บทที่ 90 พบกับโจวจินหยาง (3)

“ถ้าเขาจะกลัว ก็กลัวไปสิ” ฉีฮานคลายเกลียวขวดน้ำแร่แล้วดื่มน้ำลงไป ทันใดนั้นเธอก็เบิกตากว้างแล้วถามว่า “นายน้อยโจว? นั่นใช่โจวจินหยางหรือเปล่า?”

“นั่นคือเขา”

“โอ้” ฉีฮานดื่มน้ำ แล้วปัดผมที่เปียกชื้นออกจากแก้มของเธอ และแนบมันไว้หลังใบหู

เธอรู้สึกว่าโจวจินหยางไม่มีมารยาทเลย พูดตามหลักเหตุผลแล้ว ในวันนี้โจวจินหยางมาที่บ้านตระกูลฉีเพื่อพบกับฉีหยิน ดังนั้นนี่มันผิดปกติไปหรือเปล่า? กับการที่จะให้เธอนั่งรถไปด้วย เมื่อเขาพบเห็นเธอ

แล้วเธอไม่ได้ดูน่ากลัวจนทำให้เขาต้องการหลีกเลี่ยงใช่ไหม และการวิ่งหนีไปแบบนั้น มันทำให้เธอเสียหน้ามากเลยจริงๆ

“คุณหนูครับ รถซ่อมเสร็จแล้วครับ” คนขับรถเดินเข้ามาใกล้

“ไปกันเถอะ!” ฉีฮานลุกจากเก้าอี้พับ แล้วรีบเดินไปขึ้นรถพร้อมกับสาวใช้ตัวน้อย

รถยนต์ได้รับการซ่อมแซมแล้ว และแอร์ภายในรถก็เริ่มทำงาน ในที่สุดร่างกายของฉีฮานก็ผ่อนคลายลง ราวกับว่าเธอกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

เมื่อกลับมาถึงบ้านตระกูลฉี ฉีฮานแทบรอไม่ไหวที่จะกลับไปที่ห้องของเธอเพื่ออาบน้ำอุ่น

ขณะที่เธอขึ้นไปชั้นบน เธอก็บังเอิญพบกับฉีหยินที่เพิ่งออกมาจากห้องของตัวเองพอดี

เมื่อทั้งสองสบตากัน ฉีหยินก็มีท่าทางเหมือนหนูที่ตกใจ

ฉีฮานมองดูเธอโดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ฉีหยินก็สงบลง เธอมองไปที่ใบหน้าของฉีฮานอย่างตั้งใจ เธอเอามือปิดปากและแสดงสีหน้าประหลาดใจ “พี่สาว ทำไมใบหน้าของคุณถึงเปลี่ยนแปลงไปขนาดนี้?”

“ภูมิแพ้” ฉีฮานลดตาที่บวมของเธอลง “อาการค่อนข้างรุนแรง หมอบอกว่าต้องใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์ถึงจะดีขึ้น”

“หนึ่งสัปดาห์?” มันเพียงพอสำหรับเธอที่จะทำหลายสิ่งหลายอย่าง

ฉีหยินเม้มริมฝีปากของเธออย่างตื่นเต้น

“เมื่อเร็วๆ นี้หมอแนะนำให้ฉันระมัดระวังให้มากขึ้น เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดอาการแพ้ซ้ำอีก ถ้าฉันมีอาการแพ้อีกครั้ง ฉันเกรงว่าฉันอาจจะช็อคได้” ฉีฮานพูดเสียงเบา “น้องสาว ฉันฝากเรื่องนี้ไว้กับคุณด้วยนะ”

ฉีฮานไม่เย่อหยิ่งและครอบงำเหมือนแต่ก่อนอีกต่อไป กลับกันเธอให้ความรู้สึกวิงวอนในท่าทางของเธอ จนถึงจุดที่เธอไม่กล้าจะเงยหน้าขึ้นด้วยซ้ำ ฉีหยินรู้สึกได้ถึงชัยชนะ และแน่นอนว่าหากฉีฮานปราศจากใบหน้าที่มั่นใจนั้น เธอก็ไม่มีอะไรเลย

“พี่สาว ไม่ต้องกังวล” ฉีหยินพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นทางการ “ยังไงก็ตาม ช่วงนี้แม่ไม่อยู่บ้าน ฉันจะบอกคนรับใช้ว่าอย่าซื้อมะม่วงเข้ามาในบ้านในอนาคต”

“จริงเหรอ?” ฉีฮานเงยหน้าขึ้น และยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้เธอ “ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณนะ!”

“ไม่เป็นไร พี่สาวยกพี่จินหยางให้ฉันแล้ว และฉันก็รู้สึกขอบคุณสำหรับสิ่งนั้นมากๆ” นี่เป็นคำอธิบายที่สมบูรณ์แบบว่าทำไมเธอถึงไม่แสดงสีหน้าเย็นชาต่อฉีฮานในช่วงเวลานี้

ฉีฮานเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้อง ตอนนี้เธอยืนยันได้แล้วว่าคนที่ทำให้เธอเกิดอาการแพ้ก็คือฉีหยิน

แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าความตั้งใจที่แท้จริงของฉีหยินคืออะไร แต่เธอจะไม่ปล่อยฉีหยินไปง่ายๆ อย่างแน่นอน

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ฉีหยินทำให้ลู่หยานเห็นเธอตกอยู่ในสภาพที่น่าเกลียดเช่นนี้

……

ในช่วงบ่าย ผู้ช่วยเปิดประตูเข้ามาในห้อง

เขาอธิบายให้โจวจินหยางฟังว่า “นายน้อยโจว ฉันได้สอบถามไปแล้ว และพบว่าคุณฉีฮานมีอาการภูมิแพ้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมในวันนี้เธอถึงมีหน้าตาเป็นแบบนั้น”

โจวจินหยางรู้สึกหงุดหงิดมากจนไม่อยากได้ยิน เขาพูดว่า “ถ้าเธอมีรูปร่างหน้าตาดีจริงๆ อาการภูมิแพ้คงจะไม่ทำให้เธอน่าเกลียดได้ขนาดนี้ และถ้าฉันแต่งงานกับเธอไป ฉันจะพาเธอออกไปไหนกับฉันไม่ได้เลยด้วยซ้ำ”

“แล้ว เราควรทำอย่างไรต่อไปดีครับ?”

“ฉันจะไม่แต่งงานกับเธอ...”

ในขณะนั้นเอง ประตูก็ถูกเปิดออก และคุณปู่โจวก็เดินเข้ามาจากด้านนอก เขาหันหน้าไปทางผู้ช่วยแล้วพูดว่า “ออกไปก่อน ฉันจะคุยกับเขาเอง”

วันถัดไป โจวจินหยางไม่ได้ไปบ้านตระกูลฉี แต่เขาให้ผู้ช่วยนำของขวัญมาให้ทุกคนในตระกูลฉีแทน

ผู้ช่วยยื่นกล่องของขวัญให้กับฉีฮานก่อน โดยไม่กล้ามองหน้าเธอ

เมื่อใดก็ตามที่สายตาของเขาตกอยู่ที่ฉีฮาน เขาก็นึกถึงคำพูด ‘คนที่มีรูปร่างหน้าตาน่าเกลียด’ ที่โจวจินหยางมักพูดอยู่เสมอได้

นอกจากนี้ เมื่อมองดูใกล้ๆ แล้ว มันก็ดูน่ากลัวมากจริงๆ เมื่อมองเห็นตั้งแต่แวบแรก

“คุณฉีฮานครับ นี่เป็นของขวัญแทนคำขอโทษจากนายน้อยโจว ที่เขาต้องจากไปอย่างกะทันหันเมื่อวานนี้ เพราะมีเรื่องด่วนที่บริษัทครับ”

“ไม่จำเป็น…” ฉีฮานส่ายหัว

แต่สีหน้าของเธอดูผ่อนคลายลงอย่างมาก

เป็นเรื่องดีที่โจวจินหยางไม่กลัวเธอ ไม่เช่นนั้นเธอจะดูน่าเกลียดมากแค่ไหน ในตอนที่เธออยู่ต่อหน้าลู่หยานเมื่อวานนี้

เมื่อเห็นว่าฉีฮานไม่โกรธ ผู้ช่วยจึงใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้และพูดว่า “คุณฉีฮาน โปรดยอมรับสิ่งนี้ไว้ด้วยครับ นี่เป็นของขวัญจากนายน้อยโจว และทุกคนในตระกูลฉีก็ได้รับคนละหนึ่งชิ้นครับ”