“หูเต๋อหลิน! ฉันบอกนายแล้วใช่ไหมว่าพี่เยี่ยนมีคนที่ชอบแล้ว ทั้งคู่กำลังไปกันด้วยดี ทำไมยังมาวุ่นวายกับเธออีก?  ไม่รู้หรือไงว่านายกับเธอนิสัยเข้ากันไม่ได้เลย ทำไมไม่ลองมองผู้หญิงรอบตัวดูบ้างไม่เห็นหรือว่ามีใครบางคนแอบชอบนายมาตั้งสิบปี! นั่นน่ะคือผู้หญิงที่นายควรทะนุถนอม! รู้ไหมในอนาคตมันจะเลวร้ายขนาดไหนถ้านายอยู่กับพี่เยี่ยน

แค่คนสองคนชอบกันแล้วอยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆ ก็ได้แล้วงั้นหรือ นั่นไม่ใช่ความคิดที่ดีเลย ความชอบและความรักมันไม่พอสำหรับชีวิตคู่!

ฉันขอแนะนำว่านายสมควรมองตัวเองและมองคนรอบข้างให้มากขึ้น จะได้รู้ตัวสักทีว่าใครคือคนที่นายควรรักและหวงแหนที่สุด!"

หลังจากหูชื่อเหวินพูดจบเธอก็ลากจางหมิงเยี่ยนออกมา ไม่ว่าหูเต๋อหลินจะทำหน้ามึนงงขนาดไหน ไม่รู้ว่าจะไม่พอใจเธอเพิ่มหรือเปล่า แต่เธออารมณ์ไม่ดีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จะขอทำตามที่ตัวเอง สบายใจนี่แหละ อะไรก็ตามที่ไม่กล้าพูดกับพ่อในชาติก่อนตอนนี้เธอได้โพล่งออกมาจนหมดแล้ว ทุกอย่างเป็นเรื่องจริง หูชื่อเหวินจึงไม่เปิดโอกาสให้เขาได้โต้แย้งแม้แต่คำเดียว

“นั่น… ชื่อเหวิน คือว่า… อันที่จริงแล้ว ครั้งนี้เธอเข้าใจหูเต๋อหลินผิดนะ เขาไม่ได้มาวุ่นวายอะไรกับฉัน เขาแค่…”

จางหมิงเยี่ยนเมื่อเห็นว่าเริ่มเดินห่างออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็ดึงมือหูชื่อเหวินที่กุมไว้ออกและพูดกับเธออย่างลังเล

อะไร? พ่อไม่ได้กำลังก่อกวน แล้วเมื่อกี้..

เอ๋..คำพูดแบบนั้นจะไม่รุนแรงมากไปหรือ? เธอเริ่มรู้สึกผิดกับพ่อขึ้นมาในทันใด ลูกสาวของเขาในชีวิตที่แล้วตบหน้าด้วยคำพูดที่ไร้มารยาท จากนั้นก็เดินหนีไปโดยไม่ให้เขาได้โต้ตอบ นี่ออกจะ..อกตัญญูมากไป ใช่ไหม?

“แต่เมื่อกี้พวกเธอ…” หูชื่อเหวินไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอเข้าใจผิดแถมยังพูดอะไรโง่ๆ ออกไปอย่างนั้น

“ตอนที่ฉันกำลังจะเดินกลับเผลอสะดุดล้ม หูเต๋อหลินบังเอิญผ่านมาพอดี แต่ใครจะคิดว่าเธอจะเข้าใจผิดตอนที่เห็น…”

“ว่าไงนะ!? แล้วทำไมเธอถึงพึ่งมาบอก!” หูชื่อเหวินรู้สึกเหมือนฟ้าผ่ากลางศีรษะ เธอก้มหน้าหารอยแตกที่พื้นแทบอยากเอาตัวเข้าไปแทรก หรือไม่ก็วิ่งกลับไปที่ป่าร้องไห้ให้สาแก่ใจ!

“ก็เมื่อกี้เธอรัวราวกับประทัดไม่หยุดเว้นให้คนอื่นพูดแทรกเลยด้วยซ้ำ! ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าเธอสามารถพูดได้เยอะขนาดนี้ในชั่วอึดใจ!”

จางหมิงเยี่ยนมองหูชื่อเหวินอย่างขบขัน

“ฉัน… ฉันก็แค่คิดว่าเขามาก่อกวนเธอ” หูชื่อเหวินพูดไม่ออก แม่จ๋า..ทำไมไม่ห้ามฉันสักหน่อยล่ะ!

พ่อก็เหมือนกันไม่ยอมอธิบายความบริสุทธิ์ของตัวเอง!

