เช้าวันต่อมา ชุน 2 และนักเรียนฝึกทหาร ตื่นมาแต่เช้าตรู่ตามเวลาที่พวกครูฝึกเคยปลุกพวกเขาขึ้นมาฝึกเหมือนเดิม

 

   ทั้งๆที่บรรดาครูฝึก มิได้มาปลุกพวกเขาในเช้านี้ พวกเขาเคยชินไปเสียแล้ว

 

 

 

 

 

   "เอาละ.. พวกเจ้าทุกนาย จะได้รับดาบทหาร และโล่ทหาร เอาไว้ใช้ป้องกันตัว"

 

 

 

   "พวกเจ้าจะต้องนำ ดาบและโล่ ติดตัวพวกเจ้าไปด้วยทุกที่ ตลอดเวลา เมื่อพวกเจ้าไปทำภารกิจก่อสร้างท่าเรือ ถนน และค่ายการค้า ในชายป่าจันทราดำแห่งนี้"

 

 

 

 

 

 

 

   แล้วนรกก็มีจริง

 

 

 

   หัวหน้าครูฝึก นำปลอกถ่วงน้ำหนัก ที่นักเรียนฝึกทหารคุ้นเคยกันดีมาให้ทุกคนสวมเอาไว้

 

 

 

   เพิ่มน้ำหนักจาก จุดละ 2 กีลา ขยับขึ้นเป็น จุดละ 10 กีลา รวมเป็น 40 กีลา  ( 40 กิโลกรัม )

 

 

 

    นั่นหมายความว่า ในช่วงนี้แม้พวกเขาไม่ต้องวิ่ง ไม่ต้องแบกหิน แต่พวกเขาก็ยังคงต้องไปเป็นแรงงานก่อสร้าง เพื่อที่จะสร้างท่าเรือถาวร ตามแผนงานก่อสร้าง ขั้นที่ 1

 

 

 

   พร้อมปลอกถ่วงน้ำหนัก 40 กีลา ติดตัวไปด้วยทุกคน

 

 

 

   ถึงภารกิจนี้จะเร่ง และเสี่ยงมาก หากเสร็จช้า และพวกนักเรียนฝึกทหารก็จะมีโอกาศที่จะตกตายจากพวกสัตว์ป่าดุร้าย และสัตว์อสูร สูงมากขึ้น

 

 

 

   แต่ดูเหมือนทางครูฝึกจะมิได้สนใจเลยว่า งานก่อสร้างนี้จะแล้วเสร็จเมื่อไร

 

 

 

   ครูฝึกสั่งให้นักเรียนฝึกทหารทุกนาย ต้องทำงานวันละ 14 ยาม

 

   ( 14 ยาม = 14 ชั่วโมง )

 

 

 

   ตามลักษณะงานที่ทางขุนนางก่อสร้างกรมโยธากำหนดมา

 

 

 

   ทุกคนทำงานหนักบ้างเบาบ้างแล้วแต่งานที่ได้รับมอบหมาย สลับสับเปลี่ยนกันไป แต่ทุกคนต้องทำงาน 14 ยามเท่ากัน จึงจะไปนอนไดั

 

 

 

 

 

   แล้วอีก 40 วันต่อมา ในขณะที่ท่าเรือถาวรกำลังจะแล้วเสร็จสมบูรณ์ สิ่งที่ท่านขุนพลอี้คาดเอาไว้ก็เป็นจริง

 

 

 

   ในยามวิกาล ขณะที่บรรดาบรรดานักเรียนฝึกทหารกำลังหลับสนิท ฝูงสัตว์ป่าดุร้าย และสัตว์อสูร ก็มุ่งเข้าโจมตีกำลังพลของสำนักมือปราบที่คอยเฝ้าระวังลาดตระเวนอยู่รอบนอกของค่ายพัก

 

 

 

   ชุน 2 ตกใจ แล้วตื่นขึ้นมากลางดึก เนื่องจากเขาได้ยินเสียงการต่อสู้ และเสียงร้องโหยหวนของมนุษย์ เสียงร้องนั้นดังมาก ดังจนน่าขนลุก ก็ยังคงดังเข้ามาเสมอๆ

 

 

 

