ตอนที่ 8 เจตนาไม่ดี

หลัวเฉียวจึงรีบออกจากพื้นที่โดยคิดว่าจะกลับมาเดินสำรวจใหม่ในตอนเย็น

เมื่อมืดลงหลู่อี้เฉินก็กลับมา เขาเคาะประตูแล้วยื่นสมุดทะเบียนบ้านให้กับหลัวเฉียว เมื่อเห็นสมุดเล่มนั้นหลัวเฉียวรู้สึกประหลาดใจแต่เธอก็พูดขอบคุณด้งยความดีใจในเวลาต่อมา "ขอบคุณ ไม่คิดว่าจะเสร็จเร็วขนาดนี้"

สิ่งที่หลัวเฉียวไม่รู้ก็คือมันไม่ง่ายเลยที่จะได้สมุดทะเบียนบ้านมา ไม่ต้องพูดถึงว่าหลัวเฉียวที่ยังเป็นผู้เยาว์และแยกเป็นครัวเรือนเดี่ยว เป็นหลู่อี้เฉินเองที่หาความสัมพันธ์กับใครบางคนเพื่อจัดการให้เธอจนทุกอย่างราบรื่น

หลู่อี้เฉินไม่รู้ว่าทำไม แต่เขาต้องการช่วยเธอจัดการก่อนหน้านี้ก็เช่นกันที่เขายอมรับเธอมาดูแล เขากลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเธออีกเขาจึงไม่ปฏิเสธที่เธอพักอยู่ที่นี่

โชคดีที่หลู่อี้เฉินไปดูแลเรื่องนี้ด้วยตนเองในช่วงบ่าย หากเขารอให้กัปตันว่างแล้วค่อยยื่นเรื่อง เขาคงจะต้องรอไปจนถึงปีวอกอย่างแน่นอน

หลู่อี้เฉินพูดขึ้น "พรุ่งนี้หมู่บ้านจะหาคนมาช่วยคุณจัดบ้านพักเยาวชนที่มีการศึกษา ถ้าพรุ่งนี้คุณรู้สึกดีขึ้นคุณสามารถไปเลือกบ้านที่คุณต้องการจะอยู่ได้"

หลัวเฉียวรีบขอบคุณ "ขอบคุณพี่ชายหลู่"

ทันทีที่ทั้งสองคนพูดคุยกันเสร็จ พวกเขาก็ได้ยินเสียงใครบางคนเข้ามา หลู่อี้เฉินเอ่ยทัก "ป้าเกาคุณอยู่ที่นี่แล้ว"

หลู่อี้เฉินแนะนำป้าเกาให้หลัวเฉียวรู้จัก "นี่คือป้าเกาจากครอบครัวของกัปตัน เธอคอยดูแลคุณอยู่ในตอนนี้"

หลัวเฉียวกล่าวขอบคุณ "คุณป้าเกาฉันทำให้คุณลำบากแล้ว"

ในเวลานี้ในตระกูลจ้าวนั้น จ้าวชางหลินพี่ชายคนโตของจ้าวปู้หลิน พี่สะใภ้หลิวฟางน้องสาวจ้าวชุนลี่และเจียหมิงชวนน้องเขย กำลังรวมตัวกันเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องหลัวเฉียว

จ้าวชางหลินพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด "คุณตัดสินใจเรื่องใหญ่เช่นนี้โดยไม่ได้ปรึกษากัน เมื่อวานที่หน้าหมู่บ้านทั้งหมด คุณได้รับเงินจากตระกูลหลัวและสัญญาว่าจะดูแลหลัวเฉียว"

"สิ่งต่างๆ เปลี่ยนไปหลังจากผ่านไปเพียงแค่วันเดียว และทั้งหมู่บ้านวุ่นวายจนทุกคนรู้ว่าคุณไม่ยอมรับหลัวเฉียว ถ้าวันหนึ่งครอบครัวหลัวกลับมาพบหลัวเฉียว คุณจะอธิบายให้พวกเขาฟังอย่างไร"

เกาซูฮวารีบพูดแย้งอย่างไม่เห็นด้วย "พี่ชาย ถ้าครอบครัวหลัวเห็นคุณค่าของเธอ พวกเขาคงจะไม่ปล่อยให้เธออยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้ เรามีลูกสาวหกคนในครอบครัวของเรา และอีกอย่างเธอก็ไม่ได้ขาดแคลนจริงๆ นอกจากนี้เราไม่สามารถเลี้ยงดูเธอได้จริงๆ"

จ้าวชุนลี่น้องสาวตระกูลจ้าวถามขึ้นด้วยความสงสัย "พี่สะใภ้คนที่สอง หลัวเฉียวไม่ใช่ลูกของตระกูลจ้าวของเราจริงๆหรือ?"

