ณ ร้านกาแฟ จิรัตน์ คอฟฟี่ ร้านกาแฟขนาดเล็ก ในตัวเมืองจังหวัดหนึ่ง ทางภาคอีสาน ร้านนี้มีพนักงานทั้งหมด 3 คน ได้แก่ ผิง เป็นเจ้าของร้านกาแฟ และ มีพนักงานทั่วไปอีก 2 คนได้แก่ ภู และ มิริน ซึ่งทั้ง 3 รู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ที่วิทยาลัย โดยที่เป็นรุ่นพี่และรุ่นน้องกัน

เมื่อเรียนจบ ผิง ได้ออกมาเปิดร้านกาแฟเป็นของตัวเอง โดยที่เธอได้ทำการชักชวน ภู และ มิริน ซึ่งเป็นรุ่นน้องมาร่วมงานด้วย

กาแฟของร้าน จิรัตน์ คอฟฟี่ นั้นขายอยู่ที่ ราคา 45 - 120 บาท แล้วยังมีบราวนี่ไม่มีน้ำตาล สูตรพิเศษ ที่ ผิง คิดค้นขึ้นมาเองอีกด้วย แล้วยังมีผลิตภัณฑ์อื่นๆ อีกมากมายที่ร้านอื่นไม่มี เนื่องจากตัวผิง เป็นคนเก่งมีความสามารถแถมอัธยาศัยดี ไม่แปลกที่ ภู และ มิริน จะเลือกมาทำงานกับผิง แทนที่จะไปทำงานกับบริษัทใหญ่โต

" ภู ทำลาเต้ หวานปกติ ให้ลูกค้าโต๊ะ3 แก้วหนึ่ง "

" ครับ " ภูตอบ

" มิริน ทำอเมริกาโน่ หนึ่งแก้ว บราวนี่คาราเมล 2ชุด เสิร์ฟที่โต๊ะเบอร์1"

"ค่ะพี่" มิริน

นั่นเป็นการใช้ชีวิตตามปกติทุกวันของ 3คนนี้ ซึ่งมันเป็นความสุขเล็กๆ ภายในสถานที่ทำงานร่วม การมีเพื่อนร่วมงาน หัวหน้างาน หรือ ลูกน้อง ที่ดี ถือว่าเป็นเรื่องที่โชคดีเป็นอย่างมาก…

เวลา 20:00 น. ร้านปิด

มิริน กับ ภู ช่วยกันเก็บข้าวของและทำความสะอาดที่ร้าน โดยที่ผิง กำลังสรุปยอดขาย

" พี่…ผมจะปิดไฟ ปิดร้านแล้วนะ เคลียร์บัญชีเสร็จหรือยัง? " ภู พูดกับ ผิง ที่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะเคลียร์บัญชีร้านอยู่

" เออ…จะเสร็จแล้ว รอก่อน "

" ทั้งวันขายได้กี่แก้วอ่ะวันนี้? " ภู ถาม

" ขายได้ 32แก้ว บราวนี่ อีก 40 ก้อน "

" รวมเป็นยอดเงินเท่าไหร่? "

" 3,520 บาท "

" ขอบคุณสำหรับข้อมูล "

" ไม่เป็นไร…เดี๋ยวนะ!! ไอ้ภู ตกลงฉันหรือแกเป็นเจ้านายกันแน่? "

ภู หัวเราะ ที่ได้แกล้งผิง ที่เป็นทั้งเจ้าของร้านและรุ่นพี่

" เร็วพี่!! อยากกลับบ้านแล้ว " ภู ยังคง พูดต่อล้อต่อเถียงกับผิงต่อ

"เออ… รู้แล้ว รอก่อน!!"

