บทที่ 80 ฉันไม่ขาดแคลน

ไป่ว่านจุนอ้าปากแต่ก็ไม่ได้ส่งเสียง เธอรู้สึกไม่สบายใจ

ในอดีต ฉีเจิ้งมักจะเข้าข้างเธอเสมอ ทำไมเพียงไม่กี่วันหลังจากที่เธอไม่อยู่บ้าน เขาก็เริ่มพูดแทนฉีฮานแล้ว

ไป่ว่านจุนค่อยๆ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากเตียง แล้วมองลงไปที่หน้าจอโทรศัพท์

มันเป็นข้อความ

หมายเลขที่อยู่ด้านบนสุดคือหมายเลขโทรศัพท์ ซึ่งเป็นหมายเลขที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี

เธอเลื่อนหน้าจอลง และสีหน้าของเธอก็ดูเคร่งขรึมมากขึ้นเรื่อยๆ

ไป่ว่านจุนนึกถึงคำถามที่ฉีหยินถามเธอเมื่อวานนี้ก่อนที่จะออกไป และความโกรธก็จุดประกายในใจของเธอ

เธอสั่งซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าไม่ให้บอกฉีเจิ้งเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของเธอ

ฉีหยินส่งข้อความถึงฉีเจิ้งจริงๆ!

ฉีเจิ้งหยิบโทรศัพท์ของเขากลับมาด้วยสีหน้าเย็นชา “คุณเห็นมันชัดเจนแล้วใช่ไหม?”

“ฉัน ฉัน...” ไป่ว่านจุนพูดตะกุกตะกัก เธอรู้สึกผิดเมื่อตระหนักได้ว่าเธอเพิ่งกล่าวหาอย่างมั่นใจไปก่อนหน้านี้ ซึ่งนั้นทำให้เหมือนเป็นการตบหน้าตัวเองทันที

ฉีฮานรู้สึกงงงวย ดวงตาที่ไร้เดียงสาของเธอเปลี่ยนไปมาระหว่างไป่ว่านจุนและฉีเจิ้ง เธอถามว่า “คุณกำลังดูอะไรอยู่หรอ?”

“ไม่มีอะไร!” ฉีเจิ้งลูบหน้าผากของเขา

เขารู้ว่าลูกสาวของเขามีอารมณ์ที่รุนแรง และสิ่งที่เห็นตอนนี้อาจเป็นเพียงการเสแสร้งเท่านั้น หากเธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธออาจจะเริ่มโต้เถียงอีกครั้งก็ได้

“ในเมื่อไม่มีอะไร งั้นฉันจะขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปหาคุณปู่ก่อน” ฉีฮานพบว่ามันไม่มีอะไรน่าสนใจ

“โอเค” ฉีเจิ้งยังคงไม่พอใจกับฉีฮานอยู่

ฉีฮานยักไหล่และออกจากห้องไป

น่าเบื่อจริงๆ ถ้าฉันรู้ล่วงหน้าว่าจะเป็นแบบนี้ ฉันคงไม่เสียเวลาในการเสแสร้งทำเป็นไร้เดียงสาหรอก

ที่สำคัญ คนเหล่านี้ก็จะไม่เชื่อฉันอีกต่อไป

ไป่ว่านจุนสังเกตเห็นสิ่งนี้ และบ่นเบาๆ ว่า “ช่วงนี้ฉีฮานค่อนข้างชอบสร้างปัญหา คุณเห็นไหมว่าเธอเสแสร้งเมื่อกี้น่ะ? เธอพยายามทำให้เราสองคนทะเลาะกันอยู่นะ”

ฉีเจิ้งก็รู้อยู่ในใจของเขาเช่นกัน แต่เขารู้สึกว่าไป่ว่านจุนควรรับผิดชอบเป็นส่วนใหญ่

“การที่บุคลิกของลูกสาวเราเป็นแบบนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะคุณเข้มงวดกับเธอเกินไป ฉันไม่เข้าใจเลย คุณทุ่มเทและเอาใจใส่ให้กับหยินหยินที่เป็นลูกสาวบุญธรรมของคุณมาก แต่ทำไมคุณถึงใจร้ายกับลูกสาวของคุณเองขนาดนี้?”

“ฉัน ฉันจะใจร้ายกับเธอได้ยังไง...”