เกาซูฮวาพูดขึ้น "ไม่ ตอนนั้นฉันให้กำเนิดทารกแต่เด็กในครรภ์อ่อนแอมาก นอกจากนี้ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวของฉัน แน่นอนว่าฉันจะไม่ยอมรับเธอมาอย่างแน่นอน ในตอนนั้นพี่ชายคนที่สองของคุณกลับไปที่หมู่บ้านเพื่อยืมเกวียนวัวมารับเรา มีคู่สามีภรรยาที่อยู่ในห้องเดียวกันกับฉันพวกเขาทิ้งหลัวเฉียวไว้ ดังนั้นฉันจึงคิดว่าเราจะเก็บเธอไว้ แต่ฉันไม่เคยคาดหวังว่าก่อนที่ฉันจะทันได้บอกพี่ชายของคุณ ครอบครัวหลัวบอกว่าพวกเขาต้องการมีลูกสาวเพื่อเลี้ยงดู พวกเราแลกจึงเปลี่ยนลูกกัน"

จ้าวชุนลี่พูดขึ้น "นั่นหมายความว่าตระกูลหลัวไม่รู้ว่าหลัวเฉียวไม่ใช่ลูกสาวของตระกูลจ้าวของเรา"

เกาซูฮวาตอบ "ฉันไม่รู้"

จ้าวชุนลี่พูดขึ้นอย่างขัดใจเธอไม่คิดว่าพี่สะใภ้คนนี้จะโง่งม "พี่สะใภ้รอง คุณสับสนใหญ่แล้ว หลัวเฉียวสาวน้อยคนนี้อายุสิบห้าปีแล้ว เธอจะแต่งงานในอีกสองหรือสามปีข้างหน้า ยิ่งไปกว่านั้นหญิงสาวคนนี้ยังสามารถช่วยครอบครัวในการทำงานได้การยอมรับเธอเข้ามาย่อมไม่มีผลเสีย"

เกาซูฮวาตะโกนขึ้น "รับเธอเข้ามา ไม่เห็นเหรอว่าเด็กสาวคนนั้นผอมเหมือนท่อนไม้ แล้วเมื่อวานเลือดของเธอก็ออกมากจนเกือบจะเอาตัวไม่รอด หมอบอกว่าเธออ่อนแอมาก เธอทำงานอะไรไม่ได้แม้ว่าเธอจะฟื้นแล้วก็ตาม"

เกาซูฮวายังพูดต่ออีกว่า "โชคดีที่เมื่อวานหมอบอกว่าอย่าขยับศีรษะที่บาดเจ็บ เราเลยพาเธอกลับมาไม่ได้ ไม่อย่างงั้นเราคงไม่สามารถกำจัดเธอได้ง่ายขนาดนี้"

จ้าวชุนลี่รู้สึกว่าพี่สะใภ้คนที่สองค่อนข้างโง่และไม่สามารถเข้าใจสิ่งต่างๆได้อย่างชัดเจน

จ้าวชุนลี่เธอเหลือบมองไปที่พี่ชายคนโตและพี่สะใภ้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "พี่สะใภ้รองฉันบอกคุณให้ว่ามีครอบครัวหนึ่งในหมู่บ้านเป่ยโปที่ต้องการหาภรรยา สำหรับลูกชายของเขาที่ขาพิการของเขา พวกเขาจ่ายให้ห้าสิบหยวน หากคุณพาเธอกลับมาเลี้ยงเธอไว้สักสองสามวัน คุณจะมีรายได้อีกห้าสิบหยวนโดยที่คุณไม่ต้องทำอะไรเลย”

เกาซูฮวารู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เธอเหลือบมองสามีของเธอที่นั่งอยู่ข้างๆ จากนั้นมองไปที่น้องสะใภ้ของเธอแล้วถามออกมาด้วยความสงสัย "จริงหรือ?"

จ้าวชุนลี่พูดด้วยความไม่พอใจ "จะเป็นเรื่องโกหกได้อย่างไร ฉันเพิ่งได้ยินมาเมื่อไม่กี่วันก่อนว่าครอบครัวนี้แค่อยากหาผู้หญิงที่เชื่อฟังซึ่งสามารถดูแลลูกชายของพวกเขาได้"

จบบทนี้