บทที่ 40 ความตื่นตระหนก

ฉีเจิ้งพลิกหน้ากระดาษอย่างไม่ตั้งใจ และลายมือของเจ้าของสมุดบันทึกในตอนนั้นก็ยังดูไม่บรรลุนิติภาวะ

【นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันทำความสะอาดบ้าน ป้าจ้าวบอกฉันว่า คุณเป็นลูกสาวของตระกูล ไม่จำเป็นต้องทำอะไร แต่แม่ยิ้มให้ฉันและชื่นชมฉัน ฉันมีความสุขมาก เธอจะชอบฉันเร็วๆ นี้ใช่ไหม? 】

ฉีเจิ้งขมวดคิ้วแน่น ด้วยคนรับใช้มากมายในบ้าน เมื่อไหร่กันที่ฉีฮานถึงคราวที่ต้องทำความสะอาด?

ลูกสาวของฉีเจิ้ง ทำงานทำความสะอาดบ้านเหรอ?

ฉีเจิ้งยังคงพลิกหน้าต่อไปด้วยสีหน้าที่ไม่ดี

【นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันทำอาหารที่บ้าน พ่อกับแม่ของฉันชอบมันมาก พี่ชายของฉันถามว่าใครเป็นคนทำสตูว์เนื้อรสเผ็ด และแม่บอกว่าป้าจ้าวเป็นคนทำ ฉันเห็นทุกคนมีความสุขฉันจึงไม่กล้าบอกความจริง แต่แม่บอกว่าพ่อกับพี่ชายไม่ชอบผู้หญิงวิ่งไปมาในครัว】

…...

ฉีเจิ้งขมวดคิ้วลึกขึ้นเรื่อยๆ และเขาพลิกหน้าของสมุดบันทึกไปครึ่งหนึ่งของความหนาของมัน

【สุดท้ายฉันก็ไม่ต้องหลอกตัวเองอีกต่อไป ฉันสามารถเข้าใจความคิดที่แท้จริงของแต่ละคน ตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันทำงานบ้าน ฉันก็หลอกตัวเองมาโดยตลอด ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมฉันถึงทนพวกเขาได้นานขนาดนี้ บางที...พวกเขาอาจจะดีกับฉันก่อนที่ฉันจะอายุห้าขวบ? 】

นอกจากนี้ในไดอารี่ยังกล่าวถึงการทดลอง ความทรงจำ โครงสร้างของสมองส่วนฮิปโปแคมปัส และการเขียนด้วยลายมือที่ตื่นตระหนกมากขึ้นเรื่อยๆ

เขาต้องการที่จะมองใกล้ๆ แต่ทันใดนั้นนิ้วเรียวคู่หนึ่งก็ปรากฏขึ้นในสายตาของเขา

ฉีเจิ้งตกใจเมื่อเขาเห็นคิ้วที่ขมวดบนใบหน้าของฉีฮาน

“นี่เป็นของฉัน” ฉีฮานรีบหยิบสมุดบันทึกคืน

อันที่จริงเธอจำไม่ได้ว่าสมุดบันทึกนี้เป็นของเธอหรือไม่

อย่างไรก็ตาม จากเสียงกระซิบของคนรับใช้ เธอรู้ว่านี่คงเป็นความทรงจำของเธอที่ลืมไปแล้ว

ฉีฮานคาดเดาว่าเหตุผลที่เธอลืมไดอารี่ของเธอเอง อาจเป็นเพราะเมื่อเวลาผ่านไป เนื้อหาในสมุดบันทึกนี้มีความสำคัญมากขึ้นสำหรับเธอ และสมองของเธอก็เริ่มลบความทรงจำส่วนนั้นอย่างช้าๆ

“สิ่งที่เขียนอยู่ในนั้น…” ฉีเจิ้งดูเหมือนจะสำลักก้อนสำลีในลำคอ

เขาเปิดอ่านเพียงส่วนเล็กๆ แต่ทุกหน้าทำให้เขาตกใจ

กลายเป็นว่าของว่างที่วางอยู่ในห้องนอนของเขาทุกวันนั้น เป็นฉีฮานที่ทำขึ้นเป็นพิเศษหลังเลิกเรียน

