคนเป็นนักศิลปะการต่อสู้ขั้นขอบเขตพลังหยิน แต่ก็ยังห่างไกลจากชั้นสูงสุด

 

คนที่สามารถเอาชนะเหวินเซียงได้ คงจะมีเพียงศิษย์พี่ใหญ่และศิษย์พี่ที่สามเท่านั้น

 

แต่ตอนนี้กลับมีเจียงฮ่าวเพิ่มขึ้นมาอีกคน!

 

เด็กที่ฝึกฝนมาเพียงสามปีและเป็นแค่นักศิลปะการต่อสู้ขอบเขตพลังภายในแต่กลับเอาชนะเหวินเซียงได้ด้วยหมัดเดียว

 

และยังเป็นการเอาชนะที่เด็ดขาดด้วย!

 

มันเป็นไปได้อย่างไรกัน?

 

เหวินเซียงในตอนนี้มีสีหน้าที่ขมขื่น

 

ถึงแม้เธอจะรู้ว่าเจียงฮ่าวมีพรสวรรค์สูงก็ตาม

 

ตั้งแต่ตอนที่ไปเขาเฟยอิง เหวินเซียงก็พอจะสัมผัสได้

 

แต่ความสามารถในระดับนี้ก็เกินกว่าที่เธอคาดเอาไว้มาก

 

จ้าวเฮยถ่าลุกขึ้นและเดินไปหาเหวินเซียง

 

"แกร๊ก"

 

กระดูกของเหวินเซียงถูกจัดเรียงใหม่

 

หลังจากพักฟื้นสักพัก เหวินเซียงก็จะหายเป็นปกติ

 

จ้าวเฮยถ่ากวาดสายตามองทุกคนและเอ่ยด้วยเสียงราบเรียบ "พวกเจ้าเติบโตอยู่ในเมืองชางมาโดยตลอด ดังนั้นคู่แข่งของพวกเจ้าจึงเป็นแค่นักศิลปะการต่อสู้ในเมืองชางเท่านั้น"

 

"อัจฉริยะที่เมืองชางอย่างทู่ฝูเทียนในสำนักหวงเทียนก็เป็นแค่คนธรรมดา ส่วนเจียงฮ่าวที่สามารถเอาชนะศิษย์ชั้นนอกของสำนักหวงเทียนได้ แม้ในหมู่ศิษย์ชั้นในเขาก็ถือว่ามีพรสวรรค์โดดเด่น"

 

"โอกาสที่ข้ามอบให้เป็นโอกาสในการเข้าเป็นศิษย์ชั้นในของสำนักหวงเทียน พวกเจ้าลองคิดดูว่านอกจากเจียงฮ่าวแล้ว ใครบ้างที่สมควรได้รับโอกาสนี้?"

 

ศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์พี่ที่สาม และคนอื่นๆพยายามจะพูด แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา

 

จริงอยู่ที่พวกเขามีประสบการณ์น้อยและมองโลกแคบเกินไป

 

เจียงฮ่าวเองไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับพวกเขา

 

ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมอาจารย์ถึงได้ให้ความสำคัญกับเจียงฮ่าวมากขนาดนี้

 

ต่อให่จะเป็นพวกเขาทั้งหมดรวมกันก็ยังเทียบไม่ได้กับความสำคัญของเจียงฮ่าว

 

"ท่านอาจารย์ ท่านไม่ต้องพูดแล้ว พวกเราเข้าใจถึงความหวังดีของท่านแล้วขอรับ"

 

"พวกเราไม่ใช่คนอกตัญญู ก่อนหน้านี้ข้าเข้าใจศิษย์น้องผิดไป ดังนั้นมันจึงเป็นความผิดของพวกเรา ขอให้ศิษย์น้องให้อภัยพวกข้าด้วย!"

 

"โอกาสในการได้เข้าสำนักหวงเทียนในฐานะศิษย์ชั้นในควรเป็นของศิษย์น้อง แม้แต่การที่ศิษย์น้องได้มาเป็นศิษย์ของสำนักเฮยถ่าก็ถือเป็นเกียรติของสำนักเราแล้วขอรับ!"

 

ศิษย์พี่ใหญ่พูดด้วยความจริงใจ

 

ถึงขั้น "ยอมรับผิด" ออกมาจากใจจริงด้วยซ้ำ

 

ปกติพวกเขาไม่ได้รังเกียจเจียงฮ่าว แต่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาก็ไม่ได้ดีมากนัก

 

พวกเขาแทบจะไม่มีการพูดคุยกันเลย

 

แต่ในตอนนี้ ศิษย์พี่ใหญ่และคนอื่นๆได้เข้าใจแล้วว่าเจียงฮ่าวกำลังจะทะยานขึ้นฟ้าและไม่ได้อยู่ในเส้นทางเดียวกับพวกเขาแล้ว

 

ความน้อยใจเล็กๆน้อยๆในใจของพวกเขาจะไปสำคัญอะไรอีก?

 

"ต่อไปนี้ หากข้าไม่ได้อยู่ที่เมืองชางแล้ว ขอให้ศิษย์พี่ทุกคนช่วยดูแลจวนเจียงด้วย"

 

เจียงฮ่าวพูด

 

ถึงเขาจะไม่ได้ใส่ใจเหล่าศิษย์พี่มากนัก แต่ตระกูลเจียงก็ยังคงอยู่ในเมืองชางและจะอยู่ต่อไปอีกนานเท่านาน

 

ส่วนเหล่าศิษย์พี่ที่ล้วนเป็นนักศิลปะการต่อสู้ขั้นขอบเขตพลังหยิน ในอนาคตอาจเป็นนักศิลปะการต่อสู้ขอบเขตพลังแปลงสภาพได้

 

ถึงอย่างนั้นพวกเขายังคงเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกัน

 

หากพูดกันให้เข้าใจได้ด้วยดี มันก็จะเป็นประโยชน์ต่อทั้งสองฝ่าย

 

ซึ่งนี่ก็เป็นผลลัพธ์ที่จ้าวเฮยถ่าต้องการ

 

"เอาล่ะ พวกเจ้าออกไปได้แล้ว"

 

"ขอรับ ท่านอาจารย์"

 

ศิษย์พี่ใหญ่และคนอื่นๆหันหลังเดินออกไป

 

ในห้องตอนนี้เหลือเพียงเจียงฮ่าวและจ้าวเฮยถ่าเท่านั้น

 

"พลังหลังจากที่ฝึกวิชาชั้นเลิศทั้งเจ็ดนั้นช่างยอดเยี่ยมจริงๆ!"

 

"เจียงฮ่าว ใกล้ถึงเวลาแล้ว ตอนนี้เจ้าควรไปที่สำนักหวงเทียนได้แล้ว"

 

"อีกสิบวันหลังจากนี้พวกเราจะออกเดินทางกัน ดังนั้นช่วงนี้ใช้เวลาอยู่กับพ่อแม่ให้มากๆ เพราะหลังจากนี้เจ้าคงจะต้องอยู่ที่สำนักหวงเทียนไปอีกนานเลยล่ะ"

 

เจียงฮ่าวพยักหน้า

 

ตามธรรมเนียมแล้ว ลูกที่มีพ่อแม่อยู่ไม่ควรเดินทางไกล

 

แต่เนื่องจากเขาต้องฝึกฝนวิทยายุทธ ดังนั้นจึงจำเป็นต้องไปสำนักหวงเทียน

 

ดังนั้นเจียงฮ่าวจึงจำเป็นต้องใช้เวลาสิบวันนี้เพื่ออยู่กับพ่อแม่ให้ได้มากที่สุด