ลั่วซางคิดกับตัวเองว่า 'ผู้ชายคนนี้สายตาไม่ดี ใช่ไหม?'
"คุณเหนียน ฉันเป็นผู้หญิงแท้ค่ะ” เธออธิบายอย่างใจดี “เราผู้ดูแลมักจะต้องดูแลผู้ป่วยเช่นคุณ และบางครั้ง เราต้องทำงานหนักด้วย หลังจากฝึกฝนสองสามครั้ง ความแข็งแกร่งของฉันก็เพิ่มขึ้นตามธรรมชาติ แต่คุณก็แข็งแกร่งมาก เมื่อกี้ฉันเกร็งกล้ามเนื้อทุกส่วนเพื่อยกคุณขึ้น”
เหนียนจุนถิงยิ้มเยาะและพูดว่า “คุณเกร็งเหรอ? ผมไม่รู้สึกอย่างนั้น ในทางตรงกันข้าม ผมรู้สึกว่ามันค่อนข้างง่ายสำหรับคุณ”
ลั่วซางยิ้มแล้วตอบว่า “อันที่จริง ฉันเกิดมาค่อนข้างแข็งแกร่ง”
เหนียนจุนถิงมองดูเธออย่างบูดบึ้งและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ครั้งนี้ผมยกโทษให้คุณ แต่คราวหน้า… ผมไม่ต้องการให้คุณอุ้มผม แค่ช่วยพยุงผมขึ้นพอ”
ลั่วซางพยักหน้าและผลักรถเข็นเข้าไปในห้องน้ำ เธอหยุดที่ห้องน้ำ
“ช่วยผมหน่อยสิ” เหนียนจุนถิงกล่าว
ลั่วซางจำคำขอของเขาได้ ดังนั้นเธอจึงพยายามช่วยเขาลุกขึ้นเท่านั้น อย่างไรก็ตาม กระดูกสันหลังของเขาไม่สามารถพยุงร่างกายของเขาได้เต็มที่ และเธอก็ไม่สามารถให้เขานั่งในห้องน้ำได้หลังจากพยายามอยู่พักหนึ่ง
เหนียนจุนถิงพยายามดิ้นรนอีกสองสามครั้ง ความทุกข์ทรมานจากอาการบาดเจ็บระยะยาวทำให้เขารู้สึกไร้พลัง ซึ่งจุดชนวนความโกรธในใจและทำให้เขาผลักลั่วซางลงไปที่พื้น
ตุ๊บ! ด้านหลังของศีรษะของลั่วซางชนกับตู้ในห้องน้ำ และเกือบจะหมดสติไป ตาเธอพร่าไปชั่วขณะจากความเจ็บปวดและเริ่มได้ยินเสียงหึ่งๆ
เธอใช้มือแตะศีรษะ โชคดีที่เธอไม่มีเลือดออก
'ไม่น่าแปลกใจเลยที่ผู้ดูแลก่อนหน้าฉันทั้งหมดลาออก' เธอยิ้มอย่างขมขื่นและคิดกับตัวเอง 'ผู้ชายคนนี้เจ้าอารมณ์มาก'
อย่างไรก็ตาม งานได้ค่าตอบแทนดี และเธอจำเป็นต้องหาเงินให้เพียงพอสำหรับการเรียนในวิทยาลัย เธอจำเป็นต้องอดทนต่อไป ไม่ว่ามันจะยากแค่ไหนก็ตาม
เหนียนจุนถิงหันกลับมา จ้องมองเธออย่างเย็นชา ราวกับคาดหวังว่าเธอจะร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวและพูดว่า 'ฉันลาออก' สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจคือเธอแค่ลูบหัวก่อนที่จะจับกำแพงเพื่อยืนขึ้นและเดินมาหาเขา จากนั้นเธอก็อุ้มเขาเข้าไปในห้องน้ำด้วยท่าทีแข็งกร้าวเล็กน้อย
เขารู้สึกทั้งโมโหและอับอาย แต่ก่อนที่เขาจะทันพูดออกมา ลั่วซางก็พูดขึ้น เธอกล่าวว่า “คุณเหนียน ฉันเคยเห็นคนไข้แบบคุณมาหลายคนแล้ว บางคนจำเป็นต้องตัดแขนขาและไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง ฉันได้ยินมาว่าคุณได้รับบาดเจ็บที่กระดูกสันหลัง แต่คุณจะหายดี อาการป่วยนี้เป็นเพียงชั่วคราวเท่านั้น ฉันรู้ว่าคุณอารมณ์ไม่ดี แต่การกลั้นปัสสาวะไว้นานเกินไปอาจทำให้เกิดโรคระบบทางเดินปัสสาวะได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นคงน่าอายมากถ้าต้องไปพบแพทย์ระบบทางเดินปัสสาวะ ถูกไหม? ยังไงก็ไม่ควรผลักคนอื่นแบบนั้น ฉันไม่เพียงแค่กังวลเกี่ยวกับการได้รับบาดเจ็บ แต่ฉันกังวลว่าความเครียดอาจทำให้อาการบาดเจ็บที่กระดูกสันหลังของคุณแย่ลงและทำให้การฟื้นตัวของคุณช้าลง”
เมื่อมองดูรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเธอ เหนียนจุนถิงก็รู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังต่อยถุงที่เต็มไปด้วยผ้าฝ้าย
เขาเงยหน้าขึ้นเพื่อมองเธออย่างระมัดระวังอีกครั้ง แว่นตาขอบสีดำของเธอปิดบังใบหน้าของเธอครึ่งหนึ่ง และผมหน้าม้าของเธอก็หนา เธอเป็นผู้หญิงที่ดูธรรมดามาก แต่เธอมีสิ่งที่อธิบายไม่ได้ ทำให้เขาอยากมองเธอเรื่อยๆ
ทันใดนั้นเขาก็ออกคำสั่งและเห่า “เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นคุณเข้ามาและถอดกางเกงของฉันออกได้”
ลั่วซางหยุดชั่วครู่หนึ่ง หัวใจของเธอเต้นรัวเมื่อเธอมองดูใบหน้าหล่อเหลาอันน่าทึ่งของเขาที่เปล่งประกายภายใต้แสงไฟ
ก่อนหน้านี้เมื่อเธอเข็นรถเข็นเข้าไปในห้องน้ำ เธอไม่คาดคิดว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น แน่นอนว่าในฐานะผู้ดูแล เธอมักจะต้องทำสิ่งนี้ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอดูแลชายหนุ่มที่หน้าตาดีเช่นนี้ ดังนั้นแม้เธอจะสงบ ตอนนี้เธอก็มีความคิดอื่น ๆ แล่นเข้ามาในหัวของเธอ
ในการทำงาน เธอทำหน้าบูดบึ้งและบอกคนอื่นๆ ว่าเธออายุสามสิบแล้ว แต่อายุที่แท้จริงของเธอคือยี่สิบสองปี นอกจากนี้เธอยังไม่มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องเซ็กส์เลย
“อย่ามองผมเหมือนนักล่า! ผมกำลังบอกคุณว่าอย่าเอาเปรียบผมเพราะคุณไม่สมควรได้รับมัน” เหนียนจุนถิงกล่าวอย่างเย็นชาและภาคภูมิใจ คำพูดของเขาฆ่าความคิดทั้งหมดในหัวของลั่วซางทันที
“นักล่า”? ส่วนไหนของฉันดูเหมือนนักล่า? ผู้ชายคนนี้รู้วิธียกยอตัวเองจริงๆ
"คุณเหนียน คุณเข้าใจฉันผิด ฉันแค่ขี้อายนิดหน่อย” ลั่วซางกล่าว