   ไม่ต้องคิด ชุน 2 มีประสบการณ์เป็นตายมาแล้วหลายครั้ง

 

 

 

   ชุน 2 หยิบดาบและโล่ ที่ได้รับแจกมา พร้อมบอกเพื่อนๆในกระโจมที่ 88 ว่า สัตว์อสูรมันบุกมาแล้ว

 

 

 

  ที่ชุน 2 บอกว่าเป็นสัตว์อสูรบุกมา ก็เพราะสัตว์ป่าดุร้าย ไม่มีทางทำร้ายหรือฆ่าเจ้าหน้าที่มือปราบ ที่มาคอยทำหน้าที่ลาดตระเวณคุ้มกันได้

 

 

 

   ชุน 2 ย่อมรู้ว่า เสียงร้องโหยหวนนั้น มิได้มาจากพวกนักเรียนฝึกทหาร

 

 

 

   แต่เป็นเสียงร้องโหยหวนที่แผงด้วยพลังปราณของบรรดาเจ้าหน้าที่มือปราบ ก่อนที่จะตกตายลงไป

 

 

 

 

 

 

 

   เพื่อนๆ ที่อยู่ในกระโจมที่ 88 ต่างก็ลุกขึ้น แล้วถือดาบและโล่ขึ้นมาในทันที

 

 

 

   เสียงร้องโหยหวนนั้น มันมิได้มาจากมนุษย์เพียงคนเดียว แต่มันเป็นจากเสียงของมนุษย์หลายๆคน รวมถึงเสียงร้องของพวกสัตว์ป่าดุร้ายด้วย

 

 

 

 

 

   หัวหน้าครูฝึก ผู้เป็นขุนศึก ทั้ง 2 นาย ออกคำสั่งให้ล้มกระโจมที่พัก แล้วให้ไปรวมตัวกันที่กลางพื้นที่กลางค่ายให้เร็วที่สุด

 

 

 

   นักเรียนฝึกทหารทุกคนรีบทำตามคำสั่ง

 

 

 

   พวกเขาใช้เวลาล้มกระโจมทั้งหมด 100 กระโจมเพียงแค่ 10 ช่วงลมหายใจ

 

 

 

   หากมิล้มกระโจม ก็จะมิสามารถมองเห็นศัตรูที่จะบุกเข้ามาจากรอบทิศได้ นี่เป็นยุทธวิธีทางทหารทั่วๆไปอยู่แล้ว

 

 

 

   นักเรียนฝึกทหารทุกนาย ต่างก็รีบมารวมกันที่กลางค่าย แต่ตอนนี้ไม่เหลือกระโจมอยู่อีกแล้ว

 

 

 

   "จัดรูปแบบกระบวนทัพ เป็นรูปวงกลม" หัวหน้าครูฝึกผู้หนึ่งสั่งออกมา

 

 

 

   นักเรียนฝึกทหารทุกนาย ก็จัดกระบวนทัพเป็นรูปวงกลมในทันที

 

 

 

   นี่คือผลจากการฝึกระเบียบกระบวนทัพมาทุกวัน แม้แต่ในยามมาทำการก่อสร้างก็มิได้หยุดฝึก ถึงจะใช้เวลาฝึกเพียงแค่วันละแค่ 1 ยาม

 

   แต่พวกนักเรียนฝึกทหาร ก็ฝึกกันมาทุกวัน จึงจัดกระบวนทัพได้อย่างรวดเร็ว

 

 

 

   "พวกเจ้าจงช่วยกันมองออกไปให้รอบทิศ ข้าต้องการรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น" ท่านหัวหน้าครูฝึก กล่าวสั่งมาด้วยเสียงที่แผงด้วยพลังปราณอันดังสนั่น

 

 

 

   ขณะนี้ เสียงการต่อสู้ และเสียงร้องโหยหวนของมนุษย์ และของสัตว์ป่าดุร้าย ยังคงดังไม่หยุด และยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

 

 

 

 

 

   --ท่านผู้กำการมือปราบหยู มันเกิดอะไรขึ้นขอรับ-- เงียบ

 

 

 

   หัวหน้าครูฝึก ใช้เครืองกลไกสื่อสารของทางทหาร ที่สามารถติดต่อเป็นข้อความเสียงได้

 

