หลังจากสรุปเรื่องราวทั้งหมดแล้ว ซูฮั่นหยวนก็ฉีกบทออกเป็นชิ้น ๆ ไม่มีทางที่เธอจะกลายมาเป็นแค่ตัวละครเสริม! เธอไม่เคยเป็นคนขี้ขลาด! เพื่อจัดการกับคนใจร้ายเหล่านี้ เธอจะปล่อยให้พวกเขาทำตามใจไม่ได้! มีสามคำสำหรับขยะพวกนี้คือ ‘ไปตายซะ!’
ดวงตาของหลินชิงอี้ดูบวมและแดงเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเธอคงร้องไห้หนักมากเมื่อคืน
ไม่นานหลังจากนั้น หนิ่วหงเซี่ยก็เข้ามาในห้อง เธอกวาดสายตามองและพูดขึ้นว่า “หลินชิงอี้ สิทธิ์ของเธอในการถูกคัดเลือกเป็นพนักงานดีเด่นถูกยกเลิกแล้ว เหตุผลเพราะเธอดูหมิ่นหัวหน้าของตัวเอง”
หลินชิงอี้ก้มศีรษะลง มือของเธอกำแน่นที่ปกเสื้อ น้ำตาหยดลงมา
ดูเหมือนว่าหัวหน้าหนิ่วจะตั้งใจลงโทษเธอโดยตรง
เมื่อเห็นน้ำตาของหลินชิงอี้ หนิ่วหงเซี่ยก็แค่นเสียงออกมา “ถ้าเธอรู้ว่าจะเป็นแบบนี้ แล้วทำไมถึงยังทำแบบนั้น? ถ้าเธออยากทำงานต่อไป ก็หัดระวังคำพูดของตัวเองบ้าง ถ้าไม่อยากทำ ก็มีคนอีกเยอะแยะที่อยากเข้ามาในแผนกประชาสัมพันธ์นี้”
พูดจบหนิ่วหงเซี่ยก็หันหลังเดินออกไป
หลินชิงอี้กัดฟันแน่น ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เป็นเวลานาน เมื่อสงบจิตใจได้แล้ว เธอก็เห็นซูฮั่นหยวนมองมาที่เธอ และทันใดนั้นความรู้สึกขัดใจในใจก็ท่วมท้น เธอแผดเสียงออกมา “มองอะไร! มีอะไรให้ดู!”
ซูฮั่นหยวนหัวเราะเบา ๆ “เธอพูดถูก สภาพน่าสงสารแบบนี้ไม่มีอะไรน่าดูเลยจริง ๆ”
“อย่ามายิ้มเยาะกับความโชคร้ายของฉัน! แม้ว่าตอนนี้หนิ่วหงเซี่ยจะทำดีกับเธอ แต่ใครจะรู้ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันวันนี้ อาจจะเกิดขึ้นกับเธอในวันพรุ่งนี้ก็ได้!”
ซูฮั่นหยวนยิ้มเล็กน้อย “ไม่ต้องห่วง วันที่เธอหวังว่าจะมาถึงนั้นจะไม่มีวันมาถึง หัวหน้าของเราคือคนที่แยกแยะถูกผิด และเธอจะไม่ทำผิดกับใคร ตรงกันข้าม ฉันคิดว่าถ้าเราติดตามหัวหน้าหนิ่วต่อไป เราจะมีอนาคตที่สดใสรออยู่!”
“ฝันไปเถอะ!” หลินชิงอี้พูดอย่างไม่พอใจ แล้วก็เงียบไป หนิ่วหงเซี่ยกลับเข้ามาพร้อมกระติกน้ำร้อนและบังเอิญได้ยินที่หลินชิงอี้พูดอีกครั้ง
หนิ่วหงเซี่ยมองซูฮั่นหยวนด้วยสายตาชื่นชม ก่อนจะหันไปจ้องหลินชิงอี้ด้วยสีหน้ามืดครึ้ม “ดูเหมือนว่าเธอจะเลิกนิสัยแย่ ๆ ของตัวเองไม่ได้ ที่นี่คงไม่เหมาะกับเธอจริง ๆ”
หลินชิงอี้หน้าซีดเผือด วันนี้เป็นวันอะไรกันแน่ ทำไมเธอถึงโชคร้ายขนาดนี้?
ซูฮั่นหยวนลุกขึ้นยืนและยิ้ม “หัวหน้าหนิ่วคะ หัวข้อรายงานบนบอร์ดครั้งต่อไปของเราคือเรื่องการช่วยเหลือผู้อื่นและการทำความดี ฉันจะไปที่โรงงานเพื่อรวบรวมข้อมูลค่ะ”
“ได้ ไปเถอะ”
ทันทีที่เธอออกจากห้องทำงาน ลมหนาวจากทิศตะวันตกเฉียงเหนือก็พัดมาเหมือนมีดเฉือนที่ใบหน้า เธอพันผ้าพันคอรอบคอให้แน่นขึ้นและกำลังจะไปที่โรงงานเมื่อเห็นหัวหน้าของเธอวิ่งตามมา
“ฮั่นหยวน ยามโทรมาบอกว่ามีคนในครอบครัวของเธอมารออยู่ที่หน้าโรงงาน”
“รับทราบค่ะ ขอบคุณนะคะ หัวหน้า”
เธอยัดมือลงในกระเป๋าเสื้อแล้วเดินออกไป สงสัยว่ามีอะไรเกิดขึ้นที่บ้านหรือเปล่า ครอบครัวนี้เป็นปัญหาสำหรับเธอ และเธอก็สามารถเลือกที่จะเพิกเฉยต่อพวกเขาได้
อย่างไรก็ตาม มีคนหนึ่งที่เธอไม่สามารถเมินเฉยได้
คนนั้นคือซูต้าจียง
เขาเป็นพ่อที่ดีมาก เป็นพ่อที่เจ้าของร่างเดิมรักและเคารพอย่างมาก ถ้าเขามีปัญหาอะไรเกิดขึ้น เธอย่อมต้องไปหาเขาอย่างแน่นอน
แต่ที่ไม่คาดคิดคือ เมื่อซูฮั่นหยวนมาถึงทางเข้าโรงงาน เธอก็เห็นซูจิ่งเหิงรออยู่ที่นั่น
ครอบครัวซูมีลูกสี่คน สองคนเป็นผู้ชายและสองคนเป็นผู้หญิง ลูกคนที่สาม ซูจิ่งรุ่ย เป็นคนไม่เอาการเอางาน แม้ว่าเขาจะฉลาด แต่เขาก็เห็นแก่ตัวและไม่พยายามพัฒนาตัวเอง
ลูกคนโตคือซูจิ่งเหิง เขาเป็นคนซื่อสัตย์ พูดช้า และไม่เคยก่อปัญหาใด ๆ อย่างไรก็ตาม เขาเป็นสามีที่ยอมภรรยาทุกอย่าง
ถ้าภรรยาบอกให้เขาไปทางตะวันออก เขาจะไปทางตะวันออก ถ้าภรรยาบอกให้เขาตีหมา เขาก็ไม่กล้าจับไก่
เขาไม่เคยรังแกเจ้าของร่างเดิม แต่ก็ไม่เคยทำอะไรเพื่อเธอเช่นกัน แม้ว่าเขาจะเป็นพี่ชายของเธอ แต่ก็เป็นแค่ในนามเท่านั้น พวกเขาไม่มีความสัมพันธ์ที่สนิทสนมกัน
หลังจากที่ซูฮั่นหยวนทะลุมิติมาในนิยาย เธอก็ไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับพี่ชายคนนี้มากนัก