ฉีเจิ้งไม่ตอบเธออีกต่อไป เพียงแค่จ้องมองไป่ว่านจุนอย่างเงียบๆ ด้วยสีหน้าไม่พอใจ และไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ไป่ว่านจุนรู้สึกหวาดกลัวจากการถูกจ้องมอง เธอเลียริมฝีปากที่แห้งผากของเธอ และกำลังพิจารณาว่าจะแสดงความอ่อนแอก่อนหรือไม่

เธอกำลังจะเปิดปากพูด แต่ฉีเจิ้งพูดขึ้นก่อน “จากนี้ไป คุณควรให้ความสนใจเกี่ยวกับลูกสาวของเราให้น้อยลง และฉันจะเป็นคนสอนเธอเป็นการส่วนตัวเอง”

ไม่สนก็ไม่สน!

แต่ถึงแม้ว่าเธอจะมีคำพูดที่แข็งกร้าวเช่นนี้ แต่เธอก็ไม่กล้าพูดออกไปตรงๆ

ทั้งสองยังคงนิ่งเงียบและไร้คำพูดใดๆ

ฉีเจิ้งเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับภาพลักษณ์มาก ความรับผิดชอบของเขาบอกกับเขาว่า เขาควรอยู่ที่นี่กับไป่ว่านจุน แต่ปฏิกิริยาทางร่างกายของเขาเป็นสิ่งที่เขาทนไม่ได้

เหตุผลส่วนหนึ่งก็มาจากพฤติกรรมที่ก้าวร้าวของไป่ว่านจุนในตอนนี้

เขาพูดด้วยท่าทางเคร่งขรึม “คุณพักผ่อนที่นี่ให้ดี ผมจะขึ้นไปชั้นบนเพื่อดูพ่อก่อน”

ไป่ว่านจุนไม่ต้องการให้ฉีเจิ้งต้องทนเห็นสภาพที่น่าอายของเธอต่อไป ดังนั้นเธอจึงตอบตกลงในทันที

ทันทีที่เขาจากไป ไป่ว่านจุนก็โทรหาฉีหยินด้วยใบหน้าบึ้งตึง

แต่ในขณะนี้ ฉีหยินจมอยู่ในความวิตกกังวลและความกลัวที่จะเปิดเผยความจริง ทำให้ไม่มีเวลาคุยกับไป่ว่านจุน

ในมุมมองของเธอ ไป่ว่านจุนเป็นคนที่เกลี้ยกล่อมได้ง่ายที่สุดในตระกูลฉี

ยิ่งไปกว่านั้น นอกจากเธอแล้ว ไป่ว่านจุนยังมีสถานะที่ต่ำที่สุดในตระกูลฉีด้วย

เธอมีความรู้สึกว่า เธอมีความจำเป็นต้องพึ่งพาไป่ว่านจุนอย่างอธิบายไม่ได้

ไป่ว่านจุนโทรออกหลายครั้งติดต่อกัน แต่ก็ไม่มีใครรับสาย เธอโกรธมากจนแทบบ้า ใบหน้าของเธอบูดบึ้งในขณะที่เธอพูดคำสบถออกมาสองสามคำ

ในอีกด้านหนึ่ง เมื่อฉีฮานขึ้นไปชั้นบน คุณปู่ก็หยิบหนังสือเล่มเล็กเล่มหนาออกมาด้วยใบหน้าที่ดูลึกลับ

รอยยิ้มปรากฏที่หางตาขณะที่เขาใช้นิ้วเคาะที่ปกหนังสือ แล้วพูดเสียงทื่อๆ ว่า “มีสิ่งดีๆ อยู่ในนี้ ถ้าเจอที่ถูกใจก็บอกปู่ จะดีกว่าถ้ามีหลายตัวเลือกที่คุณสนใจ แล้วปู่จะช่วยคุณเลือกที่ดีที่สุดในภายหลัง”

ฉีฮานคิดว่ามันเป็นเสื้อผ้าหรือเครื่องประดับ เธอส่ายหัวและพูดว่า “ไม่จำเป็น ฉันไม่ได้ขาดแคลน”

คุณปู่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “ไม่ขาดแคลนเหรอ? คุณเจอเมื่อไหร่? ทำไมปู่ถึงไม่รู้ล่ะ?”

หนึ่ง สอง... หรือมากกว่านั้น? หลานสาวของเขาเป็นเจ้าหญิงแห่งท้องทะเลหรอ?