   ติดต่อไปยัง ท่านผู้กำกับการมือปราบแห่งเมืองจิวไห่

 

   แต่ผลลัพย์ก็คือ ความเงียบ

 

 

 

   --ท่านนายกองมือปราบอ้าย มันเกิดอะไรขึ้นขอรับ--

 

 

 

   เงียบ.. อีกเช่นเคย

 

 

 

 

 

   "พวกเจ้ามองเห็นอะไรบ้างหรือไม่" ครูฝึกกล่าวถาม นักเรียนฝึกทหาร ทั้ง 1,000 นาย

 

 

 

   "ไม่เห็นขอรับ มันมืดเกินไปขอรับ" นักเรียนฝึกทหาร ต่างตอบออกมาคล้ายๆกัน

 

 

 

 

 

 

 

  "ท่านครูฝึกขอรับ มีพวกสัตว์ดุร้ายจำนวนประมาณ 1,000 ตัว และยังมีสัตว์อสูรอีกประมาณ 50 ตัว มันกำลังล้อมพวกเราเอาไว้ทั้ง 4 ทิศแล้วขอรับ"

 

 

 

   นักเรียนฝึกทหารผู้หนึ่ง กล่าวออกมาอย่างดัง

 

 

 

   เขาคือลูกของนายพราน เขาใช้ชีวิตเป็นพรานมาตั้งแต่เกิด เขาคือคนที่วิ่งรอบสนามฝึกได้ 96 รอบ ซึ่งมากกว่าชุน 1 ถึง 3 รอบ

 

 

 

 

 

   ขณะนี้ทั้งเสียงการต่อสู้และเสียงร้องโหยหวนของทั้งคนและสัตว์ เงียบสนิทลงแล้ว

 

 

 

   --พวกท่านมือปราบอยู่ที่ไหน ใครก็ได้ตอบกลับมาด่วน-- ท่านหัวหน้าครูฝึกขั้นขุนศึก เริ่มตื่นตระหนก

 

 

 

   ยังคงเงียบเหมือนเดิม ไม่มีเสียงตอบกลับจากเครื่องกลไกสื่อสาร

 

 

 

   นักเรียนฝึกทหาร ที่เป็นลูกชายของนายพราน รีบกล่าวออกมาอีกว่า

 

 

 

   "ท่านครูฝึกขอรับ เสียงและลักษณะการเคลื่อนไหวของมนุษย์ ทั้ง 4 ทิศนี้ หมดลงแล้วขอรับ"

 

 

 

   "พวกเขาน่าจะตกตายไปหมดแล้วขอรับ" ลูกนายพรานกล่าวตอบ

 

 

 

   "แล้วพวกสัตว์ป่าดุร้าย และสัตว์อสูรพวกนั้นละ มันอยู่ไกลจากพวกเรามากไหม" หัวหน้าครูฝึกกล่าวถามลูกชายนายพราน

 

 

 

 

 

 

 

   "พวกมันก็ได้รับบาดเจ็บและล้มตาย จากการต่อสู้กับพวกท่านมือปราบขอรับ"

 

 

 

   "ตอนนี้พวกมันถอยออกไปห่างจากพวกเราประมาณ 2 กีลาเมตา แล้ว ขอรับ" ลูกชายนายพรานกล่าว

 

 

 

  หัวหน้าครูฝึกทั้ง 2 นาย หันมามองหน้ากัน แล้ว 1 ใน 2 คนนั้นก็ดึงเอกสารออกมาจากอกเสื้อ แล้วใช้วิชายุทธ์ท่าเท้าของเขามุ่งไปหาหลิวชุน ในทันที

 

 

 

   ที่ขอบๆ ของกระบวนทัพวงกลมที่นักเรียนฝึกทหาร ตั้งแนวกระบวนทัพเอาไว้

 

 

 

   กลุ่ม 10 คน ของห้องที่ 88 อยู่บริเวณขอบนอก

 

 

 

   หัวหน้าครูฝึก ผู้เป็นขุนศึก มาหยุดยืนต่อหน้า ชุน 2 แล้วทำความเคารพแบบทหาร

 

 

 

 

 

   "ท่านว่าที่นักกลยุทธ์ทางการทหารหลิวชุน ขอรับ"

 

 

 