โอ้… ดูเหมือนว่าเขาพยายามจะพูด แต่เธอพูดเร็วมากจนหายใจหายคอแทบไม่ทัน เขาจึงไม่มีโอกาสได้แก้ตัว หนำซ้ำหลังจากพูดจบยังลากจางหมิงเยี่ยนออกมาทันที

“จริงๆ แล้วตั้งแต่เธอบอกว่าฉันมีคนที่ชอบแล้ว เขาก็ไม่เคยมารบกวนฉันอีกเลยนะ ทุกครั้งที่เจอกันก็ทักทายตามปกติ ฉันคิดว่าที่เขามาวุ่นวายตอนนั้นอาจจะเป็นเพราะฉันปฏิเสธไม่ชัดเจนพอทำให้เขาคิดว่ายังมีโอกาส เธอก็รู้ว่าฉันเป็นคนที่ไม่กล้าปฏิเสธใครกลัวว่าถ้าทำไปแล้วจะทำร้ายจิตใจคนอื่น”

“พี่เยี่ยนนี่เป็นความผิดของเธอ เธอต้องเด็ดขาดให้มากกว่านี้จะได้ไม่ถูกก่อกวน เวลาปฏิเสธใครสักคนต้องพูดให้ชัดเจน ไม่อย่างนั้นเกิดความเข้าใจผิดกันได้”

จู่ๆ หูชื่อเหวินก็รู้สึกเหมือนตนเองกำลังยืนอยู่บนจุดสูงสุดของชีวิตนี้ เธอเพิ่ง ‘สั่งสอน’ พ่อของตัวเอง ตอนนี้ก็เริ่ม'สอนแม่'ด้วยเช่นกัน เธอช่างเป็นลูกที่มี 'บาปหนา'อะไรเช่นนี้!

“ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว เมื่อก่อนนี้ฉันหน้าบางเกินไป พอเขามาวุ่นวายฉันจะหาทางหลบ เขาก็เลยคิดว่าฉันขี้อายก็เลยเข้าใจผิดเพราะฉันไม่ปฏิเสธอย่างชัดเจน”

จางหมิงเยี่ยนทบทวนตัวเอง ปกติแล้วเธอไม่ใช่คนชอบพูดและไม่รู้วิธีปฏิเสธชายหนุ่มที่เข้าหาตัวเอง เมื่อเจอสถานการณ์นี้เธอมักวิ่งหนีหรือไม่ก็หลบอย่างเขินอายโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ยุวชนชายบางคนที่เจอแบบนี้จะรู้สึกเสียหน้าเมื่อถูกปฏิเสธ แต่บางคนก็มีความคิดแบบหูเต๋อหลินว่าตัวเองยังมีโอกาสอยู่

“ถ้าอย่างนั้น… พี่เยี่ยน ตอนนี้เธอหน้าหนาขึ้นแล้วหรือ?”

หูชื่อเหวินบีบแก้มของจางหมิงเยี่ยนเบาๆ พลางถามด้วยรอยยิ้ม

“ฮะฮ่า หน้าฉันหนาขึ้นเยอะเลย! อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่หน้าแดงเวลาคุยกับคนอื่น อาจจะเพราะว่าได้รับอิทธิพลจากเธอก็ได้นะ หรือไม่ก็เพราะต้องคุยกับนักเรียนบ่อยๆ นานวันเข้าก็เลยพูดมากตามไปด้วย”

จางหมิงเยี่ยนรู้สึกขอบคุณหูชื่อเหวินจากใจ เธอคิดว่าเพราะความสดใสร่าเริงนี่แหละที่ทำให้เธอเปลี่ยนไปด้วย เมื่อก่อนเธอเป็นคนหน้าบาง ด้อยค่าตัวเองอยู่เสมอ ตั้งแต่เป็นเพื่อนกับหูชื่อเหวินเธอก็เริ่มมองโลกในแง่ดีมากขึ้น นิสัยบางอย่างค่อยๆ เปลี่ยนไปทีละนิด นอกจากนี้เธอยังพยายามเปลี่ยนนิสัยด้วยตัวเองด้วย แม้พึ่งจะเริ่มได้ไม่นาน ยังมีบางครั้งที่ดูถูกตัวเองอยู่ แต่ก็เชื่อว่าอีกไม่นานจะค่อยๆ หลุดพ้นจากกรอบของตัวเองแล้วดีขึ้นตามลำดับ

“เธอหน้าหนาขึ้นเพราะได้รับอิทธิพลมาจากฉัน นี่จะบอกว่าฉันหน้าด้านหรือ? ”

หูชื่อเหวินอดไม่ได้ที่จะพูดติดตลก

“ฉันไม่ได้หมายความว่า…”

“รู้แล้วๆ ฉันแค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง แต่ขอถามอะไรหน่อยสิ!” หูชื่อเหวินขัดจังหวะจางหมิงเยี่ยนด้วยสีหน้าจริงจัง

“พี่เยี่ยนบอกมาตามตรงนะ ตอนนี้เธอคุยกับคนที่เธอชอบไปไกลถึงไหนแล้ว? พูดเรื่องแต่งงานกันบ้างหรือยัง? อยากอยู่กับเขาจริงๆ หรือเปล่า?”