ไป่ว่านจุนยังมีอาการท้องไส้ปั่นป่วน ดังนั้นเธอจึงยืนยันที่จะส่งนมทุกวันเพื่อช่วยปรับปรุงการย่อยอาหารของเธอ

สตูว์เนื้อรสเผ็ดสุดโปรดของฉีเจิ้งไม่ได้ทำโดยป้าจ้าว

ไม่น่าแปลกใจหลังจากที่ฉีฮานจากไป ป้าจ้าวก็ลาออกจากงานด้วยตนเอง และสตูว์เนื้อรสเผ็ดบนโต๊ะก็ไม่มีรสชาติดั้งเดิมอีกต่อไป

ฉีฮานไม่รู้ว่ามันเขียนเกี่ยวกับสิ่งของในห้องทดลองหรือเปล่า “มันไม่เกี่ยวกับคุณ คุณควรลืมสิ่งที่เขียนไว้บนนั้น”

“ทำไมไม่บอก” ฉีเจิ้งถามอย่างไม่ลดละ

“คุณกำลังพูดถึงอะไร?” การแสดงออกของฉีฮานเย็นชายิ่งขึ้น “คุณควรจะลืมทุกสิ่งที่คุณเห็น และฉันจะร่วมมือกับคุณในการแสดงต่อหน้าคุณปู่ ดังนั้นคุณไม่ต้องเสแสร้งต่อหน้าฉันอีกต่อไป”

“ฉัน...” จู่ๆ ฉีเจิ้งก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ในขณะนั้นเองที่เขาตระหนักว่า แท้จริงแล้ว เขาสนใจลูกสาวแท้ๆ ของตัวเองน้อยมาก

เขารู้ว่าฉีหยินชอบกินอะไร แต่เขาไม่รู้ว่าฉีฮานชอบกินอะไร

เมื่อเขาเห็นเครื่องประดับที่สวยงาม เขาจะซื้อมันให้กับฉีหยิน แต่ส่วนใหญ่แล้วเขาจะไม่เคยนึกถึงฉีฮาน

เมื่อเขาพูดถึงฉีฮาน เขาจะนึกถึงคำเช่น เรียบง่าย, ไร้วัฒนธรรม, ไม่เรียบร้อย, นิสัยเสียและเอาแต่ใจ, ไร้การศึกษา และน่าอาย

ฉีเจิ้งรู้สึกกังวลเล็กน้อยและหาข้อแก้ตัวโดยถามว่า “คืนนี้คุณอยากกินอะไร”

ฉีฮานมองไปที่ฉีเจิ้งด้วยความแปลกใจ แต่หัวใจของเธอก็เต้นแรง เธอต้องการยืนยันสิ่งที่เขียนในสมุดบันทึกอย่างใจจดใจจ่อ “ฉันกินไปแล้ว คุณจะทำอะไรก็ได้ตามที่คุณต้องการ”

เธอหันหลังและเดินไปที่ห้องรับแขก เมื่อเข้าไปในห้องแล้ว เธอล็อคประตูและเปิดโน๊ตบุ๊ค

หน้าแรกเป็นภาพถ่ายของหญิงชรา

ผมของหญิงชราเป็นสีขาวทั้งหมด หวีไปด้านหลังอย่างเรียบร้อยและมีรอยยิ้มที่อ่อนโยนและใจดี

“คุณยาย”

ดวงตาของฉีฮานเปียกแฉะ เธอจำรูปร่างหน้าตาของคุณยายไม่ได้นานแล้ว

เมื่อก่อนเธอเคยติดรูปถ่ายและเขียนเกี่ยวกับชีวิตของคุณยายไว้ข้างๆ เยอะมาก เพื่อไม่ให้ตัวเองลืม