เมื่อสังหารแมงมุมพฤกษาอัมพาตลงได้แล้ว ผู้พิทักษ์ทั้ง 2 คนได้เข้าทำการช่วยเหลือทหารหน่วยที่ถูก แมงมุมตัวนี้จับตัวมา

    ผลปรากฏว่าทหารหน่วยนี้เหลือผู้รอดชีวิตเพียง 3 นาย จากทั้งหมด 10 นาย ที่ถูกแมงมุมพฤกษาอัมพาตจับตัวมาเพื่อจะกินเป็นอาหาร

    หลิวชุน ถูกผู้พิทักษ์ทั้ง 2 คนพาตัวเดินทางออกจากป่า ไปยังเรือแม่น้ำสวรรค์ในทันที โดยทิ้งนายพรานเอาไว้คอยดูแลทหารทั้ง 3 นาย ที่ถึงจะรอดชีวิตมาได้แต่ก็ยังคงอยู่ในสภาพที่อิดโรย

    ก่อนจะออกไปจากถ้ำแมงมุม ผู้พิทักษ์คนหนึ่ง ก็ได้ทิ้งเคลื่องกลไกสื่อสารส่วนตัวของเขาไว้กับนายพราน เพื่อให้นายพรานติดต่อไปยังหัวหมู่ทหารคนที่พบเจอกันเมื่อเช้านี้ ให้มารับตัวทหารทั้ง 3 นาย กลับไปยังค่ายทหาร

    แล้วผู้พิทักษ์ทั้ง 2 ต่างพลัดกันแบกร่างของหลิวชุน ทะยานผ่านป่าไปอย่างรีบเร่ง

    "นี่เจ้าชุน 2 คราวหน้าเราต้องหาลูกศรหัวระเบิดพลังปราณมาใช้กับหน้าไม้ของเราบ้างแล้ว มิอย่างนั้นต่อให้มีชีวิตอีกสัก 10 ชีวิตก็ไม่เพียงพอ" ชุน 1 สื่อจิตถึงชุน 2

    "แล้วเราจะเอาลูกศรหัวระเบิดมาใด้อย่างไร เรามิใช่ทหารเสียหน่อย" ชุน 2 แย้ง

    "เจ้าก็เห็นแล้วนี่ เรือแม่น้ำสวรรค์มีปืนใหญ่พลังปราณพิสัยใกล้ อยู่ตั้ง 6 กระบอก"

    "แล้วข้ายังเคยเห็นลูกศรหัวระเบิดพลังปราณนี้ในคลังอาวุธของเรือแม่น้ำสวรรค์ ซึ่งตอนนั้นข้าก็มิรู้ว่ามันคือลูกศรอะไร"

    "นี่เจ้าคิดจะขโมยลูกศรหัวระเบิดจากคลังอาวุธของท่านอาจารย์หรือ เจ้านี่มันช่างเนรคุณเสียจริงชุน 1" ชุน 2 ด่าชุน 1

    "ไอ้บ้าชุน 2 ข้ามิได้ชั่วช้าเช่นนั้น ข้าหมายถึงว่าเราก็เข้าไปขอกับท่านอาจารย์ดีๆ หากเรามีภารกิจที่เสี่ยงอันตรายแบบนี้อีก" ชุน 1 กล่าวตอบ

    "แต่ท่านอาจารย์ให้เรามาฝึกวิชานะ จะมัวแต่หวังพึ่งพาอาวุธรุนแรงได้เยี่ยงไร" ชุน 2 ยังคงแย้ง

    "ข้าหมายถึงเอาไว้ใช้ยามจวนเป็นจวนตายจริงๆ มิได้เอามาใช้ตลอดเวลา" ชุน 1 กล่าวออกไป

    "ก็แล้วแต่เจ้าเถอะ เจ้าอยากได้เจ้าก็ขอจากท่านอาจารย์เอาเอง ข้าไม่ขอ ข้าจะใช้กำลังกายา กำลังปราณของข้านี่แหละ สยบไปทั่วทั้ง 10 ทิศ ฮ่าๆๆๆ.." ชุน 2 กล่าวออกมาอย่างภาคภูมิใจ

    สำหรับชุน 1 ตอนนี้ประตูแห่งการเรียนรู้บานใหม่ของเขาได้เปิดขึ้นแล้ว

    เขามิได้ต้องการเพียงแค่ มีอาวุธรุนแรงไว้ใช้เพียงเท่านั้น เขายังจะค้นคว้าและพัฒนาสร้างมันขึ้นมาให้ได้อีกด้วย

    หัวค่ำวันนั้นผู้พิทักษ์ทั้ง 2 ก็พาชุน 2 มาถึงยังเรือเเม่น้ำสวรรค์ เมื่อท่านอาจารย์จ้าวได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว

    เขาก็ให้ชุน 2 ไปพักผ่อนรักษาตัว โดยมีพยาบาลประจำเรือคอยดูแลอย่างใกล้ชิด แล้วสั่งให้เรือแม่น้ำสวรรค์ออกจากท่าเรือไร้ชื่อของป่าจันทราดำ เพื่อที่จะไปยังโรงหมอของอำเภอที่ใกล้ที่สุดในทันที

     ส่วนนายพรานที่ยังคงอยู่ในป่าเพื่อดูแลทหารทั้ง 3 นายนั้น ท่านพ่อบ้านฟางได้ทิ้งเรือเล็กพร้อมคนขับเรือเอาไว้ให้แล้ว

    "บาดเจ็บครั้งนี้ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะหาย เสียเวลาฝึกยุทธ์ของข้าจริงๆ" ชุน 2 บ่นกับชุน 1

    "พยาบาลประจำเรือบอกว่าน่าจะประมาณ 2 เดือน วันไหนเจ้าใช้ร่างก็เดินเคล็ดดูดซับพลังปราณกลืนเมฆาไปสิ จะได้สะสมพลังปราณเข้าสู่กระดูกให้เต็มโดยเร็ว"

     "เรื่องนั้นข้าย่อมต้องทำอยู่แล้ว เพียงแต่ข้ามิได้ขยับตัวออกท่าออกทาง แค่คิดถึงมันก็น่าเบื่อแล้ว น่าเบื่อจริงๆ"

    "เฮ้อ.. มันน่าเบื่อจริงๆ"

    ชุน 2 ยังคงบ่นอุบ