ลิง เทียนปิง ทำทุกอย่างอย่างตั้งใจ แบบลิงๆ ในร่างแปลงของมนุษย์

   เพื่อที่เขาจะได้กลับไปเป็นอสูรวานรหยินหยางตามเดิม

   เมื่อเวลาผ่านไป ลิงก็ใช้ตะเกียบเป็น

   และที่สำคัญ ขณะนี้เวลาได้ผ่านไปแล้ว 1 ปี 

   เทียนปิง สามารถส่งปราณเข้าสู่กล้ามเนื้อทุกมัดได้แล้ว

    "เอาละ.. ถึงเวลาแล้วที่เจ้าต้องมาฝึกวรยุทธ์กับข้า"

    ท่านอาจารย์เสือ กล่าวออกมา

   "วรยุทธ์ คืออะไรขอรับ ท่านอาจารย์เสือ" เทียนปิงถามด้วยความสงสัย

   "วรยุทย์ คือท่าทาง หรือเรียกอีกอย่างว่ากระบวนท่า ที่พวกมนุษย์ใช้ในการป้องกัน และจู่โจม"

   "ข้าใช้แค่กรงเล็บ คมเขี้ยวกับพละกำลัง ก็ทำลายท่าทางกระบวนท่าพวกนี้ได้แล้วนิขอรับ" เทียนปิงถามออกไป

   "ใช่.. นั่นคือเจ้า ในตอนอยู่ในร่างอสูรวานรหยินหยาง"

   "แต่ตอนนี้ เจ้าอยู่ในร่างแปลงมนุษย์"

   "ฮือๆๆ.. ท่านอาจารย์เสื ท่านต้องช่วยข้านะขอรับ"

   คำพูดของ ท่านอาจารย์เสือ ไปสะกิดต่อมปมด้อยของเทียนปิง

   "ฮือๆๆ.. ข้าไม่อยากอยู่ในรูปร่างของมนุษย์ ที่อัปลักษณ์แบบนี้"

    ยี้......!!

   ถึงเทียนปิงจะเคยเห็นมนุษย์ แต่เขาก็มิเคยได้ต่อสู้กับพวกมนุษย์ เพราะมนุษย์ที่สามารถเข้ามาลึกในอาณาเขตป่าอสูร จนถึงเทือกเขาจันทราแห่งนี้ได้ ย่อมต้องเเข็งแกร่งมาก

  มนุษย์พวกนั้นก็จะถูกบิดาของเทียนปิง ที่เป็นเซียนอสูรขั้น 3 กำจัดไป

   เขามิเคยต้องได้ลงมือเพราะปราณอสูรของเทียนปิงยังไม่เเข็งแกร่งพอ ที่จะสู้กับมนุษย์พวกนั้น

   "เอาละ.. เลิกร้องให้แล้วมาฝึกวรยุทธ์กันได้แล้ว เจ้าจะใช้แต่กรงเล็บ คมเขี้ยว และพละกำลังต่อสู้ในร่างแปลงของมนุษย์มิได้"

   "มันจะทำให้เจ้าถูกสงสัยว่าเป็นอสูรปลอมตัวมาเป็นมนุษย์ ทำให้เจ้ามีอันตรายถึงแก่ชีวิตได้"

   "ฝึกก็ฝึกขอรับ ท่านอาจารย์เสือ"

   "เฮ้อ.. เป็นมนุษย์นี่มันยุ่งยากจริงๆ เฮ้อ.."

  เทียนปิงบ่นอุบ...