บทที่ 79 โหมดการพูดคุย

ฉีเจิ้งขมวดคิ้วและไม่ตอบเธอโดยตรง เขากลับถามว่า “ทำไมคุณถึงแน่ใจว่าเป็นฉีฮาน”

“จะเป็นใครไปได้อีกนอกจากเธอ” ใบหน้าของไป่ว่านจุนตึงขึ้น “คุณไม่รู้หรอกว่าตอนที่ฉันเพิ่งประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอเข้ามาเยาะเย้ยฉันอย่างสนุกสนาน ถึงขนาดเอากระจกมาให้ฉันดูด้วย”

การแสดงออกที่ดุร้ายของเธอ ทำให้เนื้อหนังบนใบหน้าของเธอถูกดึงรั้ง และก่อนที่เธอจะได้รับบาดเจ็บ การแสดงออกแบบนี้ไม่ได้ทำให้ผู้คนรู้สึกรังเกียจเลย

แต่ตอนนี้ หากปราศจากพรแห่งความงามแล้ว รูปลักษณ์ที่ดุร้ายของเธอก็ถูกเปิดเผย ทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความฉุนเฉียวและเหน็บแนมของคำพูดเป็นอย่างมาก

หลังจากที่เธอพูดจบ เธออาจจะรู้ตัวว่าเธอสูญเสียการควบคุมการแสดงออกของสีหน้าของเธอ ดังนั้นเธอจึงผ่อนคลายกล้ามเนื้อบนใบหน้าของเธอทันที

ฉีเจิ้งนึกถึงคำที่เขาได้อ่านในสมุดบันทึกของฉีฮาน และเขารู้สึกรังเกียจไป่ว่านจุนคนนี้เล็กน้อย เสียงของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชา “คุณไม่เคยคิดเลยเหรอว่า อาจจะเป็นฉีหยินที่บอกฉัน?”

“จะเป็นไปได้ยังไง?” ไป่ว่านจุนไม่เชื่อเลย

เธอพูดว่า “คุณรู้ไหม? เมื่อเร็วๆ นี้ เสี่ยวซวนยุ่งกับงานมาก และเป็นหยินหยินที่คอยอยู่เป็นเพื่อนฉัน มือของเธอถึงกับถูกลวกขณะทำซุปไก่ให้กับฉัน เธอมาพูดคุยกับฉันทุกวันเพื่อทำให้ฉันไม่เบื่อ”

เธอแทบอยากจะนับนิ้วของเธอว่าฉีหยินนั้นดีแค่ไหน

เมื่อพูดถึงฉีฮาน เธอโกรธและพูดว่า “ผ่านมาหลายวันแล้ว เธอไม่มาเยี่ยมฉันเลยแม้แต่ครั้งเดียว ที่ฉันโกรธเธอไม่ใช่แค่เธอทำให้ฉันโกรธ แต่ยังไม่สนใจฉันด้วย”

ฉีเจิ้งเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดอย่างไม่พอใจว่า “หยินหยินเป็นเด็กดี แต่ฉีฮานเป็นลูกสาวโดยกำเนิดของเรา เธออาจไม่เชื่อฟังมากนัก แต่เราจะยอมแพ้เธอไม่ได้เช่นกัน เราจำเป็นต้องแนะนำเธอโดยใช้วิธีการที่ถูกต้อง ช่วยให้เธอเข้าใจว่าเธอผิดตรงไหน และคุณก็ไม่ควรลำเอียงเกินไปเช่นกัน”

เขาสงสัยอย่างยิ่งว่าบุคลิกที่ดื้อรั้นในปัจจุบันของฉีฮาน นั้นเป็นผลมาจากการถูกบีบบังคับโดยไป่ว่านจุน

อย่างไรก็ตาม พวกเขาแต่งงานกันมาหลายปีแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่พูดรุนแรงนัก

“ฉันลำเอียง ฉันลำเอียงตรงไหน?” ไป่ว่านจุนถามด้วยความเสียใจเล็กน้อย “ฉันปฏิบัติต่อเธอไม่ดีพอหรอ? ทุกครั้งที่ฉันพยายามทำให้เธอพอใจ แต่เธอกลับตอบสนองด้วยท่าทีเย็นชาใส่ฉัน แล้วฉันจะทำอะไรได้อีก?”

