หูชื่อเหวินถือเทียนในมือปล่อยผมยาวสยาย เธอคงพึ่งจะสระผมเพราะมีกลิ่นหอมจางๆ โชยมา ดวงตาเฉยเมยสงบราบเรียบไม่มีร่องรอยของความหวาดกลัว เธอมองหยินเหวินกั๋วโดยไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา

“หัวหน้าทำไมมาที่นี่ล่ะ? ไม่ใช่ว่าต้องไปซ่อมไฟหรอกหรือ?”

ผู้หญิงข้างๆ เห็นเขาก็อดแปลกใจจนทักขึ้นมา หญิงสาวมีท่าทางหวาดกลัวซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของหูชื่อเหวิน แต่ตัวเธอเองกลับไม่มีทีท่าหวาดกลัวเหมือนที่เขาจินตนาการเอาไว้เลย

“ใช่ พวกเรามาซ่อมไฟ พวกเธอรออยู่ในห้องนี้อย่าเดินไปมาละ” หยินเหวินกั๋วเรียกสติตัวเองกลับมาพยายามรักษาน้ำเสียงให้ปกติที่สุด

เมื่อเห็นว่าหูชื่อเหวินยังสบายดี เขาจึงปล่อยหัวใจที่สับสนของตัวเองลงได้ เขาคิดว่าตัวเองกังวลเกินไป ไม่น่ารีบมาที่ห้องควบคุมแผงโทรศัพท์ตั้งแต่แรกเลย

เมื่อดูท่าทางแล้วเธอคงไม่ต้องการให้ใครมาปลอบโยนหรอก!

“ได้ค่ะ ขอบคุณที่ทำงานหนักนะคะหัวหน้า!”

หูชื่อเหวินยังคงมีสีหน้าสงบ เธอไม่หันไปมองหยินเหวินกั๋วเช่นเคย เพียงแต่พาเยว่เหมยกลับเข้าไปในห้อง

“ทำไมเราไม่ไปห้องไฟฟ้าหลักด้วยกันละชื่อเหวิน?” เยว่เหมยพูดอย่างกังวล กลัวที่นี่จริงๆ

หูชื่อเหวินหันไปมองเยว่เหมยที่ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว พร้อมกับมองซ้ายมองขวาทั้งยังดึงแขนเสื้อเธอไว้อย่างหวาดระแวง

เมื่อหยินเหวินกั๋วได้ยินแบบนั้น เขาก็หยุดเดินและหันกลับไปมองหูชื่อเหวินอีกครั้ง

“ทำไมเธอไม่ไปกับหัวหน้าแทนล่ะ ฉันจะอยู่ดูแลที่นี่เอง”

หูชื่อเหวินคิดเรื่องนี้อยู่ครู่หนึ่งแล้วปฏิเสธ เธอไม่อยากเอาตัวเข้าไปใกล้ผู้ชายคนนี้อีก นอกจากนี้ก็ไม่อยากให้เขามากล่าวหาว่าเธอพยายามเข้าใกล้เขา

“ไป… ไปด้วยกันเถอะนะ ฝนตกไฟดับอย่างนี้ โทรศัพท์ใช้งานไม่ได้คงไม่มีสายเรียกเข้าหรอก” เยว่เหมยยังคงร้องขออย่างน่าสงสาร

“ก็ได้… งั้นก็ไปกัน”

เยว่เหมยจับแขนหูชื่อเหวินเดินออกไปด้วยกัน เธอกลัวมากจริงๆ แต่ถ้าเกิดอยู่กับคนหมู่มากในห้องไฟหลักอาจจะไม่กลัวเท่านี้

หยินเหวินกั๋วไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนหูชื่อเหวินยอมไปด้วย เขารู้สึกโล่งใจมากแค่ไหน

เมื่อมาถึงห้องไฟหลักเหล่าจางก็ตรวจสอบวงจรเรียบร้อยแล้ว

“หัวหน้าหยิน อยู่ที่…”

ขณะที่กำลังจะพูด อยู่ๆ ก็สังเกตเห็นสองสาวด้านหลังหยินเหวินกั๋ว หนึ่งในนั้นคือหูลี่อิงผู้เป็นหนึ่งในดอกไม้สองดอกของไร่แห่งนี้ ดูเหมือนว่าเธอเพิ่งเปลี่ยนชื่อได้ไม่นาน