หูชื่อเหวินอยากรู้ว่าแม่ของเธอคิดยังไงกับเรื่องนี้?

“เธอถามตั้งหลายอย่างในคำถามเดียว ฉันไม่รู้ว่าจะตอบคำถามไหนก่อนดี…” เมื่อฟังคำถามของหูชื่อเหวินแล้วจางหมิงเยี่ยนก็หน้าแดงเมื่อนึกถึงจ้าวหย่วนขุย

“ฉันชอบเขามากจริงๆ อยากอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต เขายังบอกว่าตามใดที่ฉันตกลงก็สามารถแต่งงานกับฉันได้ทันที แต่ฉันยังรู้สึกไม่สบายใจเพราะกลัวว่าครอบครัวของฉันจะไม่ยินยอม ถึงครอบครัวของเขาจะค่อนข้างดี มีลูกไม่มากนัก พ่อก็เป็นถึงหัวหน้าหน่วย แต่ครอบครัวของเขาอยู่ที่เปิ่นซีไม่ใช่เจียงเฉิงเหมือนฉัน”

หูชื่อเหวินรู้สึกสับสน จางหมิงเยี่ยนกำลังพูดถึงหยินเหวินกั๋วจริงๆ ใช่ไหม? ครอบครัวก็ดีงั้นหรือ… แต่หลี่เสวี่ยฉินบอกว่าครอบครัวเขาแปลกแล้วก็มีลูกเยอะ สถานะทางครอบครัวก็แย่

พ่อของหยินเหวินกั๋วเป็นหัวหน้าหน่วยหรือเปล่า? ดูเหมือนว่าเธอไม่รู้ แต่บ้านเกิดของเขาไม่ใช่ว่าอยู่ที่เจียงเฉิงเหมือนกันหรือ? ทำไมแม่ถึงบอกว่าเขามาจากเปิ่นซี? หรือว่าเธอจะจำผิด?

เป็นไปได้ไหมว่าฉันเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับการจับคู่นกยวนยางมากเกินไป

“แล้วเขามีอะไรดีบ้างล่ะ อย่างเช่นเธอชอบอะไรในตัวเขา?”

หูชื่อเหวินต้องการยืนยันเพิ่มเติมว่าคนผู้นี้คือหยินเหวินกั๋วจริงๆ หรือเปล่า?

“เขาก็ไม่ได้หล่อเหลาอะไรมากมายนัก แต่เขาดีกับฉัน เอาใจใส่เป็นพิเศษ ครั้งล่าสุดที่ฉันได้รับบาดเจ็บ เขายังส่งยามาให้ฉันด้วย…”

หลังจากจางหมิงเยี่ยนพูดจบก็ก้มหัวลงด้วยความลำบากใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอพูดคุยเรื่องส่วนตัวแบบนี้กับคนอื่น มันช่างน่าอายจริงๆ

ไม่หล่อมาก? แต่หยินเหวินกั๋วหล่อมากนะ เป็นไปได้ไหมว่าสเปคผู้ชายของแม่จะสูงมาก?

ดูแลเอาใจใส่? หูชื่อเหวินนึกถึงตอนเขาบิดผ้าเช็ดตัวและยืมเสื้อผ้าให้เธอในวันฝนตก กระทั่งตอนที่เขาเปิดหน้าต่างเพื่อให้น้ำร้อนเย็นเร็วขึ้นในโรงพยาบาล เขาก็เป็นคนเอาใจใส่พอสมควรนะ

ครั้งสุดท้ายที่จางหมิงเยี่ยนเจ็บตัวหยินเหวินกั๋วก็เอายามาให้ แสดงว่าคนที่แม่ชอบก็คือเขาจริงๆ แต่ทำไมหยินเหวินกั๋วถึงได้บอกว่าฉันเป็นแม่สื่อตัววุ่นวายละ

หรือเป็นเพราะว่าแม่ของเธออยากปิดเอาไว้ก่อน เขาเลยไม่อยากทำให้เรื่องวุ่นวายเพิ่มขึ้นใช่ไหม?