" พี่รู้อะไรไหม? ให้ลูกน้องเลิกงานดึกๆ เนี่ย มันอันตรายนะ มิริน เป็นผู้หญิงด้วย กลับบ้านดึกๆ ดื่นๆ รู้ไหมอันตรายแค่ไหน? "

" เดี๋ยว..ไอ้ภู ฉันก็ผู้หญิงนะเว้ย แกไม่คิดจะห่วงฉันบ้างหรือไง ว่าแบบ เจ้าของร้านจิรัตน์Coffee สาวโดนฉุด ลงป่าข้างทาง ฉันจะทำไง? "

" ก็เรื่องของพี่สิ..เกี่ยวอะไรกับผม " ภู ยังคงตอบยียวน

"โห้… ไอ้ภู ฉันพี่แกนะ แล้วก็ยังเป็นเจ้านายแกด้วย แกจะห่วงแต่มิริน โดยที่ไม่ห่วงพี่คนนี้ไม่ได้นะ"

" ผมไม่ห่วงพี่เพราะไม่มีใครกล้าฉุดพี่หรอก กลัวแต่พี่จะไปฉุดคนอื่น "

ภูพูด มิรินยืนขำ

" ไอ้ภู !! แรงนะ เออ..ขอโทษด้วยละกันที่ฉันไม่ได้เกิดมาชื่อมิริน "

ทั้งสามคนหัวเราะ ยังสนุกสนาน ก่อนจะเก็บสัมภาระของตัวเอง ปิดร้าน ปิดไฟ ล็อกกุญแจ แล้วแยกย้ายกลับบ้าน ผิง กลับบ้านด้วยรถยนต์ส่วนตัวคันสีขาว ส่วน ภู และ มิริน กลับบ้านด้วยกัน ด้วยรถมอเตอร์ไซค์ของภู

โดยที่ภู จะขับไปส่งมิริน ที่บ้านเป็นประจำ

…ถึงหน้าบ้านของมิริน

" ขอบใจนะ ภู ที่มาส่ง " มิรินพูด

" ไม่เป็นไร?ภูเต็มใจ "

ทันใดนั้นก็มีคนเปิดประตูออกจากในบ้าน เป็นผู้หญิงอายุราวๆ 42-46 ปี คนคนนั้นคือแม่ของมิริน นั้นเอง!!

" อ้าว.. กลับมากันแล้วหรอ?มิริน เลิกงานซะดึกเลยนะ " แม่พูด

" สวัสดีครับแม่ " ภู ทักทายแม่ของมิริน

" สวัสดีจ้ะ ภู เลิกงานดึกกันหรอวันนี้ "

"พี่ผิงเขาคำนวณบัญชี ช้าอ่ะครับแม่ จริงๆ พวกเราทำงานเสร็จกันตั้งแต่ทุ่มครึ่งแล้วซะด้วยซ้ำ เอาเปรียบลูกจ้างแบบนี้ ฟ้องเลยไหมครับแม่ เดี๋ยวผมจัดการพี่ผิงให้"

แม่ของมิรินหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า…

" เรื่องเงินเรื่องทอง มันก็ต้องละเอียดรอบคอบกันบ้างแหละลูก อย่าไปว่าพี่เขาเลย"

" เธอก่อนที่เธอจะไปฟ้องพี่ผิง ระวังพี่ผิง เขาจะฟ้องกลับเธอนะ" มิริน พูด พร้อมจ้องไปที่ใบหน้าของภู

" เขาจะฟ้องฉันเรื่องอะไร? " ภู หันไปคุยกับ มิริน

" เธอชอบบูลลี่พี่เขาไง "

" ออ… อย่างนั้นหรอ? แต่ฉันว่าพี่ผิง ไม่กล้าฟ้องฉันหรอก เพราะถ้าขาดฉันไป พี่ผิง กับ ร้านกาแฟไปไม่รอดแน่ ถ้าขาดพนักงานดีๆ อย่างฉัน "

" พนักงานดีๆ ที่ได้เข้านินทาเจ้านายกัน " มิริน พูดพร้อมทำหน้างงๆ

" ก็…พนักงานทุกที่ เขาก็นินทาเจ้านายกันหมดนั่นแหละ แต่ก็ขึ้นอยู่ที่ว่าจะนินทาด้วยความรัก หรือ นินทาด้วยความเกลียด "

" แปลว่าที่เธอนินทาพี่ผิง เธอนินทาเพราะรักหรอ? "

" เปล่า!! เกลียดต่างหาก " ภู พูดแล้วก็หัวเราะ มิริน ก็หัวเราะตาม

" พูดเล่น พูดเล่น ฉันรักและเคารพพี่ผิง อยู่แล้ว ฉันแค่อยากแกล้งแกหน่อยเพราะมันสนุกดี "