   "นี่คือเอกสารหนังสือคำสั่งลับ ของท่านขุนพลขอรับ"

 

 

 

   ชุน 2 รับเอกสารหนังสือนั้น มาแบบ งงๆ

 

 

 

   เมื่ออ่านจบ ชุน 2 ก็กล่าวตอบไปว่า

 

 

 

   "ได้ ข้าจะรับตำแหน่งผู้บัญชาการในการรบ"

 

 

 

   นั่นคือชุน 1 บอกให้รับไว้

 

 

 

 

 

   "ไปตามนักเรียนฝึกทหาร ที่เป็นลูกนายพรานผู้นั้น มาพบกับข้าเดี๋ยวนี้"

 

 

 

   "ส่วนกระบวนทัพวงกลมทัพนี้"

 

 

 

   "ให้เปลี่ยนเป็นกระบวนทัพ สี่เหลี่ยมจตุรัส" ชุน 2 กล่าวสั่ง โดยทั้งหมด เป็นความคิดของชุน 1

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   "เจ้ารู้ได้อย่างไรว่า ผู้คุ้มกันจากสำนักมือปราบตกตายไปหมดแล้ว"

 

 

 

  ชุน 2 กล่าวถามลูกชายนายพราน

 

 

 

   "ข้าเป็นลูกนายพราน ข้าย่อมรู้ได้ว่ารอบๆตัวข้ายังมีเหยื่อเหลืออยู่หรือไม่ ตอนนี้รอบๆค่ายของเรา ไม่มีลักษณะการเคลื่อนไหว หรือเสียงของมนุษย์อยู่เลย"

 

 

 

   "ในตอนนี้ ไม่มีใครเหลืออยู่แล้ว" ลูกนายพรานกล่าว

 

 

 

   "แล้วเจ้าว่าอสูรหมาป่าเพลิงพวกนี้ มันมากันกี่ตัว" ชุน 2 ถามต่อ

 

 

 

   "ประมาณ 50 ตัว" ลูกนายพรานกล่าวตอบ

 

   

 

   "เจ้า.. เจ้ารู้ได้อย่างไรว่ามันเป็นอสูรหมาป่าเพลิง"

 

 

 

   "ขนาดข้าอยู่ในป่ามานาน ก็คาดการณ์ได้แค่พวกมันเป็นสัตว์อสูรประเภทสุนัข จากกลิ่นที่ลอยมาตามลม" ลูกนายพรานสงสัยว่าชุน 2 รู้ได้อย่างไร

 

 

 

   คือตอนนี้ นอกจากหัวหน้าครูฝึก 2 นาย ครูฝึก 10 นาย และคนในห้อง 88 เท่านั้น ที่เห็นหัวหน้าครูฝึกมาส่งหนังสือลับทางการทหารให้หลิวชุน

 

 

 

   คนอื่นๆรอบนอกยังไม่มีใครรู้ว่าหลิวชุน คือผู้บัญชาการในการรบครั้งนี้

 

 

 

   รวมถึง ลูกนายพรานผู้นี้ด้วย

 

 

 

   

 

   จากนั้นท่านหัวหน้าครูฝึก ยศขุนศึกก็ประกาศให้นักเรียนฝึกทหารทุกคนได้รับรู้ว่า หลิวชุน คือว่าที่นักกลยุทธ์ทางการทหาร เคยนำทหาร 2,000 นาย บุกเข้าทำลายพวกหุบเขาเถื่อนมาแล้ว

 

 

 

    และหลิวชุน จะเป็นผู้บัญชาการรบในครั้งนี้

 

 

 

   

 

   "เจ้าคิดว่าพวกฝูงอสูรหมาป่าเพลิง 50 ตัว และสัตว์ป่าดุร้ายอีกประมาณ 1,000 ตัวพวกนี้ มันจะบุกเข้ามาโจมตีพวกเราอีกเมื่อใด" ชุน 2 กล่าวถามลูกนายพราน

 

 

 

   "ตอนนี้พวกมันบางส่วนได้รับบาดเจ็บและล้มตาย จากการต่อสู้กับเหล่าท่านมือปราบ พวกมันกำลังจัดกระบวนทัพใหม่ขอรับ" คราวนี้ลูกชายนายพรานกล่าวกับชุน 2 ด้วยความเคารพ

