ลั่วซางกระพริบตา หน้าแดงและดูไร้เดียงสาจริงๆ ในขณะที่มองไปที่เหนียนจุนถิง
ทันใดนั้น เหนียนจุนุถิงก็ไม่รู้ว่าจะดำเนินการต่ออย่างไร 'ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่สาวพรหมจารีอายุสามสิบปีใช่ไหม? ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอทำตัวเหมือนสัตว์ประหลาดสาวจอมเงี่ยน พยายามหาข้อแก้ตัวทุกรูปแบบเพื่อขัดถูฉัน มันน่าขนลุกมาก' เขาคิด
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวมากยิ่งขึ้นก็คือความจริงที่ว่าร่างกายของเขามีปฏิกิริยาต่อเธอ
ตอนนี้เขาหิวโหยทางเพศเกินกว่าจะขี้บ่นจุกจิกหรือเปล่า?
เขาตัวสั่น แล้วพูดกับลั่วซาง “ลงไปชั้นล่างแล้วบอกพี่หรานให้โทรหาหมอหาน โทรหาเสี่ยวซีด้วย”
“คุณไม่สบายเหรอค่ะ?” ความกังวลว่าการกระทำที่ไม่ระมัดระวังของเธออาจทำร้ายเหนียนจุนถิงทำให้ลั่วซางรู้สึกกังวล
"มันไม่ใช่ธุระของเธอ แค่ไปคุยกับพี่หราน” สีหน้าเขินอายเล็กน้อยแวบผ่านดวงตาของเหนียนจุนถิง ในขณะที่เขาตอบกลับ น้ำเสียงของเขาดูแย่กว่าเดิม
ลั่วซางลงไปชั้นล่างเพื่อแจ้งพี่หรานแล้วกลับมาทันที เธอรู้สึกกระสับกระส่าย ขณะที่เธอกลัวว่าจะถูกไล่ออกจากนายน้อยจอมจู้จี้จุกจิกคนนี้
ท้ายที่สุดแล้ว กองทุนวิทยาลัยของเธอขึ้นอยู่กับงานนี้
โชคดีที่เหนียนจุนถิงไม่ได้ตะโกนใส่เธออีกหลังจากที่เธอกลับมาชั้นบน แต่ยังคงนอนอยู่บนเตียงและเบิกตากว้าง เสื้อชุดนอนของเขายังคงปลดกระดุมออก เผยให้เห็นหน้าอกของเขา
ลั่วซางตั้งใจจะติดกระดุมเสื้อของเขาเพราะเธอกังวลว่าเขาอาจจะเป็นหวัด แต่ก่อนที่มือของเธอจะแตะเสื้อของเขา เขาก็ตะโกนว่า 'อย่าแตะฉัน' ใส่เธอ
'ฉันผิดไปหมด' ลั่วซางไม่ได้คิดอะไรนอกจากคำพูดไม่กี่คำนี้ ตอนนี้เขาไม่ยอมให้เธอแตะตัวเขาด้วยซ้ำ แล้วจากนี้ไปเธอจะดูแลเขาอย่างไร?
"คุณเหนียน ฉัน... ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”
เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะเห็นของลับของเขาหรือขัดถูตรงนั้นนานเลย และเธอก็ไม่ได้พยายามที่จะลวนลามเขาด้วย เธอไม่มีความปรารถนาที่จะทำอะไรกับเขาเลยจริงๆ
เหนียนจุนถิงส่งเสียง ฮึ ในลำคอ จากนั้นหันหน้าหล่อของเขาออกไปโดยไม่พูดอะไรกับลั่วซางสักคำ
-
ประมาณยี่สิบนาที หมอหานก็ปรากฏตัวขึ้นในห้องนอน เขาสวมแว่นตาดูอ่อนโยนและสง่างาม
ก่อนที่หมอหานจะถามคำถามใดๆ เหนียนจุนถิงก็เหลือบมองลั่วซางแล้วพูดกับเธอว่า “ลงไปชั้นล่าง”
“แต่… ในฐานะผู้ดูแลของคุณ ฉันจำเป็นต้องรู้เกี่ยวกับสภาพร่างกายของคุณเพื่อดูแลคุณให้ดีขึ้น ถูกไหมค่ะ?” ลั่วซางถามด้วยความลังเล
“ลงไปชั้นล่าง หรือเธอจะเก็บกระเป๋าแล้วกลับบ้านไปเลย” เหนียนจุนถิงเตือนเธอด้วยใบหน้าเข้ม “ปิดประตูเมื่อเธอออกไป”
ลั่วซางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันหลังกลับ เมื่อเธอกำลังจะปิดประตู ร่างหนึ่งในชุดสีน้ำเงินก็รีบวิ่งเข้ามาและตะโกนว่า “ถิงถิง ถิงถิง ทำไมคุณถึงโทรหาผมอย่างเร่งด่วนขนาดนี้? คุณเป็นอัมพาตหรือเปล่า?”
ลั่วซางเซและเกือบจะล้มลง
ถิง ถิง?
'โอ้ ช่างเป็นชื่อเล่นที่น่าขยะแขยงจริงๆ' เธอคิด
“ฉันบอกแล้วว่าอย่าเรียกฉันแบบนั้น” เสียงเตือนอันเกรี้ยวกราดของเหนียนจุนถิงดังมาจากห้องนอน “ฉันจะหักขาของนายเมื่อฉันหายดี เชื่อมะ”
“ถิงถิง อย่าทำแบบนี้ เราเป็นเพื่อนกัน” ชายชุดน้ำเงินพูดพร้อมยิ้มหน้าด้าน “ถ้านายลุกขึ้นได้ ฉันคงไม่กล้าเรียกนายแบบนี้หรอก”
ลั่วซางและชายคนนั้นมองหน้ากัน เขาสวมเสื้อเบลเซอร์และกางเกงยีนส์ ซึ่งดูเหมือนอายุเท่าเหนียนจุนถิง เขามีใบหน้าหล่อเหลาราวแกะสลัก ริมฝีปากอิ่ม และฟันขาว และดูเหมือนผู้ชายใจดีและใจกว้างจากการวาดภาพด้วยหมึก
“โย่ นั่นผู้ดูแลคนใหม่เหรอ?” เสี่ยวซีเหลือบมองลั่วซางอย่างรวดเร็ว จากนั้นเดินเข้าไปในห้องนอนและปิดประตูอย่างสบายๆ
ลั่วซางแสดงสีหน้ากังวลขณะที่เธอลงไปชั้นล่าง เธอหวังอย่างจริงใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติร้ายแรงกับเหนียนจุนถิง
-
ในห้องนอน หน้าอกของเหนียนจุนถิงสั่นไหวในขณะที่เขาโกรธเสี่ยวซีมาก เขาเชื่อว่าเขาทำผิดพลาดในการโทรหาเสี่ยวซี
เขาหายใจเข้าลึก ๆ และหันไปมองหมอหานด้วยสีหน้าแปลก ๆ เล็กน้อย จากนั้นกระแอมในลำคอและพูดว่า "หมอหาน ผมจำได้ว่าคุณต้องรับผิดชอบต่อการฟื้นตัวของผมเมื่อเจ็ดปีก่อนตอนที่ผมประสบอุบัติเหตุครั้งนั้นในกองทัพ ตอนนั้นคุณบอกว่า… ของผม.. คือ… เอ่อ… แต่วันนี้ จู่ๆ ผมรู้สึกว่าส่วนหนึ่งของร่างกายผมมีปฏิกิริยา…”
