ตอนที่ 2 ถูกทอดทิ้ง

เดินขึ้นไปบนสวนยามีสวนชาเล็กๆ บนทางลาดใกล้หุบเขา พื้นที่ปลูกจำนวนไม่เล็กและดูเหมือนว่าจะมีหลายสายพันธุ์ แต่หลัวเฉียวในฐานะชาวเหนือไม่สามารถบอกได้ว่าพันธุ์เหล่านี้คือพันธุ์อะไรบ้าง

หลัวเฉียวเธอเคยเป็นผู้ใช้พลังประเภทไม้ในชีวิตก่อนของเธอ พลังประเภทไม้ของเธอแตกต่างจากพลังของคนอื่นๆ พลังประเภทไม้ของคนอื่นสามารถใช้เพื่อส่งเสริมการเจริญเติบโตของพืชได้เท่านั้น

สำหรับพลังประเภทไม้ของหลัวเฉียว เธอยังมีความสามารถในการรักษาและสามารถใช้โจมตีได้อีกด้วย เมื่อเห็นต้นไม้เหล่านี้เธอรู้สึกเป็นผูกพันมาก แต่นั่นคือทั้งหมดในชีวิตก่อนหน้าของเธอ หลัวเฉียวถอนหายใจและเดินไปข้างหน้าต่อไป

เธอมองดูสถานที่แห่งนี้ด้วยความสงสัยว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่เพียงคนเดียว ก่อนที่เธอจะทันรู้ตัว เธอก็รู้สึกว่ามีคนมาผลักเธอและได้ยินเสียงคนพูด "ตื่น ลุกขึ้นมากินข้าวก่อนแล้วค่อยนอน"

หลัวเฉียวลืมตาขึ้นเธอรู้สึกสับสนเล็กน้อย เมื่อเธอตื่นขึ้นมาก็พบว่าเธอยังอยู่ในห้องก่อนหน้า เมื่อคิดถึงความฝันที่เพิ่งฝันไปเธอก็หัวเราะกับตัวเองในใจไม่ได้

หลู่อี้เฉินนำอาหารมาและถามว่า "อยากให้ฉันช่วยลุกขึ้นไหม"

หลัวเฉียวตอบกลับไป "ไม่เป็นไร ฉันทำเองได้"

เมื่อมองดูชามใบใหญ่ที่นำมาให้เธอ มีมันฝรั่งทอด และถั่วอบ พร้อมด้วยหมี่ขาวอยู่ด้านใต้ ส่งกลิ่นหอมน่าอร่อย จากความทรงจำของเจ้าของเดิมหลัวเฉียวรู้ดีว่าทุกวันนี้ไม่ใช่ทุกคนที่จะกินบะหมี่ขาวบริสุทธิ์ได้

เธอรู้สึกตื้นตันใจเล็กน้อย พูดตามตรงถึงเธออยากจะกินอาหารนี้มาก แม้ว่าเธอจะกินได้เพียงพอในวันสิ้นโลก แต่ธัญพืชเหล่านั้นล้วนเกิดจากพลังเหนือธรรมชาติ และเมล็ดพืชก็กลายพันธุ์มานานแล้ว และกลิ่นหอมบริสุทธิ์อันเป็นเอกลักษณ์ของ ธัญพืชได้สูญเสียหมดไปนานแล้ว

แต่ตอนนี้หลัวเฉียวไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากที่เจ้าของเดิมหมดสติ เธอก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่เสมอ

หลู่อี้เฉินเห็นหลัวเฉียวหยิบชามขึ้มมาแต่เธอก็เหม่อลอยอีกครั้ง เขาจึงพูดขึ้นว่า "ทำไมคุณยังไม่กินมันล่ะ อาหารมันไม่ถูกปากของคุณหรือ"

หลัวเฉียวสะดุ้ง เธอส่ายหัวอย่างรวดเร็วแล้วพูดว่า "ไม่ ไม่ ฉันแค่..."

หลู่อี้เฉินกล่าวว่า: "กินข้าวก่อนเถอะ ฉันจะบอกคุณเรื่องที่คุณอยากรู้หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว"

เมื่อเขาพูดจบเขาก็หันหลังกลับออกจากบ้านไป

หลัวเฉียวถอนหายใจแล้วพูดกับตัวเองว่า: "ใช่แล้ว โลกนี้มีอาหารที่สามารถกินมากที่สุด"

เมื่อหลู่อี้เฉินกลับมาอีกครั้ง หลัวเฉียวก็กินบะหมี่ชามใหญ่เสร็จแล้ว เธออิ่มแล้วยังมีอาหารที่ยังกินไม่หมดเหลืออยู่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น มันอร่อยมาก

หลัวเฉียวหน้าแดงด้วยความเขินอายและพูดว่า "มันอร่อยมาก แต่ฉันรู้สึกอิ่มนิดหน่อย"

หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็ก้มศีรษะลงและแอบชำเรืองมองไปที่หลู่อี้เฉิน

หลู่อี้เฉินมองดูเด็กผู้หญิงตัวเล็กน่ารักที่ตัวผอมเพรียวคนนี้อย่างสนุกสนาน ทำให้เขาคิดถึงน้องสาวของเขาที่อยู่ห่างไกลในปักกิ่ง

หลัวเฉียวไอเบา ๆ แล้วถามว่า "ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่"

หลู่อี้เฉินคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า "พ่อแม่บุญธรรมของคุณจากไปพร้อมกับจ้าวกุ่ยเป่า อ้อ.. เขาเป็นเด็กที่แลกเปลี่ยนกับคุณด้วย แต่ตระกูลจ้าวบอกว่าคุณไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของพวกเขา ว่ากันว่าลูกสาวแท้ๆ ของพวกเขาเสียชีวิตหลังจากที่เธอเกิดได้ไม่นาน?”

หลัวเฉียวเยาะเย้ยในใจและคิดว่า: "เกา ซูฮวา เธอชั่งกล้าพูดแบบนั้นจริงๆ นะ นี่ก็ดีเหมือนกันเธอเองก็ไม่ต้องการทำงานเหมือนเจ้าของเดิมในตระกูลจ้าว"

แต่แล้วเธอก็คิดถึงทะเบียนบ้านของเธอ เธอจึงพูดขึ้น "ขอบคุณที่ช่วยฉัน และยังให้อาหารฉันกินอีก ฉันจะตอบแทนคุณในอนาคตอย่างแน่นอน"

หลู่อี้เฉินพูดขึ้นว่า "เมื่อวานคุณล้มหัวแตกและเสียเลือดมาก หมอแนะนำว่าไม่ให้ขยับตัวมาก ดังนั้นคุณจึงต้องพักอยู่ที่นี่ก่อน ป้าเกาจากครอบครัวเลขาธิการพรรคจะดูแลคุณที่นี่ เธอเพิ่งออกไปเมื่อกี้เพราะมีเรื่องอื่นต้องทำ.."

หลัวเฉียวพยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า "นั่นจะสร้างปัญหาให้กับคุณหรือเปล่า"

แต่ในใจกลับคิดว่าเจ้าของเดิมถูกทิ้งแล้วสินะ

หลู่อี้เฉินพูดขึ้น "คุณควรพักผ่อนก่อน แล้วค่อยคิดเรื่องอื่นทีหลัง รอจนกว่าคุณจะรู้สึกดีขึ้นแล้วค่อยหารือกับหัวหน้าก็ยังไม่สาย"

จบบทนี้