 

 

 

   "แล้วท่านว่าที่นักกลยุทธ์หลิว ท่านรู้ได้อย่างไรขอรับ ว่ามันเป็นพวกอสูรหมาป่าเพลิง ถ้าหากพวกมันเป็นอสูรหมาป่าเพลิงจริงๆ เราจะลำบากกันมากขอรับ"

 

   "เพราะอสูรหมาป่าเพลิง พวกมันมีสติปัญญาพอๆกับมนุษย์ เป็นพรสวรรค์พิเศษตามสายเลือดเผ่าพันธุ์ของพวกมันขอรับ" ลูกชายนายพรานกล่าวอธิบาย

 

 

 

   "ข้าเคยมาที่ป่าจันทราดำนี้ นายพรานที่นำทางข้า เคยศึกษาหาข้อมูลของป่านี้มาอย่างละเอียด"

 

   "เขาบอกกับกับข้าว่า จ้าวแห่งป่าแห่งนี้คือฝูงอสูรหมาป่าเพลิง ถ้ามันอยู่ตามลำพังตัวเดียว ก็มิได้มีพลังมากมายอะไรนัก แต่ที่ทำให้พวกมันเป็นจ้าวแห่งป่าจันทราดำได้ ก็เพราะพวกมันล่าร่วมกันเป็นฝูง"

 

 

 

   "และที่ข้ามั่นใจว่า ต้องเป็นพวกอสูรหมาป่าเพลิงแน่ๆ ก็เพราะว่า พวกมันดึงเอาสัตว์ป่าดุร้ายอีก 1,000 ตัวมาร่วมล่าพวกเราด้วย"

 

 

 

   "โดยปรกติสัตว์ป่าดุร้าย จะไม่รวมตัวกันล่า ดังนั้นข้าถึงมั่นใจว่าพวกฝูงอสูรหมาป่าเพลิง ต้องคอยบงการพวกสัตว์ป่าดุร้ายเหล่านั้นเป็นแน่"

 

   "เพราะมันใช้วิธีการร่วมกันล่าเป็นฝูงเหมือนกัน" ชุน 1 กล่าวผ่านชุน 2

 

 

 

   "เข้าใจเเล้วขอรับ เป็นเช่นที่ท่านว่าที่นักกลยุทธ์หลิวกล่าวจริงๆ ขอรับ" ลูกชายนายพรานเห็นด้วย

 

 

 

   "แล้วเจ้าคาดว่ามันจะบุกเข้ามาโจมตีพวกเราอีกเมื่อไร" ชุน 2 ถามต่อ

 

   "จากกลิ่นเลือดของพวกสัตว์ป่าดุร้ายคงล้มตายไปประมาณ 500 ตัว"

 

   "ส่วนพวกฝูงอสูรหมาป่าเพลิง คงล้มตายไปประมาณ 20 ตัวขอรับ"

 

 

 

   "ดังนั้นกว่าพวกมันจะรวบรวมกองกำลังฝูงสัตว์ป่าดุร้ายได้ใหม่อีกครั้งก็น่าจะประมาณในอีก 3 ยาม พวกมันคงจะบุกเข้ามาโจมตีเราอีกครั้งขอรับ" ลูกชายนายพรานกล่าว

 

   ( 3 ยาม = 3 ชั่วโมง )

 

 

 

   "อืม.. ถ้าในอีก 3 ยามจริง ก็ใกล้เช้าแล้ว ถ้าเรายืนหยัดได้ถึงเช้า โอกาศรอดของพวกเราก็เพิ่มขึ้นมาก" ชุน 1 คิดในใจ

 

 

 

 

 

   "เอาละ.. รักษารูปกระบวนทัพสี่เหลี่ยมจตุรัสเอาไว้ พร้อมทั้งก่อกองไฟรอบๆกระบวนทัพให้สว่าง"

 

 

   "แล้วขอเชิญหัวหน้าครูฝึก และครูฝึก ทุกนาย มาร่วมกันประชุมวางกลยุทธ์ ยังกลางกระบวนทัพนี้ด้วยขอรับ" ชุน 2 กล่าวด้วยเสียงที่แฝงพลังปราณ จนดังไปทั่วทั้งบริเวณนั้น