บทที่ 89 พบกับโจวจินหยาง (2)

“ฉันจำได้ว่ามีเก้าอี้พับอยู่ที่ท้ายรถใช่ไหม?”

“ฉันจะไปดูให้ค่ะ” สาวใช้ตัวน้อยเช็ดเหงื่อออกจากใบหน้า และวิ่งไปที่ท้ายรถ เธอตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้นว่า “คุณหนูคะ มีเก้าอี้พับอยู่ด้วยค่ะ!”

“ดีมาก” ฉีฮานเดินไปที่ท้ายรถ

ฉีฮานและสาวใช้ตัวน้อยหยิบเก้าอี้พับออกจากที่เก็บของท้ายรถ

ทั้งสองคนเดินไปถึงใต้ต้นไม้ใหญ่พร้อมกับเก้าอี้พับคนละตัว

ฉีฮานนอนลง และพัดตัวเองด้วยมือของเธอ

“ร้อนมากเลย” หลังจากที่ฉีฮานกินยา เธอก็หาวออกมา

แม้ว่าอากาศจะร้อนอบอ้าว แต่ฉีฮานก็ยังสามารถหลับไปได้

เนื่องจากเธอสวมหน้ากากอยู่บนใบหน้า ทุกครั้งที่เธอหายใจจะให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในห้องอบไอน้ำ หลังจากนั้นไม่นาน ฉีฮานก็ดึงหน้ากากของเธอลงโดยไม่รู้ตัว

สาวใช้ตัวน้อยมองดูใบหน้าของฉีฮานด้วยความเห็นใจ ดังนั้นเธอจึงวิ่งกลับไปที่รถ และหยิบครีมออกมาแล้วทาให้กับฉีฮานเบาๆ

หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีรถคันหนึ่งมาจอดไม่ไกลจากพวกเธอทั้งสองคน มีคนลงมาจากรถ และพูดคุยกับคนขับรถสองสามคำ ก่อนที่จะหันมาทางที่พวกเธออยู่

ไม่นานก็มีอีกคนลงมาจากรถพร้อมถือร่มมาด้วย

เมื่อพวกเขาเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น สาวใช้ตัวน้อยก็จำหนึ่งในนั้นได้ว่าเป็นผู้ช่วยของนายน้อยโจว ที่มาเยี่ยมตระกูลฉีบ่อยครั้งในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา

เธอเลื่อนสายตาไปด้านข้าง และคาดเดาตัวตนของชายที่อยู่ถัดจากผู้ช่วยคนนั้น

โจวจินหยางมองดูผู้หญิงที่นอนอยู่บนเก้าอี้พับพร้อมกับขมวดคิ้ว จากนั้นก็ส่งสายตาไปทางผู้ช่วยที่อยู่ข้างหลังของเขา

ผู้ช่วยก้าวไปข้างหน้าแล้วถามสาวใช้ตัวน้อยว่า “นี่คือคุณฉีฮานหรือเปล่า?”

“ใช่ค่ะ คุณหนูไม่สบายนิดหน่อย ดังนั้น...”

ฉีฮานหันหน้าของเธอไปอีกด้านหนึ่ง และทั้งสองก็ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเธอได้อย่างชัดเจน

“คุณช่วยปลุกคุณฉีฮานหน่อยได้ไหม ข้างนอกร้อนมาก มานั่งรถของเรากลับไปด้วยกันเถอะ!”

สายตาของผู้ช่วยจับจ้องไปที่ฉีฮาน และเขาก็อยากรู้มากจริงๆ ว่า ฉีฮานมีหน้าตาเป็นอย่างไร

“ได้ค่ะ” สาวใช้ตัวน้อยเดินเข้าไปใกล้ฉีฮานแล้วกระซิบว่า “คุณหนู คุณฉีฮาน...”

เสียงของสาวใช้ตัวน้อยเบามาก และฉีฮานก็ไม่ตื่น แต่ร่างกายของเธอขยับเล็กน้อย และเธอก็หันหน้าไปในทิศทางของพวกเขา

ตาบวมแดง ริมฝีปากเหมือนไส้กรอก ใบหน้าอ้วน และมีตุ่มสีแดงเล็กๆ ทั่วทั้งใบหน้า

โจวจินหยางก้าวถอยหลังด้วยความตกใจ และร่มที่ถืออยู่ก็เกือบจะหลุดออกจากมือของเขา

ผู้ช่วยก็ไม่ได้คาดคิดว่าฉีฮานจะดูน่าเกลียดขนาดนี้ เขากลืนน้ำลายและมองไปทางโจวจินหยาง

สีหน้าของโจวจินหยางเปลี่ยนไปอย่างต่อเนื่อง และในท้ายที่สุด เขาก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขาหันหลังกลับและเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

ผู้ช่วยก็รีบเดินตามไป

โจวจินหยางเข้าไปนั่งในรถ แล้วพูดกับคนขับข้างหน้าว่า “กลับบ้าน”

“อะไรนะครับ?” คนขับแปลกใจ แต่ก็เข้าใจได้อย่างรวดเร็ว “โอ้”

คนขับสงสัยว่าทำไมพวกเขาไม่ไปบ้านตระกูลฉีล่ะ?

ผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆ โจวจินหยาง ถามอย่างกังวลใจว่า “นายน้อยโจว เราควรจะทำอย่างไรต่อไปดีครับ?”

“อย่างนี้นี่เอง” ใบหน้าของโจวจินหยางดูน่าเกลียด

ไม่น่าแปลกใจเลย ที่คุณปู่ฉียินดีที่จะใช้หุ้น 20% ของตระกูลฉีเป็นสินสอด

ปรากฏว่าเป็นเพราะฉีฮานเติบโตขึ้นมาในลักษณะแบบนี้ในช่วงสองปีที่ผ่านมา

แค่นึกถึงผู้หญิงที่น่าเกลียดเช่นนี้เข้ามารับตำแหน่งภรรยาของเขา ก็ทำให้โจวจินหยางรู้สึกรังเกียจจนอยากจะอาเจียนออกมา

“ในชีวิตนี้ ไม่มีทางที่ฉันจะแต่งงานกับเธอ!” โจวจินหยางพูดด้วยความรังเกียจและหลับตาลง

ผู้ช่วยกลัวเกินกว่าจะพูดอะไร และนั่งอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ

ในความเป็นจริง เขารู้สึกว่าถ้าฉีฮานไม่เติบโตขึ้นมาเป็นแบบที่เธอเป็นอยู่ในตอนนี้ ตระกูลฉีคงจะเสียสติไปแล้วที่จะยอมรับข้อเสนอการแต่งงานของตระกูลโจว

นอกจากนี้ แม้ว่าพวกเขาจะแต่งงานกันแล้ว แต่พวกเขาก็จะไม่ได้อยู่ด้วยกัน ดังนั้นนายน้อยโจวก็จะไม่สูญเสียอะไรเลย

ถ้าเปลี่ยนเป็น ‘ชายฟีนิกซ์’ แทน มันจะเป็นกรณีของการใช้ประโยชน์จากความสำเร็จของคนอื่น

(ชายฟีนิกซ์ คือ ผู้ชายจากชนบทที่ย้ายมาอยู่ในเมืองและประสบความสำเร็จ และแต่งงานกับสาวในเมือง, ในที่นี้น่าจะหมายถึงถ้าโจวจินหยางเป็นชายฟีนิกซ์)

เขาไม่เพียงต้องการหุ้นเท่านั้น แต่เขายังต้องการให้ผู้หญิงสวยด้วย และยังคาดหวังให้เธออยู่คนเดียวหลังแต่งงานอีก

ในความคิดของเขา ถ้าไม่โตขึ้นมาเป็นแบบนี้ ก็จะไม่มีโอกาสเลย

แต่เขาไม่กล้าพูดคำเหล่านี้ออกไป

สาวใช้ตัวน้อยมองดูรถของโจวจินหยางหายไปจากสายตา เธอเม้มริมฝีปากแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาแตะสองครั้ง

สิบนาทีต่อมา ฉีฮานก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นเพราะอากาศร้อน เธอเอื้อมมือไปเช็ดเหงื่อเหนียวๆ ที่คอของเธอ แล้วถามด้วยเสียงแหบแห้งว่า “รถซ่อมเสร็จแล้วเหรอ?”

“คนขับรถบอกว่าจะเสร็จเร็วๆ นี้ค่ะ” สาวใช้ตัวน้อยตอบ

เธอมองไปที่ริมฝีปากแห้งของฉีฮาน และหยิบขวดน้ำแร่ออกมา “คุณหนู ดื่มน้ำก่อนค่ะ”

“อืม” ฉีฮานรับมันไว้

สาวใช้ตัวน้อยลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดเบาๆ ว่า “คุณหนู เมื่อสักครู่นี้ นายน้อยโจวเข้ามาถามว่าเราอยากนั่งรถของเขาไหม?”

“หืม?” ฉีฮานมองไปรอบๆ ด้วยความสับสน เธอไม่รู้ว่านายน้อยโจวคือใคร แต่เธอได้ยินเพียงว่าเธอสามารถนั่งรถได้

แต่หลังจากมองไปรอบๆ นอกจากรถที่พวกเธอนั่งมาแล้ว ก็ไม่มีรถคันอื่นอีก

เธอถามด้วยความสับสนว่า “รถคันนั้น...ไม่สิ คนอยู่ที่ไหน?”

“เขา...เขา จู่ๆ เขาก็จากไปพร้อมกับใบหน้าที่ดูน่าเกลียด”

“……” ฉีฮานนึกถึงใบหน้าของเธอเอง

เธอสัมผัสมัน

เธอไม่ได้ดูน่าเกลียดขนาดนั้นใช่ไหม?

โดยไม่คาดคิด สาวใช้ตัวน้อยกล่าวเสริมด้วยคำพูดที่แสบร้อนว่า “ดูเหมือนว่าเขาจะกลัวใบหน้าของคุณหนู”