" พรุ่งนี้ฉันจะบอกพี่ผิง มาจัดการเธอ " มิริน พูดไปพลางยิ้มไป

" เอาล่ะๆ คุยกันแค่นี้แหละลูก ยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องได้เจอกันอยู่แล้ว มันดึกมากแล้ว ภู เองก็ควรกลับบ้านได้แล้วนะลูก " แม่ของมิริน พูดแทรก

"จริงด้วย!! ผมลืมไปเลย งั้นผมกลับก่อนนะครับแม่ มิริน ฉันกลับแล้วนะ บาย "

ภู บอกลา มิริน และ แม่ของเธอ ก่อนจะขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ของตัวเองแล้วขับออกไป…

เมื่อภูขับรถออกไปแล้ว 2แม่ลูกก็เดินกลับเข้าบ้านระหว่างทางก็คุยกันไปด้วย…

" ภูนี่เป็นเด็กน่ารักนะ ลูกคิดอย่างนั้นไหม? " แม่ถามมิริน

" ก็น่ารักอยู่ค่ะ แต่ปากร้ายไปหน่อย " มิรินตอบ

" เขาเคยพูดไม่ดีกับลูกด้วยหรอ? "

" ไม่เคยค่ะ "

" แล้วทำไม ไม่ชอบเขาล่ะ แม่ดูออกว่าเหมือนเขาจะมีใจให้ลูกนะ"

" เรื่องนั้นหนูรู้อยู่แล้วค่ะ…ว่าภูชอบหนู " มิริน

" ลูกก็อายุ 26 ปีแล้ว ถ้าจะมีแฟนสักคนแม่ก็ไม่ได้ห้ามอะไรหรอกนะ "

" ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกค่ะแม่!! หนูไม่ได้ชอบภูแบบแฟน หนูชอบแบบเพื่อนเท่านั้น!! "

" แม่จะมีโอกาสได้อุ้มหลานไหมเนี่ย? " แม่ถามมิริน

" ถึงแม่จะไม่ได้มีหลาน แต่ก็ยังมีหนูที่อยู่กับแม่นะคะ"

มิริน กอดแม่ และ ทั้งคู่เดินเข้าบ้านด้วยกัน…

วันถัดมา ณ ร้านกาแฟจิรัตน์คอฟฟี่

" ทำไมวันนี้ลูกค้ามันน้อยจังว่ะ " ผิง พูด

ภูที่กำลังชงกาแฟอยู่ด้านหลังหันมาตอบ " สงสัยลูกค้าเขาเบื่อขี้หน้าเจ้าของร้านมั้ง"

" ไอ้ภู ถ้าแกไม่โดนฉันด่าสักวันแกจะตายหรือไง? "

" ไม่ถึงตายหรอก ก็แค่กินข้าวไม่อร่อยอ่ะ "

" ภู หุบปากแล้วชงกาแฟไป "

" ครับ!! คุณพี่… โอเคกาแฟเรียบร้อย มิริน ฝากไปเสิร์ฟลูกค้าที่โต๊ะเบอร์ 4 ทีนะ" ภู ยกแก้วกาแฟไปให้มิริน

มิริน เดินถือกาแฟไปที่โต๊ะหมายเลข 4 ลูกค้าที่นั่ง โต๊ะหมายเลข4 เป็นชายอายุ 24 ปี ตัดผมสั้น คิวหนา สวมแว่นตากันแดดสีดำ จมูกโด่ง ผิวขาว แต่งตัวสุภาพเรียบร้อย มิริน รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาชายคนดังกล่าวมากจึงเอ่ยปากถาม

" ขอโทษนะคะ คุณลูกค้า!! คุณลูกค้าใช่คุณ ต้น เอกสิทธิ์ ที่เป็นนักแสดงไหมค่ะ? "

ต้น มองไปตามเสียง ปลายเสียงเป็นผู้หญิงเอวบางร่างเล็กใส่ชุดพนักงานร้านกาแฟ พอเงยหน้ามองก็เจอใบหน้าของหญิงสาวหน้าตาสะสวยผมยาวสีทอง ปากแดง ตาโต ต้น ถึงกับตกตะลึงเมื่อได้เจอหน้าของมิรินที่สวยงาม

ต้นค่อยๆ ถอดแว่นตากันแดดออก ก่อนจะพูดว่า…

" ใช่ครับ!! ผม ต้น เอกสิทธิ์ ครับ"