ตอนนี้เธอกำลังสวมเสื้อผ้าของภรรยาเขา เป็นไปได้ไหมว่าหัวหน้าหยินยืมเสื้อผ้ามาให้ผู้หญิงคนนี้

เหล่าจางมองหยินเหวินกั๋วและหูชื่อเหวินสลับไปมา ดูเหมือนเป็นคู่รักที่เหมาะสม แต่ได้ยินมาว่าผู้หญิงคนนี้นิสัยไม่ดีเท่าไหร่ ไม่รู้หัวหน้าหยินจะทนได้หรือไม่

“พี่จาง สถานการณ์เป็นไงบ้าง?”

หยินเหวินกั๋วเห็นว่าเหล่าจางมองมาที่เขาและหูชื่อเหวินที่อยู่ด้านหลัง แต่กลับไม่พูดเรื่องงานที่ค้างไว้ออกมาจึงอดไม่ได้ที่จะเตือน

“โอ้ ปัญหาเดิมๆ ฝนตก ลมแรง สายเคเบิลหลักเลยขาดและสายไฟอีกหลายเส้นก็ขาด แต่ถ้าเราสองคนร่วมมือกันน่าจะแก้ปัญหาได้ อาจจะต้องใช้เวลาและความพยายามสักหน่อย”

“ไม่เป็นไร มาเริ่มกันเถอะ”

หยินเหวินกั๋วถอดเสื้อกันฝนออกและเริ่มทำงานกับเหล่าจาง นอกจากนี้ยังมียุวชนอีกสองสามคนอยู่ในนี้ด้วย

หูชื่อเหวินไม่อยากอยู่ตรงนี้เธอไม่เข้าใจเรื่องไฟฟ้า ดังนั้นจึงหาเก้าอี้มานั่งและดูพวกเขาพยายามซ่อมไฟกันอย่างวุ่นวาย

ในทางกลับกันเยว่เหมยกลับมีท่าทางกระตือรือร้นมากขึ้น เมื่อมีคนเยอะเธอก็เริ่มพูดคุยช่วยส่งของและช่วยถือไฟฉายอยู่สักพัก

หยินเหวินกั๋วมองหูชื่อเหวินที่นั่งอยู่เฉยๆ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วรู้สึกอึดอัดขึ้นมา ทำไมเขาจะต้องกังวลเรื่องผู้หญิงคนนี้ทั้งยังคอยมองอยู่ตลอดว่าเธอจะเป็นอะไรไหม?

“หูชื่อเหวินมานี่ ช่วยฉันฉายไฟหน่อย!” ชื่อนี้ดูเหมือนว่าเขาจะเรียกออกมาได้อย่างราบรื่นขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่เรียกก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้คือหูชื่อเหวินไม่ใช่หูลี่อิงจากชาติที่แล้ว

หูชื่อเหวินเดินไปช่วยอย่างไม่เต็มใจ เธอหยิบไฟฉายจากมือหยินเหวินกั๋วชูขึ้นช่วยส่องไฟให้สว่าง

จึงได้เห็นการเดินสายที่รวดเร็วและฉับไวของหยินเหวินกั๋วในการขันสกรู เสร็จไปหนึ่งอันแล้ว

“ฉายไฟมาทางนี้!”

หูชื่อเหวินย้ายไปส่องไฟตรงที่ชายคนนั้นพูด เธอรู้สึกเมื่อยจากการเขย่งเท้า จึงจับเก้าอี้มาไว้ข้างๆ เขาแล้วยืนบนนั้นเพื่อส่องไฟฉาย

ด้วยวิธีนี้ความสูงของเธอและหยินเหวินกั๋วจึงอยู่ระดับเดียวกันและใกล้กันมากขึ้น

เนื่องจากหูชื่อเหวินไม่ได้มัดผมหลังจากสระ มันจึงตกระลงบนใบหน้าของเธอ กลิ่นหอมจากผมลอยเข้าจมูกของหยินเหวินกั๋ว ในบางครั้งผมบางส่วนก็ปรกลงบนแขนของเขาทำให้รู้สึกกระสับกระส่าย เกิดอาการคันและทำให้ฟุ้งซ่านขึ้นมา

