รอยจูบในราตรี

ในศาลเจ้าร้างที่เงียบสงัด เสียงลมพัดหวีดหวิวผ่านหน้าต่างที่ผุพัง อากาศเย็นเยือกแทรกซึมเข้ามาภายใน เสวียนหลงนั่งเงียบๆ ใกล้กับอู๋เหวินที่พึ่งได้รับการรักษาบาดแผล ความเงียบในยามนี้กลับทำให้จิตใจของเขาวุ่นวายยิ่งนัก

อู๋เหวินนอนพิงผนังด้วยท่าทางเหนื่อยล้า แต่แล้วเขาก็ลืมตาขึ้นด้วยแววตาเปล่งประกาย "เจ้าไม่คิดจะตอบแทนอะไรข้าหน่อยหรือ" เขาพูดขึ้นมาในความเงียบ ทำให้เสวียนหลงหันมามองหน้าเขาอย่างงุนงง

"ท่านหมายถึงอะไร?" เสวียนหลงถามด้วยความไม่เข้าใจ

อู๋เหวินไม่ตอบ เขาเพียงแต่ยิ้มและดึงเสวียนหลงเข้ามาหา ริมฝีปากของพวกเขาสัมผัสกันในพริบตา เสวียนหลงตะลึงไปกับความอ่อนโยนที่ส่งผ่านมากับจูบนั้น แต่ความเขินอายและความโกรธก็ทำให้เขาพยายามผลักอู๋เหวินออก

"บาดเจ็บขนาดนี้ยังจะอยากลวนลามผู้อื่นอีกหรือ?" เสวียนหลงโวยวาย น้ำเสียงผสมความเขินอาย

อู๋เหวินหัวเราะเบาๆ "การได้จูบเจ้าเหมือนข้าได้กินยาวิเศษ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น ริมฝีปากของเขาเลื่อนไปหอมแก้มเสวียนหลง หอมหน้าผาก แล้วกลับมาจูบริมฝีปากอีกครั้ง คราวนี้ลึกซึ้งและนุ่มนวลยิ่งกว่าเดิม

เสวียนหลงหน้าแดงขึ้นมา ความรู้สึกอุ่นวาบแผ่ซ่านไปทั่วร่าง เขาพยายามหายใจให้ปกติ แต่ความรู้สึกที่ถูกกระตุ้นนี้ทำให้เขาตัวสั่นน้อยๆ

"เจ้า...เจ้ากำลังทำอะไร?" เสวียนหลงถามเสียงแผ่ว

"ข้าต้องการให้เจ้าเข้าใจว่าข้ารู้สึกอย่างไร" อู๋เหวินกระซิบเบาๆ ริมฝีปากของเขาค่อยๆ เคลื่อนไปที่ซอกคอของเสวียนหลง ดอมดมกลิ่นหอมที่อบอวลอยู่ที่นั่น แล้วจูบไหล่อย่างอ่อนโยน

เสวียนหลงหลับตา หัวใจเต้นระรัว เขาไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกที่เกิดขึ้นภายในตัวได้ ความอ่อนโยนและความวาบหวามที่อู๋เหวินมอบให้นั้นทำให้เขารู้สึกเหมือนอยู่ในฝัน

อู๋เหวินจับมือเสวียนหลงขึ้นมาแนบกับใบหน้าของเขา "เจ้าช่างงดงามเกินกว่าที่ข้าจะบรรยาย ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะเป็นใครมาจากไหน ข้ารู้เพียงว่าใจของข้าต้องการเจ้า" เขาพูดด้วยเสียงหวานล้ำ

เสวียนหลงหน้าแดงขึ้นกว่าเดิม ความเขินอายทำให้เขารู้สึกเหมือนจะระเบิดออกมา เขามองตาอู๋เหวินที่เต็มไปด้วยความหลงใหลและความห่วงใย รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านจากการสัมผัสนั้น

"ข้า...ข้าไม่รู้" เสวียนหลงตอบเสียงแผ่ว

อู๋เหวินยิ้มและเอามือของเสวียนหลงขึ้นมาจูบซ้ำๆ "เจ้าคือรักแรกพบของข้าเสวียนหลง ข้าอยากกักขังเจ้าไว้ในอ้อมแขนข้าตลอดไป แม้ว่าโลกจะล่มสลาย ข้าก็ยังอยากให้เจ้ามีเพียงข้า" เขาพูดพลางจับมือเสวียนหลงแน่นขึ้น

เสวียนหลงรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านจากการสัมผัสนั้น ความเขินอายทำให้เขาทำตัวไม่ถูก เขามองตาอู๋เหวินที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย รับรู้ได้ถึงความปรารถนาที่ออกมาจากแววตานั้น

เสียงเอะอะโวยวายจากด้านนอกทำให้พวกเขาต้องแยกออกจากกัน อู๋เหวินจับดาบของเขาแน่น เตรียมพร้อมสำหรับการป้องกัน เสวียนหลงรู้สึกถึงความอบอุ่นและความปลอดภัยที่อู๋เหวินมอบให้ แม้ในยามที่ความโกลาหลเกิดขึ้นรอบตัว

"ข้าจะปกป้องเจ้า เสวียนหลง ข้าสัญญา" อู๋เหวินพูดเสียงหนักแน่น ก่อนที่ทั้งสองจะเตรียมพร้อมรับมือกับสิ่งที่กำลังจะมาถึง ความรักและความห่วงใยที่อู๋เหวินมีต่อเสวียนหลงเป็นแสงสว่างในความมืดมิดของคืนที่หนาวเหน็บนี้

แต่แล้วเสียงฝีเท้าหนักๆ และเสียงตะโกนจากด้านนอกทำให้ความเงียบสงบที่พวกเขามีอยู่ในขณะนี้ถูกทำลาย อู๋เหวินหันไปมองทางเข้าศาลเจ้า ความกังวลฉายชัดบนใบหน้าของเขา

"พวกมันมาแล้ว" เขากระซิบเสวียนหลงเบาๆ

เสวียนหลงหายใจลึกๆ และพยายามเก็บความกลัวไว้ในใจ เขารู้ว่าในยามนี้ เขาต้องพึ่งพาอู๋เหวินเท่านั้น และแม้ว่าใจเขาจะเต้นระรัวด้วยความหวาดกลัว แต่เขาก็พร้อมจะเผชิญหน้ากับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป