“จำไว้ คุณจะไม่มีที่ยืนในชุมชนนี้ตราบใดที่ซ่งอี้อยู่ที่นี่ ซู่ลั่วซาง นี่แค่จุดเริ่มต้น”
-
ตาของลั่วซางปิดแน่นขณะที่เธอดิ้นรนอย่างเจ็บปวดในความฝันของเธอ
เพล้ง!
เสียงที่คมชัดของเครื่องกระเบื้องที่แตก ทำลายความเงียบในยามค่ำคืน ทำให้เธอลืมตาขึ้นมาทันทีและตื่นจากฝันร้ายเกี่ยวกับบางสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว
ตอนนี้เธอจำได้ว่าเธอมาที่วิลล่าแห่งนี้เมื่อสามวันก่อนเพื่อเป็นผู้ดูแลนายน้อยเหนียน
ประมาณครึ่งเดือนที่แล้ว นายน้อยเหนียนไปทัศนศึกษา ถนนบนภูเขาพังถล่มทำให้รถของเขาตกลงไปในแม่น้ำที่เป็นน้ำแข็ง เนื่องจากขาดการช่วยเหลืออย่างทันท่วงที กระดูกสันหลังของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาได้รับการผ่าตัดหลายครั้ง แต่ยังไม่หายดีจนถึงทุกวันนี้ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเขาอารมณ์เสีย ผู้ดูแลสองคนจึงลาออก และลั่วซางเป็นคนที่สาม
“ลั่วซาง มาที่นี่เดี๋ยวนี้!” ได้ยินเสียงที่เย็นชาและโกรธของชายคนหนึ่งดังมาจากเตียงขนาดใหญ่กลางห้องนอน
ลั่วซางตัวสั่นและรีบสวมแว่นกรอบดำขนาดใหญ่ของเธอ เปิดไฟ จากนั้นลุกจากเตียงแล้วเดินอย่างรวดเร็วไปที่ห้องนอน
ภายใต้แสงไฟอันอบอุ่น เหนียนจุนถิงนอนอยู่บนเตียง ดวงตาเบิกกว้าง ส่องแสงราวกับดวงดาว ผ้าห่มคลุมแค่ขาถึงเอวเท่านั้น เขาสวมชุดนอนผ้าไหมสีฟ้าอมม่วง กระดุมไม่กี่เม็ดบริเวณหน้าอกไม่ได้ติด เสื้อนอนที่เปิดครึ่งตัวของเขาแทบจะคลุมร่างกายที่มีกล้ามเนื้อของเขาไม่ได้ และผิวสีมะกอกของเขาก็แวววาวจนไม่มีใครสามารถละสายตาจากมันได้
ข้างเตียงมีถ้วยกระเบี้ยงดินเผาสีม่วงแตกเป็นสองชิ้น
น่าจะเป็นแหล่งที่มาของเสียงที่ทำให้ลั่วซางตื่นขึ้นในตอนนี้
“คุณไม่อยากทำงานนี้แล้วใช่ไหม? คุณรู้ไหมว่าผมเรียกชื่อคุณกี่ครั้ง?” เหนียนจุนถิงจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา
“ฉันขอโทษค่ะ ฉันจะไม่ทำผิดพลาดแบบเดิมอีก” ลั่วซางขอโทษด้วยเสียงแผ่วเบา
เธอดูแลเขามาสามวันแล้ว เขาจะตื่นขึ้นมาห้าหรือหกครั้งในแต่ละคืน ดังนั้นเธอจึงได้นอนไม่ถึงสามชั่วโมงต่อวัน นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงหลับลึกในคืนนี้
“คุณต้องการน้ำดื่มใช่ไหมค่ะ?” เธอถาม
เหนียนจุนถิงเม้มริมฝีปากบางๆของเขาเข้าหากัน ครู่ต่อมาเขาพูดว่า "ไปเรียพ่อบ้านหวู่"
ตอนนี้ลั่วซางรู้แล้วว่าเขาต้องการอะไร แม้ว่าเธอจะเป็นคนที่ดูแลเขาในช่วงไม่กี่คืนที่ผ่านมา แต่เขาก็เรียกหาพ่อบ้านหวู่ช่วยทุกครั้งที่เขาต้องการไปห้องน้ำ
อย่างไรก็ตาม พ่อบ้านหวู่ดูเหมือนจะไม่ได้นอนหลับมาสองสามวันแล้วเช่นกัน และเขามีงานต้องทำมากมาย ลั่วซางเห็นเขาในระหว่างวัน เขาดูเหนื่อยมากและไอบ่อยๆ
ลั่วซางลังเลครู่หนึ่งแล้วแนะนำว่า “นายน้อยเหนียนค่ะ ฉันไปเอากระโถนมาให้คุณในห้องไหม?”
“ผมต้องพูดเรื่องนี้อีกเหรอ? ไปเรียกพ่อบ้านหวู่ ผมไม่อยากใช้กระโถน ผมอยากเข้าห้องน้ำ” เหนียนจุนถิงจ้องมองเธออย่างเย็นชาด้วยสีหน้ากรุ่นโกรธ
“วันนี้พ่อบ้านหวู่ดูเหมือนจะไม่สบาย เขาเป็นหวัด” ลั่วซางพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “ฉันจะพาคุณไปห้องน้ำเองค่ะ”
“คุณจะทำแบบนั้นได้ยังไง? คุณเป็นผู้หญิง…”
ก่อนที่เหนียนจุนถิงจะพูดจบประโยค ลั่วซางก็ดึงผ้าห่มของเขาออก อุ้มเขาขึ้นแนบอกของเธอแล้ววางเขาลงในรถเข็น หลังจากนั้นเธอก็วางหมอนไว้ด้านหลังเขาอย่างไตร่ตรอง
ชายหนุ่มตัวแข็งทื่อ
เขาแทบไม่เชื่อเลย เขาไม่หายจากอาการบาดเจ็บ แต่เขายังคงสูงและล่ำสัน แต่แท้จริงแล้วผู้หญิงคนนี้กลับ
ตอนนี้เขาตระหนักได้ว่าในฐานะชายอายุยี่สิบแปดปี เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาเป็นผู้ใหญ่ เขาถูกยก... โดยผู้หญิงคนหนึ่ง
ใบหน้าหล่อเหลาของเขาแดงก่ำด้วยความอับอายและความโกรธขณะที่เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างสงสัย เธอสูงเพียงห้าฟุตเจ็ดนิ้ว ดูผอมเพรียวและอ่อนแอ หน้าอกของเธอดูแบนราบเมื่อสวมชุดนอนหลวมๆ และเธอสวมแว่นตาขอบดำที่ดูโคตรเชย
เขากัดฟันแล้วพูดด้วยใบหน้าเข้มว่า “ใครบอกให้คุณยกผมขึ้นมา? คุณเป็นผู้หญิงจริงๆไหม? คุณคงไม่ใช่สาวประเภทสองจากประเทศไทยใช่ไหม?”
ลั่วซางพูดไม่ออก