“เอาไฟฉายมา ฉันจะออกไปดู” หยินเหวินกั๋วต่อสายสุดท้ายเสร็จแล้วจึงหยิบไฟฉายจากหูชื่อเหวิน เขาสวมเสื้อกันฝนเดินออกไปกับเหล่าจาง

หูชื่อเหวินอยู่ใกล้เขามาก จนทำให้เขาไม่มีสมาธิในการทำงาน

ความรู้สึกที่ควบคุมไม่ได้กลับมาอีกครั้ง ทำให้หยินเหวินกั๋วหงุดหงิด

“นี่หัวหน้าหยิน นายกำลังคบกับผู้หญิงคนนั้นอยู่หรือเปล่า?”

เหล่าจางเอนตัวมาถามเสียงต่ำอย่างคลุมเครือ

“ผู้หญิงคนไหน?” หยินเหวินกั๋วรู้สึกปั่นป่วนในใจจึงถามกลับโดยไม่รู้ตัว

“คนที่คอยถือไฟฉายให้นายไง วันนี้นายขอยืมเสื้อกับภรรยาของฉันไม่ใช่หรือ?”

เหล่าจางพูดพร้อมกับทำท่า‘เข้าใจทุกอย่างเป็นอย่างดี’

หยินเหวินกั่วตกตะลึง

“อย่าพูดอะไรไร้สาระ เรื่องวันนี้ก็แค่บังเอิญเท่านั้น ไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

“ดูสิ นายยังไม่ยอมรับเลย เมื่อกี้เสี่ยวหลิวบอกว่านายวิ่งไปที่ห้องคุมแผงโทรศัพท์ทันทีที่เข้ามาในสำนักงานทั้งยังขอให้พวกเขาไปห้องไฟฟ้าหลักก่อน นายรีบไปดูเธอก่อนใช่ไหมล่ะ?”

หยินเหวินกั๋วไม่รู้ว่าจะตอบอะไร เขารีบไปหาหูชื่อเหวินจริงๆ

“ฉันคิดว่าผู้หญิงคนนี้สวยมาก สภาพครอบครัวเธอก็ไม่เลวเลยทีเดียว นายควรจับเธอไว้ให้อยู่หมัดไม่อย่างนั้นยังมีผู้ชายอีกหลายคนต่อแถวรอเธออยู่”

“แต่ฉันได้ยินมาว่าเธอค่อนข้างอารมณ์ร้าย นายจะทนได้หรือเปล่า? มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก ขอแค่นายเต็มใจที่จะอยู่กับเธอ นิสัยใจคอก็ไม่ใช่สิ่งสำคัญอีกต่อไป พวกเราเป็นสุภาพบุรุษไม่จำเป็นต้องเถียงกับผู้หญิง พี่สะใภ้ของนายก็อารมณ์ร้าย แต่ตอนนี้เราก็อยู่ด้วยกันมาหลายปีแล้ว”

ยิ่งพูดเหล่าจางก็ยิ่งนึกถึงภรรยาของตนเอง อย่าคิดว่าเขากำลังพูดถึงพี่สะใภ้แบบทั่วไปแต่เขากำลังนินทาอยู่ต่างหาก

หยินเหวินกั๋วพูดไม่ออก เขาไม่ยอมรับทั้งหมดนั่นแหละ เหล่าจางคนนี้จะยอมทนทรมานไปจนตายเลยหรือไง?

เมื่อนึกถึงเหล่าจางที่พูดถึง เขาก็หวนนึกถึงชีวิตแต่งงาน 2 ปีกับหูลี่อิงในชาติก่อน เป็นสองปีนี้ไร้ประโยชน์ เขาเจอกับเธอน้อยครั้งมาก เขาแทบไม่ค่อยกลับบ้านด้วยซ้ำ

บางครั้งจะเจอกันก็ตอนที่หูลี่อิงต้องการจะบ่นต่อว่า ทะเลาะหรือกระทั่งข่มขู่เขา

ยิ่งนึกถึงการแต่งงานกับหูลี่อิงในชีวิตก่อนแล้ว เขาก็รู้สึกแย่ขึ้นมา