.............................................................

เวลาไม่เช้าแล้ว: เพื่อนนักอ่านบางคนบ่นหงุดหงิดว่าทำไมนักเขียนไม่เขียนให้นางเอกรู้สักทีว่าแม่ชอบใครอะไรแบบนี้ คือจะบอกว่าเรื่องนี้นักเขียนจะลีลาไปเรื่อยค่ะ แต่ไม่ถึงกับน่าหงุดหงิดออกจะขำๆมากกว่า กว่าจะรู้ก็อีกสักพัก แต่ในระหว่างไม่รู้นี่ นักเขียนจะแทรกความสงสัยของพระเอกเอาไว้ เรื่องมันจะสนุกตรงนี้ หลังจากพระเอกรู้ตัวก็จะรุกไม่ยั้ง เอาเป็นอ่านไปเขินไปละกัน คือเราว่าเลิฟไลน์มันเยอะ แล้วพระเอกนางเอกเป็นผู้ใหญ่ทั้งคู่ แต่จีบกันได้น่ารัก นางเอกมีปมในการแต่งงานและชีวิตคู่จากพ่อแม่มาก กว่าจะเปิดใจให้พระเอกค่อนข้างนาน ส่วนเรื่องพระเอกทำไมเกลียดภรรยาของตนเองมากนี่ก็เป็นเรื่องที่นักเขียนจะค่อยๆเปิดทีละนิดๆ เรียกได้ว่าอ่านแล้วสนุก เพลินๆนะคะ เราชอบเรื่องนี้มาก นักเขียนคนเดียวกันกับ" เกิดใหม่ปี80ฉันจะเมินสามีเก่า" เราว่าเรื่องนี้สนุกกว่าค่ะ เรื่องนี้เป็นแนวครอบครัว เน้นชีวิตคู่ เรื่องสร้างเนื้อสร้างตัวจะไปเน้นช่วงกลางเรื่อง ถ้าใครชอบแนวทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสามก็น่าจะชอบเรื่องนี้ได้ไม่ยากค่ะ 

ส่วนตัวเราชอบเรื่องนี้มากเป็นพิเศษอาจเป็นเพราะเราโตมากับครอบครัวที่พ่อแม่ทะเลาะกันทุกวันก็ว่าได้ (ฉากที่หูชื่อเหวินบรรยายตอนที่พ่อแม่ทะเลาะกันแล้วตัวเองต้องไปซุกตัวแอบมันทำให้นึกถึงเรื่องของตัวเองตอนเด็กๆเหมือนกัน) พออ่านเรื่องนี้แล้วเลยชอบมากจนต้องซื้อมาแปลให้เพื่อนๆอ่านกัน 

คือเด็กนี่กว่าจะผ่านเวลาแบบนั้นมาจนโตได้มันทิ้งบาดแผลที่มองไม่เห็นเอาไว้เยอะเลยนะคะ ชีวิตคู่เป็นอะไรที่ต้องใช้ศิลปะในการครองเรือนจริงๆ การแต่งงานก็เหมือนการซื้อหวยไม่ต้องถูกรางวัลที่1เลขชุด ขอเป็นหวยสามตัวก็ยังดี เพื่อนๆว่าแบบนั้นมั้ย?

ตอนนี้ยังไม่ได้คิดว่าจะติดเหรียญที่ตอนไหน ก็อยากให้เพื่อนๆอ่านกันเยอะๆนานๆจะมีนิยายแนวนี้ออกมา คือเราว่าพล็อตมันน่ารักกระจุ๋มกระจิ๋มแต่ไม่ไร้สาระ สอนเรื่องชีวิตคู่สอดแทรกเอาไว้ได้อย่างกลมกล่อม การจีบอะไรจะเป็นแนวผู้ใหญ่ไม่ใช่แนวตบจูบนะคะ

แต่อีบุ้คส์เราจะออกสองเดือนต่อเล่ม และอีบุ้คอาจจะเร็วกว่าในรายตอน ถ้าเพื่อนๆสามารถอุดหนุนกันได้บ้างจะขอบพระคุณมากๆเลยค่ะ 

แต่ถ้าเพื่อนๆทิ้งเม้นท์หรือให้หัวใจมากๆจนดันเรื่องนี้ขึ้นไปเปิดการมองเห็นได้ก็จะช่วยให้เรามีเงินไปซื้อนิยายมาแปลเรื่องอื่นๆมาให้อ่านอีกนะคะ

ขอบคุณเพื่อนบางคนที่โดเนทให้และเพื่อนๆที่ตามไปซื้ออีบุ้คนะด้วยนะคะ