“ถ้าอย่างนั้นให้ฉันถามคุณว่าสตูว์เนื้อรสเผ็ด ฉีฮานเป็นคนทำใช่หรือเปล่า? คุณเห็นฉีฮานทำงานบ้านอยู่เสมอ แต่คุณก็ไม่หยุดเธอใช่ไหม? คุกกี้ชิ้นเล็กๆ ที่อยู่ในห้องสมุดของฉัน ฉีฮานก็วางมันไว้ที่นั่นทุกวันใช่ไหม? ยังมีตัวอย่างอีกมาก คุณอยากให้ฉันบอกคุณทีละข้อไหมล่ะ?”

ไป่ว่านจุนหยุดชั่วขณะ แววตาของเธอสั่นไหว แสดงความรู้สึกผิดเล็กน้อย

“ฉีฮานเป็นลูกสาวของเราทั้งคู่ เธอไม่ใช่คนรับใช้ ตั้งแต่เมื่อไรกันที่ลูกสาวของฉัน ลูกสาวของฉีเจิ้ง จะต้องทำงานในฐานะคนรับใช้?” ฉีเจิ้งแสดงความไม่พอใจอย่างมากกับเรื่องนี้

เขารู้สึกเหมือนว่าไป่ว่านจุนกำลังเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเขา

ไป่ว่านจุนบ่นพึมพำ “ฉันไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้น เธอแค่ชอบทำแบบนั้น...”

มันผิดอะไรที่เด็กผู้หญิงจะทำงานบ้านเล็กน้อย?

เธอเริ่มทำงานบ้านตั้งแต่จำความได้ และเธอไม่เคยบ่นสักคำ!

“ทั้งหมดนี้เธอบ่นให้คุณฟังเหรอ?” ไป่ว่านจุนพูดอย่างมั่นใจมากขึ้นเรื่อยๆ “ไม่ใช่ว่าฉันบังคับให้เธอทำ เธออยากทำเอง แล้วตอนนี้เธอก็มาบ่นอีก”

เมื่อฉีเจิ้งได้ฟังข้อโต้แย้งที่ไม่หยุดหย่อนของไป่ว่านจุน เขาก็รู้สึกรังเกียจและถอยหลังไปหนึ่งก้าว

ในขณะนั้นเอง ประตูห้องพยาบาลก็เปิดออกอีกครั้ง

ฉีฮานยืนอยู่ที่ประตูด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและถามว่า “พวกคุณเป็นอย่างไรบ้าง?”

ใช่ เธอมาเพื่อชมความตื่นเต้น

“ฉีฮาน เธอได้บอกพ่อของเธอเรื่องที่ฉันเข้าโรงพยาบาลหรือเปล่า?”

“ฉันหรอ?” ฉีฮานกระพริบตาด้วยความสับสน

“คือเธอ—” ไป่ว่านจุนวางมือทั้งสองข้างลงบนโต๊ะ คุกเข่าอย่างดุเดือดบนเตียงผู้ป่วย “นอกจากเธอแล้วจะเป็นใครได้อีกล่ะ? เธอไม่ได้บอกให้ฉันไปให้พ้นตอนคุยโทรศัพท์เหรอ? แล้วทำไมเธอถึงมาที่นี่ตอนนี้?”

“อา?” ฉีฮานเอามือปิดปากบางส่วน เผยให้เห็นสีหน้าประหลาดใจ “แม่ แม่พูดอะไรคะ? ทำไมฉันไม่รู้เรื่องเลย?”

เธอมองไปที่ฉีเจิ้งด้วยความงุนงง

ฉีเจิ้งเริ่มโกรธ “พอแล้วไป่ว่านจุน ทำไมคุณถึงกลายเป็นแบบนี้?”

ทำตัวเหมือนหญิงปากร้าย...แก่และน่าเกลียด

ฉีเจิ้งไม่เคยมองเธออย่างรุนแรงขนาดนี้มาก่อน และไป่ว่านจุนก็ตัวแข็งทื่ออยู่กับที่

ฉีฮานเปิดใช้งานโหมดพูดคุยอย่างสนุกสนาน “พ่อ อย่าโกรธแม่เลย แม่ไม่เคยชอบฉันอยู่แล้ว และฉันก็ชินกับมันแล้ว อย่าให้สิ่งเหล่านี้มากระทบความสัมพันธ์ระหว่างคุณสองคน”

“...หยุดปกป้องเธอได้แล้ว” ฉีเจิ้งหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า และแตะที่โทรศัพท์สองสามครั้ง จากนั้นก็วางมันลงตรงหน้าไป่ว่านจุน “คุณไม่อยากรู้เหรอว่าใครส่งข้อความมาหาฉัน ลองดูด้วยตัวคุณเองสิ”